orleando

Pippi, ik zak weer terug naar de depressie die na het overlijden van mijn moeder kwam; ik herken de syptomen. Alleen toen was de situatie anders. Ik werkte bijna fulltime en dronk niet. Maar op een gegeven moment kwam er niks meer uit m'n handen en zat ik uren in de stoel uit het raam naar niks te staren. Nu gaat dat niet, huishouden moet draaien, kids naar school, zwemles, vriendinnetjes enz. Maar idd, voor mij hoeft het even niet meer. Maar dan krijg ik weer een knuffel van de kinderen (vooral de middelste is erg aanhankelijk momenteel) en dan denk ik hier doe ik het voor.Maar zoals ik vanmorgen aan Houtje al schreef, behalve de drank opgeven doe ik verder niks voor mezelf en alles voor de ander. Niet goed misschien, maar ik ben niet anders gewend.. Corinne, ik wil alleen de steun van mijn man en niet die afwijzende houding die hij momenteel heeft. Ik weet, dat het voor hem ook heel moeilijk is, maar ik heb hem hard nodig en het doet pijn als hij steeds maar boos wordt...

dankje Har, dat doet goed, die virtuele knuffels hier...

En Pippi, ja ik kan zeker wat met wat hier wordt aangeraden...het is heel moeilijk en ik zit enorm met mezelf in de knoop, maar ik ga het niet, zoals afgelopen vrijdag, verdrinken. Ik ga de strijd aan, desnoods met mezelf. Ik vind het alleen zo eng...

Pippi, ik schijn ook een andere taal te praten dan die 3 ( engels hier, tenzij ik ze wat beloofd heb. Leuke en lekkere dingen onthouden ze dan weer wel...Het zijn buitenkinderen, maar met slecht weer hangen ze om me heen en vervelen zich dan te pletter.. Nu schijnt gelukkig de zon, dus na het eten zijn ze foetsie. Slaan en schoppen mogen ze hier ook niet en ik ben wel streng misschien, maar als iets niet mag, leg ik ook uit waarom niet en dat schijnt nogal te helpen. Vooral onze jongste is een dondersteen en luistert voor geen meter, maar manlief is er gelukkig achter, dat dat niet door drank komt, want ik drink niet waar ze bij zijn (ze liggen dan al op bed) en naar mijn man luistert hij ook niet. Maar ik zou ze voor geen goud kwijt willen!!

Lief, lief Houtje...dat komt me te dichtbij..oh *$%^&$%^waarom is dit zo moeilijk??? Ik durf de huisarts al niet eens te bellen (maar ga dat wel doen) en dan ben jij zo lief... Ik hoop niet dat jouw ouders net als die van mij waren.....Ik bedoel over de doden niks dan goeds, maar je begrijpt me wel...Een ding hebben we echt gemeen; jouw moeder en mijn vader zijn op hetzelfde tijstip overleden, alleen op een andere datum. Oh a, onze grote vijand mr alcohol, dat hebben we ook gemeen, helaas..alleen ben jij sterker dan ik. Maar ik kom er wel...

Ha, nee ik bedoelde niet persoonlijk, maar ben ik zo'n open boek? En pb gelezen, maar dat durf ik niet, komt te dichtbij. Maar heb 'm wel in m'n agenda geschreven. Thanx:heart:

Houtje, je kent mij volgens mij, want wat je zegt klopt allemaal. Jarenlang een dikke muur om me heengebouwd en die begint af te brokkelen. Ik begin te voelen en dat maakt me bang en ik word nog angstiger bij het idee om over die gevoelens te moeten praten...

Ik moet over een half uur ook weg, weer naar de basisschool. Vanmiddag ga ik met ze iets leuks doen...Mijn energie en vrolijke humeur van vanmorgen is verdwenen, maar ik vertik het te gaan drinken. Water, veeeeeeeeeeel water. Morgen, nee, vandaag bel ik mijn huisarts en laat me doorverwijzen. Beloofd. Erg bang...maar zo om ik niet verder.

en nu zit ik alweer teh huilen...

Houtje ik ben niet boos op jou en ook niet op man en kinderen. Ik ben alleen verdrietig... Ik weet het ook allemaal niet meer en doe m'n best en ik hoef geen lintje, maar gewoon het gevoel gewaardeerd te worden is allang best. Mijn kinderen geven me knuffels en vinden me lief zeggen ze. En ik knuffel terug en vind hun ook lief. Maar manlief vind ik nog steeds lief en ik snap, dat hij het ook verdomd moeilijk heeft met mij, maar ik ook met z'n houding nu. Morgenavond moet hij werken en komt hij pas thuis als ik al op bed lig. Dan schrijf ik hem een lieve brief...is dat een idee?? En ik zal hem vanavond als hij thuiskomt vertellen, dat ik proff. hulp ga zoeken. Houtje, ik luister naar jou, met meer dan die ene %, maar al dit soort dingen maken me erg bang...

Spud, hoe laat moet je op gesprek? Dan steek ik een kaars voor je aan.

Houtje, ik, hoe zal ik beginnen...Ik heb nooit aan mezelf gedacht. Ik was er toen m'n moeder me nodig had, m'n vader, m'n zus en nu man en kinderen. Als iedereen gelukkig en tevreden is ben ik dat ook. Ik heb vaker dan me lief is aangegeven, dat ik het niet leuk en zelfs pijnlijk vind hoe mijn man reageert en dan wordt hij nog bozer. Nu zeg ik voor de lieve vrede maar niets meer en loop me het vuur uit de sloffen om het allemaal zo goed mogelijk te doen en dat kost me energie die ik momenteel niet zo veel heb (weer zo'n ontwenningsverschijnsel). Je hebt gelijk als je schrijft, dat ik het allemaal voor anderen doe, alleen stoppen met drinken doe ik voor mezelf. Anders drink k mezelf regelrecht naar m'n ouders en daar ben ik nog te jong voor. Ik probeer een goede moeder te zijn (ze zijn 6, 5 en 3) en ze mogen met al hun vragen en problemen naar me toekomen en dat doen ze ook. Mijn moeder sloeg als ze gedronken had, ik niet. Mijn vader zat aan m'n zus en mij, van ons krijgen ze de normale knuffels en kusjes. Ik weet, dat ik proff. hulp moet zoeken (de internettherapie volg ik al), maar moet ik dan dit soort dingen vertellen? Dat maakt me BANG!!!

Spud, de dagen dat ik een uitglijder heb denk ik inderdaad wat jij schrijft. Waarom niet drinken, want hij denkt schijnbaar dat ik elke dag drink...En dan wordt hij weer laaiend, ik verdrietig en zo gaat het maar door. Verdorie, dit is heftig...ik zit hier te huilen...Niet om jullie, maar kan het even niet meer aan...

Jullie mogen eerlijk tegen me zijn hoor, ookal zijn het soms harde woorden, maar dat geeft niet. Ik vraag hier toch ook wat te doen... Misschien is het een idee, dat ik eerst zelf met iemand ga praten (en dan niet de huisarts, maar maatschappelijk werker of zo) , net als toen m'n moeder overleed en dan maar wel de vuile was buitenhangen? M'n ouders kunnen me nu niet tegenhouden...Ik zou het doodeng vinden, maar dan ziet manlief toch, dat ik weer een stap zet om er goed en gezond uit te komen. Want dat ik zo niet verder kan zie ik ook wel in..

Houtje, als ik het nou eindelijk goed kan onthouden heet het chloordiaproxide en dat slik ik wel, maar dat is voor een week. Daarna is het op en wil ik op eigen kracht verder. En wat deskundige hulp betreft...Ik ben in therapie geweest toen m'n moeder was overleden, maar ik deed m'n mond haast niet open. Van huisuit mochten we nergens over praten en dat is er zo ingeslagen (figuurlijk dan), dat ik nog steeds veel moeite heb mijn vuile was aan een vreemde te vertellen. Mijn man weet alles van me, dus ook dat m'n moeder dronk en m'n vader z'n handen niet thuis kon houden. Hij was zo lief , begripvol en een grote steun voor me toen m'n vader overleed, maar nu geeft hij niet thuis. We leven momenteel naast elkaar en niet met elkaar en dat doet me verdriet. Ik hou enorm veel van 'm, maar ik ben bang hem te verliezen. Laatst een goed en eerlijk gesprek met hem gehad en dat voelde goed. We waren eerlijk tegen elkaar en hij zou zich anders tegenover me opstellen en meer begrip tonen. En ik heb steeds minder trek in drank en drink ook veel minder, maar ik heb z'n vertrouwen behoorlijk verspeeld. Het kost tijd, veel tijd en dat weet ik wel, maar toch...Ziet hij dan de verbetering niet???

ik heb last van de ontwenningsverschijnselen (schreef ik gisteren al) en lig te zweten en woelen in bed. Ook de panniekaanvallen komen vaker om de hoek kijken dan me lief is. Het maakt me bang en dan raak ik nog meer in panniek. Het liefst wil ik dan tegen manlief aankruipen, maar die draait zich resoluut om. Dat doet me verdriet... Ik doe m'n best, regel het huishouden en verzorg de kinderen, breng en haal ze naar school, vriendjes of die komen hier spelen, de zwemlessen doe ik ook (want asl manlief vrij is, gaat hij niet mee en mag ik weer) en moet dan ook nog in bed ...nou ja....Ik ben moe, hondsmoe, maar dat snapt hij niet...

Spud, succes met je sollicitatie vandaag!! Stien, ik stop ook voor mezelf, maar ik zou het gedrag van manlief wel anders willen zien. Hij hoeft me niet de hemel in te prijzen omdat ik het bier laat staan (wijn drink ik allang niet meer), maar ik zou het wel fijn vinden als hij er eens its positiefs over zei en niet alleen ontzettend negatief tegen me is als ik een dag de mist inga...

behalve manlief en (schoon)familie weet niemand dat ik een alcoholprobleem heb en dus ook niet dat ik wil stoppen. Mijn schaamtegevoel voor deze verslaving is te groot om het op te biechten...Na de kerstvakantie stond ik op het schoolplein en hoorde de goede voornemens van anderen aan. Stoppen met roken, meer sporten, Sonjabakkeren enz. En ik had heel de vakantie geen drup gedronken en durfde het niet te zeggen. Mijn (schoon)familie heeft het er helemaal niet over en mijn man zwijgt en praat alleen als ik een uitglijder heb. Dan wordt hij boos en krijg ik allerlei verwijten naar m'n hoofd geslingerd. Ik zou graag willlen horen, dat hij blij is dat ik niet drink...

goedemorgen allemaal! Het lijkt wel of ik steeds vroeger wakker word nu ik niet drink, maar wel met steeds meer energie. Voel me goed en hoop, dat het bij jullie ook goed gaat. Ik zal broodjes en thee voor de kinderen klaarzetten en mezelf dan aankleden en dan gaan we weer een droge dag tegemoet. Tot later in de ochtend!

Doggy is uitgeweest en ik ga nu aan het avondeten beginnen. Ik heb geen trek (dus geen eten en geen drank) want ik mis ineens m'n ouders enorm...het doet pijn dit gemis..maar maak een lekkere maaltijd klaar voor ons gezin en ervaar deze pijn. Ik mis m'n ouders en juist daarom wil ik er zijn voor mijn kinderen. Puur, dus zonder rotzooi. Ik vind het eng, maar ik ervaar het..En als ze straks met goed gevulde buikjes lekker in hun nestjes liggen, ga ik aan de thee!! Weer een droge dag vandaag!!

Charlie, jij had toch een aquarium gekocht? Ik heb weer babyvisjes!! Ze hebben zich goed tussen de planten verstopt, anders worden ze opgegeten door de grotere vissen, maar af en toe komen ze tevoorschijn.

was ik weer...hagelt hier als de gekke en ik zou net doggy uitlaten...maar even wachten dus... Had even terug een triggermoment en ben er bewust bij blijven stilstaan. Zal ik drinken of zal ik niet? Heb allemaal mooie, lieve en leuke herinneringen naar boven gehaald en daarna gedacht aan de ochtenden wanneer ik weet ik veel waar weet ik het hoe wakker werd na het drinken. Welke gedachte heeft gewonnen is niet zo moeilijk...Ik zit nu te wachten tot de hagelbui over is en ga dan een flinke wandeling met doggy maken; heerlijk!!

ik ga op kadootjesjacht, luitjes. Tot later:musicnote:

Houtje, het is nu m'n auto die zuipt...en nog meer dan me lief is...en fietsend de kids naar school in de hagelbuien zie ik effe niet zitten..

het zware gevoel in m'n hoofd lijkt wat af te nemen, dus jullie zullen wel gelijk hebben, dat het ontwenning is. Nou, m'n lichaam mag er maar snel aan wennnen niks mer te krijgen wat mijn geest niet wil! Onze jongste lijkt ziek te worden; bleekjes, hangerig...Ik zou vanmiddag om kadootjes, maar even kijken hoe dit uitpakt. Notarispapieren ivm m'n vader ook binnengekregen. Geprobeerd het te lezen, maar wat een taal...niet door te komen die abracadabra...Krijg er hoofdpijn van, hahaha!