De woordwisseling had wat charmanter
kunnen zijn wat mij betreft.
Al moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat
ik er niet vreemd van opkijk.
Soms kan iemand teveel en te nadrukkelijk
aanwezig zijn.
Dat weerhoudt mij er ook vaak van nog te
schrijven wat mij bezig houdt.
Ik had niet echt de moed om het
te schrijven, een ander nu dus wel.
Overal een winkje, antwoord, of wat al niet meer, op.
Tot vervelens aan toe.
Ik ben ook geen voorstander van onenigheid,
blijkbaar kan het soms niet anders.
Zo en nu ga ik echt mijn bed opzoeken,
morgen is het vroeg weer dag.