het is zo stil....

[fleur]

Hoi allemaal,
Ik gooi maar even een balletje op: ik heb het gevoel, dat er veel te weinig zinvolle discussies zijn op het forum. Onze nieuwelingen, Cheryl, Floortje, Willem, Bouderie, Jannetje, er is zo weinig voor ze te doen hier. Vandaar dit onderwerp, hoe zijn we het week-end doorgekomen. Hebben we ons doel gehaald, zitten we erg te strijden of valt het mee. Hoe kunnen we elkaar helpen als je het moeilijk hebt.
Groetjes, Fleur

[Emmaroos]

Goed zo Fleur,

goed onderwerp waar we tenminste wat mee kunnen.
Mijn weekend was dan wel heel verdrietig en moeilijk maar qua alcohol heb ik inderdaad mijn doel bereikt.
Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat de weekenden niet mijn moeilijkste momenten zijn dus misschien is het dan ook niet helemaal eerlijk.
Waar ik wel mee zit is dat als ik rotgevoelens heb dat ik die graag snel kwijt wil.Ik was altijd gewend om toneel te spelen, zo van: ja hoor, met mij is alles goed en het gaat hartstikke lekker.
Of heel maar dan ook heel hard te werken of drinken tot ik erbij neerviel. Dan hoef je immers niet meer te voelen.
Nu ik dus overal zonder moet, voel ik alles dubbel en dwars en daar heb ik af en toe een time-out voor nodig en dat is drinken.
Dat is het stomste wat ik kan doen maar ja, ik weet geen andere manier.
Ik kan me niet genoeg ontspannen op een andere manier want de gedachten blijven.Ik weet niet hoe andere mensen die ook zo'n pijn hebben dat doen.
Hoe vergeet je je verleden en alles wat daarbij hoort, of vergeten, verwerken dan meer.
Wanneer zit je in een slachtofferrol en wanneer heb je gewoon pijn en mag dat er zijn?
Ik weet het niet en vind het knap lastig allemaal.
Misschien heeft iemand tips???

Liefs Gerda

[Piggelmee]

Tja, goed onderwerp wel.

Ik ............................ had hier een heel verhaal staan over ups en downs, maar vond mezelf zo'n ongelofelijk eikel toen ik het nalas, vreselijk gewoon, dus heb het gewist!
Was het niet baron van Münchhausen die zichzelf aan zijn schouders uit het moeras trok?

Lieve Gerda. Ik vond het al zo erg toen ik las over wat je man dit weekend zei en stom genoeg schrijf ik dan niet op het forum en dat heb ik vaker. Ik leef heel erg mee, maar kan me daar dan niet in uiten hier.
Dat ligt aan mij hoor en aan mijn stemming.
Zie je wel, daar ga ik weer!!! Verdorie!!!

Nou, even ingaan op het ontspannen. Dat heb ik de vorige keer dat ik stopte met drinken ook zo ervaren. Het was soms niet te harden, die spanning.
Deze keer gaat het beter, voel me makkelijker ontspannen, omdat ik heel veel gewoon van me af laat glijden. Zo van: "ik kan het nu toch niet oplossen, dus maak ik me er ook niet druk over". Hoe het komt dat dat ineens lukt weet ik ook niet.

Ik weet niet hoe vreselijk het is om gedachten te hebben over het verleden, die horen toch bij jou? Misschien zou je Houten essay "gat in het hart" eens moeten lezen, staat hier ergens op een draadje.

Ik voel me een beetje gevoelloos op het moment. Kan dus even niet echt bijdragen op het forum, vind ik.
Komt wel weer.

liefs
Piggelmee

[pietjepuk]

lieve allemaal

eerst even, lieve Gerda, ik heb nu toch even teruggezocht wat er aan de hand is en ik heb het gevonden. Het goede nieuws is dus inderdaad dat je kleindochter is geboren. Fantastisch, heel erg gefeliciteerd.

Over je probleem met je man. Tja, ik wil wel zeggen dat het een eikel is, want zo voelt het ´aan onze kant´. Wij zijn toch, ja, het klinkt lullig,´ziek´ en hij moet daar begrip voor hebben en het knap vinden hoe we bezig zijn.

Maar ik weet -uit ervaring- dat niet alleen jij niet ineens de knop kan omgooien, maar dat ook hij daar veel moeite mee zal hebben. Jij zal ook dingen hebben gedaan onder invloed van drank die voor hem heel moeilijk te vergeten zijn denk ik. Het is een proces waar beiden veel moeite mee zullen hebben denk ik. Althans, zo is het bij ons wel.

En dat hij zo´n stugge is, dat maakt zo´n proces heel moeilijk nu, aan de andere kant, misschien was hij al 100 x weggelopen als hij niet was zoals hij is. Ik weet het niet, maar het feit dat hij naast je is blijven staan al die tijd geeft m ook credits denk ik. Maar het is wel een heel goed onderwerp om eens met elkaar over te discussieren. Wíj zijn heel erg bezig onszelf te veranderen, en de manier van denken en voelen te veranderen, maar hoe gaat een partner daar mee om. Die zit ook in een patroon waar wij m deels in hebben geduwd! MOEILIJK. Heel veel sterkte!

En over de onderwerpen: het zou ook heel leuk zijn als een van onze nieuwe vrienden wat onderwerpen zou opwerpen! Toch? Jannetje,Cheryl, Floortje, Willem, Bouderie, het geeft ons ook weer nieuwe impulsen!

En over het strijden gesproken: ik heb nu bij Tactus geleerd mijn niet helpende gedachten op te sporen maar ben inmiddels helemaal in de war: als ik boos ben, is dat dan terecht? of niet terecht? is het objectief normaal dat ik me voel zoals ik me voel. Daar zit ik mee in de knoop. Wanneer moet je echt droevig zijn en wanneer is het iets dat ik mezelf heb aangeleerd de afgelopen jaren. Ik worstel daar erg mee, maar dat is geen reden meer om drank te nemen, dat dat de oplossing niet is ben ik wel van overtuigd.

groeten

PP

Piggelmee, nou wis je je verhaal! Het gaat om het proceeees en je bent absoluuuuut geen eikel, wat je ook schrijft, jij schrijft juist altijd enorm helder!!!! en het was inderdaad baron van Münchhausen!!

[anton]

Ik heb het gevoel dat een stilte hier een soort wissen van berichten is.

Net zoals het niet schrijven van berichten een soort van wissen van niet-geschreven berichten is.

Misschien zijn er wel lezers in de anonimiteit. Maar die zijn van zichzelf al gewist en door er niet te zijn geven ze onze eenzame berichten ook verder niet veel kans.

Een stilte in de werkelijkheid is, hoewel vaak oneindig veel pijnlijker, beter te begrijpen.

In het forum is stilte als vergeten worden, in de werkelijkheid is stilte een uitrdukkelijk aanwezig zijn.

Er is overigens nog een alternatief, zo bedenk ik mij, dat is omgekeerd wissen, zoals Piggelmee dat doet, namelijk het zeggen dat je iets gewist hebt. Daarmee tover je het als het ware weer tevoorschijn. Het gewiste krijgt dan toch lading, soms - zoals hier bij piggelmee - een bijzondere lading. De methode munchhausen dus.

Er is dan ook nog eentje waar ik wel eens mee kom, het wissen van oude berichten. Dan dreig je met een stilte in het verleden. Dat kan niet echt. Het is een dom soort wissen omdat je er alleen degene mee treft die het nog niet hebben gelezen.

[Thil]

Hoi Anton,
Ik ben blij met wat je zegt over dat wissen. Dat het een dom soort wissen is omdat het raar is voor de mensen die hier nieuw op de lijst zijn. En die mensen vind ik héél belangrijk omdat ik iedereen de ondersteuning gun die ik ik hier zelf ondervind.

En voor allemaal; ja het is stil hier maar ik denk dat dit een soort adempauze is. Er is veel gebeurd de laatste dagen, we weten niet hoe het met Rob en Leidi gaat, voor Houtje was het even heel vervelend, Gerda een beetje blij en een beetje verdrietig.
Ik ben er zeker van dat de levendigheid hier weer heel snel terugkomt.
Een fijne dag voor allemaal.
Liefs,
Mathilde

[Emma]

Hoi hoi,
ja het is stil, even rust zullen we maar zeggen.

Het is lastig het verhaal van "zijn dit reeële gedachten die pijn en verdriet of zelfmedelij en moet ik die wegstoppen".
Waar is de lijn tussen "zitten simpen en echt verdriet". Wanneer kan je jezelf bij de kladden pakken en wanneer niet. En vooral wanneer is het verstandig dat te doen.

Ik moet denken aan een psycholoog die mijn verdriet en toestanden eens helemaal erkende. Hij zei dat ik ook een lastig pakketje genen had, vervelende omstandigheden, moeilijk lijf, niet al te makkelijk karakter etc etc. Waarmee hij niet zei dat het allemaal mijn schuld was maar dat de omstandigheden, m'n omgeving ook hadden bijgedragen aan de situatie waar ik toen in zat. En dat gaf mij zo'n goed gevoel. Eindelijk erkenning, eindelijk mocht ik toegeven dat het niet makkelijk was. Eindelijk werd mijn "pijn" of hoe je het noemen wilt erkend. En eindelijk zat het ook niet in "nou dan verander je het toch!". En sindsdien kan ik beter uit de voeten met m'n verdriet enzo. Geef ik er zo nu en dan aan toe. Erken ik het ook voor mezelf. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Je zou na het lezen van dit verhaal denken dat ik juist "er in" ben gezakt maar dat gebeurde dus niet. De werd omgrensd of hoe zeg je dat, en binnen die grenzen kan ik nu zoeken naar manieren om me prettiger te voelen.

Misschien helpt een voorbeeld: tegen iemand die z'n benen moet missen zeggen dat hij daar maar aan moet wennen, dat als hij echt wil hij ooit wel weer eens kan lopen, hij niet zo moet zeuren want er zijn ook mensen die hun armen en benen moeten missen, gewoon proberen dan lukt het je wel. Dat geeft je het gevoel dat je tegen de bierkaai van verdriet aan het vechten bent. Dan geef je jezelf nooit de kans te rouwen om het gemis van je benen. Maar als iemand zegt: oke je mist je benen en dat is afschuwelijk, maar we gaan op zoek naar de beste rolstoel waarmee jij je mobiliteit terug krijgt, we gaan zoeken naar een oplossing van je fysieke pijn en het rouwen om het gemis van je benen kost tijd. Dan ga je binnen de grenzen van je mogelijkheden zoeken naar manieren om je leven weer in te richten, weer zin te geven, weer plezier te beleven.

We krijgen iets mee van "onbegrensde mogelijkheden" en alles is maakbaar. Maar dat maakt het juist zo moeilijk vind ik. Ik ben wel blij met de grenzen die ik heb ontdekt want het stuk tussen die grenzen is nu meer dan genoeg voor me om te doen wat ik zou willen.

Snappen jullie het een beetje? Terwijl ik dit opschrijf heb ik in iedergeval voor mezelf weer een stukje helderheid geschapen.

Liefs Emma

[anton]

Emma,

Mijn moeder deed de zaken altijd kort maar buitengewoon positief af, als iemand een been moest missen, dan zei ze dat hij geluk had gehad want het hadden er ook twee kunnen zijn. Van iemand die blind was, kon ze vinden dat die iemand er goed vanaf was gekomen omdat naast blind ook tevens doof tot de mogelijkheid had kunnen behoren en dat het dus allemaal heel veel erger had kunnen zijn.
Ik moest met je bericht over de maakbaarheid ook erg veel denken aan de Franse mevrouw, Isabelle Dinoire. Zij bedankte gisteren in een persconferentie met een volstrekt verwrongen maar zeer nieuwe mond, in onverstaanbaar Frans haar doctors en de vorige eigenaar van het gezicht voor alle nieuwe mogelijkheden die haar gezichtstransplantatie al als gevolg had gehad. Mensen keken weer eens zonder afschuw naar haar. Kennelijk kun je aan alles iets positiefs ontlenen. Ik hoorde dat ze zelfs weer is gaan roken. Of het van tevredenheid is, dat weet je natuurlijk niet zeker, maar als iemand gaat roken dan geeft dat wel te denken. Een Nederlandse specialist vroeg zich nog af hoe lang het goed zou gaan en of er geen afstotingsverschijnselen zouden zijn, misschien snel maar misschien pas over vijf jaar. Stel je voor, je bent net aan nieuwe gezicht gewend en dan stoot het ontevreden je oude lijf af. Wie wie is het hele verhaal weet je dan eigenlijk ook niet meer. Laten we met Isabelle maar hopen dat het gezicht er voor altijd op blijft zitten, want het is haar zeer gegund.
Ook bijzonder ingewikkeld is het voor mensen met amputaties, daar ben ik het wel eens. Er is een psychisch pijnlijk onthechtingsproces waar onrealistisch positivisme zeer zeker niet op zijn plaats is. Het ergst en zeer moeilijk te begrijpen, lijken mij de fantoompijnen: kiespijn aan een reeds getrokken kies, jeuk aan een niet aanwezige voet. Maar vaak zijn het geweldige en vrijwel ondraaglijke pijnen. Het is een soort van serendipiteit, je bent er niet naar op zoek - dat is bij amputaties natuurlijk een wat macaber understatement - maar je vind wel iets. Alleen is het bij fantoompijn niet echt vinden. Want pijn kun je niet vinden, die kun je alleen maar hebben, denk ik zo.

Erg vrolijk wordt je er allemaal niet van. De specialist voorspelt een Isabelle een verschrikkelijk ingewikkeld psychisch acceptatieproces van het nieuwe gezicht. Met de acceptatie van je geamputeerde benen zal het niet veel beter zijn. Ik zat me ook af te vragen hoe jouw psycholoog dat zou hebben gedaan, zou hij naar de (vreemde) genen hebben gewezen of juist naar een gebrek aan (eigen) genen?

Mijn moeder zei dat vroeger vaak tegen me, hoewel ze er op het laatst van haar leven wat onzeker over werd: "ze kunnen veel hè, Anton, die doctors, ze kunnen bijna alles". Mijn moeder geloofde kennelijk ook in de maakbaarheid. Mijn moeder kennende, deed ze dat tegen beter weten in.

[Houtje]

Hallo allen,

Nou jullie Houtje komt even binnenstormen en de stilte verbreken.
Ik heb het gewoon TOUGH gehad, na de ziektes van Zoon en Dochter gingen ze dit weekend naar hun vader. Dat betekent altijd daarna een "halve dags-crisis". Moeten die kinderen ook aan wennen, ook na bijna 4 jaar, 2 weken hier, 2 dagen daar. Valt ook niet mee.

Maar goed, laat ik met het GOEDE NIEUWS beginnen:
ik ben vanmorgen na school eerst naar de kapper geweest en heb me daar uitgebreid laten vertroetelen (zo'n pinpas geeft toch geen antwoord of braakgeluiden als je hem gebruikt.... gelukkig) met een nieuwe kleur en koep. Zo, de bovenkant van het hoofd geregeld.

Toen de voorkant en wel de ogen: het leeftijdsaspect en een heel leven een lezend beroep eisen hun tol: binnenkort moet ik een nieuw icoontje met een knot (geef die knot hierrrrrrrrrr Gerda) en een bril aan een touwtje. Nou was het leukste modelletje ook het duurste: helaas, toch gekocht. (stiekum dacht ik: bijna 100 dagen geen ww a 3 euro pd is toch wel bijna 300 euro) dus vooruit maar.

Wij gaan dus hip en strakgestyld februari in !!!!!!!!

[anton]

Dan gaan ze weer de berichten, links en rechts, fraai is dat!

[Emma]

Houtje, het word gewoon griezelig de overeenkomsten. Nadat ik gisteravond een schijnwerper op een gebruiksaanwijzing moest plaatsen om die te kunnen lezen dacht ik vandaag; Ems, geef toe, het gaat niet meer zonder hulpstukken. Dus ik ga zo een brilleke uitzoeken. Bizar bijna. Nou is een bril geen vreemd voorwerp voor me, ik was op m'n vijfde al de klos. Maar na 2 jaar moedig de harde lenzen gedragen te hebben (ergens mijn eind jaren twintig) was het allemaal wat "bijgetrokken" en heb ik het een poos zonder afgekund. Maar we moeten weer.

Ik was een bijzonder lelijk kind. vijf met bril (toen al aan de zware kant) negen kwam daar de beugel bij en nog wat kilo's en zo door en zo door. Totdat! Gerechtigheid, de beugel een mode accesoire werd en ik ervan af was. De bril hetzelfde, en ik was er klaar mee. De kilo's er bij leeftijdgenoten aanvlogen (na de 30 gaat het hard) maar jawel, bij mij eraf.
Maar goed, het is weer gelijk getrokken. De bril komt weer, de kilo's zijn er al.

En jawel, ik heb een bad hair day dus doe ik de onvervalste knot. Handig hoor lang haar.

Toodles,
Emma

[hermiena]

hahha nou dan schrijven we dat het hier zo stil is maar zo stil is het helemaal niet meer.
Grappig he? Emma erg herkenbaar wat je schrijft over pijn en verdriet en wat pp schrijft ook. Ik vraag me ook vaak af wanneer of ik nu een klein dipje heb of wanneer ik echt depressief ben. Ben vaak geneigt om te denken dat het een dipje is en snel weer over gaat terwijl manlief dan zegt dat ik al tijden depressief ben, alleen wil ik daar dan zelf niet aan. Want ik heb geen reden om depressief te zijn denk ik dan. En ik ben ook altijd geneigt om te denken met mokken kom ik er niet. Stel dat ik depressief ben, wat heeft het dan voor zin om dat toe te geven want alleen al door het toe te geven zou de depressie nog erger worden. Maar jij schrijft het precies andersom en mischien zit daar ook wel wat in. Mischien moet ik ook gewoon eens van mezelf accepteren dat ik soms depressief ben en mezelf ook toestaan dat ik dat ben. Mischien zou de depressie dan juist wel eerder overgaan he? Nou in ieder geval heb je me iets gegeven om over na te denken, en Anton jij ook. En mischien zit het bij mij ook wel gewoon in de genen en ben ik geen watje.

Katrien, hier begrip hoor.

Elmo ik las dat je wel contact hebt met tactus, wat goed zeg!! Hebben ze toch iets gevonden waar ze je wel mee kunnen helpen. Hartstikke fijn ik hoop dat je er veel aan hebt.

Een nieuwe bril en een nieuwe coupe!! Toe maar hoor, lekker he om jezelf eens zo te verwennen? Meiden geniet er lekker van.

Gerda, hoe is het met je kleindochter? En hoe is het met jou, gaat het al wat beter? Heb het verhaal over je man nog niet gelezen maar uit de reacties van anderen begrijp ik dat hij je niet echt steunt? Mischien kunnen we eens een onderwerp starten over hoe de partners er mee omgaan?

Mijn partner vond eerst helemaal niet dat ik een alcoholprobleem had. Of althans hij wou dat niet toegeven want hij schaamde zich er voor. In het begin vond ie dit programma ook maar onzin. Maar nu hij merkt dat het mij menes is heeft hij het toch wat positiever op gepakt. Laatst werd ie zelfs al kwaad op mij omdat ik een maltbiertje dronk. Kwaad dat ie was, hij zei je zou niet meer drinken en nu zit je nog aan het bier!! Nou ja, dat ene maltje en ik vond hem niet eens lekker maar hij ging uit zijn dak hoor. Dacht zeker dat ik meteen weer zou gaan drinken, nou echt niet! En hij drinkt normaal eigenlijk nooit en nu ik niet meer drink ging hij in het begin ineens drinken. Ja raar he? Ineens moest hij drinken want ik rij toch. Nu heb ik hem zover dat hij ook niet meer drinkt. Heb hem uitgelegd dat ik niet meer wil drinken in verband met zwanger worden. En dat het dan wel helpt als hij ook niet meer drinkt als ik vruchtbaar ben. En dat gaat nu best goed. Verder merk ik nu ik langer nuchter ben dat ik toch ook wel een hoop verknald heb door mijn drankgebruik. ( zie het rijtje van pp) En soms schrik ik er van dat ik eigenlijk door te drinken zo'n afstand heb gecreeerd tussen hem en mij.
Nu ik langer niet drink merk ik dat we ook meer close zijn en meer praten. Dat komt natuurlijk omdat ik zelf niet meer lam naast hem in bed schuif. En dat is heel fijn want ook hij merkt dat het weer leuker wordt tussen ons dus hij kan me nu ook veel beter steunen in het niet drinken. Hij vind het zelfs niet meer erg als ik naar het cafe ga omdat hij me nu wel weer vertrouwd en weet dat ik toch niet drink.
Maar goed het is net als pp zegt, je partner moet ook de tijd krijgen om aan de nieuwe jou te wennen he? maar goed ik zal je verhaal even op zoeken.

Ik schrijf straks verder er staat iemand aan de bel
Groetjes Hermiena

[Piggelmee]

Lieve mensen,

Even reageren op de berichten van Emma en de reactie daarop van Anton, want die vind ik allebei prachtig en zeer waardevol. En ook het overzeesche stukje van PP, zeer goed de strijd weergegeven, gelukkig herken ik het en dat geeft mij het gevoel dat ik erbij hoor en niet de enige ben die nog lang niet juichend en springend door het leven gaat.

Verder beschrijft Emma precies wat ik gisteravond niet kon verwoorden in mijn gevoelloosheid en verwardheid en de reactie van Anton daarop, refererend aan zijn moeder die waarschijnlijk geloofde in maakbaarheid, vind ik echt een stukje poëzie! Ontroerend!
Ik word er in ieder geval heel blij van.

Ben zelf nog niet in staat enige zinnigheid op te schrijven. 't Lijkt wel of de verwarring steeds groter wordt. Maar goed, ik raak niet in paniek en trek me maar een beetje op aan al die mooie aan elkaar geregen woorden van jullie.
Heb wel aan mijn schouders staan trekken, maar er kwam geen beweging in!

Enfin, kunt u nog Piggelen? Piggel dan mee!


(mijn correctie was van taalkundige aard)

[Emma]

hoi allemaal,

ik schrijf nog even door over "acceptatie". Is iets wat mij de laatste tijd nogal bezig houd. Als je het bekijkt vanuit ons oogpunt, we hebben erkend dat we niet goed met alcohol omgaan en hebben daar wat mee gedaan. We hebben het niet genegeerd, we hebben ook niet gezegd dat het minder erg is dan ook nog een eet, drink, gok, sex of wat dan ook probleem te hebben. Maar we hebben DIT probleem aangepakt, en zie, binnen de grenzen van wat nu mogelijk is is er zoveel moois ontstaan. Er was veel meer dan we gedacht hadden. Net of je je hele leven over de wereld hebt getrokken en dan ineens Nederland gaat verkennen. Dan hoor je ook vaak "jee, ik wist niet dat het hier zo mooi kon zijn". Niks ten nadele van mensen die de wereld over trekken, het is prachtig, zo ook niks ten nadele van mensen die wel drinken. Vaak gaat het goed. Maar als je dan toch binnen die grenzen blijft zie je opeens veel meer, veel intenser dan je dat je ooit had denken te vinden.

Ik gaf vorig jaar zomer toe dat ik depressief was. Wat heb je daaraan zul je denken? Wel, veel, aan dat toegeven dan. Ik vocht al jaren tegen een gevoel van onbehagen, verdriet, het "wilde" gewoon niet. En ik werd eenzamer en stugger en moeilijker om mee om te gaan. Want alles wilde ik erkennen en toegeven maar niet dat ik depressief was. En toen ineens was de koek op. Stap naar huisarts waar ik begon te huilen, toen naar m'n ouders waar ik zo vre-se-lijk overstuur ben geweest. Alle verdriet en eenzaamheid en ellende heb ik daar neergelegd. Maar wel met de mededeling dat ik er wat aan ging doen. Dus pillen en therapie. En alleen al het erkennen, de afspraken maken met een psychiater en therapie groep deden me zo goed. Want met het ERKENNEN kan ik er ook wat AAN DOEN. En zolang je niet erkend blijf je een beetje in het kringetje van "stel je niet aan, niet zeuren, gewoon doordoen".

Maar goed, zo heb ik het aangepakt en voor mij werkte het. En als ik nu verdrietig ben "mag" ik van mezelf iets verzinnen waardoor ik me beter ga voelen. En als ik fysieke pijn heb "mag" ik rust nemen en tuttelen net zo lang het beter gaat. En als m'n hart pijn doet "mag" ik moeite doen het weer te helen. Niet meer het "niet zeuren en doordoen" maar aandacht geven en dat werkt bij mij. Gaat allemaal stukken beter dan een jaar geleden.

Het is minder maakbaar dan ik lange tijd heb gedacht. Maar binnen de grenzen is er ook veel meer moois te zien en te doen dan ik lange tijd heb gedacht.

Dag! Emma

[Emma]

Ik schrijf nog even door. Er is zoveel over dit onderwerp waar ik over nadenk.

Ten eerste, ik ben niet zo'n zonnig tiep dat me maar neer kan leggen bij allerlei gebeurtenissen. Ik weet, er zijn mensen die dat veel beter kunnen. Soms zie ik mensen met een tevreden blik of zelfs lachend in een rolstoel zitten. Of hoor ik verhalen daarover, zie het op tv enzo. De grootste drama's (in mijn ogen) worden geaccepteerd en opgepakt. Dappers denk ik dan, diep respect heb ik voor hen.

Ten tweede, over "de omgeving", over dat ook zij accepteren en het liefst nog steunen. Stel he, (ik heb allebei m'n benen nog hoor mocht iemand daar aan twijfelen) maar stel dat ik ze kwijt raak. En ik ben lid van een wandelclub en daar zitten m'n beste vrienden bij. Tja, dan veranderd er veel. Ik kan niet verwachten dat ze hun "wandeltijd" nu aan mij gaan besteden. Of dat er altijd iemand is die mij in de rolstoel rondrijd. Zo werkt het gewoon niet. Zo ook met alcohol. Als je "kroegmaatjes" hebt kan je niet verwachten dat ze nu ineens bij jou thuis op de bank een spa rood komen drinken. Niet alle avonden in iedergeval dat jullie in de kroeg zouden zijn. En als jij als alcoholist het wel aankunt om in de kroeg die spa rood te nemen ben je een heel eind. Maar toch, je zal de gesprekken op een gegeven moment niet meer kunnen volgen of waarderen.

Ik weet ook dat alcoholisten vaak een "compensatie drang" hebben. Volgens mij schreef Piggelmee daar iets over in een ander bericht. En nu je nuchter bent moet "alles kunnen". Je bouwt zoveel credit op door niet te drinken. Maar nee, ook zo werkt het niet. Ik kende iemand die veel dronk en daarmee stopte. Maar in de tijd dat hij dronk was hij (in nuchtere buien) de liefste vader, de beste kok, de geweldigste minnaar. Om maar te compenseren wat er mis ging in z'n dronkenschap. En toen stopte hij met alcohol. En ja, het was een lief mens, maar hij vond dat hij zich niet meer zo uit hoefde te sloven omdat hij zich al uitsloofde door nuchter te blijven. En daar ging de geduldige vader, geweldige kok en onuitputtelijke minnaar. Maar hij vond het waard om niet meer te drinken. Voor hem was het prettiger, rustiger, goed gewoon. Binnen de AA heb ik heel wat scheidingen gezien, of vlak voordat men stopte of een jaar erna. Je veranderd enorm. Opbeurend he. Maar bij veel ging het ook beter en beter. Het is effe doorbijten maar meestal kom je er wel met elkaar.

Emma

PS, ik stroom over ineens sorry

[anton]

Je stroomt wel mooi over, Emma, heel mooi.

Overigens heb jij je benen gelukkig nog (ik dacht ook niet anders hoor) en ben ik nog een gweldige kok!

[Emma]

Lieve Gerda,
je hebt me erg aan het denken gezet over "wanneer de slachtoffer rol en wanneer heb je pijn die er echt mag zijn". Jou kennende zou ik zeggen; die pijn is altijd echt en mag er altijd zijn. Maar ik heb ook ontdekt dat bij het zeggen van "goed hoor" je ook weer in situaties terecht komt die je daadwerkelijk beter doen voelen. Ik ben gezegend met een stel vriendinnen die als ik echt helemaal stuk zit me komen troosten, koesteren, aandacht geven etc etc. Maar dan "verzand" ik zo in dat verdriet. Ik heb geleerd om te zeggen: goed hoor maar niet echt maar ik wil nu iets lolligs. Negeren is mijn toverwoord en ik spreek het ook vaak uit. Dan vraagt iemand: Hoe is het? Rot zeg ik dat maar "ik wens te negeren. Ik wil iets lolligs". En vaak lukt het dan om iets lolligs te laten gebeuren. En soms zeg ik gewoon dat het rot is en aandacht wil en dat is dan ook goed. Ik wil vaker lollig dan aandacht op m'n rottigheid moet ik eerlijk zeggen.

Ik heb een jaar geleden weer eens een diplomaatje gehaald en dat heb ik uitbundig gevierd. Daar wil ik aandacht voor. En begrip als het allemaal niet zo lukt. Maar ja, de wereld is niet maakbaar, en je partner, ouders en vrienden ook niet.

liefst Emma

[Emma]

Lieve Katrien,

ik krijg bij jou antwoorden toch vaak het gevoel dat ik niet "voldoende stevig of daadkrachtig" ben. Alsof ik jaren naar uitvluchten heb gezocht. Dingen heb verzonnen om maar niet te hoeven.

Heb je trouwens mijn privee berichtje van het weekend nog gevonden?

Waarschijnlijk bedoel je het goed, ik zeker. Maar... nou ja, weet daar even geen woord voor.

Hoor je. Emma

[Emma]

Katrien,

ik lees je verhalen als altijd zeer positief, zeker naar mij. Kijk een als je inlogd bij het "sleuteltje" bovenin.

Ik denk ook dat je het positief bedoeld, maar je heb zo'n krachtige manier van schrijven. En die krachtigheid kan wel eens verwarrend zijn voor mij. Hoop dat jij het weer snapt.

Nou ja, laat ik het zo zeggen, dikke kus Emma.

aanpassingen zijn suffe spelfouten.

[jannetje]

De discussie vind ik heel waardevol. Herken ook veel in een aantal reacties. Ben net een uurtje thuis van een vergadering en heb nu geen tijd om te reageren! Morgen op tijd weer op voor een nieuwe werkdag!
Ik lees en leef mee, en doe mijn voordeel met deze discussie.
Zal het in 't weekend proberen op te pakken!

Liefs allemaal en welterusten.