Maandag begint mijn therapie ivm aanhoudende depressie. Ik heb geen (dreigende) verslaving maar mag ivm de therapie niets meer gebruiken zolang de therapie duurt.
Mijn partner is verslaafd geweest aan cannabis, praat niet/moeilijk en grijpt liever naar verdovende middelen als hij zich ellendig voelt. Ook hij krijgt therapie en daardoor heeft hij het nu moeilijk. Hij was al gestopt met cannabis toen ik hem leerde kennen.
Wij doen alles samen en "dus" ook recreatief cannabis gebruiken (max. 1 keer per maand) en ongeveer even vaak een alcoholisch drankje. Helemaal niet veel dus. Nu ik dat niet meer mag merk ik dat hij daar héél heftig op reageert want hij wil zich niet door mij laten beperken. Zijn heftige reactie doet bij mij alle alarmbellen rinkelen. Het is toch maar een keer een drankje? Of een keertje cannabis? Ik vind het "normaal" om het eens recreatief te gebruiken en dus zou het niet lastig moeten zijn om een jaar zonder te doen. Niets blijkt minder waar, knállende ruzie! Relatie op het spel enz.
Hij heeft gelijk als hij zegt dat ik hem beperk want dat is daadwerkelijk gebeurd (verlatingsangst) en daarin ben ik me gaan ontwikkelen. Hij bevestigt ook dat dat een stuk beter gaat. Gisteren was hij jarig en vroeg hij of ik het goed vond dat hij een drankje nam, ik stemde in. Het was toevallig een drankje wat we allebei erg lekker vinden en sterk ruikt, ik mag dus niet... Dat voelt raar en eigenlijk niet goed... Als het andersom zou zijn zou ik niet naast hem gaan zitten drinken als hij niet zou mogen. Achteraf vertelde ik wat het met me deed en waren de poppen aan het dansen.
Nu weet ik het niet meer. Ligt het aan mij? Ben ik terecht bezorgd omdat hij er zo'n big deal van maakt? Ik ben als de dood dat hij steeds meer naar middelen zal pakken om zijn emoties in bedwang te houden en die verslaving weer aangewakkerd wordt. Waarom houdt hij geen rekening met me? In andere relaties zou ik het snappen als ieder dingen voor zich doet en juist ivm mijn claimerige verleden heb ik nog wat avondjes alleen gepland zodat hij alleen is. Hij stelt voor dat hij dán gaat gebruiken. Voor mij voelt dit niet goed omdat het dan "moet" en niet omdat het spontaan in zich opkomt en hij daar dan zin in krijgt...
