een apart draadje

[tapas]

De laatste dagen ben ik weer aan het meelezen merk ik, heel lang heb ik het forum vermeden.. waarom? omdat ik naar mijn zin nog te vaak de fout in ga. Okee, dat mag, dat weet ik, maar ik loop zo met mezelf te strijden... en daar wilde ik even niemand mee lastig vallen, tja misschien geen goeie eigenschap maar wel iets wat bij mij hoort. Ik ben weer wat wakker geschud toen ik deze week mail kreeg van alcohol de baas omdat Nova misschien weer aandacht wilde besteden aan tactus en of ik dan weer mee wilde doen.. tja, toen begon het getwijfel en gepieker, want is mijn drinkgedrag daadwerkelijk veranderd? wel toen ik de online therapie deed, maar toen dat ophield en voor mijn gevoel van de ene op de andere dag het kontakt stopte had ik daar meer moeite mee dan ik zelf had gewild.

Niet dat ik daarna weer helemaal de fout in ben gegaan, maar van die ene keer per week, of anderhalve keer per week kom (of wil) ik niet af maar vrede heb ik er niet mee. Vandaag had ik de keuze weer... het is donderdag, mijn dag, ik kan er voor kiezen om dit keer sterk te zijn en niks in huis te halen, dan voldoe ik aan de eisen van dit forum en ben ik sterk en krijg ik veel complimenten. Maar de spanningen stijgen gewoon zo de pan uit dat ik momenteel even niet weet hoe ik dat anders moet laten afvloeien. Een strak gespannen stuk elastiek.. en als ik daarin zit helpt alleen hardlopen of drinken, en om nou om 10 uur savonds te gaan hardlopen.. tja... dus er moest toch een fles drank gehaald worden.... ja, stom, dom, niet slim... maar het werkt al kost het me morgen een off day. Het helpt me om weer te relativeren en uit dat gespannen stuk elastiek te komen waarin ik mijn voetjes niet meer op de grond krijg. Het kost me ook een dag dat ik depressief ben en moe en misselijk maar op dit moment slaat de balans toch uit naar de ontspanning die ik ervaar.

De afgelopen weken ging het allemaal wat minder, en toen afgelopen donderdag mijn kat doodging heb ik daarna 3 dagen lang gezopen, niet alleen om de kat maar ook omdat er op het werk nogal fundamentele veranderingen waren, nee, geen excuus hoor. Het kan juist een reden zijn om helder te blijven. Ik houd mezelf er ook mee voor de gek dat ik denk dat drinken dan de last verlicht. Aan de andere kant stop ik meteen na zaterdag omdat ik de maandags moet werken en drink ik de rest van de week niet meer tot mijn laatste werkdag. Dat zit erin gepompt en daar zal ik me altijd aan houden. Dat is wel weer de grote winst die ik de afgelopen periode behaald heb.

Op dit moment gaat het hier helemaal niet lekker, zoals ik al schreef, vorige week, kat dood, ach, kan gebeuren, en zeker met deze kat had ik niet verwacht dat het me zo in de kouwe kleren zou gaan zitten.. ze was een eigenheimer en ik ben echt blij dat ze hier thuis is overleden, maar het is moeilijk om dat beeld van die dooie verstijfde kat onder mijn buro uit mijn hoofd te krijgen. En het beeld van die kat in een gat in de tuin leggen en het zand eroverheen gooien, ze moest op haar rug het grafje in omdat het anders niet pastte.. sorry dat ik het zo plastisch uitleg maar ik ben een doener en altijd wat straight, zeker in dit soort dingen... het was dan ook goed maar de beelden staan momenteel nog erg duidelijk op mijn netvlies. Het was een intense beleving die zijn stabiele plekje nog moet gaan vinden.

Deze week bleek dat op mijn werk zowel de baas als zijn administratieve ondersteunster er na 5 jaar heel plotseling mee stopten, zoals ik ooit al eens eerder schreef is het een project voor mensen die vanuit de psychiatrie komen en weer de weg naar (betaald) werk zoeken of in ieder geval een zinnige dagbesteding. Ik zit al bijna 6 jaar op dit project en ben de enige die er zolang zit. Het is een leerwerkproject waar juist de sociale aspecten ruim aan bod komen. Voor mij vielen dan ook opeens de pappa en de mamma van het project weg. En daarmee ook alle duidelijkheid en structuur van het bedrijfje.

Vanaf maandag was het een stuurloos schip, en ik die dacht dat ik wel met veranderingen om kon gaan, raak totaal de weg kwijt. Mijn positie stond opeens te wankelen... en dat samen met het afscheid nemen van mijn kat .... Vanaf maandag heb ik dan ook in een soort roes geleefd, overleven, mijn weg erin vinden, mijn irrationele gedachten zien om te zetten in rationele gedachten, me staande houden in het geheel. Het kost me tonnen vol energie... ik heb er menig RET schema tegenaan moeten gooien om staande te blijven. Ik voel me dan ook rot en uitgeput en voer immens zware strijden met mezelf. Echt van die oergevoelens waar ik weer even tegenaan loop.

Okee, ik sta nog overeind en wel weer met wat drank, maar ik was vanavond echt een totaal strakgespannen stuk elastiek en kon niks anders verzinnen dan dit om dat elastiek wat terug te laten veren. Het veert nu ook weer langzaamaan terug, en samen met wat buikspieroefeningen kan ik de spanningen wat meer hanteren. Okee, het is niet de (juiste?) manier om er mee om te gaan en misschien is het ook totaal fout om hierover te schrijven op dit forum. Aan de andere kant is iedereen verantwoordelijk voor zichzelf en zijn/haar beslissingen en is het geen aanzet tot....

Morgenochtend ga ik hardlopen, het restje stress eruit, voor nu is de ergste stress even gereguleerd al had ik het anders willen doen. Ik kom er wel.. ben nou eenmaal eigenwijs en volg mijn eigen route en pad.

zal ik morgen dan maar vertellen over die enorme klotekater die me velt? waar ik altijd weer heel depressief en jankerig van word?

een menselijk verhaal en ik zal dit keer niet weer niet reageren, ik ga meelezen en doe mijn best om weer mijn plekje terug te vinden

liefs

[Anna]

Tapas,

Ik kon even niet slapen, en besloot (ja, je bent verslaafd of niet) even op het forum te kijken of er nog reacties waren.

Ik ben even stil van je verhaal. Blij dat je geschreven hebt, want ik miste je al de laatste tijd, en nu begrijp ik waarom. En verder stil, want hoe moet je reageren, op wat jij beschrijft?

Je zegt zelf al, dat je met behulp van de therapie ver gekomen bent. Je drinkt niet meer dagelijks. Hebt op een bepaalde manier vrede met de één of anderhalve keer per week dat je dit wel doet, maar toch ook weer niet. Je weet op geen andere manier om te gaan met de spanning die zich in je opouwt, en die er op donderdagavond, je laatste werkdag, uit moet. Het is de dag dat je 'mag', omdat je de volgende dag geen verplichtingen hebt na te komen. Ik herken dat gevoel, want ook bij mij is het op vrijdag nog steeds aanwezig.
Er zijn de laatste paar weken veel dingen gebeurd die je van je stuk brengen, waardoor je erg gespannen wordt. En al heb je manieren geleerd om hiermee om te gaan, zoals de RET-therapie, het is in feite net niet genoeg. De spanning wordt te groot, en je valt terug op de manier die je van oudsher kent, om met spanning om te gaan. Vrede heb je daar niet mee, maar je weet geen alternatief.

Dat alternatief kan ik je eerlijk gezegd ook niet aan de hand doen. En om je de waarheid te zeggen doet me dat nog pijn ook. Je bent een gevoelige, intelligente vrouw, die al heel veel geleerd heeft, en anderen vaak tot steun is. Juist door die gevoeligheid groeit het leven je soms boven het hoofd, en grijp je terug op je oude verdediging.
Hoe ga je om met het wegvallen van een stukje veiligheid? Met het verlies van iets dierbaars, met een beeld dat op je netvlies gegrift staat? RET-therapie is een mooie methode, maar het gaat om meer dan het toepassen van een techniek. Het moet ook een deel van jezelf worden, je moet het zo voelen, en dat lukt je kennelijk lang niet altijd. Niet als iets je te erg raakt.

Ik kan je alleen vragen hier toch te blijven lezen en schrijven. Alleen kom je er volgens mij ook niet uit. En hier vind je begrip en steun, en die kun je zelf ook geven. Je bent niet de enige hier die gevoelig is, die niet overal mee om kan gaan, en dan op het randje van terugvallen balanceert, of ook daadwerkelijk terugvalt.
Ik hoop dat je leven binnenkort weer wat rustiger wordt. Dat er even een poos geen schokkende dingen gebeuren, en dat je weer een stuk veiligheid terug vindt. Misschien dat je dan op een gegeven moment ook die donderdagspanning kunt doorbreken. Ik vind je een kanjer dat je het al tot zover hebt gebracht. Je bent af en toe heel hard voor jezelf, je bent ook heel sterk. Anders was je nu niet het grootste deel van de week ADB. Wees ook maar een keer lief voor jezelf, val jezelf niet te hard af, omdat nog niet alles lukt zoals je zou willen. Het is nu eenmaal vallen en opstaan, en het leven zit niet altijd mee. En dat is niet jouw schuld of fout.

Kop op meid, ik blijf in je geloven.

Dikke kus en knuffel,
Anna

[Rudy]

Erg herkenbaar en bedankt Tapas dat je dit met ons wilde delen.

Ik kan nu inhaken en vertellen over mijn afhankelijheid en wat het deed als een (ouder) waarbij ik had aangeklampt uit mijn leven verdween mij totaal ontreddert achterlalend, of over de dood van mijn ouders die ik niet heb gekend en stierven als vreemden voor mij en waarom ik geen traan kon laten of over het werk dat ik kwijt raakte en de scheiding van mijn gezin en dat dit mij sloten drank heeft gekost maar ik weet niet of dat zin heeft.

Ik kon niet met bovenstaande situaties omgaan omdat ik er bij bleef drinken.
Beloften om alleen het weekend of donderdag een paar glazen te drinken maakten mijn leven tot een hel.
Beloof jezelf geen dingen die je niet waar kunt maken, dat levert alléén maar grote spanningen op.
Pas toen ik stopte met drinken kwam een verwerkingsproces op gang.
Bij mij is mede drank de oorzaak dat mijn geestelijke ontwikkeling is stil gezet.
Stopte ik met drinken kwamen de emoties en informatie in alle hevigheid op mij af, dronk ik weer stopte deze stroom van emoties, maar dat is tijdelijk, korte termijn bevredegingen.

Ik heb mijn weg gevonden in deze mist en warboel van emoties en gevoel door helemaal te stoppen met drinken.
Vooral in het begin en dan bedoel ik de eerste twee jaar, heeft het mij grote inspanning gekost om inzicht te krijgen in mijn problemen en daarbij niet te drinken.
Hoe leer ik met de mist en het dal, met de pijn en verdriet maar ook met mijn vreugde omgaan?
en dat Tapas.... kon ik niet alleen.

Het is onmogelijk zonder de hulp van mensen om je heen een verslaving te overwinnen.
Ik heb het geluk gehad deze mensen te treffen bij de AA.
Het is mijn redding geweest en even dacht ik van het AAprogramma afhankelijk te worden evenals ik in mijn leven afhankelijk ben geweest van alles wat maar even bewoog, maar het programma heeft mij die vrijheid geschonken waar ik mijn levenlang al naar op zoek ben geweest..
Op dit forum schrijven zie ik als een aanvulling mijn nuchterheid te bewaren maar ik ben mij ervan bewust dat ik door alléén maar hier te ...schrijven,.. niet nuchter zou zijn geworden, want dat is een ander paar mouwen.

Ik ga er nu vanuit dat de veranderingen in mijn leven, het genezingsproces, mijn hele leven door gaat en daar heb ik vrede mee.
Ik heb het leven leren accepteren zoals het op mij af komt en het is verwonderlijk hoeveel rust ik daardoor heb gekregen.

Tapas ...zie jezelf graag, je bent een waardevol mens, wees niet te streng voor jezelf...zet in de toekomst je verslaving op afstand door niet meer te drinken..
Ik wens je alle geluk van de wereld toe..

Rudy....

[tapas]

Dank jullie wel voor jullie lieve reacties en inderdaad Katrina, als je het zo op een rijtje zet... dat van het uwv en die vriendin was ik alweer vergeten... dan is het niet raar dat het nu even teveel wordt. Toch kan ik het wel dealen. Ik mag van mezelf verdrietig zijn, ik mag onzeker worden van al het geharrewar op mijn werk, ik mag boos worden op de situatie zoals ie nu is.. ik voel wat ik voel en houd daar zoveel mogelijk rekening mee.

Het stomme is dat ik elke andere dag van de week wel met de alcohol kan dealen en geen trek heb of er ook niet aan toe geef. Dan kies ik heel bewust om nuchter te blijven, zowiezo heb ik de afspraak met mezelf dat ik gewoon niet drink van zondag t/m woensdag. Donderdag mag dan en daar leef ik dus echt naar toe merk ik, Ik spaar alle spanningen op tot die avond. Vrijdags voel ik me dan rot en brak en daarna begin ik gewoon weer opnieuw. De vrijdagavond mag ik van mezelf ook drinken, 2 biertjes ofzo.. dus drink ik over het algemeen ook niet...

Ik ben er gewoon niet uit, of ik nou gewoon vrede moet hebben met die ene dag extreem.. of niet, maar dan ook gaan kiezen.. ik weet wel dat in extreme stress, die ene dag makkelijk uitgroeit naar 2 a 3 avonden, maar langer nooit. Dan voel ik mezelf afglijden in de depressieve gevoelens en dat heb ik er zeker niet meer voor over.

Waarom dan toch die ene avond? omdat dronken zijn ook zijn voordelen heeft, het ontspannen, als een klein kind schijt aan de hele wereld hebben en de controle laten varen (altijd thuis in mijn eentje hoor)....

pfff, ik ben er nog niet uit...

[Anna]

Tapas, toen ik met de internetbehandeling begon, moest ik een lijstje maken van voordelen en nadelen van drinken. De lijst voordelen was bij mij aanvankelijk ruim twee keer zo lang dan die met nadelen, daar moest ik zelfs heel erg hard over nadenken.

Voor mij werkte het een beetje als een bevrijding, dat ik ook die voordelen mocht benoemen. Ik had voor mezelf het drinken al een beetje in het verdomhoekje gezet, maar Tactus zei heel open dat drinken natuurlijk ook voordelen heeft, anders zou ik het immers niet doen!

Inmiddels is het lijstje voordelen bij mij gekrompen, omdat ik in de gaten heb dat veel van die voordelen dat in feite niet zijn, en het lijstje nadelen is gegroeid. Toch was ontspanning voor mij ook een heel belangrijke reden om te drinken, en stress en spanning nog steeds mijn grootste valkuil.

Ik denk dat je voor jezelf best mag accepteren dat alcohol jou op dat moment helpt ontspannen, dat dat voor jou een voordeel is. Mij heeft het geholpen de nadelen van die uitspattingen daar tegenover te zetten. De hoofdpijn, dufheid de volgende dag, de depressie die weer toeneemt, het verlies van controle. Ik denk dat je gelijk hebt dat je teveel spanning opbouwt op weg naar die donderdag. Heb je eigenlijk nog therapie, of gesprekken? Misschien dat je hier een keer met iemand over zou kunnen praten, hoe je die spanningsopbouw kunt vermijden.

Tenslotte, ik heb het je al eerder gezegd, ik vind het eigenlijk waanzinnig knap dat jij het meestal bij die donderdag kunt houden. Ik zou dat niet kunnen. Dus als je er echt vanaf wilt, denk ik ook dat je het kunt!

Anna

[tapas]

en toen was het weer donderdag... en... ik heb 2 blikjes bier op, geen fles port, geen andere sterke drank, het derde blikje staat nog netjes in de ijskast.. ik ben trots op mezelf!!

Ik ben op het moment ontzettend op mijn grenzen aan het letten, zodra ik voel dat ik in de 3e versnelling ga schakel ik terug. Ik werk alleen nog maar de uren die ik moet werken, ondanks dat er veel geregeld moet worden daar... en als ik over de zeik raak zeg ik dat en bespreek ik dat op het werk..

Eigenlijk gaat het heel goed en dat ik vanavond niet ben gaan zuipen daar ben ik ontzettend trots op!

Anna, het klopt, ik kan het, als ik goed in mijn vel zit, prima bij 1 avond houden. en gesprekken.. nee, ik ben uitbehandeld, gesprekken voegen niks meer toe en dit hoort helaas bij mij, ik kan niet zonder spanning maar moet het wel doseren.. ik weet wat ik moet doen en hoe ik moet handelen, maar ben vaak te eigenwijs en kies liever mijn eigen weg daarin.. het eeuwige gevecht tussen verstand en gevoel zullen we maar zeggen... en daar kom ik denk ik ook nooit echt uit.. het is een steeds weer zoeken naar balans en het ook steeds weer vinden, alleen wel op mijn eigenwijze wijze.

Als ik zie hoe ik me in deze periode toch weer vrij snel kan herstellen kan ik alleen maar zeggen dat het eigenlijk erg goed gaat.. dat die foute avonden een beetje bij mij horen maar dat ik me ook weer snel in mijn lurven pak daarna en er niet in blijf hangen. Hoe meer balans er is hoe minder die avonden nodig zullen zijn.. dus .. ik ga mijn best doen om dit gevoel vast te blijven houden van hoe het nu gaat!!!

[Anna]

Fantastisch Tapas! Je kunt terecht heel trots zijn op jezelf.

Ik ben blij dat het weer goed gaat met je, dat je je eigen grenzen bewaakt, en voor jezelf op komt op je werk. En dat je dat hier met ons wilt delen.

Probeer die balans in jezelf vast te houden, al zullen er altijd wel dingen blijven die je uit balans kunnen brengen. Je bent een voorbeeld voor mij, zoals jij je er doorheen slaat, en ik denk niet alleen voor mij.

:heart:Anna

[Houtje]

Lieve Tapjas,

Goh, wat bijzonder om weer op jou te reageren. Wat een bloed-eerlijk verhaal. Ik heb wel een troost voor je: ik heb tuurlijk ook die hele UWV-shit meegemaakt en mijn begeleider én psych zeggen allebei: trek maar 2 x de tijd uit die het heeft geduurd vóór het uit je systeem is.

Dat Nova je weer benaderd heeft, geeft extra druk. Ik herinner me nog drommels goed hoe goed ik er toen zelf over heb nagedacht en wat mijn beweegredenen waren. Maar: zolang als je boodschap een positieve is, en je jolig heen en weer kan rennen tussen krant, fluitketel en hondje, ach, dat is toch óók een positieve boodschap. Je vermijdt nu de turbo-stand, knap hoor, mij lukt dat vaak niet. Kinderen hebben nu eenmaal geen natuurlijke rem in hun activiteiten-niveau.

Ik heb me ook een tijdje afgevraagd of mijn vrijwilligerswerk nog bij me paste. En toch (ook na 6 jaar) bedacht dat er leuke en minder leuke kanten zijn (zoals aan elke al dan niet betaalde baan). En zo zoeken wij onze weg, op weg naar een Balans in ons leven.

Ik ben inmiddels meer dan jaar ADB en het heeft me echt niet alles gebracht wat ik verwachtte, op lange na niet, maar ook steeds nieuwe (frisse) inzichten. Pas na dit eerste jaar moet ik zeggen, ben ik minder bezig met de strijd (mijn tand-hak-dag is vrijdag, vandaag weer overleefd, gewoon weer per uur en anders met de keukenwekker) maar dat maandenlange tandhakken wil ik niet meer meemaken. Verder gaat het langzaam steeds beter en verdwijnt de trek onderhand écht. Maar een béétje drinken zit er niet in, dus dan maar niet. Ik gebruik af en toe truuks en smoezen nog steeds, om niet te hoeven uitleggen dat ik niet meer drink. Wat maakt het uit !!!

Ik ben het helemaal met de vorige schrijvers eens: super-dapper dat je terug bent. Blijf vooral schrijven, wie schrijft die blijft. Doe je ding op je eigen manier en zorg goed voor jezelf.

Sterkte en je weet me te vinden hè.

Koekie.