Ik begrijp waar je van komt denk ik. Ik kan me niet goed herinneren of t ooit voor mij t zelfde was. Toen ik hier binnenkwam lopen waren er wel 'minderaars' (lelijk woord trouwens) maar er werd niet over gesproken. Beginnende minderaars werden een beetje aangezien. De zoveelste die de drank niet laten kan maar ook niet weet hoe hij/zij er mee om moet. Dus ook voor mij werd t eerst planmatig drinken. Wat eigenlijk absurd is. Na een paar maand maakte ik een deal hier met iemand. Drie mnd niet drinken. Na drie mnd maakte ik een deal met mezelf...gewoon doordoor. Dat wordt, terecht toegejuigd. Ik denk niet dat ik t vaak moeilijk had. Ook niet als er over alcohol werd gesproken. Ik had niet echt een plan maar ik wist dat ik nooit voor altijd droog zou staan. Dus op een dag. Totaal onverwacht kreeg ik een glas cava in mijn handen en ik dronk t op. De weg daarna ging niet geheel over rozen. Hoeveelheden zijn nooit mijn valkuil geweest, regelmaat wel. Dus ik glipte soms weg. Stuurde weer bij. Dat is nu ongeveer 5 of 6 jaar geleden? T enigste echt moeilijke moeilijke moment was toen mijn papa stierf en de weken daarop. Ik heb geen cravings, ik drink niet elke week, zelfs niet elke mnd. Ik deal met mijn issues zonder alcohol. Ik ben niet zoals elke normale drinker. Ik zal altijd mezelf onder de loop nemen. Maar toch ben ik een deel van mijn geloofwaardigheid verloren. Dat is lastig.