donderdag 27 juli

[tapas]

want ik moet zometeen naar het UWV en doe het zowat in mijn broek. Zoals ik al eerder eens schreef ben ik al ruim een jaar met de herkeuring bezig, ben van 100% eerst teruggegaan naar 45% en na bezwaar naar 55% afkeuring, waarbij ik dus weer 20 uur per week zou moeten werken. Die druk brengt me steeds meer uit balans en ik heb het echt geprobeerd, solliciteren (jankend achter de pc vacatures zoeken) uitgenodigd worden bij een uitzendburo en daar zitten als een zombie die de weg kwijt is. Het tempo ligt me te hoog. Ik wil graag werken, werk nu ook, als vrijwilliger maar als men mij gaat pushen dan klap ik dicht, blokkeer, en kan geen stap meer verzetten. Denken aan een baan brengt me al in blinde paniek, dus heb ik me in mei ziekgemeld voor de WW. Vandaag moet ik naar de ziektewetarts. Gelukkig heb ik gisteren wel kunnen regelen dat er iemand meegaat, die mij begeleid op mijn vrijwilligerswerk en we hebben dit gesprek ook voorbereid.. maar ondertussen ben ik doodsbang... Het is al de 4e uwv arts die ik dit afgelopen jaar ga zien. Een gebed zonder einde.

willen jullie voor me duimen? ik moet er om 10.40 zijn!

bibberende groetjes van Tapas

[Angel6]

Tapas,

Ik ga zeker voor je duimen. Wat een strenge regels zijn er toch tegenwoordig, ze willen je alleen maar zo snel mogelijk aan het werk zien.

Waar ben je precies op afgekeurd? Mijn moeder is namelijk afgekeurd op het feit dat ze verslaafd is/was aan alcohol. Na een herkeuring is ze volledig in de WW beland. OK niet helemaal eerlijk aangezien ze toen al ex-alcoholiste was maar soms moet je het recht in eigen hand nemen :-)

Ik hoop voor je dat ze coulant zijn en ik hoop dat ze inzien dat je doodnerveus bent voor dit gesprek en dat de wil er wel is maar dat het echt niet gaat.

Laat je even weten hoe het is afgelopen??

liefs angel6

[tapas]

Tuurlijk laat ik het weten.. ik stuiter momenteel op mijn bureaustoel, niks aan, nog een half uur.. pffffff
heb het gesprek al 100 keer in mijn hoofd gevoerd maar je weet nooit wat voor iemand je tegenover je krijgt.. iemand met begrip of een regeltjesneef! Ben zo blij dat er iemand met me mee gaat... nou, nog even flink blijven ademhalen en over anderhalf uur ofzo is het weer voorbij

tot later!

[Chinagirl]

Tapas,

Ik wens je heel veel sterkte, goed van je dat je iemand meeneemt. Dit soort gesprekken moet je nooit alleen doen. Hoop dat je een begripvolle keuringsarts krijgt die zijn hart op de juiste plaats heeft zitten. Wil je ons vertellen waarom je afgekeurd bent? Misschien kunnen we je hier ook bij ondersteunen.

CG

[Francesca]

Hoi Tapas,
Ik begrijp er allemaal niet zoveel van, maar ik hoop dat het goed afloopt!
Francesca

[lola]

Lieve Tapas,ik begin nu vast te duimen voor je!Ik ken het UWV ook.

En ook die sterngere herkeuringsregels van nu.

Ik leef mee en lees hoe het gegaan is.
Jij bent daar nu al en leest dit niet ervoor.
Maar ik zou graag je gestresste hand vasthouden hoor.Goed dat er iemand mee is.

Liefs Lola

[Anna]

Hoi Tapas,

Heel veel succes bij het UWV, ik hoop dat het niet slecht voor je afloopt. Ik weet dat ze heel streng zijn tegenwoordig, en vaak nog onredelijk ook. Sterkte!

Anna

[anjo]

Hoi Lieverd,

Ik hoop dat alles goed is gegaan. Ik snap je zenuwen maar ik heb je leren kennen als iemand die zichzelf heel goed kan verwoorden. je hebt geoefend en hulp gevraagd en gelukkig ook gekregen.
Je kunt niet meer doen dan wat je gedaan hebt. Dus als het fout gaat wees dan aub niet boos op jezelf
maar ik ga daar niet vanuit.
Ik denk aan je.

Liefs,
Anjo

[Twan]

Dag Lieverds,

Tapas, ik hoop dat het vandaag goed is gegaan met je!
Kan door omstandigheden vandaag maar even koekeloeren hier, ik denk aan jullie allemaal!

Lola, meid, kop op! We hebben het er snel over, en je weet dat je me altijd kunt pb-en!

Dikke kus voor iedereen,
Twan ;teddybeermethartjeopz'nt-shirt:

[tapas]

Ja, het is eigenlijk wel goed gegaan. Ik was afgekeurd vanwege borderline, maar met de nieuwe herkeuring dus voor 20 uur goedgekeurd. Dat levert veel spanning op, het moeten solliciteren elke week daar kan mijn hoofd echt helemaal van op hol slaan, en zorgt ervoor dat ik alweer een tijd depressiever ben dan ik voor de herkeuring was..

Het was een zeer apart gesprek, eigenlijk was het een gesprek waarin de arts alleen maar kon vertellen dat hij het snapte maar dat als je herkeurd bent je je niet ziek kan melden want je bent immers deels weer goedgekeurd voor de arbeidsmarkt, dus met dezelfde klachten kan je niet zieker zijn. want ooit is besloten dat ik kan werken dus dan kan ik dat, maar kon ook invoelen dat dat niet klopte, dat de nieuwe wetten niet klopten en dat ik in de oude wet ook zeker niet goedgekeurd zou zijn en dat hij ook aan handen en voeten gebonden zit... en dus gewoon niks voor me kan betekenen.

Diegene die ik mee had genomen is een kleine pittbul, en ging met hem in overleg wat de mogelijkheden in mijn situatie zijn. Ze dikte de boel wel nogal aan waar ik me weer ongemakkelijk bij ging voelen. Vooral omdat ik slecht kan liegen... Uiteindelijk kreeg zij het voor elkaar dat hij nu met zijn stafarts gaat overleggen hoe verder en of er evt een vervroegde herbeoordeling zou kunnen komen. Omdat er ook nog een beroepszaak loopt kan dat allemaal wat lastig zijn en hij zag er niet echt veel heil in, maar is dus bereid zijn nek voor me uit te steken.

Ik heb er een dubbel gevoel over maar ben blij dat er wel weer beweging in zit en dat mijn klachten verder ook serieus genomen worden en dat het de nieuwe wet is die me nu nekt. Verder kreeg ik ook wel weer tips waarmee ik hopelijk weer verder kan.

wat de uitkomst is? ik heb geen idee maar voor nu geeft het wel even rust. Morgen gaan mijn jobcoach (die dus mee was) en ik samen een ondersteunend verslag schrijven die die arts weer mee kan nemen in zijn gesprek met de stafarts. Die verslagen kan ik zometeen ook weer gebruiken voor mijn beroepszaak. En zo blijf ik knokken tegen een wet die ik onmenselijk vind.

Nu lijkt het net of ik niet WIL werken, nee, ik wil dolgraag werken, maar wil dat proces wel op mijn eigen tempo en manier volbrengen en verplicht solliciteren op banen die ik niet kan en een brief schrijven waarop ik hopelijk afgewezen zal worden dat brengt me in gewetensnood en is voor mij persoonlijk dus veel meer dan een simpele verplichting waar je aan moet voldoen. Dat ww formulier is echt elke maand weer een drama om op tijd op de post te krijgen en zelfs om in te vullen... het blokkeert me totaal.

tja, hoe dit verder zal gaan? ik weet het echt niet!

Eigenlijk ben ik vooral blij dat dit weer even voorbij is. Vanmorgen stond ik bij mijn fiets met mijn hondenriem in mijn hand.. dat soort dingen dus.. de weg kwijt.. mijn shag vergeten en de brief van de afspraak, maar wel mijn hondenriem bij me ... ehm, tja.. hoezo chaotisch!

[Houtje]

Lieve Tapas,

Ik kan het niet laten in te loggen.

Twan, ik zal jullie mooie studentenhuis echt niet onderkotsen.

Ik heb gisteren uit het Blauwe Hinein zomaar een brief gekregen van het UWV met een beschikking dat ik gewoon (wat je "gewoon" noemt) 80-100 arbeidsongeschikt blijf.

Blijdschap, natuurlijk, verdriet, natuurlijk. Je bent definitief ongeschikt om betaald te werken. Blijdschap omdat ik na 5 herplaatsingen en 8 uur thuishulp per week gewoon niet KAN werken, alleen mijn vrijwilligerswerk is al meer dan voldoende. Heb vreselijk gehuild vanmiddag, iedereen blijft me feliciteren. Dubbel, zo dubbel.

Die wetten, Tapas, zijn zó vreselijk gemaakt, als je je zelf kan aankleden en niet kwijlend van de stoel af dendert kán je dus werken. Hoe je de rest doormaakt, geen energie hebt voor niets, jankend de dag doorkomt of met cynische humor doet er niet toe.

Ik ben gered door een pittige psychiatrische rapportage omdat ik elke twee weken op controle moet, elke dag een kilo pillen slik, en dan nog knokkend door het leven ga. En soms denk was ik er maar niet, iedereen heeft alleen maar last van mij.

Die arts wil met je meedenken, dat is het beste wat je kan hebben. Ik had een hork van een arts, die echt heeft moeten bijdraaien na de psychiatrische rapportage. Wel 14 weken stress en ellende, maar dat is niets vergeleken met jou.

Daarom wens ik je extra veel sterkte, moed, beleid en kracht, ik weet wat het is. Hè, hoezo geroerd, moet om je huilen. Beschouw het maar als jouw verdriet dat een ander samen met je draagt, okee?

Gisteren zei een aantal mensen: trek de champagne maar open, waarop ik zei: zo leuk is het nou ook weer niet en ten tweede drink ik geen alcohol. Puntuitpuntennel.

In gedachten ben ik bij je, het valt écht niet meer deze belachelijke regeling om normaal menselijk met allemaal onze eigenaardigheden in te passen. Het is zó oneerlijk voor je.

Houd moed, en houd ons op de hoogte

[lola]

Zo is dat!
Vind ik.Het is ook niet zo dat voor veel mensen dat je niet wilt werken.Maar het gaat zo
zwaar.Ik ken meerder mensen met depressies(dan praat ik niet over een klein dipje hoor)
,borderline of andere psychisch zware problemen die nu opeens aan het werk moeten.Gedeeltelijk.
Met hun geschiedenis en problematiek wil geeneens iemand ze aannemen.Laat staan dat ze het aankunnen.

Ikzelf heb het"zogenaamde geluk(?????)" dat mijn psychische problematiek zo heftig ook uiterlijk zichtbaar is dat ze mij met rust laten.En ook ik,verdorie 28,wil zo graag werken en wat aan mijn studie hebben.Maar het gaat niet.

Dit gaat veel te ver allemaal.

Ik leef met je mee Tapas,

Liefs Lola

[tapas]

Dank je wel koekie en fijn dat je weer eens in het studenten(in de opleiding adb?)huisje komt kijken.
en Lola je hebt helemaal gelijk!

Ja Koekie, het is ook dubbel, ik feliciteer je met je herkeuring, want het betekent niet eens zozeer dat je niet meer mag werken, maar wel dat je nu op je eigen tempo kan bepalen wat je verder met je leven wilt en vanuit een basisrust is het makkelijker om dingen te bereiken dan wanneer iemand je achter de vodden zit en je steeds loopt te duwen en te pushen, tenminste zo werkt het bij mij! En zeker zijn van je financiele positie is al helemaal rustgevend (ik ga in september de bijstand in) dan kan je rustig aan je eigen proces werken.

meehuilen hoeft niet hoor.. ik kom altijd wel weer op mijn pootjes terecht, ook wel via een omweg, het kost alleen zoveel meer energie die ik zelf liever in het creeren van mijn eigen werkplek zou steken maar die nu blijft hangen bij die stomme sollicitatieplicht en de spanningen rond mijn inkomen. Maar wie weet wat er uit het gesprek van vandaag zal komen rollen.... of wie weet wat een nieuwe regering weer met zich meebrengt (dan vraag ik acuut een herkeuring aan)

[anjo]

Sorry Tapas,

Zat op het verkeerde draadje. Dit is echt rot voor je. En dat van de WW ken ik maar al tegoed, ik ben er vorig jaar mee opgehouden en ze hebben mij gewoon doorbetaald wat ik dan weer niet in de gaten had
omdat ik helemaal bedolven lag onder mijn werk en savonds uit wandelen ging. Ik moet volgende week
op herkeuring en ik verwacht er helemaal niets van.
Ook al ligt het bewijs nu wel op tafel wat er gebeurd als ik full time ga werken........
Probleem is dat ik in dat soort situaties altijd zo ontzettend zelfverzekerd en rationeel overkom.
Is ook gewoon defensief, plus dat ik niet anders kan. Ik durf in het echte leven nooit zo mijn zwakheden te laten zien. Ik heb wel eens gedacht dat mijn icoontje beter een ballon met hete lucht kon zijn maar die zit er vreemd genoeg niet bij.

Koekie,
Ik ben zo blij voor je! Ik weet nog hoe heftig het allemaal was dus ik ben echt blij voor je.

Lola,
Lieverd, jij hebt al een dagtaak op het moment en dat is zo snel mogelijk lichamelijk beter worden en daardoor wat rust vinden. Plus niets uitsluiten totdat het spelletje is gespeeld.
zodat je weet dat ik het lief bedoel.

Anjo

[lola]

Jouw verhaal Anjo,zo herkenbaar!!!
Ook ik stel me dan vaak zo op dat ik wel een soort iron lady
Lijk die veel aankan.Een prikje en alles zakt ineen!Na de gesprekken.
Wekenlang kapot van desnoods 1 gesprek.Wie ziet het?Ik en mijn hulp
verleners.Dus vandaar mag ik niet meer alleen naar die gesprekken.En meid,
jij hoeft me dus echt niet te vertellen dat je het goed bedoeld.
Die boodschap is vanaf mijn dag1 hier zo duidelijk!!!

:sun:Lola

[Chinagirl]

Lola, Anjo, Tapas en Koekie,

Als ik jullie verhalen zo lees, dan rest mij slechts 1 conclusie: Nederland is qua verzorgingsstaat door en door verrot. Mensen die het niet nodig hebben komen in de WAO en degene die het hard nodig hebben moeten weer aan het werk. Ik blijf het ongelooflijk vinden.

De afgelopen 2 jaar ben ik verzuimcoordinator geweest en wat mij altijd opviel is dat psychische ziek niet ziek is. Nou en ik kan jullie echt verzekeren dat ik het daar TOTAAL NIET MEE EENS BEN. Ik kan er zelfs woest om worden. Heb zelf een flinke depressie gehad, mijn man en veel medewerkers volkomen onderuit zien gaan hierdoor. En als je iemand iets niet toewenst is het wel een psychiatrische ziekte. De eenzaamheid, de onmacht en het volkomen hopeloze gevoel zijn niet te beschrijven.

En zeker keuringsartsen zijn wat dat betreft een verschrikking. Iedereen kan beter iets aan zijn hart of what ever hebben dan psychische problemen. Voor al het anderen is begrip enz, hiervoor niet nada.

Wens jullie alle 4 en alle anderen die hier komen met een zelfde of andersoortige problematiek heel veel sterkte met de strijd die jullie moeten strijden.

liefs CG:heart:

[Houtje]

CG,

Het is inderdaad een leed dat groot en onzichtbaar is. Mijn psych stelde voor mijn hoofd in te gipsen zodat in vredesnaam iemand zou zien dat ik wat had.....

En ik ben ook nog trots en wil nog danks de giga handicap (depressies, psychoses, labieliteit (???)) een beetje fatsoenlijk voor de dag komen. Beetje verzorgd en zo. Compensatie ????Overcompensatie dan.

In dit geval dus killing >>> U ziet er prima uit.
U heeft zich zelf aangekleed? >>>
Goed, u kunt beginnen aan Balie 3 vanmiddag om 13.00 uur.

Het leed dat ik heb meegemaakt is on-overzichtelijk. Van onbegrip en "tewerkstelling" (dat gaat nog zolang het gaat) tot opnames in de psychiatrie met verkeerde medicatie, en ik maar roepen dat ik tegen die medicijnen niet kon >>> hup, in de isoleer. Je kan beter 2 gebroken armen en 2 gebroken benen hebben. Om die pijn te vergeten ga je dus drinken (o.a.).

Ik wil niet zeuren, heus niet, maar ik heb de wildste taferelen meegemaakt. Vreselijk.

Daarom is dit leven, zonder alcohol, met de goede medicijnen, rust, regelmaat en reinheid ( in hart, hoofd en huis) het beste voor me.
O ja en 8 uur thuishulp, die krijg je zomaar tegenwoordig allemaal aanstelleritus omdat ik lui ben, vond de verzekeringsarts ook "tamelijk overdreven".

Als verder iemand vandaag dan zegt: jij hebt het mooi voor mekaar zeg, lekker thuis zitten met je kids, nou, stoom uit de oren. Jammer dat de groenten van Iglo er niet in zitten> meteen klaar en stroombesparend op gratis stoom.....

Sorry iedereen maar het mag misschien één keer gezegd worden?

Het goede nieuws is wel, sinds ik 13 jaar dezelfde psych heb, heb ik geen één opname meer heb gehad en het dus ook met een goed beleid ook niet nodig is (althans, in mijn geval, niet nodig hoeft te zijn).

Nederland is wat dit onderwerp ebetreft een bananen-republiek, echt waar. En dan zo'n hork van een UWV-arts maakt je zóóó machteloos, dat alle winst van jááááren weg is.

Het goede nieuws is dat ik ben blijven roepen: ik neem er nog eentje (een spa rood)..... en dat mijn huisarts mij uiterst serieus neemt bij voorbeeld en altijd zegt: ik weet niet hoe jij het redt met deze rugzak en alleen met twee kids. Tja, soms kramp in je kaken hè, tandhakken en doorbijten. Er komt altijd weer een volgende dag.

Nou sorry voor de eruptie, maar dat moest er even uit. Als "men" vindt dat dit niet kan, hoor ik het wel.

[Francesca]

Lieffie,

Ik geloof niet dat ik genoeg 'autoriteit' opgebouwd heb in dit huis, maar van mij mag het!
Ik weet verder niks van borderline en zo, maar ik wil wel altijd bijleren.



Fran

[Anna]

Hoi Tapas,

Ik hoop echt dat dit gesprek een positieve wending zal hebben voor je. Ik wist eigenlijk niet precies waarvoor je naar dit gesprek moest, al heb ik bij het inlezen wel de vragen en antwoorden over borderline gelezen. Ik realiseerde me eigenlijk niet dat meerdere mensen op dit forum met dit probleem kampen. Ik denk dat ik wie is wie nog maar een keer door moet lezen, en dan ook verder terug in de tijd. Ik gooi namen e.d. wel eens door elkaar.

Ik prijs me gelukkig dat ik op dit moment kán werken, en jullie problemen niet heb. Ik ben er wel mee bekend, omdat bij een van mijn kinderen al op 7-jarige leeftijd de diagnose borderline gesteld werd. Ik geloof dat hij op dat moment zo'n beetje de jongste van Nederland was. In ieder geval vond iedereen het heel bijzonder, en omdat het zo uniek was heeft hij gelukkig ook erg goede therapie gehad. Dat was ook een hele uitdaging, omdat men veronderstelde dat hij op zo jonge leeftijd veel beter te behandelen zou zijn dan een volwassene of een adolescent. Dat bleek ook het geval. De therapeute die hem zo'n drie jaar behandeld heeft was er ook niet helemaal zeker van of je op die leeftijd die diagnose al kon stellen, maar de problemen waren er wel naar.
Overigens gaat het nu heel goed met hem. De perikelen rondom scheiding, bezoekregeling en slechte relatie met zijn vader + broer en moeder die ook in de knoop zaten waren gewoon een soort katilisator.

In die periode kon ik niet werken, omdat ik zelf overspannen was van de hele situatie en mijn kind moest opvangen. Hij had destijds eigenlijk een indicatie om uit huis geplaatst te worden, maar de wachttijden voor opvanghuizen waren heel lang. Dit gecombineerd met het feit dat ik een aantal jaren psychologie gestudeerd heb en door de hulpverleners eigenlijk wel in staat geacht werd hem met de nodige externe begeleiding te kunnen opvangen (mits ik niet verplicht werd tot werken!) heeft ervoor gezorgd dat hij thuis is gebleven. Maar wat hebben we een toestanden gehad! Op een gegeven moment waren alle deuren in huis kapot!
En ondanks alle indicaties moest ik iedere 3 maanden op gesprek om te verantwoorden dat ik niet kon werken. Dit was gelukkig in een tijd dat alles nog wat soepeler was dan nu. Maar ik kan me dus levendig voorstellen waar jij doorheen gaat.

In ieder geval moet je nu weer een poos wachten op de uitkomsten van dit gesprek, en dus heb je hoop ik weer even rust. Of moet je in die tijd gewoon doorgaan met solliciteren?

Sterkte, Anna

[tapas]

Blijkt nu dat ik de afgelopen maanden gewoon door had moeten solliciteren, heb ik dus niet gedaan.. wel steeds mijn uitkering gehad.. raar... maar die 2 maanden gaat dat nog wel lukken en dan is het afwachten wat ik bij de bijstand kan regelen qua reintegratie enzo

Anjo, Koekie en Lola, Het is niet voor niks dat er iemand met me mee gaat naar dit soort gesprekken want datzelfde heb ik ook, vooral met "enge" gesprekken ga ik volledig in de verstandelijke modus en verkoop mezelf veel te goed... vaak heb ik achteraf amper nog in de gaten wat ik allemaal gezegd heb...
gelukkig staat dat ook in mijn rapportages nu...

Koekie, als ik lees wat jij en ook anderen allemaal hebben meegemaakt schaam ik me bijna dat ik zo loop te zeuren. Dan is mijn "gestoordheid" eigenlijk maar zo mild.

Anna, wat een bijzondere situatie is dat geweest met je zoon en wat fijn dat jullie er zo snel bij waren. Bij mij werd de diagnose pas een jaar of 8 geleden gesteld... daarvoor was ik depressief, neurotisch, neurotisch depressief, autonomiestoornis.. afhankelijke en vermijdende persoonlijkheidsstoornis
namen genoeg maar nooit de goeie behandeling tot eindelijk de goeie diagnose gesteld werd... en ik de juiste behandeling kreeg. Nu doe ik echt mijn gloeiende best om te leven naar de regels die ik geleerd heb en zolang niemand me opjaagt of dwingt gaat dat ook goed. Het is gewoon jammer dat mijn tempo niet het tempo is van de maatschappij.. dus lijkt het me tijd worden dat we met z'n allen maar eens eventjes deze maatschappij aan moeten pakken!! doen jullie mee?!

[Houtje]

Dank Fran,

Ik heb me toch zitten huilen vanmiddag, verschrikkelijk. Vre-se-lijk. Gek genoeg en positief genoeg, is de gedachte aan een borrel 0,00000 keer bij me op ge komen maar ben ik gaan liggen met een flinke kalmerende pil.

Wij noemen dat hier "mamma moet een pil en plat" dan weten de gassies (uitdrukking van Dochter) genoeg.

O jee, ben ik nu per abuis via de achterdeur weer binnen? Jullie roepen maar dan wis ik alles, ik ben best heel erg bang geworden.

Mijn excuses aan iedereen, maar dit onderwerp ligt me zo verschrikkelijk na aan het hard, het is zo'n lijdensweg (overigens gaat het ook door de Cactus-therapie en de helpende gedachten toch wel wat beter, nou ja, minder beroerd).

Ik ben nu he-le-maal klaar met de therapie en mag mezelf wel 98% geslaagd noemen (die uitglijders neem ik mezelf toch erg kwalijk nog steeds).... de halfjaarlijkse evaluatie gedaan (1/2 jaar na einde therapie) en nu eindelijk, eindelijk, geen alco-schrift meer invullen. Is toch leeg. Prachtig toch, 3 oktober 2005 begonnen, en nu, precies morgen, negen maanden verder, klaar.

Maar "loslopen" vind ik nog zó eng, ik ben vaak zo bang, dat ik een half jaartje kado krijg, t/m die rottige feestdagen 2006 (wie was er eigenlijk nog 2005 bij, dit bedoel ik helemaal echt niet onaardig maar al die goeie afspraken die we toen gemaakt hebben)..... en mag me één keer per 6 weken even "melden". Dan voel ik me net iets veiliger.

En nu ga ik plat, ik heb vannacht van alle commotie 1,5 uur geslapen en dat past niet in rust, reinheid en regelmaat, morgen om 8.15 in Hilversum zijn met vriendien die moet naar de bedrijfsarts. Pffffff een medisch weekje dus.

Welterusten ik heb morgen een piepklein feestje..... maar durf niet echt.....

[Houtje]

Anna,

Wat keigoed van je. Klasse !!!
Mijn Zoon had op 5-6 e jaar (dat kan dus ook al) een beginnende depressie. Met 8 was het héél erg, langs alle hokjes gesjokt, uiteindelijk privé-therapie 2 jaar, en nu 11 jaar, een mieterse knul.

Nee Tapas

Leed kan je niet meten en vergelijken, dat mag ook niet.
Ik sprak vandaag iemand zeer dierbaar die zei: deze maatschappij spoort gewoon niet, dus Tapas, jij en ik zijn niet de enigen die dat denken.

Nu ga ik echt slapen maar o o o wat grijpt dit diep in in een mensenleven.

[Chinagirl]

Lieve allemaal,

Nu ik de reacties weer lees, moet 1 ding van mijn hart. Ik vind jullie keien van vrouwen dat jullie je ondanks alle tegenslagen zo kunnen handhaven in deze maatschappijn, want makkelijk is deze niet. Zeker niet voor datgene wat jullie bij je dragen.

Petje af en dat mag ook weleens gezegd worden.

CG

[Francesca]

Hihi, CG, maatschappijN!!! Da's zo ongeveer de mooiste verspreking die ik ooit las. Tenzij het natuurlijk een heerlijke vondst was van jouw kant!
Fran

[Houtje]

:$