Geus

@Sheila Je beticht me van uitstelgedrag, dat vind ik niet terecht en dat raakt me. Mijn behandelaren hebben me geadviseerd te stoppen met medicamenteuze ondersteuning en de medische molen draait niet altijd even snel. Mijn huisarts wilde eerst bloedonderzoek, vervolgens heeft de praktijk een week vakantie, werkt mijn huisarts parttime en nu moet de apotheek de medicatie eerst bestellen. Ik ben bloed gaan prikken bij de eerste gelegenheid en heb iedere keer op tijd mijn afspraken gemaakt. Dit alles heeft geen dag vertraging opgelopen doordat ik aan het uitstellen ben geweest of laks ben geweest. Wil je me helpen, uit dan vooral niet dergelijke ongefundeerde oordelen. Zoals ik het nu een beetje helder krijg, heeft mijn drugs- en alcoholgebruik een link met mijn overbezorgde moeder die mij flink onder emotionele druk kon zetten. Ga haar alsjeblieft niet nadoen, dat werkt averechts... @bumperjim In de behandeling het juist gehad over dat de voordelen vaak op de korte termijn zijn en de nadelen meestal op de langere termijn. Dus wat wil ik eigenlijk? Ook daarin zit onderscheid tussen de korte en lange termijn. Ik zit nu gewoon nog in mijn patroon zoals ik het al jaren doe. Ik ben functionerend alcoholist, dus het lukt me nog steeds wel om de gevolgen enigszins binnen de perken te houden. Dat voelt dubbel. Op de korte termijn voelt die verdoving best lekker, op de langere termijn gaat mijn gezondheid naar de kloten en doe ik mezelf sociaal en emotioneel tekort. Enfin, waarschijnlijk levert de apotheek maandag de medicatie en dan moet ik aan de bak. Eerdere stoppogingen liepen inderdaad spaak op slapeloosheid en een gigantisch onrustig been. Ik hoop dat ik daar door de medicatie wat minder last van ga krijgen...

Confronterende vraag, Jim... Teveel uiteraard... Ik wil nu nog goed kunnen slapen. Ik wil in die zin niet met een achterstand beginnen. En ik ga sowieso te kampen krijgen met slapeloosheid. Daar zie ik wel tegenop.

Attent Jim, dat kan ik waarderen! Vandaag een beetje beroerd, gisteren er echt een paar teveel gehad... Vrijdagmorgen opnieuw een afspraak met de huisarts. Daarna ligt het er aan hoe snel de apotheek is of ik nog voor het weekend of daarna kan beginnen met mijn hele serieuze stoppoging. Ik leef er wel naar toe om dat hier te melden dan.

Dat is heel herkenbaar, Awakenings! Ik heb ook meerdere keren mijn voorraad bier door de gootsteen laten gaan. Verpleegkundige zijn met een alcoholprobleem is ook geen handige combinatie. Dan weet je veel te veel over fysiologie, waar je verwarde en angstige geest dan weer lekker mee op de loop kan gaan. Daar heb ik nu bij vlagen zeker ook last van. En het was voor mij een extra drempel om professionele hulp in te schakelen, toch je collega's toch... Maar het is mij nu geadviseerd om te stoppen met medicamenteuze ondersteuning. Eerdere pogingen zijn gestrand op slapeloosheid en met name onrustige benen. Daar kon ik helemaal knettergek van worden. Met zo'n been in bed gaan liggen heeft helemaal geen zin. Ik ben er 's nachts uit geweest om te dansen, springen, hinkelen, schoppen.. Alles om die energie eruit te krijgen. Vandaar. Nu zelf in de medische molen en die draait niet altijd snel genoeg naar je zin. Maar iedereen zijn eigen manier inderdaad en dank in ieder geval voor je steun!

Dank jullie wel! Dat is steun die ik kan gebruiken. Ik kom hier nog niet dagelijks, maar dat zou zomaar binnenkort anders kunnen zijn. Mijn huidige status: Het voelt allemaal dubbel. Ik voel me lichamelijk beroerd en heb daar gewoon geen zin meer in. Doodlopende weg is het. Dus ik wil wel stappen maken. Vrijdag ben ik bij de huisarts geweest. Thiamine wil ze direct voorschrijven, maar voor de rest wil ze eerst lever- en nierfuncties weten. Dus morgen bloed prikken. Helaas is de huisartsenpraktijk de komende week gesloten, dus dat betekent op zijn vroegst volgende week maandag pas weer verdere actie. En dat uitstel voelt dan ook weer even een soort van fijn. Ik kan achteraf in ieder geval nooit zeggen dat ik er niet naar toe heb geleefd en dat het een impulsief stoppen is geweest. En dus ben ik het ook wel naar mezelf verplicht om een poging tot stoppen flink door te zetten en niet zomaar de handdoek in de ring te gooien. Ondertussen is de hele band op de hoogte. Onze drummer (eigenaar van de oefenruimte) klaagt dat zijn omzet naar de klote gaat en dat hij moet gaan sjouwen met Fristi. Dat kan ik waarderen. Beter een flinke dosis lompe humor dan teveel overtrokken bezorgdheid. Zaterdag ook een collega in vertrouwen genomen. Ik wil niet graag dat mijn probleem op mijn werk algemeen bekend wordt, maar het is wel fijn dat vooralsnog iemand daar op de hoogte is. Ook zijn reactie was goed. Ik heb mijn alcoholprobleem heel lang voor mijzelf gehouden, eigenlijk voelt het best als een opluchting om erover te kunnen praten.

Even weer een update: Vorige week de eerste online-opdracht: voor- en nadelen van gebruik aanvinken. Dat ging me makkelijk af, nog geen 10 minuten bezig geweest. Eerlijk gezegd irriteerde me dat: ben ik zover dat ik er echt mee aan de gang wil, dan krijg ik zo'n makkelijk opdrachtje... Ik kreeg het gevoel dat we zo een paar weken zouden gaan verklooien zonder concrete stappen te gaan maken, terwijl ik (wel ambivalent) toch nu zo ver ben dat ik het wel concreet wil maken. Dit uitgesproken naar mijn behandelaar en ze begrijpt dat wel. Dus met haar zegen doe ikzelf al vast wat stappen. Met een beetje geluk a.s. vrijdag een afspraak met de huisarts om het een en ander te bespreken: ondersteunende medicatie, nulmeting algeheel lichamelijk onderzoek e.d. Ik heb nog geen concrete datum waarop ik wil gaan stoppen, maar ik ben daar wel naartoe aan het werken. Wat mij betreft duurt dat niet al te lang. Ondertussen zijn twee van mijn medebandleden op de hoogte. Een van die twee is mijn jongste broer, hij wil ook ondersteunend persoon zijn bij mijn behandeling. Dus zo ja, toewerken naar een stopdag. Af en toe kickt de angst er wel in, maar het voelt ook bevredigend.

Jimmy, goed gedaan. Ben trots op je. Wou dat ik zover was.

Hallo Nicky, Wees welkom hier! Tja, wat is de norm? Ik ben hier ook net vers binnen, dus dat weet ik ook niet zo goed. Moet je in hokjes gaan denken? Ik beschouw mezelf ook als multiverslaafd: ik heb jarenlang dagelijks geblowd (gestopt omdat ik er angstig van werd, maar daarmee is de verslaving eigenlijk niet weg), drink teveel en rook als een ketter. Eigenlijk denk ik dat het niet zo gek veel uitmaakt waaraan je verslaafd bent, want dat werkt globaal allemaal hetzelfde. De verschillende fora zullen bedoeld zijn om lotgenotencontact te bevorderen. Jammer dat je je in het "benzo-groepje" niet zo thuis voelde. Natuurlijk pas je hier en ik hoop dat je wat hebt aan het contact hier! Ik ben ook de man aan wie je het niet af ziet, maar is dat geen ontkenning? Of is je omgeving zo netjes dat ze het niet rechtstreeks zeggen? Uiteindelijk is dat ook helemaal niet relevant, het gaat erom wat je zelf wilt. Blijkbaar wil je het zelf anders, anders had je je hier niet gemeld, toch? Nou ja, nogmaals welkom! Groetjes, Geus

Attent dat je dat vraagt, Bumperjim! Bedankt! Eerlijk gezegd vind ik het wel pittig. Deze week het eerste contact met mijn internet-behandelaar. Zij had op basis van de intake en verwijzing nog een tiental aanvullende vragen. Schrijven en over mezelf vertellen gaat me normaal gesproken wel makkelijk af, maar dit was toch een behoorlijke bevalling. Ik wil wel, maar de weerstand tegen verandering en vooral de angst voor het onbekende kickt er zo af en toe wel in. Ik ben zo gewend mezelf terug te trekken en/ of mezelf zo te verdoven, eigenlijk mijn emoties uit de weg te gaan, dat ik dat lastig vind. Ik weet dat mijn emoties vroeger zo heftig konden zijn dat ik bijna letterlijk de gordijnen in kon vliegen. Ik ben bang dat ik daar weer mee krijg te dealen. Maar ik moet het maar gewoon aangaan. Hopen dat de leeftijd en jaren het wat minder heftig hebben gemaakt. Nou ja, zo...

Ik kan dat ook wel gewoon zeggen. De anderen drinken echt niet omdat het zo hoort, zo'n club is het niet. Allemaal mannen van een zekere leeftijd die zich niets laten voorschrijven. Een enkeling zal ook te veel drinken en wellicht geïnspireerd worden. Als dat zo is, is dat mooi meegenomen.

Renate, knuffel! Je bent goed bezig, het komt wel!

Het zijn vrienden, ik wil naar hen op een gegeven moment ook met de billen bloot. Dat maakt me alleen maar sterker.

Bier en band, dat hoort al jaren zo bij elkaar. Allemaal een biertje in de pauze, een BVO'tje (biertje voor onderweg) tijdens de tweede helft en nog 1 of 2 bij het nazitten. Ik krijg gegarandeerd commentaar als ik dat anders ga doen. En dat geeft ook niet. Het zijn vrienden en ik heb er op zich geen probleem mee ze op een gegeven moment te vertellen dat ik er een probleem mee heb. Daar zit ik nu een beetje tegenaan te hikken. Er komt een "met-de-billen-bloot"-momentje aan. Gaat vast allemaal wel meevallen, maar het houdt me nu wel even bezig.

Dank jullie wel allemaal voor jullie welkom! Erkenning is inderdaad een eerste stap en daar ben ik mee bezig. Het ligt nu in ieder geval open naar de huisarts en ik heb twee goede vrienden in vertrouwen genomen. Dat is in ieder geval al beter dan het helemaal alleen doen, wat ik lang heb gedaan. Wat ik wil, dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Het liefst zou ik terug willen gaan naar beperkt sociaal drinken, maar of dat haalbaar is dat weet ik niet. Op zich zou het mooi zijn om wekelijks met de mannen van mijn bandje een biertje te kunnen blijven drinken. Maar als dat continue een trigger wordt die vraagt om meer, dan is dat niet handig. Ook best lastig om daar om een sinas te gaan vragen, want dat betekent uiteindelijk dat ik meer in het openbaar moet gaan erkennen dat ik een probleem heb. Vroeg of laat zal dat wel moeten, maar dat vind ik wel lastig. Vandaag heb een behandelaar aangewezen gekregen voor mijn online traject. Ik ga er open in en dan zie ik wel. Ik ga ervan uit dat het dan vanzelf wel duidelijker wordt. Voor nu heb ik mezelf al een week op een rantsoen gezet. Zeker nog niet van de alcohol af, maar ik voorkom daarmee wel de uitschieters, waardoor ik er de dag erna echt last van heb. We gaan het zien. Groeten, Geus

Hier ook een verpleegkundige en dat is toch wel een extra handicap, toch? Zo gewend anderen te helpen en jezelf weg te cijferen. Als je zelf dan wat hebt, het liefst zelf even dokteren. Ik geloof dat die stap naar de dokter voor ons daardoor juist vaak extra groot is. Toegeven als hulpverlener dat je jezelf geen hulp kan verlenen en zo. Lastig, maar zo goed dat je dat gedaan hebt!

Hallo, ik ben Geus... ...en ik ben alcoholist. Zo zou het tenminste gaan op een AA-bijeenkomst als ik de films mag geloven. En dan zeggen jullie allemaal: "Hallo Geus!" of zoiets... Ik heb er moeite mee mezelf alcoholist te noemen, maar ik ben het wel. Ik ben een functionerend alcoholist, het lukt mij tot nu toe te functioneren op mijn werk ondanks mijn alcoholgebruik. En dat is me heilig, zonder mijn werk ben ik in korte tijd naar de klote, denk ik. Ik heb die structuur en daginvulling nodig. Privé ben ik een halve kluizenaar en hou ik de meeste mensen uit mijn buurt. Ik heb moeite met de heftigheid van het leven en ik heb het nooit volledig aangedurfd. Als kind heb ik mij vooral teruggetrokken, vanaf mijn 18e ben ik stevig gaan blowen en een jaar of 10 geleden ben ik gestopt met blowen, maar toen had de alcohol als dempingsmiddel zijn plaats al ingenomen. Ik drink alleen bier, een fles of 10 a 12 per dag, want dan kan ik het nog controleren en voorkomen dat ik met een kegel op mijn werk terecht kom. Klachten van een zich opnieuw dreigende burn-out hebben mij eigenlijk doen inzien dat het zo niet verder kan. Ik zit op een doodlopende weg en ik kom niet verder. En als ik niet uitkijk help ik ook mijn gezondheid om zeep. Ik heb mij gemeld bij de huisarts en via zijn POH-GGZ kreeg ik min of meer zelf de opdracht om te kijken wat ik zou willen. Ik heb mij daarop aangemeld bij de internetbehandeling "Alcohol de baas". Ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet verwachten, net zo min als wat ik hier op het forum kan verwachten, maar ik probeer er open in te stappen en het gewoon maar op mij af te laten komen. Op zich is het erkennen van dat ik een probleem heb al een opluchting, al weet ik niet eens tegenover wie ik dat doe. Ik heb het zo lang alleen gedaan. Eigenlijk gun ik niemand dat, dus waarom ik dat mezelf heb aangedaan... Voor nu genoeg, ik weet even niet wat ik verder nog wil melden... Groet, Geus