Ik heb mijn schaamte willen doorbreken door na zoveel jaar hulp te vragen aan de huisarts. Na 2 min stond ik buiten met een aanmelding voor Jellinek. De eerste 2 andere keren dat ik hulp durfde te vragen bij de huisarts was voor de paniek en angstaanvallen en down voelen. Werd door verwezen naar de praktijkondersteuner die tegen mij sprak en dingen ging uitleggen alsof ik 7 was. Ik vertelde wat ik nodig dacht te hebben en dat ik al veel had opgezocht en onderzocht over de aanvallen en vertelde ook toen dat ik dronk. Er is compleet overheen geluisterd want hij ging op een papiertje tekenen hoe de wisselwerking van de aanvallen in elkaar zat :/ toen wist ik weer van; ah, dit wordt het ook niet.
Het is iets wat mijn hele leven eigenlijk steeds gebeurd. Na een poos ga je denken dat je onzichtbaar bent of Chinees praat. Het drinken is zelfmedicatie. Ik voel mij (even dan) zorgeloos en vrolijk. Hoe ik mij eigenlijk na een zware jeugd wil en soms ook echt van binnen voel. Alleen wanneer ik dan toch teveel op een dag drink en dus blackouts krijg, met dubbele tong praat, me ergens tegen aan stoot of iets kapot laat vallen, vergeetachtig ben, snachts wakker liggen want mn lichaam/nieren doen zeer, niet durf te slapen door de aanvallen (zoals vannacht) dan haat en vervloek ik mezelf. Dat ik zo zwak ben dat ik hier niet mee kan stoppen..