Nog even (inmiddels niet even) over AD en waarom ik ze nooit genomen heb. Heb jullie al verteld over mijn hooggevoeligheid. Nou, die eigenschap heeft het voor mij gecompliceerd gemaakt om te bepalen of ik door depressieve storingen, of door die gevoeligheid uit balans was; beiden waren in mij aanwezig. Voedde het een het ander? Wat me zo'n beetje gek maakte was dat ik mijn gedachten niet stop kon zetten. Dat kon me zowel erg somber en besluiteloos maken en in chaos laten belanden, alsook een euforisch gevoel geven...waarbij ik bedacht(?) of ervaarde in de huid van een ander te kunnen kruipen compleet met een levensecht beeld van wat die ander dacht; visueel geprojecteerd als het ware. Manisch depressief of wat anders? Ik was toen 17 en mijn ouders wisten zich met mij geen raad; ik ook niet trouwens....welke studie, welk beroep, wat is haalbaar, maar vooral heb ik een psychische afwijking was de vraag. Heb het uitgelegd aan een psycholoog die me aanraadde een psychologisch onderzoek te ondergaan. Heb er meerdere gehad, waarbij de uitkomst (psychische gesteldheid) telkens weer op meerdere punten afweek. Phoe....wat heb ik een hekel aan die vragen gehad omdat het antwoord in mijn visie nooit Ja/Nee of Meer/Minder was, daarbij had ik er een broertje aan dood om in een hokje geplaatst te worden. De enige overeenkomst was overigens wel dat er met mijn verstand niets mis was; ik zat op een veel hoger niveau dan wat ik aan scholing heb gehad; te verklaren uit het grote verschil tussen het creatieve intelligentie quotiënt en het "gewone" IQ. Leertechnisch was ik zwak maar ik wist dat ruimschoots te compenseren door mijn aanwezige intelligentie...verbaal en qua levenshouding/inzichten was ik ver voor op mijn leeftijdgenoten. Een moeilijke combinatie en waarom was dit zo uit balans? Met de eindconclussie van dat eerste onderzoek is verder niets gedaan. Mijn "desinteresse" om te leren werd geweten aan speelsheid en omdat ik wel een goed verstand had zou ik er wel overheen groeien. Dat was het dan. Later in mijn leven heb ik juist ontdekt dat er aandacht aan wat wel degelijk een stoornis is besteed moet worden; speciale scholing enzovoorts. Maar goed, in die tijd was men qua inzichten blijkbaar nog niet zover. Het was geen desinteresse maar juist een concentratiestoornis met als oorzaak: mijn belevingswereld stond wagenwijd open; ik was overgevoelig voor prikkels. Tegenwoordig zou men een vorm van ADHD constateren. Was erg destructief als kind, moeilijk bereikbaar voor een ander (als het mij niet aanstond) want mijn voelsprieten vertelden mij duidelijk of iemand werkelijk interesse in mij had. Mijn moeder had het te druk met de 5 kinders en ik was het nakomertje...veels te zwaar voor een vrouw in de overgang, mijn vader was die man die zondags het vlees sneed. Goed, toen kwam de periode van overmatig drankgebruik. Een uitstekende demper van gevoelens, maar niet heus natuurlijk. Na mijn 1e Stop werd ik (weer) alsmaar depressiever en sloot me meer en meer af. Wel ging ik de New Age wereld ontdekken en me bezig houden met het bovennatuurlijke. Transcendente Meditatie bracht me op een hoger niveau want ik kreeg meer rust in mijzelf...dat was op zich niet verkeerd dus. Wat me wel verder van het padje bracht was dat er een verklaring werd gevonden voor mijn gevoeligheid; ik was ongetwijfeld paranormaal begaafd volgens één helderziende; daarna volgden er meerdere. Dat werd o.a. ontdekt tijdens een cursus intuïtieve ontwikkeling en warempel ik wist nogal wat te duiden bij de ander, wat ik nooit uit eigen hoed getoverd kon hebben. Tegelijk werd me de verklaring meegegeven dat ik dus niet chronisch depressief was, maar dat het logisch was dat ik zo van slag raakte door wat er bij mij onbewust binnenkwam. IK MOEST ZEKER GEEN AD'S GAAN SLIKKEN WANT DAN ZOU IK MIJN GAVE DEMPEN OF VERLIEZEN....Ik moest het leren handelen, dat was zelfs mijn opdracht(!?). Jaja, daar kwam nog bij dat ik een taak had in deze wereld....als lichtwerker moest ik de mens meehelpen de overgang naar de volgende dimensie te maken; de transformatie naar de nieuwe tijd! Heb zelfs een tijdlang de "universele energie" in de vorm van handoplegging aan de ander "mogen" doorgeven en warempel niet zonder resultaat. Ik geloofde daar dus in (had eindelijk een doel in mijn leven (...) ) maar mijn depressies werden alsmaar zwaarder en ik werd alsmaar lichter, woog nog maar 56 kilo. Had moeite met eten, overigens gezond eten en zat alleen nog maar in mijn kop en in die bovennatuurlijke wereld natuurlijk. Zwever 1e klas! Begon terecht meer en meer te twijfelen over mijn nieuwe bestemming, vooral ook omdat ik "helderziende" als ik was gni gni de labiliteit van de mensen in dat wereldje begon in te zien. Tevens de arrogantie van het beter te weten stuitte me tegen de borst, al helemaal omdat ze ieder voor zich vanaf een voetstuk stonden te prediken. Zeer weinigen zijn zuiver, zeer velen raken verdwaalt...arme labiele volgelingen Kwam pas weer down to earth toen ik met mijn klachten aanklopte bij de traditionele zorg. Nou ja, traditioneel....de groepstherapeut had een mix weten te maken van meditatie, oefeningen om inzicht in je problematiek te krijgen enz. Heb er veel aan gehad door juist niet met "wat meer is" bezig te zijn maar gewoon simpel en constructief op mijn poten te komen. Heb ook nog de Essence training gedaan; allesbehalve zweverig was die. Zeer confronterend en intensief, 5 lange dagen aan één stuk. Heb werkelijk afgeleerd om in mijn gedachten te blijven rondspoken zonder tot aktie te komen. De tweede alcoholval heeft helaas daar weer afbreuk aan gedaan...desalniettemin sta ik nu sterker; heb toch wat geleerd in therapie. Wat ik dus betreur is dat ik deels door mijn eigen schuld verdwaald ben in de New Age wereld en niet voor mijn depressies een helpend middel heb gezocht. Mijn depressies waren zo diep dat het me bijna het leven heeft gekost; zeker in mijn eerste drankperiode gebruikte ik bewust drank om maar niet te hoeven voelen hoe zwart ik het leven zag. Op een haartje na heb ik er toen een eind aan willen maken, en door roekeloos gedrag was ik er nu ook bijna niet meer geweest. De tweede periode met drank (2003-2007) dronk ik niet meer zozeer omdat ik depressief was, maar waren de omstandigheden zo zwaar dat ik me machteloos voelde en uiteindelijk onverschillig. Harde lessen heb ik geleerd, door op allerlei manieren ontspoort te raken. Een betweter ben ik hopelijk niet meer, maar een alcoholist zal ik altijd blijven. Aan dat laatste heb ik genoeg om te beseffen dat ik daarmee om moet leren gaan, zowel nuchter van geest als nuchter zonder alcohol. Er is wel degelijk meer in deze wereld, maar ik hoef niet helderziend te zijn om dat te weten Wil blij zijn met de kleine dingen van het leven en dat lukt me aardig. Wellicht als je je in die materie gaat verdiepen kom een ieder tot de ontdekking dat je meer bent als je zo op het eerste oog zou denken, maar voor mij is inmiddels duidelijk geworden dat met hooggevoeligheid valt om te gaan, als je in eenvoud kunt leven. Verdwalen hoeft voor mij niet meer, heb alle uithoeken van de geest al zo'n beetje gezien echt veel wijzer ben ik er niet van geworden.....duh, behalve dan dat ik niet zo eigen-wijs hoef te zijn
