Francesca

Tja, wat is controle voor mij? En waarom is het zo belangrijk? Ik ben niet echt een planner, en mijn dagen hoeven dus niet uitgestippeld te zijn. Mijn agenda hoeft niet vol te staan. Ik zie het allemaal wel. Ik sla op dat gebied meer over naar de andere kant, waarschijnlijk als een soort tegenreactie op vroeger, toen alles zo'n beetje klokvast moest gebeuren. Zowel mijn vader als mijn moeder waren zo, en de dag dat ik op kamers ging, ben ik helemaal de andere kant opgegaan en sindsdien leef ik in chaos. Daarom denk ik ook dat die chaos een vorm van controle is voor mij. Toch merk ik bij mezelf een verlangen naar meer structuur op, alleen luister ik meestal niet naar mijn innerlijke vriendin, zoals ik haar naar aanleiding van Blacky's bericht maar zal noemen. Wat mij vooral beangstigt, is hoe mensen die belangrijk voor me zijn -- of zelfs minder belangrijk -- gaan reageren. Want daar heb ik dus geen controle over. Dat is iets van vroeger, toen het altijd bang afwachten was hoe mijn moeder zou reageren. Zou ze lief zijn? Of zou ze weer afwijzend of verwijtend of negatief zijn? Daarom vind ik het dus ook zo ontzettend moeilijk om hulp te vragen. Ik ben bang voor afwijzing. Idem dito als ik graag bij iemand op bezoek zou gaan bijvoorbeeld. Want wat als die persoon nee zegt? Afwijzing! Dat laatste is al een beetje verbeterd, maar vaak heb ik het er nog heel moeilijk mee. Ik kan me wel heel kwetsbaar opstellen of heel openhartig zijn, maar ook dat vind ik beangstigend, omdat ik alweer geen controle heb over de reactie van de ander. Daarom vind ik veiligheid ook zo belangrijk in relaties. Een goede bodem leggen, zodat een 'nee' niet meer keihard aankomt omdat je weet dat die ander jou graag ziet en je niet moedwillig zal kwetsen. Als die veilige bodem er niet is, begint de paniek en daarmee ook het invullen, meestal negatief. Dan probeer ik de controle weer in handen te krijgen door mezelf terug te trekken of door een relatie te verbreken. Vermijdend gedrag noemen ze dat. Heeft alles met onveilige hechting te maken. Ik probeer mezelf op die manier te beschermen. Nu ben ik er ook achter dat ik absoluut niet om kan met wisselvallige mensen. Ik probeer(de) het steeds opnieuw omdat ik vond dat ik die angst maar moest leren overwinnen, maar ik raak daar zo helemaal van ontredderd dat het nauwelijks leefbaar is. Daarom denk ik ook dat het beter is om die oerangsten te aanvaarden en te beschouwen als een alarmbel. Ik hoef mezelf niet nodeloos te pijnigen. Dus misschien is het wel goed om op dat moment de controle in handen te nemen en niet zomaar alles te ondergaan. Controle als overlevingsmechanisme zeg maar. Dat controlefreakerige had ik ook altijd in mijn werk. Ik kon het absoluut niet hebben dat andere mensen daar nog iets aan veranderden achteraf, en al zeker niet zonder dat ik daar inspraak in had. De oplossing die ik daarvoor gevonden heb, is om achteraf niet meer te gaan controleren wat er eventueel gewijzigd is. Als ik het niet weet, kan het me ook niet deren. Ik probeer het dus gewoon uit handen te geven en te denken: 'Ik heb mijn uiterste best gedaan.' Wel heel moeilijk, hoor, omdat mijn naam er wel onder komt te staan... Op een of andere manier denk ik dat drinken ook een vorm van controle is. Je weet van tevoren ongeveer wat het resultaat gaat zijn, kater inbegrepen. Fran

Hier kan ik me ook goed in vinden. Je eigen beste vriendin worden, die dus ook het beste met je voorheeft, en daar ook naar luisteren. Mooi.

Ik stond vanochtend op en stootte ineens mijn hoofd aan het plafond! Man, dat groeien is verraderlijk, hoor! Ik heb vandaag de luie Frannie een schop onder de kont gegeven en allerlei klusjes aangepakt. Nou ja, mijn teerbeminde zwager kwam langs, en het moet ook wel een béétje acceptabel zijn dan. Hoezo, smachten naar acceptatie? Ik had net de keukenvloer gedweild toen ik dacht: ik ga eindelijk maar een keer mijn regenton schoonmaken en terug op haar plaats zetten. Ze was namelijk omgevallen een paar weken geleden. Zo gezegd zo gedaan. Ik schep het bodempje water en de vieze drab uit de ton en kieper alles tussen de hortensia's. Nog ff uitspoelen, ton weer op haar plaats, Frannie dik tevreden. Daarna denk ik: Ik ga nog snel een nieuwe wasdraad ophangen. De oude was namelijk maanden geleden geknapt. Zo gezegd zo gedaan. Oude draad weggehaald. Nieuwe draad vastgemaakt aan de ene kant en huppekee naar de andere kant. Moest ik tussen de hortensia's kruipen... Wie de denkfouten ontdekt, krijgt een ! Sinds gisteren accepteer en omarm ik mezelf met al mijn angsten en tekortkomingen, maar een beetje meer huishoudelijke logica zou welkom zijn... :D Maar om bij het onderwerp te blijven: ken je dat, dat je aan iemand vraagt wat hij/zij zou doen als hij/zij in jouw schoenen stond, waarna je geïrriteerd bent omdat het antwoord je niet aanstaat? Om raad vragen is altijd oké, maar meestal weet je het antwoord wel en zoek je alleen bevestiging. En o wee als het antwoord van de ander dan niet overeenkomt met wat jij echt wilde doen! Ik heb hier ook ooit een stuk geschreven over je eigen grenzen met voeten treden, boos worden op jezelf en van de weeromstuit nog bozer op de ander, terwijl je het eigenlijk toch echt zelf gedaan hebt, hoor! Meestal voel je inderdaad wel dat je iets niet wilt of dat je fout bezig bent, maar het is soms zo moeilijk om nee te zeggen. En met een paar pinten op ken ik zeker mijn eigen grenzen niet meer. Alweer een goeie reden om niet te zuipen dus! En over stoer doen: ik heb jarenlang luid geschreeuwd dat ik geen vent wilde! Neuh! Ik was de eeuwige, vrolijke vrijgezel. Het heeft me jaren gekost voor ik voor mezelf kon toegeven dat ik heus wel graag een relatie wilde, maar dat ik er doodsbang voor was en dat het me gewoon niet lukte. Het stomme effect daarvan is natuurlijk dat mensen gewoon niet weten hoe eenzaam je wel bent. Mijn zus zei altijd: 'Je moet niet klagen, je hebt het zelf gewild!' Tot ik een keer tegen haar zei dat ik echt wel graag een man gehad had, maar dat ik bang was. Zulke ogen trok ze! En op die manier bedrieg je jezelf dus dubbel. Je wilt het niet toegeven voor jezelf, met het gevolg dat niemand ook je verdriet kan inschatten en je dus ook niet getroost wordt. Je vráágt natuurlijk ook niks, want dat past niet in je beeld van de stoere meid... Maar voor de rest voel ik me best kiplekker vandaag! Hehe, was ook al een tijdje geleden. Fran

Ha, Anna, onderdeurtje van me! Vroeger streefde ik ernaar om in alles de beste te zijn of om grootse prestaties te leveren (verlangen naar goedkeuring en liefde, weet je wel), maar het is natuurlijk onmogelijk om uit te blinken in alles. En die liefde kwam toch niet, dat weten we allebei wel. Je raakt op den duur alleen maar gefrustreerd, en dan geef je het op een bepaald punt ook min of meer op. Streven naar verbetering is een mooi doel, en dat doe je ook. Streven naar perfectie is dan weer een valkuil, want de perfectie bestaat niet, en zelfs de dalai lama zal heus wel zijn kleine kantjes hebben. Als je kleine kantjes niet echt nadelig zijn voor anderen of jezelf, kan dat toch geen kwaad? Niemand gaat dood omdat jij niet elke dag je ramen lapt, hoor! Om maar eens een dwaas voorbeeld te noemen. Hoewel, dwaas? Ik ken er wel een paar die denken dat een stofje op de vloer een ramp is... Maar ik wijk af. Ik weet dat perfectionisme een van mijn valkuilen is, omdat ik dan nooit kan voldoen aan mijn eigen eisen. Dus is het kwestie van prioriteiten stellen volgens mij. Streven naar verbetering op sommige vlakken, en andere dingen gewoon aanvaarden. Ik begin te denken dat ik sommige van mijn 'kronkels' maar beter gewoon kan aanvaarden. Sommige dingen horen gewoon bij mij, en ik wil er wel naar streven om ze een beetje te leren beheersen, maar weg gaan ze toch nooit, omdat ze daarvoor te diep zitten. En volgens mij heeft Tapas ook gelijk: op den duur kom je tussen mensen terecht die daar goed mee om kunnen. Ik heb ook weer een vriendinnetje gevonden dat mijn kronkels goed begrijpt omdat ze ze herkent. En dan kun je dus wel goed overeenkomen en hoeven die voortdurende angst om niet geaccepteerd te worden of die hang naar bevestiging ook niet meer zo. Zijn we weer bij het accepteren van een ander. Je kunt ervan uitgaan dat anderen ook hun kronkels hebben. Met sommige mensen MOET je natuurlijk omgaan. Met collega's en zo. Tja, dan zou acceptatie gewoon het beste zijn. Gewoon bij jezelf denken: Ik doe mijn werk goed en probeer professioneel een beetje op te schieten met hem of haar en meer kan ik niet doen. Dat smachten naar goedkeuring is zo dodelijk vermoeiend! En als je dan bij jezelf kunt denken van: 'Kijk, die ander is ook wie hij of zij is, en straks ga ik naar huis en dan speelt het geen rol meer.' Dat lijkt me wel een goeie houding. Schreef zij die geen collega's heeft... Dat 100.000 keer proberen om anderen jouw kant van de zaak te laten zien -- doe ik dus ook -- heeft uiteindelijk geen zin als de andere niet meewil of niet geïnteresseerd is of als zijn of haar kronkels niet compatibel zijn met de jouwe. Dat is volgens mij dus echt het kleine meisje dat wanhopig naar goedkeuring of acceptatie of liefde hunkert. Maar van WIE? Is de persoon in kwestie wel belangrijk genoeg om jezelf zo te pijnigen? Lijkt me van niet, Anna! Zei zij die net hetzelfde deed... Nou ja, we groeien, Anna, we groeien! Liefs, Fran

Hihi, Tapas! Dat zou pas leuk zijn, mosselen eten bij wijze van therapie. Nou ja, jammer voor jou dan. Ik bedoelde natuurlijk te zeggen dat ik een paar weken geleden mezelf niet bij elkaar geraapt kreeg om op restaurant te gaan, zo diep zat ik. Ja, mooie spreuk. Ik kende ze in het Engels: Happiness is the best revenge. Het is 'negatieve motivatie', maar motivatie is motivatie. Zo van 'Ze zullen me potverdorie NIET klein krijgen!' Ik denk ook soms: 'Pff, ben ik uiteindelijk toch nog zo waardeloos geworden als zij me altijd vond.' Wat natuurlijk niet waar is, maar dat zijn dan van die donkere gedachten die ik soms heb. En eigenlijk gun ik het haar ook niet. Aanpassing: bedenk ik ineens ook 'Tja, ik krijg mezelf wel klein.'

Over therapie gesproken... Ik ben net in mijn uppie mosselen met friet gaan eten. Njammedienjammedienjamnjam! Die had ik wel verdiend, vond ik.

Morning! Sinds ik in psychotherapie ben begrijp ik ook veel en veel beter waar sommige van mijn gevoeligheden vandaan komen. Ik weet nu dat als ik heftig reageer of dichtklap, er iets van vroeger meespeelt. Het is wel bevrijdend om dat te weten, maar ik vind het nog steeds moeilijk om dan ook iets te doen met die kennis. Maar dat komt nog wel. Ik zie nu ook veel sneller het kleine jongetje of meisje in anderen, en daardoor kan ik ook wel veel meer begrip opbrengen. Maar als ik in zo'n 'moeder-dochterrelatie' terechtkom, speelt dat begrip me eigenlijk ook zwaar parten. Dan probeer ik dus mijn eigen kleine meisje te onderdrukken, in plaats van naar haar te luisteren en haar te beschermen. Tenslotte ben ik volwassen en HOEF ik dus niet te blijven hangen in relaties die slecht voor me zijn. Mijn leven hangt er niet langer vanaf. Als kind moet je het allemaal maar verdragen omdat er geen andere uitweg is. Als volwassene heb ik een uitweg, maar gek genoeg kies ik die pas als de boel al helemaal uit de hand aan het lopen is en ik steeds ongelukkiger word. Daarin speelt de drank ook wel een smerige rol, omdat je jezelf daardoor ook al waardeloos voelt, zodat je jezelf nog meer gaat straffen en een aantal dingen maar aanvaardt omdat je nu eenmaal een waardeloze zuipschuit bent die niets beters verdient. Maar ik kan dat kleine meisje niet ongestraft onderdrukken, want ze komt toch altijd weer naar boven en dan ga ik smeken en jengelen en stampvoeten. En dan kan het hele cirkeltje van schuldgevoelens en verontschuldigingen en onderdrukken weer herbeginnen. Nou moe! Ik ben blij dat ik tot dit inzicht gekomen ben, want nu kan ik ook actie ondernemen. Het is voor mij een serieuze valkuil, omdat ik op die momenten zowel het verleden als het heden wil verzuipen. Gevaarlijk dus! En om te eindigen met een vrolijke noot... Toen ik dat las van die assertiviteitscursus dacht ik meteen: Jamaar, dat DURF ik niet, hoor! Hihi. Fran

Origineel Morning has broken, like the first morning Blackbird has spoken, like the first bird Praise for the singing, praise for the morning Praise for them springing fresh from the world Sweet the rain's new fall, sunlit from heaven Like the first dewfall, on the first grass Praise for the sweetness of the wet garden Sprung in completeness where his feet pass Mine is the sunlight, mine is the morning Born of the one light, eden saw play Praise with elation, praise every morning God's recreation of the new day Vertaling De ochtend is begonnen, net alsof het de eerste ochtend is De merel heeft gesproken, alsof hij de eerste vogel is Loof het zingen, loof de ochtend Loof hen, die als nieuw uit de aarde ontspringen De nieuwe val van de regen is zoet, verlicht door de zon van boven Als de eerste val van de dauw, op het eerste gras Prijs de zoetheid van de vochtige tuin Totaal ontsprongen waar zijn voeten voorbijkomen Het zonlicht is van mij, de ochtend is van mij Geboren uit hetzelfde licht als wat in de Tuin van Eden speelde Prijs met blijschap, prijs elke ochtend God heeft opnieuw een dag gemaakt Hehe, hier had ik zin in. Vandaag is weer een nieuwe dag. Al ga ik nu meteen lekker slapen en hopen dat de kat bij me komt liggen. Het is er de temperatuur voor. Fran PS: Song van Cat Stevens (weet niet meer hoe hij nu heet) PPS: Vertaling eveneens van het internet geplukt:)

Tapas, Mijn moeders gal moest eruit, en dat was zogezegd omdat ik een paar examens over moest doen in mijn eerste jaar hogeschool. DUH! Had ze maar geen taartjes en chocolade moeten eten! Ze had al een paar galcrises achter de rug en moest eigenlijk een dieet volgen. Maar soit. Ja, het zou een soort verslaving aan afwijzing kunnen zijn. Geheel on(der)bewust dan. Opzoeken wat je maar al te goed kent. Nu ja, de laatste tijd niet meer zo geheel on(der)bewust. Ik dacht vandaag aan een andere spreuk van Ziza: Steeds weer hetzelfde doen en verwachten dat het resultaat anders gaat zijn. Alweer DUH! Nou ja, het kwartje valt beter laat dan nooit. Fran

Ik doe m'n best, Gem, ik doe m'n best!

quote: Originally posted by: tapas Ik wil toch nog even terugkomen op wat Anna gisteravond schreef, over het accepteren van mensen die jou welbewust willen krenken, maar Anna, natuurlijk accepteer je dat niet, op zo'n moment is het zaak om je grenzen aan te geven. Wat wel weer belangrijk is is dat je dan wel jezelf moet accepteren. Want zolang je jezelf niet accepteert geef je volgens mij anderen de kans om dat ook niet te doen... tenminste dat is mijn ervaring. hoe meer je twijfelt en je onzeker opstelt hoe meer je anderen de kans geeft over jouw leven te gaan bepalen. Het klinkt hard maar als je je laat kwetsen en pijndoen dan heb je daar zelf net zo'n groot aandeel in als die ander is mijn ervaring. Hoi Tapas, Het is in ieder geval zo dat als je je "zwak" opstelt, je bijna om klappen gaat vragen, zeker als je op die manier mensen aantrekt die daar met plezier misbruik van maken. 'Zwak' kan ook zijn: heel gevoelig, kwetsbaar, jezelf heel erg blootgeven, hunkeren naar liefde, twijfelen aan jezelf enzovoort. Het hoeft niet meteen 'kruiperig' te betekenen. Ik heb het al een paar keer ervaren dat als je je anders gaat opstellen, je ook anders behandeld wordt. In het begin sloeg ik soms over van kneus naar haaibaai, maar als je daar eenmaal een soort evenwicht in gevonden hebt, kunnen sommige relaties een pak beter worden. Dat is het geval met mijn zus de laatste maanden. Het gaat nu 1000 keer beter tussen ons, en ik heb het gevoel dat ze me toch meer voor vol aanziet dan vroeger. Ik heb haar eerst laten voelen dat ik niet gediend was van sommige opmerkingen, maar heb haar ook verteld over mijn eigen angsten en twijfels, en dan schrok ze altijd. Zij dacht dat ik helemaal anders was (ik heb vaak de stoere meid uitgehangen om niet te laten zien hoe kwetsbaar ik was). Heel soms gaat het nog een keer fout, maar dan raakt haar commentaar me niet meer zo, terwijl ik er vroeger bijna aan kapot ging. Wat je zegt over jezelf accepteren, lijkt me ook te kloppen. Daar heb ik vandaag over nagedacht. Er is één soort 'relatie' waarin het me niet lukt, en dat is als ik te maken heb met iemand die me sterk aan mijn moeder doet denken, die hetzelfde soort ambivalente gedrag vertoont. Soms lief, daarna weer afwijzend. Hoewel ik dus ook het bindingsangstige type ben, ga ik in die gevallen ineens 'klampen'. Ik wring me in duizend bochten om toch maar graag gezien te worden door die persoon. Klamp me vast aan de kruimels die ik krijg en smacht daar ook hevig naar. Dan word ik vaak boos op mezelf en nog meer op de ander omdat ik me misbruikt voel. Waarna ik uiting geef aan die boosheid en probeer om me los te wrikken uit de situatie. Waarna ik me meteen weer schuldig ga voelen. Waarna ik me uitvoerig verontschuldig en al mijn 'slechte eigenschappen' op een rijtje ga zetten, tegenwoordig met een hoop uitleg erbij over hoe dat nu zo gekomen is, in de (valse) hoop dat dat gaat helpen. Ik probeer wanhopig om me zo te gedragen dat ik misschien toch die zo begeerde liefde en acceptatie ga krijgen. Ik probeer afstand te houden, niet te claimen, rustig te blijven. Maar als dat lang genoeg geduurd heeft, komt mijn angstige, smachtende kleine meisje toch gewoon weer naar boven en kan het hele gedoe weer herbeginnen. Zucht. Als ik nu ff jouw theorie volg, Tapas, zou het beter zijn om dat kleine meisje niet te onderdrukken, maar gewoon te accepteren. Ik kan met andere mensen heus heel volwassen vriendschappen en relaties aangaan waarin dit allemaal niet gebeurt, of hoogstens in het begin of nu en dan. Als ik dat aspect van mezelf gewoon zou kunnen aanvaarden, zou ik misschien sneller kunnen loslaten en niet steeds weer proberen om de liefde van mijn moeder te winnen via iemand die me aan haar doet denken of zich zoals haar gedraagt. Want volgens mij komt het gewoon daarop neer: eigenlijk loop ik de hele tijd zo'n beetje te schreeuwen van 'Mama, zie mij graag!' Ik probeer op een of andere manier het verleden te herbeleven en goed te maken. Alleen lukt dat dus niet. En hier komen we bij Ziza en zijn 'ik accepteer jou, en de rest doet er niet zoveel toe'. Als ik dat kleine meisje in mezelf accepteer en koester en bescherm, en ook accepteer dat een ander is wie hij is en me daarbij dus helemaal niet kan helpen wegens niet compatibel of onmogelijk om een of andere reden, zou dat een boel hartenpijn kunnen vermijden. Want dan zou ik inderdaad kunnen loslaten. Het is nu eenmaal zo, niets aan te doen. En dan hoef ik die kruimels ook niet meer. Gaat allen heen in vrede. Hmmm. Het zou een hoop soelaas kunnen bieden. Francesca

Ik denk dat Ziza met dat accepteren van anderen bedoelt: aanvaarden dat je een ander niet kunt veranderen. Als die ander jou dan pijn doet, op welke manier dan ook, zou je hem of haar ook kunnen loslaten. Dat kan fysiek zijn, dus geen contact meer hebben, of proberen om in je hoofd en je gevoel afstand te nemen. Enfin, da's maar wat ik ervan maak. Maar ik ben er nog niet helemaal uit.

Ziza, man, wees nou een keer consequent. Je zegt zelf dat als feestjes je grootste trigger zijn, je niet naar feestjes moet gaan de eerste maanden. En ja, je bent zelf altijd je grootste trigger. Maar kunnen we dan ook niet stellen dat het beter zou zijn om sommige mensen een tijd te vermijden, gewoon omdat je ze associeert met alcohol of omdat ze emoties in je losweken die potentieel gevaarlijk kunnen zijn?

Ja, Safi, ik wil wel 10 dingen bewingen en niet meer vragen en weet ik veel wat, maar ik wil ook graag nog een beetje mezelf blijven ook. Dus dat 11de ding hoort zo bij mij dat ik vind dat dat ook maar geaccepteerd moet worden. En dan vraag ik dus wel.

Safi, ik ken die uitspraak, maar het moet ook ergens stoppen.

Blacky, volgens mij stop je alleen omdat je dat ZELF wilt, en niet voor een ander. Want die ander wordt dan meteen je grootste valkuil. Die hoeft dan ook maar 1 verkeerd woord te zeggen en daar is je "excuus" om weer te gaan zuipen.

Benthe, tussenkomen mag altijd.

Oké, ik denk dat ik hem heb, Ziza. Die persoon loslaten kan ook een manier zijn. Een mens moet zichzelf ook niet meer pijn doen dan nodig is. Ik heb het nu over personen waarmee je niet HOEFT om te gaan. Vooral als je nuchter probeert te blijven heb je niet te veel triggers nodig.

Dat snapte ik wel, Ziza, dat het algemeen bedoeld was, maar ik begrijp het niet helemaal goed. Dus: Ik, Francesca, accepteer JOU (wie dan ook), dus doet het er niet meer toe of jij mij accepteert zoals ik ben of niet. Ik snap die redenering niet.

quote: Originally posted by: Ziza Het gaat er niet om dat jij mij accepteert... de vraag voor mij moet zijn of IK jou kan accepteren... Want als ik dat kan heb ik jouw acceptatie niet eens nodig want het is al goed...leuk als het zo is en ja anders ook niet... Kun je dat ff verduidelijken, Ziza?

Kreeg ff telefoon, dus mijn redenering was nog niet afgesloten. Je bent trouwens helemaal niet bijzonder of zo omdat je verslaafd bent. Ik zou de percentages een keer willen weten. En reken daar nog maar een keer of twee zoveel bij van mensen van wie het niet geweten is. En ik herhaal ook voor de tigste keer: ik heb ZELF 'gekozen' voor alcohol omdat ik het verdovende effect daarvan had leren kennen, en dan hoefde ik dus niet meer speciaal te zijn om liefde te krijgen, want dan legde ik mezelf wel gewoon lam. En dan werd ook dat verlangen een beetje verdoofd. Ik heb ook wel compleet bezopen telefoontjes gepleegd in de hoop dat iemand de noodkreet zou oppikken. Eigenlijk hoopte ik vroeger dat mijn vader of moeder me bij de hand zou nemen en zeggen: 'Fran, we gaan je helpen, we komen hier samen wel uit.' Maar dat viel natuurlijk in de verkeerde aarde. Want de grijze massa wil helemaal geen zuipende dochter. Die willen daar niet eens over praten. Die willen het niet eens geweten hebben, want wat zouden de buren wel denken?! En de familie dan? Brrrrrrr. Erg, hoor! Neenee, onze dochter mag niet drinken! Dus de hulp was: 'Dat mag je niet doen!' DUH! Alsof ik dat zelf niet wist! Maar oké, we zijn zoveel jaar later, en nu is het WEL mijn verantwoordelijkheid. Helemaal mee eens. Je bent in mijn ogen zelf verantwoordelijk voor wat je door je keelgat giet, maar vergeet de achtergrond niet. De meeste mensen drinken om te verdoven. Zelfmedicatie noemen ze dat. Maar dat is nu, zoveel jaar later, inderdaad geen excuus meer. Alleen zit je tegen dan wel met de verslaving. En ik begin meer en meer te beseffen dat die groter is dan ik ooit kon inschatten, ook al blijf ik tussendoor dagen droog. Fran

Nog iets. Je wordt heel snel uitgespuugd door diezelfde grijze massa als je niet helemaal in het plaatje past, hoor. Ook als je geen druppel alcohol aanraakt, maar door omstandigheden wat buiten de grote hoop valt. En dat 'speciaal willen zijn' herken ik heel erg van mezelf (en dat heeft alweer niks met alcohol te maken). Je wilt maar speciaal en bijzonder zijn als er niet van je gehouden wordt zoals je gewoon bent. Dan ga je proberen om op een of andere manier uit te blinken in iets. Dat was altijd mijn keuze. Of je gaat de negatieve toer op en probeert een beetje aandacht te krijgen door opstandig gedrag. Maar volgens mij is dat in de meeste gevallen een schreeuw om liefde (van je ouders). En je kunt dan wel zeggen van 'Duh, tuurlijk hielden mijn ouders niet van mij toen ik verslaafd was!'. Vraag is of ze daarvoor wel van je hielden, toen je nog gewoon jezelf was en niet probeerde om op een of andere manier toch op te vallen.

Je hebt gelijk en toch ook niet gelijk, Ziza. Ja, op zo'n rustig leven is inderdaad niks aan te merken. Ik zie het zelf ook eigenlijk wel steeds meer zitten, zo'n soort geregeld leven. Omdat ik besef dat ik daar ook gewoon behoefte aan heb en dat het me gewoon helpt. Maar vergeet vooral niet dat achter de deuren van die 'brave, grijze massa' ook heel wat dingen gebeuren die niks met drugs of drank te maken hebben, maar net zo goed totaal niet deugen en waar ook 'slachtoffers' bij vallen.

De hormonenstorm is weer gaan liggen hier. De laatste tijd valt mijn kwartje altijd pas achteraf. Zo van: Ja dààrom was ik zo emotioneel! Ik geloof dat ik de voeling met mijn cyclus kwijt ben door al dat gezuip van de laatste jaren. Het is iets om terdege rekening mee te houden. Ik heb een vraag voor Ziza: Wat bedoel je eigenlijk altijd met 'Heb je een plan?'

Hier is het vuurwerk bezig. Wel gek dat zoveel mensen ineens weten hoe het is om zo ongeveer je hele leven alleen te zijn. Ik geloof er persoonlijk niks van. Net zoals ik nooit moeder geweest ben.