Jones

Dank Penny, Cleo, Bob, Lika & Nancy. @Cleo66, ben toch echt een man hoor. Interessant. Waarom dacht je van niet? 16 maanden alcoholvrij, super knap!!! Brengt me op het volgende: gisteravond nog wat rondgeneusd hier. Het viel me op dat minderen voor de meesten geen optie is. Begrijpelijk. Ik hoop niet dat ik met mijn “gecontroleerd drinken” plannen anderen triggeren dat ook weer te gaan proberen. Daar las ik nogal wat (soms felle) discussies over. Overigens is het nog maar helemaal de vraag of ik dit vast kan houden op de lange termijn. Het voelt wel nieuw en is me in jaren niet gelukt. Dank Forum! Edoch, nul is nog geen optie en gisteren weer keurig op rantsoen. Na het 4e biertje een kriebeltje; nu nog een glaasje wijn dacht ik opeens… Maar ik weet dat het dan daar niet bij blijft, dus niet. Had ‘m ook niet gekregen van de Geliefde. Afspraken gemaakt. En tja, dat nu de drank achter slot en grendel staat zegt natuurlijk wel iets (zei hij keelschrapend en enigszins beschaamd). En inderdaad BumperJim (zit er nog een diepere betekenis achter die naam???); 4 bier is ook nog steeds een verslaving. Maar daar zou ik voor nu voorlopig mee kunnen leven. We gaan het zien. Dag 7. Voel me fysiek al stukken beter. Geen brakke kop of kater in den morgenstond. Meer eetlust, wat meer energie, beter slapen. Het “hoofd” is echter een ander verhaal. Daar begint zich zo nu en dan iets te roeren wat ik kennelijk lekker verdoofde met drank. Ik kan er nog niet echt de vinger op leggen. Het zou zowel een existentiële somberheid of een spiritueel verlangen kunnen zijn. Of beiden. Moet denken aan de boeken van Jan Geurtz. Over hoe verslaving haaks staat op, zeg maar, openbaring. Hoe het je tegenhoudt de volle vorm te bereiken of je persoonlijk potentieel te ontwikkelen. Als ik blijf drinken zoals ik deed zal alles hetzelfde blijven en word ik een sarcastische zuurpruim die z’n zaakjes materieel op orde heeft maar nergens meer echt van kan genieten. Of erger. Schrik er zelf van terwijl ik dit opschrijf maar het voelt zo waar. Later, Jones peinst door...

Dank allen voor de bemoedigende reacties! Je zou kunnen zeggen dat ik de wijn nu door bier vervang, ware het niet dat 4 biertjes een stuk minder is dan anderhalve liter wijn zoals Adri02 aangeeft. Dat is me al jaren nooit 6 dagen op rij gelukt. Ik voel me stukken beter en dat ruikt naar meer, hmm, ik bedoel natuurlijk minder maar 3 maanden niet drinken... pff… Hoop dat ik hier kan ontdekken hoe dat moet, kan, gaat... Dankzij m’n stiekum rondpluizen hier op het forum is er iets aan het verschuiven wat vooralsnog tot een positieve verandering heeft geleid. Ik denk al jaren, je drinkt teveel, terwijl ik dan daarna, een paar uur later, vrolijk een fles opentrok. Uitstelgedrag? Natuurlijk. Angst voor een drankloos bestaan? Ja. Enorm. Het was soms ook vet gaaf, vaak niet... Maar het is vooral het inzicht dat KO (koning alcohol) zich heel geniepig, sluipenderwijs, bijna ongemerkt, na al die jaren onder de huid heeft genesteld en veel meer dan ik zou willen de regie begint te bepalen. Dat was, en is, nogal schrikken. Ik heb de laatste 10 jaar van m’n leven veel kunnen waarmaken, waarvan ik daarvoor alleen maar durfde te dromen. En nu de droom is uitgekomen zat ik te vaak met een glas voor het raam te denken; ja, en nu? En nam nog maar een glas. Yana, ik ben man, bijna 58 jaar oud. Jones gaat hier nog eens een beetje over doorpeinzen, proberen wat licht in donkere krochten te laten vallen en komt erop terug. Nogmaals dank. Heb allen een fijne avond!

Zit de 5 al in de klok…? Zoekend naar de oorsprong van deze uitdrukking, kwam ik enige tijd geleden via een merkwaardige, digitale, niet bedoelde omleiding, terecht op dit forum. En bleef daar nogal een tijdje hangen. Las wat draadjes hier en daar. Wat ik las was heel soms hilarisch, vaak verbijsterend, en nog vaker hartverscheurend maar bovenal meer of minder herkenbaar en vooral confronterend. De dagen dat ik de laatste 30 jaar niet heb gedronken zijn op 1 hand, nou ja, nou overdrijf ik toch, vooruit 5 á 6 handen, te tellen. Het werd door de jaren heen wel heel langzaam steeds meer. En veel verder dan 4 á 5 dagen droog kwam ik nooit. De kwalijke excessen van de grootse en meeslepende jonge jaren zijn wel verdwenen weliswaar maar daarvoor in de plaats kwam het iedere dag (net iets) teveel drinken. Vrijdag 1 november bedacht ik me welgemoed dat een maand zonder alcohol na zo’n anderhalf jaar gemiddeld een liter wijn per dag, vaak wat meer, zelden minder, wel eens een goed idee zou zijn. Optimistisch vertelde ik de Geliefde van mijn zgn. “Sto(p)vember” en daar ging ik. Rond een uur of 5 in de middag vond ik het niet zo’n best plan meer. Sterker nog, waarom had ik dit in godsnaam bedacht? Sukkel. Zuchtend en steunend werkte ik me door een alcoholvrij biertje. Na het eten ging het wel weer maar ik verveelde me te pletter, had nergens zin in en ging vroeg naar bed alwaar ik natuurlijk, kets-nuchter, de slaap niet kon vatten. Een halve Valium maakte aan dat probleem een eind. Morgen weer een dag. De volgende dag bleek de 13-jarige hond ziek, kwam de dierenarts langs en werd schoorvoetend besloten het lieve dier te laten inslapen. Toen de 5 die dag in de klok zat, zat de inhoud van de eerste fles wijn in mij. Nood breekt wet (onzin natuurlijk). Wederom vroeg naar bed na alle emoties met een tweede fles achter de kiezen. De bijzonder brakke en verdrietige dag die volgde zette me aan het denken. Ik had geen hond meer maar wel een kater. Had het me nou geholpen, dat geslurp? Natuurlijk niet. Ik had de pijn en het verdriet even uitgesteld, ondergedompeld. En die kwamen nu, dubbel zo sterk inclusief kater, om aandacht vragen. Totdat ik een fles opentrok en het rauwe verdriet langzaam veranderde in een te hanteren vorm van foezelige weemoed. En wederom volgde een tweede fles en een tweede brakke dag. En ik dacht aan die draadjes die ik had gelezen op dit forum. Zo langzaamaan kan ik mezelf niet meer wijsmaken dat ik iemand ben die gewoon lekker drinkt. Kan ik mezelf ook niet meer zien als iemand die weleens te veel drinkt. Of als een “functionerend alcoholist”. Als ik heel eerlijk naar mijn leven kijk, zie ik de laatste jaren Koning Alcohol langzaam terrein winnen op alle vlakken daarvan, met alle gevolgen van dien. Mijn weidse Koningkrijk is zo langzaamaan verworden tot een klein eilandje. Waar ik als Koning steeds minder heb in te brengen. Ik wil mijn Koningklijke Domeinen terug, met alles derop en deraan. Nooit meer drinken lijkt erg lang. Blijven doordrinken zoals ik doe begint beangstigend te voelen. Dus heb ik mezelf maar weer eens op rantsoen gezet. Drank in de kast. Kast op slot. De geliefde beheert de sleutels. Zelluf doen maar niet alleen. Die bleef wel hangen… Vandaar dit bericht. Bovenstaande schreef ik 6 dagen geleden. Vond dat ik, alvorens deze lap tekst (sorry bout that) te plaatsen, eerst maar eens die rantsoenering in de praktijk moest brengen. Ik ken mezelf… Maar verdomd, het is gelukt. Zes dagen lang 4 gewone blikjes bier per dag in plaats van anderhalve liter wijn. Niet 0 maar wat een verschil. En ik merkte dat het hielp om zo nu en dan wat te lezen hier. Dat mijn perceptie ten aanzien van drank en mijn eigen drankgebruik daardoor behoorlijk begint te veranderen. Ik heb nog niet echt een plan. Dat hoop ik hier uit te vogelen.