Cali

Ik weet niet hoe en waarom maar na zo'n beetje 50 x invullen wachtwoord vergeten kreeg ik vandaag een link om mijn wachtwoord te wijzigen... gelukkig maar want nu kan ik uitzetten dat ik mijn forum wilde volgen.. ik heb een partner die het onzin vind dat ik mijn gevoelens deel met vreemden, hij vindt dat ik dat bij hem moet doen.. helaas heb ik gemerkt dat ik daar niet veel aan heb omdat hij mij niet begrijpt, of wil begrijpen

Goedemorgen allemaal, Het gaat redelijk met me, de griep weer redelijk voorbij en thuis de vrede terug gekeerd. Ik ben inderdaad veel te vaak over mijn grenzen gegaan en daar ligt ook mijn probleem. De huisarts heeft weinig nuttigs opgeleverd, daar was ik al bang voor.. hij zegt simpelweg dat her een probleem is waar ik mee moet leren leven, tjee dat wist ik nog niet... zelf merk ik dat ik me teveel wegcijfer tegenover mijn man. Ik erger mij eraan dat hij wel blowt maar daar iets van zeggen werkt alleen averechts. Zelf vind ik dat hij daarin best een steen zou kunnen bijdragen door simpelweg toe te geven dat gij daar mee moet stoppen! Zelf moet ik proberen om dat gedrag naast me neer te leggen en los van mij te zien. Ik moet leren daar boven te staan en mijn gedrag daar niet door laten beïnvloeden... Maar ik ben vol goede moed en probeer me voorlopig vooral bezig te houden met het terug vinden van mezelf

Dank je Gerrit dat is een goede tip al weet hij al wel veel over mijn situatie ... thuis alles nu een weer een beetje rustig.. ben nog wel depri maar kan ook zijn van de griep want daar hebben we hier nu ook allemaal last van . Dit forum geeft in ieder geval al wel wat steun. Stom dat de therapeuten zoiets als dit forum nooit als tip gegeven hebben

Dat klopt allemaal wel zo ongeveer Etty, we weten ook allebei dat mijn kwetsbare moment na de feestdagen komt en toch hadden de drank niet opgeruimd, zo dom. Ook in de vakantie weer mee geblowd, ook iets waarvan we weten dat het mijn instabiel maakt maar Hee toch een manier om je lekker relaxed te voelen... zo ontzettend dom! En ja er gebeuren dingen die ik eigenlijk niet wil maar ja wie ben ik om daar iets van te zeggen... Welke stap ik nu als eerste zou moeten zetten? Het gesprek met hem aangaan over wat en hoe het weer heeft kunnen gebeuren en zeggen wat ik graag anders wil. dus geen joints meer in ons huis! Maar eerlijk gezegd weet ik nu al dat hij daar niet mee akkoord gaat, ik heb een probleem niet hij, hij weet er 'verstandig' mee om te gaan, discussie gesloten. Ik wil geen uit elkaar gerukt gezin maar misschien zou het veel beter zijn als we elks ons eigen weg gaan.... Was ik maar sterk geweest dan was het niet gebeurd en voelde ik me gelukkig zoals ik me al maanden voelde.. of dacht ik dat ik gelukkig was maar was dat diep van binnen helemaal niet zo Ook deze onzekerheid maakt me moe

Welkom Sis, ik ben zelf ook nieuw hier en hoop hier wat herkenning te vinden. Het is fijn contact te hebben met anderen die jou begrijpen. Ik heb zelf zon twee keer per jaar een terugval en lijk daar maar geen grip op te krijgen. Fijn voor je dat je al 104 dagen goed gaat, probeer het vol te houden

Volgende week dan toch maar naar de huisarts... Thuis is nog steeds crisis, heb nog niet echt met mijn man gepraat, hij is woedend vooral ook omdat ik er weer om loog, uit schaamte durf ik dan eerst niet toe te geven dat ik heb gedronken.. Ik weet niet of hij mij ook deze keer weer wil en kan vergeven. Pfffff wat maak ik een puinhoop van mijn leven.... zal ook nu weer echt zelf de 1e stap moeten zetten om met hem een gesprek aan te gaan, lastig want hij sluit zich de hele tijd op in de slaapkamer Dat praten met hem nadat ik weer de fout in ben gegaan vind ik het allermoeilijkste

Lady Jane hoe heb jij die negatieve schaduwkant ontdekt?

Ik weet het niet Lika, bij Menzis konden ze mij niet verder helpen, op die enkele terugvallen na gaat het goed, ben ik er goed mee bezig, de terugvallen moet is accepteren en er van leren maar toch gebeurt het dan weer

Problemen thuis zijn nu hoog opgelopen, mijn man zegt dat ik hier bij hem helemaal niet wil zijn, dat ik daarom hem altijd de schuld geef al is dat echt niet zo; maar het zet me wel aan het denken: Misschien heeft hij gelijk, wil ik diep van binnen wel leven zonder hem( hij is heel lief, zorgzaam maar ook dominant, ik ben altijd heel volgzaam en vind het moeilijk om voor me zelf op te komen) maar durf ik mezelf niet van hem los te maken... Ik weet het niet meer, ik hou echt van hem hij is een groot deel van mij. Wel merk ik dat de liefde waarmee hij me soms overspoelt mij soms benauwd, als hij elke dag vraagt of ik nog wel van hem hou dan is het net alsof ik het dan moeilijk vind om 'spontaan ' mijn liefde voor hem te uiten ... Ook bij het onderdeel relatietherapie kwam naar voren dat hij vaak voor mij praat en voor mij antwoord gaf. Dat ik dat ook gewoon toe liet en het wel prettig leek te vinden, nu denk ik: is dat misschien mijn probleem dat ik hem blijf volgen en niet naast hem durf te staan . Pfffff wist ik maar wie mij echt hulp kon bieden Heeft iemand hier misschien ervaring met hypno therapie ? Misschien is dat iets voor mij,

Maar dan nog moet ik die hulp wel vinden

Ik ben in therapie geweest bij Menzis verslavingszorg oa cognitieve gedragstherapie, dat leek wel wat te hebben geholpen eerst maar ik blijf terugvallen, hoe kan ik die knop echt omzetten. Als de alcohol niet in huis is dan gaat het goed maar zo ineens is die prikkeling daar en dan gaat het mis. Ik weet dat ik me moet focussen op mijn eigen probleem en niet op wat mijn man wel of niet doet Maar ik bedoel alleen aan te geven dat het verslaafde blowpatroon van hem bij mij weer voor die negatieve prikkeling zorgt.. Omdat het dus maar af en toe gebeurt neemt een verslavingskliniek mij niet op maar zelf denk ik dat het goed zou zijn om 24/7 te spitten en te zoeken naar het diepliggende waarom, mezelf psychisch volledig binnenste buiten keren, ik weet het niet...

Ik ben al veel aan het lezen hier, ben echt ten einde raad. Hoe kan ik leren om zelf baas te zijn over wat ik doe. Ik wil het niet maar doe het toch, waarom ben ik zo zwak? Ik kan mijn gezin dit niet aandoen elke keer weer die twijfel: wanneer gaat het weer mis. En dan denk ik weer: ach, hij blowt zelf ook elke dag om zich 'beter' te voelen, doet dat dagelijks dat is toch ook een verslaving en persoonlijk denk ik dat dat het voor mij alleen maar moeilijker maakt.. Hij zegt zelf dan dat hij anderen daarmee geen kwaad aan doet, maar is dat wel reeel? Ik hou echt ontzettend veel van hem en hij heeft me de laatste jaren echt wel gesteund en steeds weer vergeven Misschien moet ik dan toch maar weggaan en hem niet langer met mijn problemen opzadelen

Hallo allemaal, Door drugsgebruik, feesten en zelfs parenclubs en partnerruil ben ik in contact gekomen met alcohol want na zo'n weekendje met drugs verlangde mijn lichaam naar iets soortgelijks zeg maar, daarbij komt ook nog dat ik de partnerruil al jaren tegen mijn zin deed omdat ik niet duidelijk durfde aan te geven dat ik het echt niet meer wou, ik ging ook stiekum doordeweeks gebruiken en toen ik daarmee door de mand viel stapte ik over op alcohol. Ik ben in therapie gegaan bij Menzis en heb geprobeerd mijn leven op de rit te krijgen. PR doen we al jaren niet meer en ook de drugs en partyweekenden niet. Mijn man blowt nog wel dagelijks en in het weekend blowt hij meer. tijdens de therapie heb ik geprobeerd om een positiever zelfbeeld te krijgen en geprobeerd om beter en meer voor mezelf op te komen. Dit leek heel goed te gaan. Ook hebben we tijdens de therapie besloten dat alle alcoholische uit huis zou gaan of in ieder geval achter slot en grendel. Toch heb ik momenten, paar keer per jaar, dat het echt helemaal mis gaat. In het begin zetten we de drank direct na een verjaardag of feestje weer op zolder maar na verloop van tijd werden we daar wat makkelijker in en ja je raad het al: ineens is daar dan het moment en de beschikbare drank. Ik drink dan veel in korte tijd en wiedt dronken, Vaak gooi ik dan in dronken toestand van alles eruit wat me dwars zit. Mijn man is dan vaak de pispaal en ik trap hem dan volledig de grond in. Elke keer als dat gebeurt heb ik vreselijke spijt en voel ik mij schuldig en schaam ik me dood. We hebben namelijk ook nog een dochter van 17 thuis en een dochtertje van 3... Meestal is de periode na de feestdagen een kwetsbaar moment. Nu dus ook, in de vakantie toch ook weer mee geblowd terwijl we beiden weten dat dat mij kwetsbaarder maakt en ja hoor op mijn eerste dag alleen thuis na de vakantie was het weer raak: ik heb weer zoveel gedronken dat ik hele stukken niet meer weet. Ik ben ten einde raad, zo kan het niet doorgaan, ik maak ons gezin kapot. Zij verdienen een vrouw en moeder die ze kunnen vertrouwen en waarop ze kunnen bouwen! Ik heb al veel familieleden gekwetst tijdens mijn woede uitbarstingen in dronkenschap, ze blijven lief en zorgzaam. Ik zou nu het liefst doodgaan, dan vinden ze wel een andere lieve vrouw en mama maar dan denk ik weer dat dat het toch ook niet kan zijn als oplossing. Ik zou er alles aan willen doen, me laten opnemen bijvoorbeeld maar dan krijg ik te horen: U heeft maar enkele keren per jaar zo'n moment, geen dagelijkse verslaving dus hier hoor jij niet thuis. Maar waar dan wel? Ik weet niet meer wat ik doen moet en vraag me af of er meer mensen zijn met alcoholprobleem zoals mij? Ik wil die momenten echt niet meer mee maken Maar hoe kan ik mezelf veranderen, me sterk maken om er boven te staan. Zelf denk ik dat dit is wie en hoe ik ben en dat ik we maar mee moet leren leven maar dat kan ik nier verwachten van de mensen om me heen En dan denk ik dat ik misschien maar beter weg kan gaan hier..