Ik zal me even voorstellen, ben nieuw hier. Ik ben Jean, 56 jaar, ongehuwd, en nooit een relatie en heel weinig vrienden gehad. Ben heel mijn leven, vanaf puberteit al angstig geweest en gedronken. Ik heb tot mijn 52e thuis gewoond, en nadat vader is overleden in 2003 en moeder in 2007 naar bejaardenhuis ging heb ik twee jaar moeten wachten dat ik mijn huis kon verkopen. Woon nu heel leuk in een appartementje, alles voor mekaar, vast werk. Zeven jaar geleden ben ik opgenomen geweest in verslavingskliniek voor 6 weken en daar goed uitgekomen. Tot vorig jaar, kreeg diverse ziektes, diabetes geconstateerd etc. etc. Alle narigheid kwam tegelijk, alles kwam ineens. Ben weer gaan drinken en de afgelopen maanden van kwaad tot erger, totdat ik voor drie weken een crisisopname in de verslavingskliniek heb gehad van 1 week. Ik heb nu medicijnen o.a. oxazepam en Lexapro (anti-depresiva). Voel me angstig en onrustig en zit sinds februari dit jaar in de ziektewet. Ben steeds aan het piekeren, de hele dag, durfde zelfs niet meer de deur uit. Gelukkig durf ik nu wel weer op de fiets, en vanmorgen geprobeerd weer een stukje auto te rijden, ging toch wel goed. Durf echter nog niet alleen de winkel in. Ik wil zo graag dat die onrust uit mijn hoofd verwijnt. Binnenkort afspraak met psychiater om te achterhalen waar die angsten vandaan komen, want voorheen had ik alcohol nodig om ergens naar toe te gaan. Ze willen onderzoeken of ik het syndroom van asperger heb of een persoonlijkheidsstoornis. Van die drank blijf ik voorgoed vanaf, hoop dat de medicijnen binnenkort zijn werk doen. Gelukkig heb ik een zus en zwager die me erg steunen en klaar staan met vervoer. Als er iemand op bezoek komt, is het piekeren minder, maar als ik weer alleen zit, begint het piekeren weer en komt de angst weer boven. Ik voel me dan best wel eenzaam, wil weer aan het werk, en sociale contacten kunnen opdoen zonder die alcohol, maar het zal zijn tijd wel nodig hebben. Ik moet door die moeilijke fase heen.
