Linda

Hoi Sita, Ja het blijft moeilijk hoor. Ik heb er door de jaren heen al veel aan gedaan. AA, internet cursus, boeken lezen en het innerlijke gevecht. Nu heb ik ook al een hele tijd Baclofen en Refusal. Dat werkt goed. Baclofen werkt op de trek naar drank en de Refusal zorgt ervoor dat gewoon niet kan. Drinken is geen optie en dat geeft rust. Alleen zo tijdens de feestdagen, dan vindt mijn man het gezellig dat ik ook een glaasje kan drinken en dan stop ik dus tijdelijk. Het is dan wel lastig om het weer op te pakken. Ik sta nu op het punt weer te beginnen. Mijn man, de lieverd, kan gewoon gezellig een paar drankjes doen maar ik drink altijd door. Ik kan er wel goed tegen, dat dan wel. Ik ga niet lallend in de kroonluchter hangen of zo of maar je veranderd toch. Nuchter is gewoon veel beter. Ons zoontje gaat nu naar de basisschool en dat geeft een ritme. Mijn man heeft weer een baan gevonden waar hij net is begonnen. Ik leef dus echt het leven van een moeder met jong gezin. Drank past daar niet bij. Boterhammen smeren, tasjes in pakken en manlief uitzwaaien 's morgens meer. En niet 's middags een fles wijn leeg drinken maar gewoon het avondeten verzorgen en het gezellig maken. Mijn verleden vraagt gewoon erg naar de (snelle) verzachtende werking van drank. Maar het is een fout verlangen. Het helpt niet. Het is te heftig, te agressief, te hard en te snel en daarom te lelijk. Ik word niet mijn mooie zelf als ik drink. Die mooie zelf is er wel, zeker wel maar niet met drank. Als ik drink lijkt het zo eng zonder drank maar als ik dan gestopt ben dan vraag ik me altijd af waarom ik niet eerder gestopt ben. Een bizarre mindfuck, noem ik het maar. Maar o zo hardnekkig. Gelukkig vind jij je plek daar, dat is al een prestatie op zich. Je hebt een grote verzorgende rol. Met je man en je kinderen in een hele nieuwe omgeving. Het is een heel avontuur en ik heb er erge bewondering voor. Je hebt veel op je bordje en volgens mij doe je het allemaal hartstikke goed. Zo goed als je nu kan. Lief genoeg zijn voor jezelf is soms zo moeilijk. Misschien gaat het er wel om om zo lief voor jezelf te zijn dat het de dezelfde (kortstondige) zalvende werking die alcohol geeft kan vervangen, zodat de alcohol niet meer nodig is. Dat je dat gevoel van liefde en verzorging en verzachting, maar zelfs ook respect en bewondering aan jezelf kan geven in plaats van dat je het in de fles zoekt. Want is dat niet eigenlijk wat we zoeken en zo hard nodig hebben? Ik zoek er ook naar maar drank is soms dan zo veel makkelijker te pakken en dan komt daarna weer dat falende gevoel wat je juist niet wilt hebben. Wat het alleen maar weer zo veel moeilijker maakt. Nou ja, je merkt het. Zo maar wat gevoelens en gedachten opgeschreven.

Hallo Sita, Ook ik ben hier na een hele tijd weggeweest te zijn. Ik heb je verhaal gelezen en ik ben ook met mijn gezin naar een tropische eiland gegaan ruim 2 jaar geleden. Wij zijn inmiddels weer terug in ons eigen huis in Nederland. Het zou 3 jaar duren maar het is 2 jaar geworden omdat mijn man ontzettend hard moest werken, echt bij het gekke af. En ik kon niet wennen. Wij hebben nog 2 jonge kinderen en ik zat veel alleen in huis. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Erg eenzaam en ontheemd heb ik me gevoeld. En dan nog die worsteling met een overijverige inner critic en alcohol. Het is niet makkelijk en ik wens je heel veel sterkte!

-

Bedankt voor de tip Nancy, ik heb gisteren mijn psychiater gesproken en ik heb een afspraak op 5 juni. Nog een eindje weg. * Ik denk wel dat mijn psychiater het zal geven, hij is vrijgevestigd en ruimdenkend. Welke dosis gebruik jij? Groetjes.

Dit was op een congres in Amersfoort in 2010: Het middel Baclofen wordt geboycot door verslavingsartsen, psychologen en therapeuten terwijl de spierverslapper veel succes heeft bij 88 procent van de mensen met een alcoholverslaving. Die harde beschuldiging kwam gisteren van de Franse cardioloog Olivier Ameisen. ,,Tien procent van de bevolking lijdt aan een alcoholverslaving. Het is zeer onethisch als verslavingsprofessionals alcoholisten dit middel onthouden. Ik denk dat velen bang zijn dat ze werkloos worden als de verslavingsindustrie van therapiëen, klinieken en medicijnen instort, nu blijkt dat alcohol, maar ook andere verslavingen, met Baclofen te genezen zijn.”

Ik wil het ook wel zeggen hoor al is het niet leuk; 1 tot 2 flessen witte wijn, soms 1 fles en 3 Desperados biertjes. Ik begin doorgaans 's middags rond 15.00 uur en ga dan door. Maar ik heb een maagverkleining gehad en de indruk dat het daardoor niet in de maag blijft hangen maar sneller wegzakt. Verder eet ik heel goed, drink genoeg water en neem aanvullende vitaminen. Katers heb ik hoegenaamd niet. Maar het blijft veel te veel.

Nu alle berichten gelezen en ik zie de dosis die de meeste van jullie gebruiken. Die Olivier Ameisen die het zelf ondervonden en onderzocht heeft gebruikte als onderhoudsdosis 120 tot 160 milligram per dag en op zijn hoogte punt 270 milligram per dag. Hij beschrijft ook slaperigheid als bijwerking maar die verdween bij hem na een dag of twee na ophoging en is volledig omkeerbaar. Bij hem heeft deze hoge dosis ook nooit tot spierzwakte geleid, schrijft hij. De dosis om volledige hunkering naar alcohol weg te nemen ligt individueel verschillend maar ligt over het algemeen volgens hem beduidend hoger dan nu wordt voorgeschreven (minimaal 75 milligram per dag).

Hallo! Ik heb het boek 'het einde van mijn verslaving' van cardioloog Olivier Ameisen nu bijna uit en ik sta versteld! Hij heeft zichzelf genezen van alcoholisme met Baclofen en de onderzoeken zijn heel lovend! Ik begrijp niet helemaal wat er hier op tegen is en wat er is gebeurd in dit draadje maar ik vind dat alle 'verslaafden' van dit boek en medicijn moeten weten. Waarom verder lijden als er een uitweg is? Het boek is super interessant, er staan veel verwijzingen naar onderzoeken in en inmiddels wordt het middel veel vaker voorgeschreven in de verslavingszorg en er wordt ook steeds vaker in de media over bericht. Het enige is volgens mij dat het in Nederland nog in een veel te lage dosis wordt voorgeschreven. Mensen laten we niet ontmoedigd raken door kritiek! Dit kan voor heel veel mensen een oplossing zijn. Zegt het voort en lees het boek!

Dank je, ben wel al eerder hier geweest maar nu ik dit boek aan het lezen ben dacht eraan weer eens te komen. Het is echt heel bijzonder. Die cardioloog heeft zichzelf genezen van alcoholisme met het medicijn Baclofen. Het wordt nu steeds vaker gebruikt in de verslavingszorg en het onderdrukt de verslaving omdat het werkt in de hersenen en het neemt de onderliggende angstgevoelens weg die bij heel veel verslaafden de eigenlijke reden zijn tot drinken. Het is een heel veilig middel met hoegenaamd geen bijwerkingen. Je bouwt het langzaam op, dan bouw je weer af en de hunkering naar verslavende middelen neemt helemaal af. Zoals veel alcoholisten zeggen 'ik zou willen dat ik gewoon sociaal een drankje zou kunnen drinken' dat kan dan. Het schijnt echt heel goed te zijn en er is al onderzoek naar gedaan in het buitenland en recent is het AMC ook een groot onderzoek begonnen. Ik dacht maar zo, dit moeten meer mensen weten. Doe je eigen (internet) onderzoek, zou ik zeggen en lees het boek! Je zult versteld staan. Ik ga het in ieder geval zo snel mogelijk gebruiken!

Hallo allemaal, ik ben even benieuwd of jullie het boek 'het einde van mijn verslaving' van cardioloog Olivier Ameisen al hebben gelezen? Ik ben er nu in bezig en gaat over het middel Baclofen. Iemand ervaring? Is het hier op het forum al bekend?

Hallo! Bedankt voor alle reacties! Het gaat heel goed, gelukkig. Niet meer gedronken en de paniekgevoelens zijn weer weg. Bedankt voor de steun. Het kwam inderdaad door de spanning en het lange niet drinken dat het zo hard insloeg. Niettemin een reden om het weer bovenaan de agenda te zetten. Er is zoveel moois om nuchter van te genieten, en niet in die roesige benevelde mist van drank waar je de volgende dagen nog zoveel last van hebt. Liefs!

Hallo! Ik ben Linda, 37 jaar, getrouwd en een geweldige man en ik heb een prachtzoontje van 2 en een dotje van een dochtertje van 4 weken. Ik kan wel zeggen dat ik alcoholist ben, ben eens een tijdje bij de AA geweest voor dat ik zwanger werd en ben jaren geleden bij de huisarts geweest en heb toen een geruime tijd Refusal gebruikt. Eigenlijk heb ik al weer een hele tijd geen last van mijn alcoholgebruik gehad. Tijdens mijn zwangerschappen en borstvoedingsperiode ben ik niet aangeschoten geweest, helemaal niet en alleen af en toe een glaasje wijn gedronken. Absoluut niet problematisch, ook geen moeite met niet drinken gehad en 2 gezonde kinderen gekregen. Maar eergisteren vierde mijn schoonmoeder haar verjaardag met een redelijk groot feestje en daar ben ik de mist weer ingegaan. Zo zie je maar weer, je komt er nooit helemaal vanaf. In ieder geval was ik gespannen en zenuwachtig, ik denk omdat ik me zo bekeken voelde en wilde dat alles er perfect uit zou zien. Gezonde blozende moeder, kindjes met mooie feestkleertjes aan. Ik kreeg zo veel vragen over de bevalling en hoe het nu gaat dat ik van de zenuwen begon met witte wijn, heel netjes in laten schenken door de bediening en na een paar glazen begon ik mezelf maar in te schenken van de partytafel want het ging me klaarblijkelijk niet snel genoeg (wat uiteraard opgevallen is maar waarvan ik toen dacht dat niemand dat zag) Meer mensen, meer gesprekken, meer vragen en meer wijn en in plaats van naar tijdig huis te gaan bleven we, onze dochter kreeg de fles. Op het eind heb ik nog een fles wijn meegestriets in de mamatas... alsof ik nog niet genoeg op had... Zelf vond ik dat toen heel komisch maar later kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Thuis nog verder de wijn meester gemaakt en naar bed gegaan. 's Ochtends bij het wakker worden begonnen de paniekgevoelens... wat heb ik gedaan, wat heb ik gezegd...? Niets ernstigs maar ik word altijd veel te openhartig als ik drink. Ik heb niemand beledig, heb niet gehuild, heb mijn kleren aangehouden, niet aan de kandelaar gehangen en geen geen ruzie gemaakt maar toch is de schaamt zoooo groot. Ik heb dan last van flashbacks, zie de gesprekken die ik heb gevoerd voor me, de gezichten waarvan ik dan de volgende dag denk dat ik er ergenis en verbasing op heb gezien toen ik, in mijn ogen, heb lopen lallen, te veel persoonlijkheden gedeeld op een toch wat ongepaste gelegenheid. Op een feestje willen mensen volgens mij niet het hele emotionele baringsverhaal horen en alle bijkomende genante kwalen die daarop volgen van een aangeschote vrouw. De hele dag last van vreselijke paniek gevoelens gehad en toen ik dacht dat ik er beetje overheen kwam belde tot overmaat van ramp mijn man zijn moeder later op de avond en die gaf aan dat het wel opgevallen was dat ik teveel had gedronken... Weer paniek en zweet aanvallen. Ik schaam me zooo diep. Kon van ellende de haren wel uit mijn hoofd trekken, letterlijk. Natuurlijk zeg ik tegen mezelf; hoho was het nu echt ZO erg... mijn man zegt van niet, de lieverd steunt me en vindt het vreselijk als ik me zo rot voel maar ik kom er niet vanaf. Mijn man is ook weleens dronken geweest bij mijn familie... doen we daar moeilijk over? Nee maar mijn familie is er veel makkelijker mee, wij zijn allemaal wel grootgebruikers. Ik ben denk ik extreem hard voor mezelf maar dat maakt het niet makkelijker om er mee om te gaan. Ik durf eigenlijk mijn schoonmoeder niet meer onder ogen te komen, maar dat gaat niet he. Ik ben bang dat ze er nog iets over zal zeggen en ik kan me niet wapenen tegen de gevoelens die dan weer zullen komen. Gisteren gelijk op dit forum gekomen voor wat steun en ik wilde mijn verhaal nu gewoon even kwijt. Ik heb het gevoel er zo alleen in te staan. Ik voel me gewoon zo kwetsbaar. Ik zal mezelf moeten vergeven en hopen dat anderen dat ook doen. Gisteren al niet meer gedronken trouwens en voel ook geen behoefte. Liefs voor ons allen die weten hoe het is...