Spud, soms komt je bij mij nogal bitter over.
Het uitkotsen en van de drempel vallen.
Het perfecte dat men verwacht.
Dingen die onaanvaardbaar zijn en waar je je aan stoort als individu, bijna gekant tegen 'hen' wie ze ook mogen zijn.
Misschien zorgt de omgeving rond jou niet voor die breuk maar komt ie vanuit jezelf.
Iedereen is tot op een bepaald niveau egoïstisch. Daar is niets fout mee.
Mensen komen en mensen gaan.
Ik heb periodes waar ik héél vaak met bepaalde mensen afspreek en ze een groot deel uitmaken van mijn 'leven' en plots gaan we een andere richting uit.
Meestal omdat ik of zij/hij andere behoeftes heeft. Dat is niet vreemd of wreed.
Ik ben niet altijd even goed in grenzen aangeven ook al ben ik niet op mijn mond gevallen. Soms heb ik geen zin in en ga ik iets liever uit de weg omdat je bepaalde dingen nu eenmaal niet kan veranderen.
Soms kies ik er ook voor om iemand uit te sluiten om ze later weer toe te laten.
Als je op een bepaalde manier in het leven staat, trek je een bepaald soort mensen aan. Daar geloof ik sterk in.
Waar dit allemaal op slaat ben ik al vergeten.
Het is maar een gedacht