Francesca

staat hij niet in de mosterdpot

hart, o mijn arme hart, wat verlangt het zo!

spullen zijn niet zo belangrijk

eenieder heeft hier zijn taak te vervullen

Popie Jopie is dood.

genoeg wassen is goed, te vaak niet.

Vies ben ik vaak.

Winegums zijn lekker!

Schellevis, dat at Lucky Luke graag!

boodschap, een grote of een kleine?

Op de berg daar zit een cowboy...

Ver? Is het nog ver? Ja, nog 20 kilometer.

danken doet deugd

Kant klossen vraagt veel geduld

moe ben ik altijd

luilak, dat ben ik in hart en nieren

Weet je, Username, dat bedoelde ik net. Je kunt dit gevoel ook over je heen laten komen en het aanvaarden. Moeilijk is dat, ik ben de eerste om dat toe te geven. Maar misschien is het goed om nu gewoon te aanvaarden dat je een rotdag hebt?

Gek dat zoveel mensen de pyjamadag kennen! Hadden jullie me dat niet eerder kunnen vertellen? Ik ben er vorige week trouwens ook achter gekomen dat ik niet overweg kan met frustratie. Ik zat zo'n beetje mijn triggers op een rijtje te zetten -- en dat zijn er VEEL -- en ik kwam tot de conclusie dat het bijna altijd om een vorm van frustratie gaat. - Iets dat niet meteen lukt. - Dingen die ik gewoon niet kan. - Dingen die ik niet graag doe. - Dingen waar ik bang voor ben. - Dingen waaraan ik niks kan veranderen. - Niet kunnen slapen. - Me eenzaam voelen. - "Dingen" die ik niet kan krijgen. Met die laatste bedoel ik geen materiële dingen. Ik mag absoluut niet klagen wat materieel comfort betreft en heb verder ook geen behoefte aan de laatste snufjes of mode of zo. Ik heb het over liefde, iemand die niet (meteen) beschikbaar is als ik hem/haar nodig heb, niet de zo gewenste reactie krijgen, niet "op tijd" de "juiste" reactie krijgen... Alles wat ik opgesomd heb, levert een soort van paniekreactie op. Mijn hoofd slaat tilt en ik word ontzettend onrustig en kan mezelf vervolgens niet kalmeren of troosten. Toen ik ontdekte dat alcohol dat soort gevoelens verdooft, was het hek van de dam. Het gaat eigenlijk alweer om controle. Geen controle hebben over sommige dingen, en daar niet mee om kunnen gaan. Doe daar nog een grote portie perfectionisme en een overdreven verantwoordelijkheidsgevoel bij en ongeveer ALLES in het leven wordt moeilijk. Alles is een trigger. Terwijl je over sommige dingen gewoon geen controle hebt. Het ligt niet in jouw handen. Of je hebt ook maar de capaciteiten die je hebt en kunt verder alleen maar je best doen of hulp inroepen van mensen die het wel kunnen. Je kunt mensen niet dwingen om op een bepaalde manier te reageren of om bepaalde gevoelens voor je te koesteren. Maar op een of andere manier kan ik dat dus nauwelijks aanvaarden. Ik wring me in duizend bochten om toch de controle te krijgen, maar dat lukt niet. FRUSTRATIE dus! Heel soms lukt het me om mezelf toch te troosten of kalm te krijgen. Dan houd ik hele innerlijke monologen of dialogen of schrijf vanalles op. Zo van: "Jamaar Fran, je kunt niet alles kunnen! Het geeft niet als het niet meteen lukt. Het geeft ook niet als het niet lukt. Of als het resultaat niet is zoals je zou willen. Het geeft niet! Je gaat er niet van dood. Probeer het te aanvaarden. Laat het los. Het geeft niet..." En dan is daar dat andere stemmetje: "Jamaar, ik moet en ik wil en ik zal..." En over andere mensen heb je al helemaal geen controle. Moet je ook niet willen trouwens. Anders ga je manipuleren en andere mensen gek maken om toch je zin te krijgen. Soms maak ik mezelf daar ook wel eens schuldig aan. Begin ik te drammen en te jengelen. :$ Gatsie, dan veranderen zelfs mijn stem en mijn intonatie in die van een driejarig kind. Dat is me een tijd geleden al opgevallen. Op die momenten vind ik mezelf niet aardig, en dat is dus alweer een frustratie. Terwijl het beter zou zijn om mezelf op die momenten gewoon te troosten zodat ik het los kan laten. Alleen heb ik dat niet geleerd, en dus hoor ik altijd de beschuldigende stem van mijn moeder in mijn hoofd. Maar daar ga ik het maar niet meer over hebben, zucht. Ik denk dat daar die uitspraak op slaat die zegt: "Geef me de moed om veranderen wat ik kan veranderen, de kracht om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, en de wijsheid om het verschil te zien." (Ik weet niet of ik het helemaal juist heb...) Moeilijk is dat als je hoofd voortdurend tilt slaat. Heel, heel soms, als ik eraan denk, sta ik daar even bij stil en komt er een soort rust over mij die heel vreemd aanvoelt. Prettig, maar vreemd. Alsof ik mezelf van buitenaf bekijk en ineens de relativiteit van alles inzie. Gewoon ademen en alles laten zijn. De controle uit handen geven en aanvaarden dat ik niet alles zelf kan bepalen. Het zou goed zijn als ik dat vaker doe, even stil staan en de dingen over me heen laten komen. Voelen wat ik voel en dat gevoel er laten zijn. Niet tegenspartelen. Ik heb mezelf dankzij mijn therapie al een aantal dingen aangeleerd, maar dan gebruik ik vooral mijn hoofd en voer ik dus die gesprekken met mezelf. Mijn therapeute zegt altijd dat ik naar mijn gevoel moet gaan, naar mijn lijf. Dat daar het "geheim" zit om tot rust te komen. Ik verzet me daar al een eeuwigheid tegen, bang om wat ik ga voelen als ik naar mijn lijf en mijn gevoel ga. Ik heb al geleerd om boosheid toe te laten. Niet om daar meteen iets mee te doen, maar om ze wel toe te laten. Ik kan nu en dan ook alweer verdriet toelaten als het naar boven komt. Zelfs blijheid zit ik vaak te onderdrukken, bang dat het snel weer over zal gaan en dat de klap dan des te harder aan zal komen. Het gevolg van al dat onderdrukken en verdoven is dus dat ik in een soort van winterslaap blijf hangen. En ja, actie is het toverwoord. Maar ook even stilstaan en alles even laten rusten kan ontzettend bevrijdend zijn. Lang leve de pyjamadag! Francesca

Hier is de kerstmelancholie van gisteren grotendeels over. 't Was best fijn bij mijn zus. Leuke cadeautjes gekregen, mijn nichtjes nog een keer gezien, taart gegeten... Vroeger vond ik dergelijke familiedingen afschuwelijk, maar dat is de laatste tijd veranderd. Al hoeft het ook niet elke week. Ik ben er wel in geslaagd om geheel nuchter mijn tas met cadeautjes op de doos met taart te mikken die ik meegekregen heb. Dat wordt dus lepelen... Bovendien veranderde ik weer even in mijn moeder in de auto. Vond dat mijn zwager veel te hard reed namelijk. Heb dus zelf zitten "remmen" de hele tijd. Hihi. En maar hopen dat ik leven thuis zou komen. Ik geloof dat er vanavond traditiegetrouw The Sound of Music op tv is. Misschien kijk ik wel voor de 500ste keer. Ik blijf er maar van genieten, van die film. Kan elk liedje meezingen, en misschien doe ik dat maar eens luidop deze keer. Morgen ga ik weer aan het werk. Iets nieuws deze keer, dus dat wordt afwachten. Ben een beetje zenuwachtig ervoor, maar ik denk dat dit soort werk me ook wel zal liggen. Ik was vorige week bij mijn therapeute en vertelde haar dat ik het vechten tegen mezelf zo moe was. Ze suggereerde dat ik het gevecht misschien wel tijdelijk kon opgeven, omdat ik genoeg zelfbehoud heb om me niet volledig te laten gaan. Dus dat heb ik gedaan. Drie dagen thuis in pyjama rondgelopen, en dat was fijn. De derde dag begon het me al te vervelen, en dat had mijn therapeute me ook voorspeld. Dat als ik me van mezelf helemaal mocht laten gaan, ik vanzelf wel weer in actie zou schieten. (En het hielp natuurlijk dat de buurman gisteren langs kwam... Hij is zelf nogal netjes, dus wilde ik hem ook in "stijl" ontvangen.) Ze vertelde dat bij haar zondag altijd pyjamadag was, en dat ze dat nodig had. Lekker lopen stinken, ongewassen en ongeschoren... Het is wel iets voor mij ook, denk ik. Eén dag per week niks, maar dan ook niks moeten. Die ga ik erin houden! Doordat ik thuis werk heb ik niet echt een week-weekendritme, en misschien heb ik dat gewoon wel nodig. Afijn, ik zie het wel weer zitten. De melancholie komt toch wel vanzelf, en die laat ik dan ook maar toe. Het was een gek gevoel gisteren, dat ik mijn moeder ineens miste. Ik ben zo ontzettend boos op haar geweest de laatste tijd. En net door dat gevoel toe te laten, kan ik ook een stuk van dat verleden achter me laten. Ik worstel nog steeds met allerlei patronen, maar ik probeer er maar het beste van te maken. Twee stapjes vooruit, eentje achteruit... Zo kom je uiteindelijk ook vooruit. Door altijd maar tegen mezelf te vechten kom ik er ook niet. Toen ik dat gevecht los liet, bekroop me even het gevoel van "Pfff, ik zuip me lekker dood..." (Naar aanleiding van een hoge dosis zelfmedelijden.) Maar ik wil hier toch liever nog wat blijven. Ik geef het nog lang niet op. Vandaag kreeg ik van mijn nichtjes zo'n spiegeltje met een tekst over "Mijn tante" erop. Zo van: "Ik kan op haar vertrouwen, bij haar kan ik terecht..." Ik vroeg: "En menen jullie dat ook?" En ze zeiden allebei van ja. En ze meenden het volgens mij ook. Heel warm gevoel was dat. Snif. En dus wil ik die meiden ook niet in de steek laten. Die hebben ook al genoeg meegemaakt, veel te veel mensen verloren op veel te jonge leeftijd. Die zijn ook getekend daardoor. Oh, en van mijn ene zus kreeg ik twee schattige koffiekopjes met een kat erop. Op de schoteltjes stonden allemaal kattenpootjes. "Voor als de buurman komt." Gniffel, gniffel. Blij dat ik hem heb, die buurman! Volgende week koopt hij een autootje, en "dan kunnen we samen boodschappen doen" zei hij gisteren nog. Fijn is dat. Gisteren ook nog een vriendin gebeld terwijl die eigenlijk aan de voorbereidingen voor de Kerst moest beginnen, maar toch tijd voor me uittrok omdat ik het zo moeilijk had. Zo alleen ben ik dus niet, al voel ik me soms erg eenzaam. Even lekker kunnen wegkruipen in iemands armen, een ander lijf tegen je aanvoelen, zelf iemand in mijn armen nemen en over de bol aaien en troosten... Ik mis dat. En mijn "gezond verstand" kan duizend keer zeggen dat ik eerst beter voor mezelf moet leren zorgen, maar ik mis het wel. En soms heb ik zin om heel officieel bezwaar aan te tekenen tegen "het gezond verstand". Ik ben nu en dan graag zeer "onverstandig". Ogen dicht en springen. Als je niks probeert, heb je ook niks. Dat soort dingen. Ik ben niet alleen verstand, ik ben ook gevoel. En soms wil ik dat gevoel ook laten primeren, zelfs als ik weet dat ik achteraf misschien op de blaren moet zitten. Een kermis is een geseling waard, zeggen ze hier bij ons. En ik heb het dan niet over drank. Gewoon even je verstand aan de kant. Ach ja, ik word ineens filosofisch geloof ik. Daar zijn feestdagen ook uitermate voor geschikt. Wat mijmeren, je gedachten en gevoelens de vrije loop laten. Beetje schrijven en zo. Vandaag mag het van mezelf. Francesca Tiepfaud

Mijn buurman is net een halfuurtje weg. Het was best wel een fijne avond, maar ik voel me een beetje misselijk van het eten. Mijn maag is niet bestand tegen bladerdeeg, geloof ik. Weet ik eigenlijk al veel langer, maar ze zijn zó lekker ook, die ovenhapjes. Daarna kaasschotel (ik heb het gemakkelijk gehouden) en dan koffie met taart. Dus nu wat misselijk. Er zat zo'n mini-ananasje bij de kaas, en daar zijn mijn lippen nu helemaal kapot van. Smeren dus maar. Ik vond het best wel een moeilijke dag vandaag. Zag mensen op het forum zo'n beetje de balans opmaken van 2007, en dat raakte me wel. Ik miste ook mijn ouders vandaag. Wenste dat ik nog heel even met ze kon praten over het voorbije jaar en de voorbije jaren. Al was het maar een uurtje of zo. Misschien had mijn moeder best wel de gevoelens begrepen waar ik nu mee worstel. En had ik met mijn vader over weer andere dingen kunnen praten. Maar ja, ze zijn er niet meer. Hoe was 2007 voor mij? Vooral verwarrend en vermoeiend en pijnlijk en eenzaam. Maar ook leerrijk. En ik heb natuurlijk ook momenten van geluk en echte verbondenheid gevoeld. Al zit ik ook niet te wachten op nog een jaar van dat soort leerrijkheid. Wat meer rust zou heel erg welkom zijn. Morgen ga ik bij mijn zus. Even langs het kerkhof, dan taart en koffie met de familie, die intussen wel erg klein geworden is. Gelukkig is de relatie met mijn ene zus veel verbeterd de laatste tijd. Ben ik wel blij om. En ik heb er een vriendin bij. Is ook leuk. En ik ben tot over mijn oren verliefd geworden en daar is niks van gekomen. Is minder leuk, maar iets waar ik me moet bij neerleggen. Al vind ik dat moeilijk. Soms gaat het wel, soms weer niet. Het is moeilijk om er een evenwicht in te vinden. Vandaag was het weer moeilijk. Morgen gaat het misschien weer beter. Ik zie wel. Ik weet het allemaal niet zo goed meer. Ik kreeg zo'n heerlijk plasticine-animatiefilmpje toegemaild vandaag. Van diezelfde buurman. Heb ik nu al 5 keer bekeken en het maakt me blij en triest tegelijk. Ik zou ook wel dat soort van Barbapapa-achtige eigenschappen willen bezitten. Mezelf veranderen in wat ik maar wil... Nou ja, tot zover mijn kerstbeschouwingen... Koh, beste Vloh, houd je taai! Anjo, ik hoop dat je op een of andere manier toch "fijne" kerstdagen hebt. Ik kan het niet goed uitdrukken, maar mooie herinneringen zijn ook iets om lang op te teren, dus die wens ik je toe. Bammetje, het wordt ooit wel een keer beter. Het sal reg komme (of zoiets). Iedereen een fijne Kerst en leuke eindejaarsfeesten. Francesca

En trouwens, sinds wanneer moet ik me verplicht voelen om ingelogd te blijven? Ik eigen mezelf bij deze het recht toe om niet te antwoorden als ik dat niet wil, Mieke. Dat mag dan wel laf liijken, maar daar moet iedereen het dan maar mee doen. Ik zie veel en veel laffere dingen passeren hier. Oké, superkort lontje. Was nergens voor nodig...

Pardon?

Winnaars en verliezers. Zo voel ik me nu al maanden: de grote verliezer. Alsof ik niks te bieden zou hebben. Pffff. De taal alleen al. Winners. And loosers. Geen winnaars zonder verliezers. Nou ja. Ben ik maar een looser.

Weet je, Benthe, je trekt wel meteen het schoentje aan... Ik vind jouw antwoorden vaak bot en kwetsend. Tegendraads om tegendraads te zijn. En als het "gesprek" niet verloopt zoals je het graag zou willen, gebruik je misplaatste humor of begin je over zalm of geitenkaas. Je hebt het zo vaak over de bambi in jezelf, maar vergeet ook vaak dat er in de meesten van ons zo'n kwetsbaar diertje schuilt. Wat ik me herinner is dat je de voorbije dagen kwetsend en bot was tegenover Dani, Pippi, Trees en nog een paar anderen. In plaats van je achteraf te verontschuldigen, zou je misschien beter eerst even nadenken voor je antwoordt. Taal is een heel verfijnd wapen als je taalvaardig bent. Ik heb het zelf vaak genoeg gebruikt. Mea culpa. Het lijkt me trouwens dat iemand die een huwelijk in het vooruitzicht heeft wel wat beters te doen heeft dan andere mensen af te z**ken hier. En vergeet vooral niet dat ik uit een katholiek nest kom en dus manipulatie en het aanpraten van onnodige schuldgevoelens van mijlenver ruik. Dit soort trucjes werkt dus niet bij mij. Ik heb al 10 dagen niet geschreven hier en dus zou ik niet weten waarom je bang zou zijn om op mij te reageren. En ik zou nog minder weten waarom ik je nederig op mijn knieën zou moeten bedanken voor je "verontschuldiging". Wat ik wel weet is dat anderen hier wegblijven omdat ze er niet meer tegen kunnen, tegen je bitse antwoorden. Je schreef vanochtend nog dat het fijn was om eerlijk te zijn. Misschien moet je maar een keer eerlijk kijken naar de manier waarop je op veel mensen reageert, en wat voor impact dat op die mensen heeft.

Ik heb hier al een tijdje niet geschreven en daar zijn twee redenen voor. Eén van die redenen is wat Pippi ervaart en wat Trees ook aanvoelt. Er is wel degelijk een soort tweedeling op dit forum, en dat is al langer zo en heeft met dat boek volgens mij niets te maken. Het heeft er alles mee te maken dat sommige mensen hier bijna "onaantastbaar" zijn. En stel dan vooral geen vraag of uit vooral geen woord van kritiek, want dat is blijkbaar not done. De rest kan steevast een snauw krijgen, gevolgd door halfslachtige verontschuldigingen op een toontje dat je ook zou aanslaan tegen een driejarige. Nu ben ik zelf niet altijd even tactvol, maar ik kan ook niet altijd tot 1500 tellen als ik iets lees waar mijn haren van ten berge rijzen. Soms reageer ik dan fel, maar ik heb ook geleerd om me terug te trekken en totaal niet te reageren of zelfs niet meer te lezen. Vandaag las ik een volkomen normale vraag van Pippi. Of het dan Safi's boek was en of de opbrengsten dan ook naar haar gingen. Zoals zij zelf al schreef, was ze niet op de hoogte van dit project. Dus ik vind dat een volkomen normale vraag. Een boek heeft één of meer auteurs, en een boek dat verkocht wordt levert auteursrechten en later leenrechtvergoedingen op. Dus dat daar dan vragen over rijzen vind ik normaal. Het is ook normaal dat als iemand een project opzet en daar werk in steekt, het haar project is. Wie niet wil deelnemen doet dat niet. Ik ben gevraagd en heb nee gezegd. Punt. De mensen die wel willen deelnemen weten hoe het in elkaar zit. Geen probleem. Maar Pippi stelt een vraag en daar mag dan ook een eerlijk antwoord op komen, vind ik. Tenslotte werd de discussie op het forum gegooid en dus is ze openbaar en mogen er vragen gesteld worden. Dat daar dan meteen bitsige "antwoorden" op volgen, is veelzeggend. Ik vind het jammer dat mensen als Dani, Trees en Pippi en nog wel een paar anderen zich daarom niet goed voelen hier. Dat geldt ook voor mezelf. Ik ben ook niet altijd sterk genoeg om met sommige reacties om te kunnen gaan. Ik lees eerlijk gezegd nog 20 keer liever een discussie over de AA en over die fameuze "eerste" en over de term ADB. Daar heb ik ook mijn eigen mening over, maar ik voel niet altijd de neiging om die ook te uiten. Ik pik eruit op wat ik interessant vind en denk daar dan over na. En soms verschuift mijn mening door daarover na te denken. En dat vind ik zinvol. Francesca