Hoi Zoals al eerder gezegd. Ben dus nieuw hier.. Het is een beetje lastig om te beginnen bij het begin. Toen ik jong was en tot en met een leeftijd van 21 jaar dronk ik enkel bij het uitgaan. Ik vond het zelfs helemaal niet lekker. Maar toch leuk om met leeftijdsgenoten er eens flink in te vliegen. Tot dan totaal geen probleem. Dronk al zeker niet in de week. Op mijn 21ste leerde ik iemand kennen die dagelijks wiet rookte. Had nog nooit zoiets gezien laat staan het uitgeprobeerd. Uiteindelijk drie jaar in deze relatie gezeten en heel afhankelijk van het spul geworden. Leerde de toemalige vader van mijn dochter kennen en het gebruik minderde maar het was er nog steeds. Toen ik zwanger werd rookte ik het spul niet meer. Dronk ook niet overmatig. Héél soms een glaasje wijn. Na zes jaar kwam deze relatie tot een einde. Voor zover ik me kan herinneren dronk ik na deze breuk nog steeds niet overmatig..denk ik..maar het bouwde zich wel op in vijf jaar tijd. Dat moest wel want anders zou het toen niet zo ver gekomen zijn. Heel gek ook want één van de vele redenen dat deze relatie strandde was net zijn overmatig gebruik. Soit... Kan me nog heel goed herinneren dat ik toen héél wat binnenspeelde. Voor mij dan toch...dronk voornamelijk wijn. Mijn dochter was natuurlijk een stuk jonger maar zag zeker dat er een probleem was. Nu nog steeds, dat staat buiten kijf. Het gevoel is dan ook altijd dubbel als ik drink..iets drink.. Een twee jaar geleden leerde ik iemand anders kennen. Inmiddels op een leeftijd van 36. Dronk nog steeds veel maar kon het goed verbergen. Was wel overgestapt op bier want wijn kon ik niet goed meer verdragen. Kon er ook niet zoveel van drinken. Bovendien had ik met bier het hongergevoel niet zo. Het drinken werd minder maar nog steeds veel te veel. Voor hem ook een probleem want mijn attitude veranderde ook als ik in die roes zat. Moest dan zelfs nog niet superveel gedronken hebben. Soms stopte ik voor twee weken maar het riep me telkens terug (ofzoiets). Ik vond het gewoon fijn en begreep ook niet echt het probleem dat ie had. Elke man mag een pintje drinken, waarom is het zo vreemd als een vrouw het doet? Goedkoop excuus natuurlijk. De relatie is uiteindelijk afgesprongen..niet enkel om bovenstaand probleem. De breuk was heel pijnlijk voor mij en heb het hier nog dagelijks moeilijk mee. Mijn broer stierf twee weken na de breuk. Sinds dan vecht ik tegen depressieve gevoelens en keer ik meer en meer naar alcohol. Nog steeds niet in die mate dat ik elke dag met mijn hoofd boven de pot hang (het is spijtig genoeg ooit wel zo geweest) maar ik lijk het wel elke dag nodig te hebben. Vroeger, in mijn ergste periode dronk ik voor ik ging werken en na het werken. Nu enkel als ik van het werk thuiskom. Heb er lichamelijk wel last van ondanks dat de hoeveelheden niet zo groot zijn (uitgezonderd het weekend :-(). Vaak voel ik me heel slap. IJl in het hoofd, trillen. Ook heb ik sinds de breuk en dood van mijn broer enorm veel last van paniekaanvallen. Ik weet dat alcohol of het gebruik/ gebrek dit stimuleert. Hoe meer ik heb gedronken, hoe vlugger ik er last van heb. Hoe vlugger ik dan weer drink, hoe vlugger dat het weer weg is. Het duurt wel een tijdje voor het uit mijn lichaam is. Zou het zo graag laten..ben verdrietig en heb het met het verwerken van bepaalde dingen. Maar voel me ook verdrietig omdat ik niet die kracht lijkt te vinden om het te doen zonder alcohol. Het is zo absurd want het drinken maakt niets beter en maakt niet dat ik iets verwerk. Voel me schuldig naar mijn dochter toe..Als een vriendinnetje blijft slapen drink ik geniepig in de keuken. Ik weet dat ze het ziet..ik zie het in haar ogen :-(.
