kaarsje

Ik weet niet hoe het komt, maar na gister een alcoholvrije dag gehad te hebben gehad, voel ik me uitstekend. Ik zit eigenlijk een beetje na te denken hoe dat zo kan, de vorige keer dat ik minderde, zat ik de volgende dag met trillende handen en het zweet liep van me af. Het is nu wel zo dat ik al maanden een goede psychotherapeute heb en daardoor sterker in mijn schoenen ben komen te staan. Deels ben ik dus al bezig geweest met puin ruimen en heb een hele strakke dagstructuur voor mezelf opgelegt, zo begin ik elke dag bij het wakker worden aan zelfreflectie, wat is mijn bui, hoeveel energie heb ik en wat zal ik die dag voor leuks gaan doen buiten het huishouden om. Zo pep ik mezelf alvast op voor dat ik de dag begin, zo probeer ik me niet schuldig te voelen dat ik weer was afgegleden, maar trots op mezelf te zijn omdat ik ingrijp. Net lukte dat even niet hoor, toen ik in de stromende regen de flessen wegbracht, maar dat is weer wat anders, gelukkig waren er geen mensen op straat. Ik ga mezelf ook geen rad voor ogen draaien dat het makkelijk zal gaan worden, maar elke dag die goed gaat, zal ik blij zijn. Ik heb mezelf wel even voor gek verklaard toen ik weer thuis was, het water droop van me af en voelde me net een natte hond, je moet voor alcohol niet wat over hebben zeg. Maar ja, eigen schuld, van de alcohol blijf ik vandaag af, ik doe mee! Voor iedereen een warme knuf.

Hoi Tapas, Ik weet pas sinds kort dat ik ptss heb, ze hebben lange tijd gedacht dat ik gewoon depressief was, daarna aan een burn-out en nu dus deze diagnose. Sinds kort ben ik aan de behandeling begonnen, vandaar denk ik ook dat ik mijn drankprobleem aan wil pakken. Drank is een hele goede verdover zoals we allemaal weten en ik wil hier door heen gaan. Mijn man woont ergens bij mij in de buurt, waar, kan ik je niet zeggen, ik weet het niet, lekker gekmakend hé? De MC is een midlife crissis, de mannenpubertijd zal ik het maar noemen. Dus eigenlijk heb ik drie pubers om me heen en dat valt niet echt mee. Die van 8 jaar woont inderdaad nog thuis en dat wil ik graag zo houden ook, hij is momenteel mijn redding om door tegaan met waar ik mee bezig ben. Niet dat ik ooit gedronken heb in zijn bijzijn, maar wat niet was kon nog komen denk ik maar.

Hallo allemaal, ik ben 38 jaar en moeder van drie kinderen, één die besloten heeft om te gaan puberen, meid van 16 jaar en momenteel weggelopen. Middelste zoon van 15 die door zijn stoornissen al twee jaar niet meer thuis woont en een jongen van 8 jaar. nog steeds getrouwd met mijn man die in april dit jaar een mc kreeg en daardoor niet meer bij ons woont. Zelf loop ik al twee jaar met de gevolgen van een gecompliceerde enkelbreuk en heb nog steeds dagelijks pijn. Door alle stress van elke dag ben ik steeds meer gaan drinken, zo voel ik de pijn niet meer van mijn enkel en lig ik 's nachts niet te piekeren. Ik heb pas de diagnose PTSS gekregen en door de drank, voel ik mij minder angstig, maar ik besef dat mijn drankgebruik de spuigaten uitloopt en er moet iets veranderen. Iets is een understatement, ik moet minder gaan drinken cequ stoppen. Ik ben bang voor het gat wat eenzaamheid heet en bang om de pijn te voelen van het gemis van mijn gezin. Ik ben bang voor de grote leegte die avond heet.