spoorloos
-
Aantal bijdragen
9 -
Geregistreerd
-
Laatst bezocht
Soort bijdrage
Profielen
Forums
Kalender
Berichten geplaatst door spoorloos
-
-
ja zeker, is niet om blijvend te doen... gewoon een nieuwe start om hem te motiveren het zo te houden. stel je voor^^
ja zo iets, bang dat het opnieuw zich gaat voordoen. dat de dingen zich gaan opstappelen voor hem. het is voor mij ook heel dubbel omdat te laten merken.
soms merk ik, als ik het laat blijken, het dan moeilijker maak dan het al is omdat het voor hem wel helderder is...
als ik het zwijg kan ik voor mezelf moeilijk tegen het 'oneerlijk' gevoel.
had veel van horen zeggen dat drank veel schade doet, maar nog nooit zo dicht en slecht ervaren. iemand zo aantreffen waar je van houd...
het 'afkicken' is toch heftig geweest, heb zo iets nog nooit gezien. hij zal waarschijnlijk een week in opname blijven en dan opstarten met antabus.
hoe kan je iemand motiveren de dingen aan te pakken zoals bijvoorbeeld administratie?
is het bevorderend om attent te zijn qwa drank hoe hij zich erbij voelt?
-
10 uur geleden zei MijnGerrit:
@spoorloos, alles nog steeds op schema?
Is het nu ook even wat rustiger voor je, nu hij is opgenomen? En goede paasdagen gehad?
In zekere zin wel.dat de zorg niet alleen op mijn schouders ligt en dat hij eindelijk inziet dat het gene druppel meer mag zijn. Het paasweekend op zich was voor mij druk. zijne was gedaan en zijn studio gekuist. druk van dingen doen maar in mijn hoofd kreeg ik wel rust. Dat bang gevoel he... Hoe graakt ik dat kwijt..?
-
Ja, eigenlijk wel.vooral voor mij eigen.ik kon het zo moeilijk van je afzetten, wachten op dat telefoontje....
Ja, ben me daarvan bewust,daarom geen echte namen.
Ja.Max 3 weken, puur om nuchter te worden, daarna gespecialiseerde afdeling voor zijn depressie... Die voorbeelden helpen me wel om aan te kaarten. Kunnen heel eerlijk en open praten maar hij enkel bij mij en hulpverleners nu... Vanavond verdiep ik me in dat filmpje.merci
-
10 uur geleden zei MijnGerrit:
Hoi Spoorloos, zoals ik je lees heb je hem een ultimatum gesteld? Het zou mooi zijn als dit het keerpunt voor hem wordt. Daar is echter geen garantie op. Ik wil niet negatief zijn hoor. Soms is zoiets inderdaad iets wat iemand op andere gedachten brengt; maar vaker niet, is mijn ervaring. Ik hoop natuurlijk dat het in jouw/jullie geval wel zo zal zijn.
Ik ga je vragen beantwoorden, maar heb een een paar dingen voordat ik dat doe.
Allereerst vind ik het fijn om te lezen, dat je je nog wilt verdiepen in het proces dat je vriend ingaat. Hij boft daarmee en ik hoop dat hij dat op waarde kan schatten, later.
Er staat een filmpje van 35 minuten op YouTube, dat erg helder veel informatie biedt over het worstelen met een (alcohol) verslaving. Je kunt het vinden als je op YouTube zoekt naar Els Noorlander. Misschien is dat ook wat voor @Erna. Een echte aanrader.
Als laatste zijn mijn ervaringen echt mijn ervaringen; anderen hebben het stoppen met drinken vaak heel anders ervaren.Ik vond het thuis niet fijn om te praten over niet meer drinken, over trek, over wat het allemaal met me deed.
Voor mij betekende stoppen heel slecht slapen, maanden lang. En heel veel met mezelf bezig zijn. Andere gewoontes aanbrengen en inslijpen, steeds vooruit kijken waar de gevaren konden liggen en daar een plan voor bedenken. Alle zaken waar ik drank voor was gaan inzetten, moest ik op een andere manier gaan oplossen. Denk aan belonen, irritaties, boosheid, mijn zin niet krijgen...
Na een paar maanden gestopt te zijn, ontmoette ik lotgenoten. Dat voelde ontzettend goed. Gewone mensen, net als ik, die precies begrepen waar ik het over had. Ik heb toen een zelfhulpgroep opgezocht en kom daar nog steeds. Bijna 9 jaar nu. Echt aan te bevelen, vind ik.Hoe ik de moeilijke momenten overwon, heb ik al geschreven: risico's ontlopen en andere patronen aanbrengen. Voorbeelden: geen geld meenemen naar mijn werk; dan kon ik op de terugweg niets kopen. Niet met de krant op de bank gaan zitten (altijd met een glas), maar eerst wandelen. Zorgen dat ik altijd een klusje had liggen. En trek "uitzitten", dat is namelijk vaak met 10 tot 30 minuten weer weg. Enzovoort.
De PAAZ is een korte opname? Wat gaat hij dan doen als hij daar uit komt? (Let op dat dit een openbaar forum is, iedereen kan hier meelezen)
-
6 uur geleden zei MijnGerrit:
Hallo @spoorloos, welkom hier. Het heeft even geduurd voordat je een reactie kreeg; dit forumonderdeel leeft nog niet zo. Terwijl er toch genoeg naasten zijn.
Ik ben zelf geen naaste, maar ben ruim 9 jaar geleden gestopt met drinken. Ik bezoek trouw een zelfhulpgroep, waar ook naasten aan deelnemen. Ik heb het verhaal dus ook van de andere kant regelmatig gehoord.
Je voelt je machteloos en vraagt je af hoe dit verder moet. Het verhaal van je vriend klinkt me bekend. Even stoppen voor iemand anders en dan toch weer terugvallen. Hij is het contact met zijn kinderen verloren door het drinken en je merkt nu dat jij ook op de tweede plaats staat. Hij maakt het zelf wel uit. Zijn me-time is geen me-time, maar gewoon tijd om te drinken.
Ik denk dat je je vriend niet kunt redden, of kunt overtuigen te stoppen en/of zich te laten helpen. Dat heb je al geprobeerd.
Het belangrijkste lijkt me, dat je voor jezelf gaat kiezen en je grenzen bewaakt. Niets doen waar je je niet goed bij voelt, je eigen leven leiden en zijn gebruik niet faciliteren.
Dat zijn een paar zinnen, die makkelijk opgeschreven kunnen worden. Om er wat mee te kunnen doen is een lastiger verhaal.
Er zijn twee zelfhulpgroepen (voor zover ik weet) waar je als naaste je verhaal kwijt kunt en van anderen kunt leren. Van deelname aan zo’n groep kun je zelf sterker worden. De Al-Anon is specifiek voor naasten en heeft meetings in veel plaatsen; en ik meen ook on-line. De Intact-groepen in het oosten van Nederland staan ook open voor naasten.Hou je goed.
goeie avond,
dankje voor je helende tekst. tot deze ochtend begon in ook die richting te denken, dat ik hem niet meer kan helpen.
dus ik had zo iets, tis er op of er onder, nog één keer. ik had hem een week niet gehoord of gezien. ben naar hem toe gegaan deze morgen. hem voor de keuze gesteld.
hij gaat in opname met mij aan zijn zij of hij doet alleen verder zoals ie bezig bent en er is geen wij meer. na vele pogingen om weg te gaan, dat ik geen vat op hem kreeg. stond ie plots toch achter me "ik ga mee, ma geef mij die ene (pint) nog" ik heb hem na 3uur toch op de spoed mogen achterlaten, nu op de PAAZ.
is het voor jou gemakkelijker in het begin dat er over 'gepraat' wordt? BV het is al dag 4droog. hoe overwon jij je moeilijke momenten in het begin?
-
sinds kort heb ik een nieuwe relatie. ik heb hem leren kennen als hij buitensporig dronk...
heel spontaan, niet gezocht, misschien zelfs iets te rap achteraf bekeken...
hij is 'voor mij' gestopt met drinken waardoor ik toe gaf aan mijn gevoel voor hem. hij deed dit zelfstandig en ook zijn eigen beslissing, met kalmeer pillen de eerste dagen. het ging echt goed de eerste weken. toen had ik nog geen flauw besef hoe een impact de drank had, wat er eigenlijk onder zat en hoe dat beestje de bovenhand krijgt.
we kunnen heel goed praten, echt intens. soort van schema therapie naar de diepte van ons gevoel. dat was dan ook wat me zo aantrok...
ik heb een eigen woonst, mijn hond en mijn werk.
hij heeft 2 kinderen waar hij niet meer bij woont. nu ook geen contact meer mee heeft door zijn drankgebruik. op een eigenstudio woont, zijn werk probeert vol te houden en wij als latrelatie. in het begin vond hij dat hij controle had. dat één moet kunnen want hij kan beslissen. maar dat werd rap buitensporig. hij is in tussentijds al vele keren proberen stoppen met drinken. zodra er iets tegen zit, hem kwaad of verdrietig maakt ziet hij de drank terug als 'de' oplossing. ziet soms wel in dat hij echt een alcoholist is, soms dan weer niet..
zelf ga ik er onderdoor. in zijn 'me-time' wil hij zijn ding doen maar toch contact willen houden via telefoon. even nuchter zijn om bij mij te komen, om daarna wanneer hij zijn me-time heeft terug te drinken. dit moet stoppen want zo hem ik hem niet en nog minder mezelf. wat ik ook doe, het voelt niet goed... ik voel me zo machteloos.
-
Op 2-4-2022 om 23:18 zei Dochter1990:
Hallo Roberto,
Mijn draadje is zojuist door de moderator verplaatst naar het forum: “naast ons”. Ik zie dat hier nog niet veel mensen actief zijn, maar wie weet komt dit nog. Ik weet ook niet of je nu nog mijn bericht kunt lezen. Ik wil je bedanken voor je lieve reactie. Ik besef me dat het niet voor iedereen een fijne toevoeging is als er een “kind van” ineens een verhaal doet terwijl men zelf al genoeg worstelt met eigen problemen. Het betekend veel voor me dat je wilt luisteren.
Ik weet gewoon niet zo goed waar ik terecht kan en ik heb het idee dat niemand mij echt begrijpt, ik ben heel erg teleurgesteld in het zorg systeem en hulpverleners. December 2020 kwam ik bij mijn vader op bezoek en toen vertelde hij mij dat hij zijn baan opgezegd heeft, hij had er geen zin meer in naar eigen zeggen. Op dat moment had mijn angst een piek bereikt, ik kan met geen woorden omschrijven hoe ik mij toen voelde maar ik wist toen dat het geen jaar meer goed zou gaan. De paniek overviel me en ik draaide door. Ik kon niet meer functioneren, belde de ene naar de andere hulpverlener, gemeente, wijkzorg, politie, huisarts, brijder. Ik belde huilend, smekend dat ze mijn vader moesten redden van zijn ondergang. Overal werd ik weggestuurd met steeds de zelfde rot zin: meneer moet zelf willen en zorg voor je zelf. “Maar meneer kan zelf geen keuzes meer maken het is al veel te ver gevorderd!!” smeekte ik dan in tranen. Maar geen gehoor. Mijn maag draait nog rond als ik denk aan hoe hopeloos en eenzaam ik mij voelde. Met lood in mijn schoenen ging ik naar werk. Ondertussen bedenken wat ik nog meer kon doen. Moest ik dan werkelijk afwachten tot zijn lichaam het opgaf? In de daarop volgende tijd ben ik voor mijn vader bezig geweest om zijn uitkering te regelen, met een hoop gedoe is dit gelukt, even daarna belde mijn vader mij dat hij niet meer in kon loggen om zijn rekening te betalen. Ik ben in mijn pauze van werk naar hem toe gegaan, ik was al eventjes niet geweest omdat ik druk was met allerlei instanties en zijn uitkering, wel belde we vaak. Toen ik hem aantrof schrok ik me wezenloos, het huis was nog vervuilder dan de laatste keer maar het ergste was mijn vader zelf, ik nam plaats op zijn bureau stoel achter de computer, proberend het nare beeld weg te wuiven van de vervuiling in huis en te zorgen dat zijn bankpas het weer deed. Mijn lieve vader van wie ik zo veel houd, hij stond naast me, bevend/trillend en bezweet, toen ik het geregeld had voor hem gaf hij mij een knuffel, ik voelde zijn graatmagere lichaam tegen me aangedrukt toen ik hem omhelsde, ik keek ik zijn ogen en ik zag niets meer dan leegte, ik deed mijn uiterste best om mij groot te houden want ik wilde niet dat hij zich nog rotter zou voelen en dat het daardoor misschien erger zou worden. Al kon het niet erger.
In de auto barste ik in tranen, maar veegde ze snel weer weg toen ik weer op werk verscheen. Ik heb mijn vader daarna een kaart geschreven, met op de voorkant de tekst: wees lief voor je zelf. Daarin gezet dat ik zielsveel van hem hou, maar ook dat ik ontzettend bang ben hem kwijt te raken, dat ik niet meer functioneer. En dat ik geen afstand kan nemen maar dit ook niet meer kan zien omdat ik er echt aan onderdoor ga. Gezegd dat ik met hem mee zou gaan hulp zoeken en dat ik ondertussen zelf ook op zoek ben naar hulp voor ons samen. Dat we een mooie toekomst samen tegemoet kunnen gaan, dat we hier samen uit gaan komen, dat ik 24/7 bereikbaar ben mocht hij me nodig hebben maar ik niet meer fysiek langs kon gaan uit zelfbescherming. Ik heb hem gezegd dat ik hem nodig heb en ik heb met geen enkele vinger gewezen, het was een brief vol liefde. Hij belde me daarna op en zoals hij vaker deed lachte hij het weg: zo wat een lange tekst joh zei hij lachend, maak je niet druk om mij meissie dat wil ik niet, zei hij toen. Maar dat doe ik wel pap, ik wil zo graag dat het goed met je gaat maar ik kan gewoon niks doen zei ik huilend. Hij wuifde het weg zoals altijd en liet doorschemeren dat ik echt wel een beetje overdreef, dat het allemaal wel mee viel.
Amper 2 weken later kreeg ik via facebook messenger in mijn pauze een bericht van de overbuurvrouw van mijn vader, hij was gevallen, wilde geen hulp en zit nu weer thuis, ze maken zich zorgen. Ik ben naar huis gestuurd van werk omdat ik het niet meer trok, heb mijn vader gebeld. Hij nam op en zei: nou ik stond voor lul net, ik ben gevallen over een stoeptegeltje. Hoe stom het ook was en hoe erg het ook was op dat moment ik moest er van ongeloof zelfs een beetje van lachen. Ik zei: pap alsjeblieft, je hoeft mij niet voor de gek te houden, ik weet het, jij weet het, je kan eerlijk tegen me zijn, ik veroordeel je niet. Hij zei dan: Maar ik drink niet elke dag hoor meissie, ga je nog op vakantie?
zo gingen de gesprekken dan een beetje, af en toe liet hij doorschemeren met de zin: ik weet het wel meissie, als ik zo door ga gaat het niet goed. Maar ik kwam er nooit doorheen. Telkens weer wuifde hij het weg of hij bleef gewoon stil. Of hij zei zelfs: ik heb me huis nog en mijn biertje. Op zulke momenten kreeg ik een heel boos gevoel, niet naar mijn vader maar naar het bier. Klote bier, pakt gewoon mijn vader van me af. Klinkt misschien een beetje gek. Ik uitte dit nooit naar mijn vader maar ik vervloekte inwendig het biertje.
Met de overbuurvrouw had ik de afspraak dat ze een oogje in het zeil zou houden, ze kent mijn vader ook van “de normale tijd” ik ben in dat huis opgegroeid vanaf 1995. Ze leefde mee en zou me op de hoogte houden als er wat veranderde.
Ik had naar bijna stalk gedrag eindelijk mijn vaders huisarts zo ver dat ze langs zou gaan bij mijn vader. Ik mocht alleen niet weten wanneer vanwege de wet van privacy. Maar het zou verloop van de week zijn. Ik was blij en met het idee dat de overbuurvrouw hielp en de dokter kwam kreeg ik hoop. Ik belde mijn vader met de mededeling dat er hulp kwam, hij vroeg wanneer? Ik vertelde hem dat ik dit niet mocht weten maar dat hij me moest bellen als hij mij erbij wilde hebben en zo niet dat hij me daarna moest bellen. Dit was goed zei hij.
Ik hield me zelf enorm voor de gek met de gedachten dat het weer net zo zou worden als vroeger, dat er nu eindelijk hulp kwam.
Die week wachtte ik mijn vaders telefoontje af, hij belde niet. Hij nam in het verleden wel eens meer 3 maanden zijn tel niet op als hij er even door heen zat dus ik zei tegen mijzelf: hij belt me wel als hij hier klaar voor is, misschien viel het gesprek met de huisarts zwaar, de overbuurvrouw houd een oogje in het zijl, ik wilde niet te veel pushen.
Het duurde steeds langer, en na 1,5 week hield ik het niet meer en ik belde mijn vader. Geen gehoor. Ik bleef bellen en ondertussen brak het zweet me uit. Ik stuurde de overbuurvrouw voor de zekerheid een berichtje met de vraag of ze mijn vader nog gezien heeft en dat ik hem niet te pakken kreeg. Ze vertelde mij dat het licht al een paar dagen niet meer brand en de post zich opgestapeld heeft. Waarom zei ze me dit niet??? Ik heb meteen 112 gebeld, de politie wist ondertussen wie ik was en ze gingen naar mijn vader om poolshoogte te nemen. Amper 1 uur later stonden de agenten voor mijn deur.. Mijn wereld stortte in, dit kan niet waar zijn, ik kan mijn vader niet missen ik ben net 31. Ik was er bijna er zou eindelijk hulp komen. En het grote duiveltje kwam in mijn hoofd: je bent te laat geweest.
Ik weet niet hoe ik dit ooit normaal kan verwerken, ik doe mijn best, doe aan mindfulness maar ik zal nooit meer de oude worden. Ik weet niet wat er gebeurd is de laatste dagen, ik weet niet eens de echte sterfdag. Hoe kon dit gebeuren terwijl ik er zo boven op zat??? Waarom heeft hij me niet gebeld? Had hij een delier?? Heeft hij het door gehad. Ik heb geen idee en we kunnen er niet meer achter komen. Ik heb het gevoel alsof ik mijn vader in de steek heb gelaten. Daar boven op nog alle vooroordelen van de omgeving die zegt dat het zijn keuze was. Het maakt me zo verdrietig, dit was niet wat mijn vader had gewild, ik kan dat gewoon niet geloven. Hij zat te ver vast, de alcohol had hem in zijn greep. Zijn dokter belde mij de dag erna op met de mededeling dat ze ontzettend geschrokken was van het bericht wat ze binnen kreeg van het overlijden van mijn vader, ze vertelde mij dat ze langs was geweest een paar keer had gebeld naar mijn vader maar geen gehoor kreeg. Voor het eerst werd ik kwaad, nee ik werd woedend. Hoe kon je mij niet gewaarschuwd hebben na alles wat ik je verteld heb?? Waarom is er geen belletje gaan rinkelen bij je?? En waarom mag ik het nu wel weten?? Telt nu die stomme wet van privacy niet meer. Huilend van verdriet en boosheid vuurde ik dit op de dokter af en hing op.De eerste keer dat ik na het overlijden in de supermarkt was moest ik mijzelf inhouden om niet al het bier uit de vakken door de winkel te smijten. Mijn kijk op alcohol is voorgoed veranderd en ik kan er zelf niet meer van genieten, ik zie het als de moordenaar van mijn vader. En daarbij komt dat het een ontzettend maatschappijk ding is, in zie zin begrijp ik volkomen hoe moeilijk het is om te stoppen, je hoort en ziet het overal. Op mijn werk worden grapjes naar elkaar gemaakt: de ene zegt: ik heb weer zin in een wijntje, de ander zegt daarop: je bent gewoon stiekem alcoholist en ze lachen er hard om. Inwendig wil ik het dan uitschreeuwen: lach er maar om, vind het maar normaal. Het doet me pijn.
De grote vraag is eigenlijk: heeft mijn vader diep van binnen de strijd ook zo ervaren als wat ik hier lees, dit omdat hij tot op het allerlaatste in ontkenning was. Of was hij zo ver en had hij het niet door, kan dit? Wist hij diep van binnen dat ik alles geprobeerd heb en hem niet heb willen laten vallen? Ik zou zo graag willen dat hij maar 1 keer liet weten: jij kan er niets aan doen meissie, je hebt gedaan wat je kon. Noch al weet ik dit misschien ergens wel toch worstel ik ontzettend met me zelf. De vragen wat is er gebeurd die laatste dagen. Het huis was zo vervuild dat ik een speciaal schoonmaak team moest laten komen, ontlasting was ook op de muren en de rest bespaar ik. Wat is er in vredesnaam gebeurd. Dit was dus mijn ervaring met alcohol en verslaving. Noch al ben ik zelf geen verslaafde draag ik wel degelijk de littekens..Sorry voor het lange verhaal, ik heb het zelfs nog wat ingekort..
liefs van mij
gene sorry nodig... hopelijk deed je het goed. ik zelf heb veel aan je verhaal. zie helaas gelijkenissen die me helpen om er mee om te gaan.
-
goeie morgen,
ik heb ook sinds kort een nieuwe relatie met een alcoholist... ik kan je gevoel heel goed begrijpen.
hij heeft zich weken herpakt, om dan eens eentje te drinken per week, na 2 weken 2 keer een paar drinken en enzo verder.
toen besefte ik nog niet goed hoe het werkt. hij is zo sterk in uitleggen/goed praten dat het niet zo serieus is hoe ik het begin aan te voelen.
hij ziet wel in wat het probleem is en heeft al verschillende keren zich herpakt. de kleinste reden is goed genoeg om te hervallen.
voor mij is het allemaal nog heel nieuw. veel aftasten wat ik kan doen om te helpen, vooral om er zelf niet onder door te gaan...
na weken verschillende dingen toe te passen van hulpverlening en wat hijzelf zegt, kwam ik tot het besluit dat ik volledig afstand moet nemen.
doet zo zeer, is zo zwaar... ik zie geen andere uitweg. hij heeft 2 kinderen die oud genoeg zijn om te beseffen wat er aan de hand is, woont niet meer bij hen. we hebben een latrelatie waardoor het iets gemakkelijker is om afstand te nemen. ik hem afstand gevraagd tot hij zelf een paar dagen nuchter is en bereid is zijn emoties onder ogen te zien en niet meer te vluchten.
hij kan wel Nederlands, de stap naar hulpverlening is blijkbaar echt groot. het is me al gelukt dat hij op regelmatige basis naar zijn huisarts gaat.
maar hoe zet ik die bezorgdheid stil..? hoe kan ik me weer goed voelen..?
mezelf even voorstellen
in Wie is wie
Geplaatst
tis een harde,... maar duidelijke boodschap. dank u wel.
zover was ik gelukkig wel al, niet in jouw redenering maar wel om mezelf te beschermen. ik schrik er wel even van.
hij is al veel kwijtgespeelt, zijn kinderen. nu staat zijn job ook op het spel, net als ik. amai pittig..