Larissa

Ja joh, ik ben zo blij dat ik mijn verslaving nu serieus aan pak! Wat een opluchting, nuchter zijn is heerlijk

Het gaat goed! Weinig tijd online besteed omdat ik 1 augustus met een nieuwe baan ben begonnen. Ik werkte altijd van 15:00 tot 22:30 en dat is nu van 07:00 tot 16:00 geworden. M'n hele ritme moet dus omgedraaid worden waardoor ik echt helemaal afgeserveerd ben aan het eind van de dag. Aan het eind van de week had ik ook echt zo'n vrijdagmiddag-borrel-gevoel. Ik heb dat opgevat als ik-ga-op-de-bank-liggen-en-doe-niks-meer- signaal. Het weekend druk met dingen die ik anders in de ochtend zou hebben gedaan en toen was het weer maandag! Wat gaat de tijd idioot snel als je normale werktijden hebt zeg! Vanmiddag groepstherapie. Gelukkig kan dat door gaan omdat ik s'ochtends een half uur eerder kan beginnen met werken anders had ik iets anders moeten zoeken. Dus alles nog steeds onder controle!

Inmiddels ben ik een maand en een dag nuchter en ik voel mij fantastisch! De laatste keer dat ik mij langere tijd zo goed voelde moet zeker tien jaar geleden zijn. Ik ben echt aan het genieten. Ik geniet ervan dat ik iedere dag op tijd en zonder moeite uit bed stap. Na vijf minuten voel ik me goed uitgerust, wat heerlijk om geen kater te hebben! Ik onthoud alles weer, alles wat ik met mensen heb besproken, alles wat ik de dag eerder heb gedaan. Geen vaag gedoe meer met gaten in mijn geheugen, geen stress omdat ik me afvraag wat er tijdens die gaten is gebeurd. Ik heb geen nieuwe blauwe plekken of schrammen op mijn lichaam ontdekt, ook heb ik geen nieuwe brandwonden opgelopen van de oven. Ik hoef niet meer te schrikken wanneer mensen dichtbij mij komen omdat ik me niet meer druk hoef te maken om de geur van mijn adem. Ik kan mijn dagen goed invullen, ik verveel me geen moment en ik verwonder mij erover hoeveel je gedaan kan krijgen op een dag! Tot de tweede week van mijn nuchterheid had ik wat moeite met mijn dagen, de tijd ging niet om zonder dat ik mezelf tussendoor in een coma zuip, wat duurden de dagen lang! Maar gelukkig heb ik dat daarna om kunnen draaien. De dagen vliegen om en ik ben steeds tevreden met wat ik allemaal gedaan heb. Ik ben blij met de grote veranderingen en waardeer de kleintjes ook echt. Hoe fijn is het bijvoorbeeld om gewoon een scheetje te kunnen laten zonder je zorgen te hoeven maken of er iets anders dan lucht mee naar buiten komt! Het slapen gaat ook de goede kant op. Ik heb vanaf het begin van de detox iedere dag mijn wekker om 06:00 uur gezet, ik ben daardoor rond 22:00 uur echt wel moe en slaap binnen een half uur in. En ik onthoud mijn dromen weer! Erg grappig wat ik in mijn dromen allemaal meemaak Het lijkt bijna alsof ik een soort high van nuchterheid ben. Ik ben actief, vrolijk en bruis en dit motiveert mij enorm om op dit pad te blijven. Af en toe komt het monstertje nog wel voorbij maar ik lach hem weg, no way dat ik nog met dat monster in zee ga. Ik begin mezelf weer terug te krijgen en wil mezelf nooit meer verliezen.

Dag twee. De Diazepam helpt mij goed. Weinig onrust in mijn lijf wat me helpt om niet naar het duiveltje in m'n te luisteren, want die zit er natuurlijk nog. De resulaten van mijn bloedonderzoek zijn binnen, alleen m'n natriumgehalte was wat laag maar niet verontrustend. Ik heb dan ook een "oké" gekregen en geven voor het gebruik van Antabus. Dat ik daar toch wel tegenop zie is al een teken dat het verstandig is om het te nemen. Ik ga zo voor de zekerheid de ingredienten van m'n verzorgingsproducten even goed bekijken. Ik wil het niet meemaken dat er bijvoorbeeld alcohol in m'n deodorant zit en ik daardoor ziek word! Zou wel echt iets voor mij zijn

De eerste groepssessie heb ik achter de rug. We waren met vier nieuwe mensen en één persoon die al vier keer eerder in de groepsessie was geweest, anderen waren al uitgestroomd naar een vervolggroep. Ik was bang dat ik degene zou zijn die voornamelijk aan het praten zou zijn omdat ik een makkelijke prater ben en ik het gewend ben dat ik in deze rol moet stappen. Het is ook niet voor iedereen even makkelijk om te praten over hun probleem. Maar iedereen deelde in alle eerlijkheid hun ervaringen en dat motiveerde de rest ook weer. Twee mensen met een canabisverslaving, een cocaine en ik met een andere alcohol. De middelen verschilden maar de overeenkomsten waren groot en daarmee het begrip ook. De twee uren waren om voor ik het in de gaten had. Wel grappig hoe we allemaal na afloop meteen een sigaret opstaken zodra we buiten stonden, hier hebben we nog hartelijk om gelachen en we hebben nog even nagepraat over wat wij ervan vonden. Het is iedereen 100% meegevallen. Je denkt toch dat het gek is om je problemen op tafel te leggen bij een stel vreemden maar aangezien we allemaal aan dezelfde ziekte lijden gaat dit makkelijker dan je zou denken. Zodra iemand zich openstelt volgt de rest ook snel. Niemand die je veroordeelt, iedereen begrijpt waar je tegenaan loopt. Mensen stellen geinteresseerde en soms confronterende vragen op een respectvolle manier en wat is het fijn om daar gewoon eerlijk op te kunnen antwoorden! Toen ik op de fiets naar huis zat vond ik het zelfs jammer dat dit maar een keer per week is en niet iedere dag! Ik kon ook vragen stellen aan anderen over hoe het was om je verslaving te bekennen aan mensen in je directe omgeving. Dat ik tegenover iedereen doe alsof alles goed gaat zit mij al langer dwars. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik vanavond in de mail ben gesprongen om mijn probleem en hulpvraag neer te leggen bij een vriendin en mijn broer. Ik was zo nerveus over een afwijzing maar ik kreeg begrip en complimenten dat ik hulp had gezocht en ze zijn er voor mij. Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest. Ik heb zo lang willen schreeuwen om hulp maar ik durfde het niet uit angst voor afwijzing. Maar nu heb ik in ieder geval twee mensen die mij heel dierbaar zijn die ik kan bellen als het even niet goed met me gaat en dat voelt enorm fijn. Misschien volgen er meer. Ik zou het ook graag mijn moeder willen vertellen maar zij is een enorme piekeraar. Ik zit er op dit moment nog niet op te wachten om haar verhalen te horen over hoe ze wakker heeft gelegen om de zorgen om mij. Dan ga ik mij daar weer schuldig over voelen en probeer ik haar weer te ontlasten door te doen alsof alles goed is. Ik denk dat niemand daar iets mee opschiet. Hopelijk durf ik het haar te vertellen als ik een paar maanden droog ben. Maar vandaag was voor mij een topdag!

Gevonden en aangepast! Al moest ik ook wel een beetje lachen om de naam "Schermnaam" ;-)

Na een hoop drama op m'n werk, zware katers, overgeven, niet goed kunnen functioneren, en daarmee heb ik mijn collega's en clienten in gevaar gebracht. Ik werk in de gehandicaptenzorg met een zware doelgroep waarbij regelmatig fysieke agressie komt kijken dus alert zijn is dan wel handig. Lang verhaal kort, mijn gedrag begon op te vallen. Ik ben hier op aangesproken door zowel collega's als door mijn leidinggevende. En (natuurlijk) bleef ik keihard liegen en had ik overal wel een verklaring voor. Pas toen ik echt geen kant meer op kon heb ik toegegeven dat er sprake is van een verslavingsprobleem. Na een adviesgesprek met de Arbo-arts kreeg ik nog een kans maar zoals altijd, hoe mooi en oprecht mijn voornemens ook waren toen ik ze deed, ik kon het niet volhouden. Mij werd een vaststellingsovereenkomst aangeboden maar omdat ik de inhoud daarop voorhand niet wist, ze zouden deze pas opmaken als ik ermee akkoord zou gaan, heb ik dat afgewezen. Omdat ik mij inmiddels ook wel realiseerde dat ik door iedereen met de nek werd aangekeken bood ik aan om zelf op zoek te gaan naar een andere baan en ik tot die tijd zou blijven werken. En eigenlijk ben ik ook wel klaar met het werken met deze doelgroep, seksuele intimidatie, aanranding en aangevallen worden door clienten, ik ben er ook wel zat van. Vrijdag heb ik een sollicitatiegesprek en ik hoop zo dat ik door ga naar de volgende ronde, dat zou weer een zorg minder zijn. Maar goed, daar gaat het nu niet om. Ik tik evensnel als ik praat dus ik ratel daardoor ook wel eens. Vanmiddag ga ik voor het eerst naar groepstherapie. Volgende week ga ik thuis detoxen. Omdat ik niet met een kater mijn groepsgenoten voor het eerst wilde ontmoeten heb ik gisteravond niet gedronken en daardoor ook maar een paar uurtjes geslapen, ik had de hele nacht spijt van deze beslissing. Ondanks mijn vermoeidheid ben ik er nu wel blij mee. Als ik wakker was geworden met een kater dan had ik misschien weer gedronken omdat ik zou denken dat ik me daar beter door zou gaan voelen. Ik moet er niet aan denken dat ik daar aangeschoten aan zou komen in de waan dat niemand het zou merken. Ik voel me opgelucht dat ik nu professionele hulp krijg, ik ben enorm gemotiveerd en vind het ook jammer dat de detox nog een week op zich laat wachten. In de tussentijd woon ik regelmatig online AA-meetingen bij. Dit kan ik echt iedereen aanraden! Ik kwam er ineens achter dat de domme dingen die ik heb gedaan eigenlijk heel normaal zijn voor mensen die lijden aan deze ziekte. En ook het feit dat alcoholisme een chronische progressieve ziekte is heb ik bij de AA kunnen accepteren waar ik voorheen mezelf gewoon een domme onverantwoordelijke trut vond die eens normaal moest gaan doen. Alcoholisten die dit een ziekte noemen zag ik altijd als mensen die de schuld buiten zichzelf plaatsten. Ik ben tot een hele hoop inzichten gekomen die mij hebben geholpen mezelf en mijn ziekte beter te begrijpen. Ik ben er zat van hoe moeilijk ik het mijzelf steeds weer maak door te blijven drinken. Leven zonder verslaving is zo veel makkelijker en zo veel leuker en dat wil ik weer terug. Ik ga er voor 100% voor! P.s. Hoe kan ik een schermnaam invullen? Ik zie dat nergens staan als ik mijn profiel wil bewerken.

.

...

...