Ik had gisteravond een gesprek met mijn zoon. Hij is sinds gisteren voor de derde keer gestopt met blowen.
We hebben lang gepraat. Hij omschreef zó goed wat een verslaving met je doet.
Dat hij zich élke dag weer voorneemt om te stoppen. En dan tóch weer zwicht. En zich daarna waardeloos en rot voelt en zich wéér voorneemt om morgen te stoppen. En dat gaat zo maar door. Zo herkenbaar.
En dat hij als het ware als een magneet naar zijn "blowvrienden" wordt getrokken. Ook zo herkenbaar, had ik met de supermarkt als ik uit mijn werk kwam. Ik was dan die dag zo sterk geweest om niets in huis te halen maar dan toch weer de hele terugweg die discussie met mezelf, wel, niet, wel, niet, wel, niet etc.
En dan uiteindelijk toch de weg richting supermarkt koos.
Ik heb hem gevraagd waarom hij na een stopperiode dan tóch weer begonnen was. Hij dacht dat ééntje geen kwaad kon en kwam daarna weer terug in die vicieuze cirkel:
Blowen. Waardeloos voelen. Goede voornemens. Dan toch de volgende dag weer denken, ach, vandaag wordt nu écht écht de laatste dag. Daarna weer waardeloos voelen, etc.
Ik had af en toe de neiging om hem te vertellen van míjn verslaving. Uiteindelijk toch niet gedaan. Gelukkig doet het hem wel goed om er met mij over te praten, dat motiveert hem weer. En ik begrijp natuurlijk precies waar hij het over heeft.
Wilde het even van me af schrijven en dat schijnt hier te mogen . Ik kan er verder met niemand over praten.