Patries

Een hele poos ben ik hier niet geweest: ik kon me mijn wachtwoord niet meer herinneren (en vandaag opeens weer wel! :-) ) en het gekke was dat ik wel wachtwoordherstel had aangevraagd, maar ik kreeg geen link terug om het te herstellen. Dus toen liet ik het maar zo, ik was inmiddels toch ook een stamgast geworden in het ziekenhuis. Hersenonderzoeken, een kijkoperatie van de darmen en gesprekken met de psycholoog vanwege minderwaardigheidsgevoelens, depressieve gevoelens, overspannenheid, angsten en nog wat andere shit. Aan het werk ben ik nog niet, maar op zich gaat het niet helemaal fout, ik ben wat minder somber al en ik slaap iets beter, maar dat kan ook komen door de sedaties die ik heb gehad. De uitslagen van het slaaponderzoek krijg ik de twintigste. Alcohol is helemaal geen issue meer voor me en ook de pillen raak ik nog steeds niet aan. Daar heb ik ook helemaal geen moeite mee, hoe beroerd ik me soms ook kan voelen. En nu ga ik lezen!

Lika, hoe lang ben jij uit de running geweest? Het duurt maar en het duurt maar bij mij en ondanks dat ik niet werk voel ik nog geen enkele vooruitgang! Wel toen ik me net had ziek gemeld, toen ging ik toch veel sociale dingen doen omdat ik die heel erg had gemist, maar inmiddels kan ik ook dat al niet meer...

Ja, niemand is gelukkig onvervangbaar Benerklaarmee, een ander pikt het werk wel weer op. Toch blijf ik dit heel vervelend vinden, ik moet steeds tegen mezelf zeggen dat ik me niet schuldig hoef te voelen maar toch... Pas de 22e word ik bij de keuringsarts verwacht, men heeft wel in de gaten dat het niet om een griepje gaat in ieder geval!

Ik lees op het ogenblik heel veel over burn-outs, en het maakt toch wel dat ik me wat minder schuldig voel. Ondertussen is het wel een afschuwelijke ziekte ervaar ik, ik kan niks, ik heb nergens zin in, mijn energie is zo op dat ik al moeite heb met bijvoorbeeld even naar het toilet gaan, ik kan nauwelijks bezoek verdragen, hoe lief ik het ook vind dat men me aandacht geeft, enzovoorts. Ik kan me niet herinneren me ooit zo "niets" gevoeld te hebben, zo leeg en krachteloos. De laatste dagen kon ik niets, vrienden hebben voor me gekookt, ook omdat ik nu maar 1 hand kan gebruiken.

Hallo mensen, ik ga proberen vandaag te reageren. Niet dat er veel gebeurd is, maar ik was zo moe dat ik niets kon. Als ik mijn laptop gebruik zie ik nog steeds flitsen voor mijn ogen en ik was zo uitgeput van alles dat ik maar wat voor me uit heb liggen staren. Morgen heb ik het slaaponderzoek, slapen is nog steeds een probleem, zeker nu ik zo weinig doe. Maar van de drank en de pillen blijf ik af hoor!

Zo voelt het ook Lady Jane, het voelt als een burn-out omdat ik zo wel fysiek als mentaal volledig blokkeer en in de stressmodus schiet waar het werk betreft. Ik voel me nog steeds wat schuldig omdat ik wel in staat ben gewone sociale dingen te doen (was ik niet toen ik nog aan het werk was) maar niet kan werken, dat voelt heel raar. Maar de angst- en stressgevoelens zijn enorm heftig, ik hoop dat ik dat de arts duidelijk zal kunnen maken. Als ik nu aan het werk zou gaan zou ik meteen weer instorten. Eerst die basis maar wat sterker, want die is ook nog heel wankel hoor!

Op het ogenblik gaat werken totaal niet lukken Jim. Ondanks dat ik er best veel op uit ga voel ik me nog lang niet goed, en dat is vooral mentaal. Als ik aan werk denk krijg ik een soort wegtrekker, ik word dan helemaal angstig. Het is inmiddels zo dat ik langzaam begin te beseffen dat er het onmogelijke van me is geeist. Omdat ik in verschillende teams was ingezet kwamen alle verplichtingen, vergaderingen, communicatiestromen van al die verschillende groepen er ook nog bij, bovenop mijn normale werk. Ik kon het absoluut niet meer behappen en ik denk dat bijna niemand dat aan had gekund. Mijn normale werk vind ik enorm leuk, maar alles wat erbij komt, plus de toegenomen digitalisering waardoor er nog meer van je gevraagd wordt (bijvoorbeeld altijd bereikbaar zijn) hebben een enorme tol geeist van mij. Ik kan me amper voorstellen ooit nog te werken, mijn hersenen schieten meteen in de paniekmodus wanneer ik eraan denk. Ik krijg nog veel mail binnen van het werk, maar ik durf het niet te openen. Het is wel fijn dat ik nu even lekker gezellige en sociale dingen kan doen. Normaal ben ik op zondagen volledig kapot, nu heb ik gewoon zin om mensen te zien. Ik laat lekker voor me koken vandaag, want met 1 hand lukt me dat niet zo goed..

Dank allemaal! Ik ben even niet zo actief, ik heb mijn pols gebroken op het ijs. En ik had niet eens mijn schaatsen aan, ik stapte met mijn laarsjes het ijs op om het te proberen en daar ging ik. Pech...

Zo herkenbaar weer!

Gisteren was een beetje een hangdag, ik heb vooral genoten van de winterwereld. Verder ben ik met de hond naar de dierenarts geweest, ze krabde zich helemaal kapot en ik hoop dat dat na de injectie minder is geworden. We gaan het vandaag ervaren. Ik merk wel dat ik, wanneer ik minder doe, ook minder slaap. Een aantal uur heb ik we geslapen, maar uitgerust ben ik niet. Toch wil ik veel doen vandaag: met mijn middelste naar de Action (zo schattig, mijn overdreven stoere zoon koopt allemaal snuisterijtjes voor zijn huis), op bezoek bij de vriend uit mijn studententijd die ik op straat was tegengekomen, als er hier in de buurt goed ijs is schaatsen met weer andere vrienden, en als er nog tijd over is met de hond op bezoek bij mijn zus die ook honden heeft en een enorme afgesloten tuin waar de dieren heerlijk in de sneeuw kunnen rennen. Ik zit wel te piekeren over het werk hoor, maar ik ben bang dat het nog niet gaat. Het onderzoek duurt nog even, ik zou het prettig vinden met een bedrijfsarts te overleggen. Dus misschien ga ik daar ook nog even achteraan. En nu eerst maar eens onder de douche en dan wandelen met de hond!

Ik las het Benerklaarmee! Nu bleef ik altijd al nuchter op feestjes de laatste tijd omdat ik meestal de volgende dag vroeg op moet, vaak met de auto kom en omdat ik niet meer wilde drinken dan die glazen voor het slapen gaan. Je ervaart heel erg dat de mensen steeds meer beneveld raken en uiteindelijk lukt het mij niet meer om aansluiting te vinden. Maar ik was gelukkig niet de enige die nuchter bleef! Ik heb me nooit meer geroepen gevoeld mee te gaan doen met drinken omdat ik "echt" plezier wil hebben. En dat lukt goed hoor, ik zit er niet als een stil muisje bij, ik doe volop mee. Als de mensen stoned worden en echt dronken dan ga ik weg, dat vind ik naar.

Zo is het: ontneem jezelf geen dingen die je leuk vindt om te doen! Zelf heb ik trouwens wel de neiging vooral overdag naar sociale gelegenheden te gaan, of aan het begin van de avond. Vroeger, toen ik nog jong was, maakte ik het altijd heel laat, ik feestte de hele nacht door en bleef altijd als een van de laatsten over. Dat is al heel lang niet meer zo omdat ik het niet meer lang volhoud in de avond, ik ben een dagmens. Ik ga graag naar feestjes, concerten en andere sociale bijeenkomsten die overdag gehouden worden. Heel soms ga ik weleens naar een gelegenheid waar je kunt dansen op de zondagmiddag. Ook daar wordt veel gedronken hoor, maar toch minder dan diep in de nacht.

Gisteren heb ik best een leuke dag gehad. Eerst ben ik me in het zweet gaan werken in de sportschool en daarna ben ik heel lang aan het zoeken geweest naar betrouwbaar ijs. Dat was niet te vinden, zelfs de ijsbaan in een dorp hier vlakbij was gesloten. En ook op de ondergelopen weilanden was niemand te bekennen. Dat was echt een teleurstelling. Maar in de supermarkt trof ik een collega van mijn vrijwilligerswerk en daar heb ik een uur lekker mee staan kletsen. Tegen etenstijd ben ik naar mijn feestje gereden.....het was al behoorlijk glad!.....en daar heb ik gewoon genoten, ondanks dat de waterpijp en de jointjes al snel tevoorschijn kwamen en de drank rijkelijk vloeide. Ik heb veel zitten praten met een vriend die net als ik met de auto was gekomen en die ook broodnuchter bleef. Maar de stemming zat er goed in en het was hartstikke gezellig. Over de jarige maak ik me wel heel veel zorgen, hij wordt al wat ouder, hij heeft het aan zijn hart en bloedvaten en hij leidt het leven van een student. Ook op zijn verjaardag ging hij weer helemaal los op de drank, de sigaretten en de wiet. Vandaag ga ik toch maar even een kijkje bij hem nemen, hij is een dierbare vriend van me en als hij zo doorgaat dan wordt hij niet oud. Het vervelende is dat hij zijn verslaving ontkent, hij doet dat al tientallen jaren, maar nu hij ouder wordt maak ik me steeds meer zorgen. Hij ziet zijn gebruik niet als een verslaving, want "ik gebruik ook weleens een aantal dagen niet". De terugweg was trouwens prachtig, maar doodeng in de sneeuw. Ik miste alle grip op de weg, remmen was ook onmogelijk. Maar ik ben heelhuids thuisgekomen en ik hoop dat dat voor de andere feestgangers, veelal op de fiets, ook geldt.. En vannacht heb ik heel redelijk geslapen, ik schat een uurtje of vijfenhalf.

Ah Ron, jammer, maar je kunt het zo weer oppakken he?

O, wat gelukkig dat het nu waarschijnlijk op tijd ontdekt is!