Al enige tijd bezoek ik dit forum, op zoek naar hulp, antwoorden en rust. Ik ben een man van 40, gescheiden en 2 kinderen. Drink doe ik al stevig vanaf mijn 16e. Iets dat vrij gebruikelijk is in het landelijke gebied waar ik woon. In het weekend zuipen en door de week hard werken. Toendertijd blowde ik daar ook nog bij. Bij mij bleef het toen al niet bij de weekenden. Mijn leven bestond uit spijbelen, blowen en drinken. Het drinken is door de jaren alleen maar toegenomen. Het is zelfs een deel van mijn imago geworden. Iedereen ziet mij als een vrijbuiter die altijd op pad is. Bier bij zich heeft en doet waar hij zelf zin in heeft. Van binnen schuilt echter een onzeker, depressief en eenzaam iemand. In het midden van mijn 20e jaren is het drinken echt problematisch geworden, de alcohol consumptie nam schrikbarende vormen aan. Ook waren er geen dagen meer dat ik niet dronk en daarnaast begon ik allerlei andere middelen te gebruiken(XTC, cocaine, Speed, heroïne, maar altijd alleen in combinatie met drank). Van buiten was ik iemand die nog steeds oogde van 'lang leven de lol'. Van binnen was ik leeg en eenzaam. 9 jaar geleden bij de geboorte van mijn eerste kind veranderde er een hoop. Verantwoordelijkheid kwam om de hoek kijken. Na een jaar in extremen te zijn gevallen besloten te stoppen met drinken. Daarna 2 jaar droog gestaan, en ondertussen nog een kleine gekregen. Na 2 jaar verviel ik in oud gebruik. Ik kon niet voldoen aan het verwachtingspatroon dat mensen om me heen, de maatschappij en ikzelf van mezelf hadden. Ik was gestopt met drinken, maar er was verder niks veranderd. Ik was niet op zoek gegaan naar de reden dat ik ooit ontspoort was. Waarom drank en mijn daaraan gekoppeld imago zo'n belangrijke rol speelde. Beginnen met drinken was ook vanzelf sprekend. Ik wilde weer dat 'makkelijke' leven. Zonder verantwoordelijkheden. De volgende 6 jaar waren een periode van drinken en niet drinken. Nieuwe banen, verwachtingen etc. in 2010 liep alles gehele spaak. Teveel hooi op mijn vork. Een drukke baan met een hoog verwachtingspatroon en een verbouwing nekte me. Drank was de enige oplossing die me daaraan konden onttrekken. Ik begon weer vanaf het wakker te worden met drinken. In september realiseerde ik dat ik niet verder kon. Op diverse fronten hulp gezocht. Periodes van niet drinken en wel drinken afgewisseld, waar ik me in de periode van niet drinken voor de gek hield dat ik het onder controle had. Wat niet waar is. Na 5 dagen drinken is het 3 dagen puinruimen, 7 dagen niet drinken en de cyclus begint weer. Drinken was ook op geen enkele manier meer leuk. Als ik dronk werd ik somber en juist depressiever. Afgelopen maand besloten radicaal te stoppen. Refusal gaan gebruiken en er een paar dagen tussenuit geweest om mijn focus en prioriteiten terug te vinden. De Refusal is een stok achter de deur op alle trek momenten. Op kleine momenten dat je geconfronteerd wordt met alcohol en normaal zou drinken, bijvoorbeeld een overstap op een treinstation. Op dat moment weet ik dat ik niet kan drinken en verder moet. Op dit moment houdt dat me op de been. Geen uitweg voor de toekomst, maar tijdelijk geeft het me wel rust. Kijkend naar de toekomst maakt die me bang. Drank is altijd zo een deel van me geweest. Ik was drank! Nu moet ik op zoek naar een hele nieuwe invulling van mijn leven. Mezelf constant vragen stellen. Welke vrienden en gewoontes moet ik loslaten........
