Dochter1990

@Lucien Ik lees nu pas jou berichtje, heel soms log ik mij nog wel eens in hier, ik heb helaas niet veel berichtjes gekregen. Ik ben afgelopen Januari moeder geworden van een dochtertje, nu 7maandjes oud is ze en ze lijkt sprekend op mijn vader(ik lijk ook op mijn pa). Hoe mooi en gelukkig ik ook ben als kersverse moeder het doet verschrikkelijk veel pijn dat mijn vader haar nooit zal ontmoeten. Ik heb geregeld nog hyperventilatie aanvallen als ik langs de bier afdeling loop in de supermarkt, iemand veel bier zie afrekenen vlak voor mij neus etc. Maar ook als ik gewoon een “zielig” nummer hoor kan ik er last van krijgen. Alsof iemand mijn keel dicht knijpt. Ik realiseer me dat dit nooit meer helemaal weg zal gaan, de pijn blijft en het gaat soms dagen goed en soms weken niet. Het voelt vaak nog heel onwerkelijk allemaal..

Bedankt, lief van je ♥♥♥

Bedankt voor je lieve woorden @Quinn

@lady jane Bedankt voor je openheid, ik weet ergens wel dat boos zijn op de drank niet het juiste is, je wilt zoals wel vaker gebeurd als men een dierbare verliest iets of iemand de schuld van dit alles geven. Drank heeft zo veel stuk gemaakt in ons gezin dat dit een gemakkelijke “blamer” is. Die boosheid en pijn jegens drank is ontstaan uit mijn jaren van machteloosheid, het feit dat ik als “kind van” het niet kon winnen van zijn “beste vriend het biertje” maakt me grimmig. Ik lees regelmatig verhalen van “ex” verslaafde dat zij stopten voor hun kinderen. Mijn vader kon dit niet, dit doet pijn en ja tuurlijk voel ik mij in de steek gelaten door hem, en denk ik vaak was ik het dan niet waard, heb ik niet genoeg laten blijken dat ik hem nodig heb en dat soort dingen. Ik kan mij onmogelijk voorstellen dat je met je volle verstand niet volledig voor je kinderen zou gaan als zij zo in paniek zijn om jouw handelen en dus heb ik er zelf van gemaakt dat hij geen keus had, hierdoor kan ik moeilijk boos op hem worden en vind ik het vooral triest, misschien omdat het pijnlijker is te weten dat hij de keus om voor mij te kiezen wel had maar simpelweg niet wilde. Mijn vader was de goedheid zelf, had nooit geen agressieve dronk, en was eigenlijk een hele lieve rustige man, viel ook niemand “lastig” en leefde een eenzaam bestaan, dit terwijl hij eigenlijk alles had. Hij is opgegroeid in een liefdeloos gezin. Iets wat naar mijn idee de trigger, het begin is geweest. De alcohol heeft in mijn jongere jaren altijd al een rol gespeeld, ik vond het normaal dat mijn vader elke avond dronk, op foto’s van vroeger zie ik altijd het biertje naast hem staan, het probleem zat er dus al heel lang maar mijn moeder was degene die dit nog enigszins onderdrukte, toen mijn ouders gingen scheiden was er geen controle meer en liet mijn vader zich volledig gaan. Eerst denk je dan nog: het komt door de scheiding, het verdriet, het wordt wel beter. Het proces heeft jaren geduurd eer ik in kon zien dat het niet beter zou worden, dat mijn vader dit probleem al veel langer had maar dat ik dit nooit zag omdat ik niet beter wist. Bedankt voor de tip over rouwverwerking, ik zal het eens opzoeken. Ik kom misschien nu wat labiel over omdat ik mijn gevoelens weer oproep als ik er over schrijf maar over het algemeen doe ik het goed, ik functioneer, huil niet meer elke dag, kan lachen en genieten van dingen, alleen blijft er diep van binnen een ontzettende pijn en leegte achter, iets wat ik nooit eerder gekend heb en waar ik ook zelf niet bij kan komen. Maar het is dan ook pas 7 maanden geleden dat mijn vader is gevonden dus waar heb ik het over, dit is een proces wat tijd kost. Ik wil ook niets lievers dan mijn eigen leven eindelijk weer oppakken, voor mijn eigen geluk gaan en verder kijken, hoe hard het ook klinkt ergens valt er een ontzettende zorg van mijn schouder af, ondanks al het verdriet en ondanks dat ik het liever anders had gezien. Ik kom er wel. Ik wens jou alle kracht om voor jouw mooie dochter maar ook zeker voor je zelf door te gaan, ze kan trots zijn op je! En ik weet dat ze dit ook zeker zal zijn.

@Roberto ik zie nu pas dat men waarschijnlijk een ander “moet” taggen, maar hier mijn antwoord. Liefs

Hallo Roberto, Mijn draadje is zojuist door de moderator verplaatst naar het forum: “naast ons”. Ik zie dat hier nog niet veel mensen actief zijn, maar wie weet komt dit nog. Ik weet ook niet of je nu nog mijn bericht kunt lezen. Ik wil je bedanken voor je lieve reactie. Ik besef me dat het niet voor iedereen een fijne toevoeging is als er een “kind van” ineens een verhaal doet terwijl men zelf al genoeg worstelt met eigen problemen. Het betekend veel voor me dat je wilt luisteren. Ik weet gewoon niet zo goed waar ik terecht kan en ik heb het idee dat niemand mij echt begrijpt, ik ben heel erg teleurgesteld in het zorg systeem en hulpverleners. December 2020 kwam ik bij mijn vader op bezoek en toen vertelde hij mij dat hij zijn baan opgezegd heeft, hij had er geen zin meer in naar eigen zeggen. Op dat moment had mijn angst een piek bereikt, ik kan met geen woorden omschrijven hoe ik mij toen voelde maar ik wist toen dat het geen jaar meer goed zou gaan. De paniek overviel me en ik draaide door. Ik kon niet meer functioneren, belde de ene naar de andere hulpverlener, gemeente, wijkzorg, politie, huisarts, brijder. Ik belde huilend, smekend dat ze mijn vader moesten redden van zijn ondergang. Overal werd ik weggestuurd met steeds de zelfde rot zin: meneer moet zelf willen en zorg voor je zelf. “Maar meneer kan zelf geen keuzes meer maken het is al veel te ver gevorderd!!” smeekte ik dan in tranen. Maar geen gehoor. Mijn maag draait nog rond als ik denk aan hoe hopeloos en eenzaam ik mij voelde. Met lood in mijn schoenen ging ik naar werk. Ondertussen bedenken wat ik nog meer kon doen. Moest ik dan werkelijk afwachten tot zijn lichaam het opgaf? In de daarop volgende tijd ben ik voor mijn vader bezig geweest om zijn uitkering te regelen, met een hoop gedoe is dit gelukt, even daarna belde mijn vader mij dat hij niet meer in kon loggen om zijn rekening te betalen. Ik ben in mijn pauze van werk naar hem toe gegaan, ik was al eventjes niet geweest omdat ik druk was met allerlei instanties en zijn uitkering, wel belde we vaak. Toen ik hem aantrof schrok ik me wezenloos, het huis was nog vervuilder dan de laatste keer maar het ergste was mijn vader zelf, ik nam plaats op zijn bureau stoel achter de computer, proberend het nare beeld weg te wuiven van de vervuiling in huis en te zorgen dat zijn bankpas het weer deed. Mijn lieve vader van wie ik zo veel houd, hij stond naast me, bevend/trillend en bezweet, toen ik het geregeld had voor hem gaf hij mij een knuffel, ik voelde zijn graatmagere lichaam tegen me aangedrukt toen ik hem omhelsde, ik keek ik zijn ogen en ik zag niets meer dan leegte, ik deed mijn uiterste best om mij groot te houden want ik wilde niet dat hij zich nog rotter zou voelen en dat het daardoor misschien erger zou worden. Al kon het niet erger. In de auto barste ik in tranen, maar veegde ze snel weer weg toen ik weer op werk verscheen. Ik heb mijn vader daarna een kaart geschreven, met op de voorkant de tekst: wees lief voor je zelf. Daarin gezet dat ik zielsveel van hem hou, maar ook dat ik ontzettend bang ben hem kwijt te raken, dat ik niet meer functioneer. En dat ik geen afstand kan nemen maar dit ook niet meer kan zien omdat ik er echt aan onderdoor ga. Gezegd dat ik met hem mee zou gaan hulp zoeken en dat ik ondertussen zelf ook op zoek ben naar hulp voor ons samen. Dat we een mooie toekomst samen tegemoet kunnen gaan, dat we hier samen uit gaan komen, dat ik 24/7 bereikbaar ben mocht hij me nodig hebben maar ik niet meer fysiek langs kon gaan uit zelfbescherming. Ik heb hem gezegd dat ik hem nodig heb en ik heb met geen enkele vinger gewezen, het was een brief vol liefde. Hij belde me daarna op en zoals hij vaker deed lachte hij het weg: zo wat een lange tekst joh zei hij lachend, maak je niet druk om mij meissie dat wil ik niet, zei hij toen. Maar dat doe ik wel pap, ik wil zo graag dat het goed met je gaat maar ik kan gewoon niks doen zei ik huilend. Hij wuifde het weg zoals altijd en liet doorschemeren dat ik echt wel een beetje overdreef, dat het allemaal wel mee viel. Amper 2 weken later kreeg ik via facebook messenger in mijn pauze een bericht van de overbuurvrouw van mijn vader, hij was gevallen, wilde geen hulp en zit nu weer thuis, ze maken zich zorgen. Ik ben naar huis gestuurd van werk omdat ik het niet meer trok, heb mijn vader gebeld. Hij nam op en zei: nou ik stond voor lul net, ik ben gevallen over een stoeptegeltje. Hoe stom het ook was en hoe erg het ook was op dat moment ik moest er van ongeloof zelfs een beetje van lachen. Ik zei: pap alsjeblieft, je hoeft mij niet voor de gek te houden, ik weet het, jij weet het, je kan eerlijk tegen me zijn, ik veroordeel je niet. Hij zei dan: Maar ik drink niet elke dag hoor meissie, ga je nog op vakantie? zo gingen de gesprekken dan een beetje, af en toe liet hij doorschemeren met de zin: ik weet het wel meissie, als ik zo door ga gaat het niet goed. Maar ik kwam er nooit doorheen. Telkens weer wuifde hij het weg of hij bleef gewoon stil. Of hij zei zelfs: ik heb me huis nog en mijn biertje. Op zulke momenten kreeg ik een heel boos gevoel, niet naar mijn vader maar naar het bier. Klote bier, pakt gewoon mijn vader van me af. Klinkt misschien een beetje gek. Ik uitte dit nooit naar mijn vader maar ik vervloekte inwendig het biertje. Met de overbuurvrouw had ik de afspraak dat ze een oogje in het zeil zou houden, ze kent mijn vader ook van “de normale tijd” ik ben in dat huis opgegroeid vanaf 1995. Ze leefde mee en zou me op de hoogte houden als er wat veranderde. Ik had naar bijna stalk gedrag eindelijk mijn vaders huisarts zo ver dat ze langs zou gaan bij mijn vader. Ik mocht alleen niet weten wanneer vanwege de wet van privacy. Maar het zou verloop van de week zijn. Ik was blij en met het idee dat de overbuurvrouw hielp en de dokter kwam kreeg ik hoop. Ik belde mijn vader met de mededeling dat er hulp kwam, hij vroeg wanneer? Ik vertelde hem dat ik dit niet mocht weten maar dat hij me moest bellen als hij mij erbij wilde hebben en zo niet dat hij me daarna moest bellen. Dit was goed zei hij. Ik hield me zelf enorm voor de gek met de gedachten dat het weer net zo zou worden als vroeger, dat er nu eindelijk hulp kwam. Die week wachtte ik mijn vaders telefoontje af, hij belde niet. Hij nam in het verleden wel eens meer 3 maanden zijn tel niet op als hij er even door heen zat dus ik zei tegen mijzelf: hij belt me wel als hij hier klaar voor is, misschien viel het gesprek met de huisarts zwaar, de overbuurvrouw houd een oogje in het zijl, ik wilde niet te veel pushen. Het duurde steeds langer, en na 1,5 week hield ik het niet meer en ik belde mijn vader. Geen gehoor. Ik bleef bellen en ondertussen brak het zweet me uit. Ik stuurde de overbuurvrouw voor de zekerheid een berichtje met de vraag of ze mijn vader nog gezien heeft en dat ik hem niet te pakken kreeg. Ze vertelde mij dat het licht al een paar dagen niet meer brand en de post zich opgestapeld heeft. Waarom zei ze me dit niet??? Ik heb meteen 112 gebeld, de politie wist ondertussen wie ik was en ze gingen naar mijn vader om poolshoogte te nemen. Amper 1 uur later stonden de agenten voor mijn deur.. Mijn wereld stortte in, dit kan niet waar zijn, ik kan mijn vader niet missen ik ben net 31. Ik was er bijna er zou eindelijk hulp komen. En het grote duiveltje kwam in mijn hoofd: je bent te laat geweest. Ik weet niet hoe ik dit ooit normaal kan verwerken, ik doe mijn best, doe aan mindfulness maar ik zal nooit meer de oude worden. Ik weet niet wat er gebeurd is de laatste dagen, ik weet niet eens de echte sterfdag. Hoe kon dit gebeuren terwijl ik er zo boven op zat??? Waarom heeft hij me niet gebeld? Had hij een delier?? Heeft hij het door gehad. Ik heb geen idee en we kunnen er niet meer achter komen. Ik heb het gevoel alsof ik mijn vader in de steek heb gelaten. Daar boven op nog alle vooroordelen van de omgeving die zegt dat het zijn keuze was. Het maakt me zo verdrietig, dit was niet wat mijn vader had gewild, ik kan dat gewoon niet geloven. Hij zat te ver vast, de alcohol had hem in zijn greep. Zijn dokter belde mij de dag erna op met de mededeling dat ze ontzettend geschrokken was van het bericht wat ze binnen kreeg van het overlijden van mijn vader, ze vertelde mij dat ze langs was geweest een paar keer had gebeld naar mijn vader maar geen gehoor kreeg. Voor het eerst werd ik kwaad, nee ik werd woedend. Hoe kon je mij niet gewaarschuwd hebben na alles wat ik je verteld heb?? Waarom is er geen belletje gaan rinkelen bij je?? En waarom mag ik het nu wel weten?? Telt nu die stomme wet van privacy niet meer. Huilend van verdriet en boosheid vuurde ik dit op de dokter af en hing op. De eerste keer dat ik na het overlijden in de supermarkt was moest ik mijzelf inhouden om niet al het bier uit de vakken door de winkel te smijten. Mijn kijk op alcohol is voorgoed veranderd en ik kan er zelf niet meer van genieten, ik zie het als de moordenaar van mijn vader. En daarbij komt dat het een ontzettend maatschappijk ding is, in zie zin begrijp ik volkomen hoe moeilijk het is om te stoppen, je hoort en ziet het overal. Op mijn werk worden grapjes naar elkaar gemaakt: de ene zegt: ik heb weer zin in een wijntje, de ander zegt daarop: je bent gewoon stiekem alcoholist en ze lachen er hard om. Inwendig wil ik het dan uitschreeuwen: lach er maar om, vind het maar normaal. Het doet me pijn. De grote vraag is eigenlijk: heeft mijn vader diep van binnen de strijd ook zo ervaren als wat ik hier lees, dit omdat hij tot op het allerlaatste in ontkenning was. Of was hij zo ver en had hij het niet door, kan dit? Wist hij diep van binnen dat ik alles geprobeerd heb en hem niet heb willen laten vallen? Ik zou zo graag willen dat hij maar 1 keer liet weten: jij kan er niets aan doen meissie, je hebt gedaan wat je kon. Noch al weet ik dit misschien ergens wel toch worstel ik ontzettend met me zelf. De vragen wat is er gebeurd die laatste dagen. Het huis was zo vervuild dat ik een speciaal schoonmaak team moest laten komen, ontlasting was ook op de muren en de rest bespaar ik. Wat is er in vredesnaam gebeurd. Dit was dus mijn ervaring met alcohol en verslaving. Noch al ben ik zelf geen verslaafde draag ik wel degelijk de littekens.. Sorry voor het lange verhaal, ik heb het zelfs nog wat ingekort.. liefs van mij

Heel erg bedankt gewoon 74. Het klopt wel dat het rouwproces al jaren geleden begonnen is, al sloop dit er wel langzaam in en kan ik nu pas helder zien in wat voor tijd ik gezeten heb. Ik was zo met mijn vader bezig dat ik mezelf compleet wegcijferden, hier ervaar ik nu de problemen van. Al heeft mijn broertje die een half jaar voor mijn vaders overlijden het contact verbrak nu ook problemen in de zin van een enorm schuldgevoel. Wat je ook zegt: blijven of afstand nemen, het is alle twee heel heftig, ik snap mijn broertje ook, en heb ook geen wrok jegens hem, we zijn gelukkig open naar elkaar en respecteren elkaars keuze hierin. Ieder mens is anders en een ieder gaat anders om met heftige gebeurtenissen, het was voor hem zijn vorm van zelfbescherming. Voor mij daar in tegen maakte dit nog moeilijker om los te komen en afstand te nemen, want ik was letterlijk alles wat hij nog had. Op een vreemde manier heeft dit mijn vader en mij tegelijkertijd ook dichter naar elkaar gebracht. Ipv zijn probleem werd het het probleem van ons samen. Ik kan mij vinden in je vriendin, het leven tussen hoop en angst, als er goede dagen waren dan had ik weer hoop, hoop wat in een fractie van seconden weer om kon slaan naar angst. Wat fijn dat je ondanks je eigen worsteling met verslaving je hoofd er nog bij hebt, dat is het begin van de overwinning en naar mijn idee het allerbelangrijkste. Zolang je vast zit in je hoofd wordt het bijna onmogelijk om verder te bouwen. Jouw ervaring uit je jongeren jaren herken ik wel bij mijn vader, ook al was hij op een volwassen leeftijd. Hij vond ook dat iedereen bemoeiden met hem en zei ook wel eens: ze vinden dat ik een alcohollist ben. Iets waar hij zichzelf naar eigen zeggen niet in kon vinden. Ook het stuk slachtofferrol herken ik mijn vader in, hij was benadeeld in het leven, werkte hard voor weinig en vond de wereld oneerlijk. Als het goed gaat met mensen zie je niemand, alleen als er wat te halen valt was zijn standaard uitspraak. Mijn moeder heeft mijn vader wel eens geconfronteerd, (zij zijn toen ik 18 was gescheiden, dit door de alcohol) mijn vader kwam op een nieuwjaarsdag met een aardige slok op bij mijn oma (mijn moedersmoeder) en mijn broertje en ik waren er toevallig niet. Mijn moeder zei toen tegen mijn vader: wat als de kinderen je zo zouden aantreffen, besef je dit? Toen zei mijn vader: wat doe ik dan verkeerd, ik mishandel mijn kinderen toch niet, toen zei mijn moeder: en jij denkt dat dit geen mishandeling is?? Mijn vader zag dit ook niet, hij was te druk met zijn eigen problemen. Toen hij een keer niet kon lopen door een dikke voet heeft hij mij opgebeld met de vraag of ik bier kon halen voor hem. Zonder enige schaamte. Mag ik vragen wat je precies doet op jouw werk in de doelgroep verslaafden & psychiatrie? Lijkt mij een heftige maar ook mooie baan. Ik zou het fijn vinden om mijn ervaring/verhaal met je te delen al wil ik niet dat je er zelf ook last van gaat krijgen, door andermans ellende als je zelf ook worstelt. Bedankt voor je oprechtheid en openheid. Liefs

Heel erg bedankt lady jane. Ik zou een een op een luisterend oor zeker de voorkeur geven. Alleen dan van een persoon “uit het veld” die het echt snapt, iemand die echt weet hoe het is om met deze strijdt te leven. Ik heb veel lieve mensen om mij heen, maar geen van alle snapt mij echt, snapt mijn vader echt. In ieder geval bedankt voor jouw lieve woorden!

Lieve allemaal, Al een poosje volg en lees ik op dit forum ervaringen van anderen. Dit omdat ik vol met vragen en verdriet zit, iets waar ik waarschijnlijk nooit geen antwoord op zal gaan krijgen, het lezen van andere leden geeft mij meer inzicht in het alcoholmisbruik an zich en op een misschien wat vreemde manier steun. Ik ben wellicht niet de gene die hier thuis hoort maar toch hoop ik dat men mij misschien wat kan helpen of misschien weet waar ik terecht kan. Ik weet en besef mij dat ieder mens anders is maar toch zou ik graag wat mensen willen spreken die in het zelfde schuitje zaten/zitten als mijn vader zat. Ik wil het zo graag begrijpen en zo graag weten wat er in hem om ging. Afgelopen augustus ben ik mijn lieve vader op een afschuwelijke manier verloren. De details houd ik voor nu nog even voor me omdat ik niet weet of men op mijn nogal heftige verhaal zit te wachten en of dat ik hier wel welkom ben. Eigenlijk was ik hem al veel langer kwijt, maar nu werd het definitief, iets waar ik al 11 jaar nachtmerries van had en voor vreesde werd werkelijkheid. Mijn vader is veel te jong overleden op de leeftijd van 63jaar aan de directe gevolgen van alcoholmisbruik. Ik ben nu 31 jaar oud en vanaf mijn 18e is het bergafwaarts gegaan met mijn vader, ik heb alles van heel dichtbij meegemaakt, alle stadiums zien gebeuren. Het staat op mijn netvlies, en noch al ben ik niet de gene met het probleem, voelt het alsof het ook mij overkomen is. Tot op het laatst heb ik geprobeerd mijn vader te helpen, helaas mocht dit niet zo zijn. Ik ben nooit boos geweest op mijn vader, enkel en alleen wanhopig en vol verdriet, wat mij een heftige burn out en chronische stress opleverde. Waar iedereen afstand van hem nam ben ik de enige geweest die altijd bleef. Ik weet dat er hulp groepen zijn voor (volwassen) kinderen, lot genoten. Maar dit is niet wat ik zoek. Ik zoek iemand die ook zo vast heeft gezeten of zit zoals mijn vader zat. Iemand die mij echt kan vertellen hoe dit proces verloopt. Ik weet het even niet anders te omschrijven. Ik hoop dat men openstaat voor mijn ervaring, mij misschien wat vragen wilt beantwoorden al moet ik er wel bij vertellen dat het shocking is Wie oh wie wilt en kan mij helpen? Liefs, een gebroken dochter