Dinsdag 23 oktober 2007

[safidepafi]

Knuffie..oh..wat zielig die arme kleintjes..wat zijn ze dan sneu hè?!! Ga vanmiddag maar lekker een tukkie met ze doen! Verder alles goed?

Fran..ik zou ook graag wat van je horen...maar hoop dat geen bericht goed bericht is!

Pin..je kan een berichtje naar de moderator sturen en hem vragen het te veranderen naar de naam die je liever hebt. Dat gebeurt wel vaker .Ik zou het ook wel prettig vinden.
Fijn dat je je hebt kunnen inschrijven! Lukt het verder een beetje?

[meedoen]

succes Pintje met de behandeling.

Als je echt je naam wilt vervanderen kun je dat denk ik via de moderator wel regelen. Je usernaam zal dan worden verwijderd en je moet dan een nieuwe aanmaken.
Op een emailadres kun je nl maar 1 gebruikersnaam actief hebben.

Als je meerdere emailadressen hebt, kun je uiteraard zelf ook gewoon een nieuwe gebruikersnaam aanmaken op een van die adressen.

[Vittel]

quote:

---

Originally posted by:

medoc

succes Pintje met de behandeling.

Als je meerdere emailadressen hebt, kun je uiteraard zelf ook gewoon een nieuwe gebruikersnaam aanmaken op een van die adressen.

---

@medoc: "ok ik zal dat eens rap gaan doen ze"

@safidepafi: "ik begin het stillekes aan gewoon te worden"

[safidepafi]

Het is verboden meerdere gebruikers namen te hebben op dit forum!!

[meedoen]

@P... In dat geval kun je dan inderdaad maar beter even mailen met de moderator om je naam te veranderen.

[safidepafi]

Ik vond trouwens net iets moois op het internet;
CouchSurfing..het is een nieuwe rage..waarbij het niet gaat om een bank, niet om gratis accommodaties over de hele wereld maar om connecties maken wereldwijd. We maken de wereld een betere plek door onze huizen te openen, onze harten en ons leven. We openen onze ziel en verwelkomen de wijsheid die culturele uitwisseling mogelijk maakt. We creëren diepe en betekenisvolle connecties die oceanen , continenten en culturen overbruggen.
Couchsurfing wil niet alleen de manier waarop we reizen maar ook hoe we in relatie staan met de wereld veranderen.


Een googelen is echt de moeite waard ..je leert zo weer hele nieuwe mensen kennen van over de hele wereld..veranderd je kennissen kring en hebt straks plekjes over de hele wereld waar je op bezoek kan!

[Francesca]

Ik heb lang getwijfeld, maar omdat ik het ook wel lief vind dat een aantal mensen naar me vraagt, schrijf ik nog maar eens een bericht.

Tja, hoe gaat het met me? Niet zo heel goed. Ik ben maandenlang compleet in de ban geweest van iemand die eigenlijk niet goed voor me was, en ik ben er dan ook gekwetst uit gekomen. Ik voelde de hele tijd aan dat er iets niet goed zat, maar ik verkoos om de 'strijd' aan te gaan in plaats van los te laten. Ik ben normaal het vermijdende, bindingsangstige type -- met verlatingsangstige trekjes -- maar ik wilde niet langer vluchten. Ik wilde op een 'normale' manier met verliefdheid en verlangen om leren gaan, en dus vluchtte ik niet, maar beet ik me vast. Mijn verlangen was zo groot, dat ik me heb laten meeslepen en gebruiken, om niet te zeggen misbruiken. Ik was een pion in een ziekelijk schaakspel, voelde dat ook steeds aan, maar heb het toch laten gebeuren, zij het niet zonder slag of stoot.

Toen de aap eindelijk uit de mouw kwam, en mijn vermoedens juist bleken te zijn, kon ik niets anders meer dan loslaten, hoe moeilijk ook. Zolang ik er niet zeker van was, kon ik het niet loslaten, maar nu ik WEET en niet langer louter vermoed of aanvoel, kan ik mezelf niet langer medeschuldig maken door het te laten gebeuren. Ik moest de macht over mijn leven teruggrijpen en mijn verantwoordelijkheid nemen.

Het is me niet in de koude kleren gaan zitten allemaal. Het leek wel alsof ik in de film Gaslight terechtgekomen was. Mij werd verteld dat ik spoken zag, en ik begon te twijfelen, ondanks mijn intuïtie. Zo ben ik opgevoed: alles was altijd mijn eigen schuld, of ik was overgevoelig... Ik werd als kind zelden of nooit getroost, maar kreeg steevast nog een hoop verwijten naar mijn hoofd geslingerd door mijn dierbare moeder. Dan wordt het later ook moeilijk om het onderscheid te maken tussen wat bij jezelf ligt en wat een ander je wel degelijk 'aandoet'. Als het voorwerp van je liefde dan dezelfde tactieken gaat gebruiken als je moeder, wordt het lastig. Ik heb me zo vaak verontschuldigd, terwijl dat achteraf ten onrechte bleek te zijn. Ik heb geworsteld met mijn klampgedrag, probeerde hardnekkig om niet te gaan jengelen, probeerde rationeel te zijn, probeerde mijn angsten te overwinnen. Ik probeerde los te laten maar keerde steeds terug. Mijn verlangen naar liefde was zo groot, en ergens was ook altijd die vage belofte aanwezig dat ik die liefde misschien ook wel kon krijgen.

Ik heb mezelf te kort gedaan en het heeft me veel gekost, veel te veel. Dat besef ik ook. Ik zie mijn eigen aandeel en wil dat niet minimaliseren. Ik zie ook steeds het gekwetste kleine kind in anderen, en heb daarom ook veel begrip voor het gedrag van sommige mensen. Dan wil ik voor die ander de moeder zijn die ik graag zelf gewild had: begrijpend, troostend, medelevend... Dat kan heel ver gaan, en dat is niet goed. Het is veel beter om die moeder te zijn voor jezelf. Om te doen wat goed voor je is, niet om jezelf kapot te maken.

Goed zorgen voor mezelf is voor mij echter heel moeilijk. Zo gaat het ook met alcohol. Weten wat goed voor je is, maar het niet doen. Jezelf waardeloos voelen en jezelf dan ook als dusdanig gaan behandelen, als een waardeloos wezen. De bekende vicieuze cirkel. De verslaving, de hunkering... Ik heb het ook met mensen. De hunkering naar liefde kan zo groot zijn! Ik woon al 23 jaar alleen, heb ik nooit een relatie van betekenis gehad en weet ook niet zeker of ik die wel kan aangaan. Maar het verlangen is er wel. Het is niet alleen een verlangen om liefde te krijgen, maar evenzeer een verlangen om liefde te geven. Want er zit wel degelijk veel liefde in mij. Alleen zou het voorlopig beter zijn om liefde voor mezelf te leren hebben. Om mezelf uit die vicieuze cirkel te halen en goed voor mezelf te zorgen. Ik denk -- ben er eigenlijk zeker van -- dat dat de sleutel is om niet in destructieve relaties te blijven hangen, van welke aard die ook mogen zijn.

Ik heb nooit begrepen wat vrouwen bezielde om in destructieve relaties te blijven hangen. Tot ik er zelf in terechtkwam, en er maanden in bleef hangen, hoewel mijn verstand beter wist. Mijn vertrouwen is momenteel wel geschokt. Ik ben zelf niet vrij van enige vorm van manipulatie, maar ik wist niet hoe ver mensen kunnen gaan daarin, ook al is het vanuit hun eigen onmacht en gekwetste kind, vanuit hun eigen hunkering naar liefde en aandacht.

Het heeft me allemaal wel iets geleerd, ja. Maar de pijn is er niet minder om. En alweer heb ik de neiging om die pijn te verdoven in plaats van te doorleven en te doorvoelen. Het is niet goed, ik weet het. Ik val van de ene emotie in de andere. Ik heb een aantal stadia van het rouwproces al doorlopen, kriskras door elkaar. Ongeloof, ontkenning, marchanderen, boosheid, verdriet... Alleen de aanvaarding is er nog niet helemaal. Aanvaarding en gelatenheid betekenen ook dat je de controle laat varen. Dat je accepteert dat je er verder geen zeggenschap over hebt. Dat het niet in jouw handen ligt. Al ligt het wel in mijn handen om mezelf los te rukken en mezelf niet langer over te leveren aan de willekeur van anderen. Noch aan mijn eigen zucht naar alcohol en verdoving.


Liefs,
Francesca


Typefoutje.

[blacky]

als eerste dag frannie ik ben blij jou te mogen lezen al zijn de omstandigheden blijkbaar minder geweest voor jou de laatse tijd , ik hoop dat je er beetje bij beetje uitkomt .
een deel van de terapie die ik momenteel volg is om de gevoelens welke jij hier beschrijft frannie er eindelijk ook eens uit te komen maar of het mij lukt is een andere vraag ??
mijn verlatings angst gaat zodanig ver dat ik gewoon blijf zitetn in wat ik zit ondanks het feit dat ik niet echt gelukkig zit in wat ik zit tijd heeft raad
safi neen ik had geen gremlin op bezoek deze morgen wel een grgrgr gevoel .
op het werk ook onderuit gegaan op de bruine zeep bips doet pijn .
toen ik deze morgen vertrok was het amper 3 graden brbrr is koud voor dit halve spanjaardje nu momenteel schijnt de zon volop maar het blijft koud
mensen ik moet jullie laten om 14 uur bij psy zijn heb precies niets te vertellen maar ik vermoed dat dit komt omdat ik schrik heb dat ik weer de verkeerde zaken zegt en dat zij toch die opname wil moeilijk moeilijk
tot straks

[sneeuwwitje]

Franneke, ik ben blij eindelijks wat van je te horen. Ik had je al een paar keer geroepen, maar nu begrijp ik waarom he geen antwoord gaf.
Jammer dat je relatie zo is gelopen en verlopen. Eindelijk geef je je aan iemand en dan word je weer gekwetst. Het verlangen naar liefde, geborgenheid kan heel dipe zijn en daarom is jouw pijn nu ook zo hevig. Ik hoop van harte dat je uit die moeilijke periode komt en dat je jezelf de leifde geeft die je toekomt, want je hebt het verdiend. Dikke knuffel voor mijn Belgische forumvriendinnetje:sun:

Knuffie, een moederhart kan inderdaad raar kloppen, maar met 2 zieke kindjes is stilte niet goed, dan verlang je ineens weer naar die heerlijke drukte. Verwen ze maar lekker.

Ik heb de honden in de auto gedaan en ben met ze naar een naaktstrand geweest. We hebben heerlijk genoten van het mooie herfstweer. Wat een lekker gevoel om zo nuchter te te zijn. Op de terugweg dacht ik nog, wat heb ik veel dagen van mijn leven vergooid, door met een kater in bed te liggen.
P.s. Ik had wel mijn kleren aan hoor.brrrrbrrrr

[sneeuwwitje]

Blacky, sterkte bij je psych. We horen wel waar JIJ voor gekozen hebt.

Pintje. Ik bedoelde het niet hatelijk hoor, dat ik je naam dubbelzinnig vond klinken, maar je klinkt zo lekker en elke keer als ik je naam zie, dan denk ik aan zo'n pintje. Ik heb het niet bij Medoc, want ik ben niet echt een wijndrinker.

[Mara]

Nu kom ik al weer met een gepikt stukje.
Ooit, ik was toen 23 ben ik begonnen met drinken omdat ik helemaal vast zat en alleen flink aangeschoten kon huilen.

Verdriet

Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was wel al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen, had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een inééngekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden . Ze kon niet veel herkennen. Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. Ze bukte zich en vroeg "Wie ben jij?"

Twee bijna levenloze ogen keken moe ophoog. "Ik? Ik ben het Verdriet." Fluisterende een stem stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen.
"Och, het Verdriet! ", riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette. "Je kent mij?" vroeg het Verdriet wantrouwend.
"Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk weg begeleid". "Ja maar, stotterde het Verdriet, Waarom vluchtje dan niet voor mij?"
"Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt. Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?' "Ik...Ik ben verdrietig" antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging naast haar zitten. "Je bent dus verdrietig" zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. "Vertel me eens wat jou zo bedrukt."
Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst. "Ach, weet je, begon ze voorzichtig, het is zo. Niemand mag mij. Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom schrikken ze terug. Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest.".
Het Verdriet slikte hard. "Ze hebben spreekwoorden uitgevonden met welke ze me willen verbannen. Ze zeggen "Ach, het leven is een groot feest". En hun valse lachen leidt tot maagkrampen en ademnood. Ze zeggen "Geërgerd is datgene wat hard maakt". En dan krijgen ze hartpijnen. Ze zeggen "Je moet je maar bij elkaar houden" En ze voelen het getrek in de schouders en de rug. Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen. En de opgekropte tranen doen hun hoofd bijna uit elkaar springen. Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven voelen."

"Och ja, bevestigde de vrouw, zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen.'! Het Verdriet zakte nog verder in elkaar. "En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik heel dicht bij ze ben kunnen ze zich zelf ontmoeten. Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen. Wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt weer op als een slecht genezen wond en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toe laat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over hun littekens. Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen." Het Verdriet zweeg.
Haar huilen was eerst zwak ,toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld. De kleine, oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. Wat voelt ze warm en zacht aan, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. "Huil maar, "Verdriet" fluisterde ze liefdevol. "Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn. Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer aan de macht is." Het Verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe met gezellin verbaasd aan. "Maar .. ...maar.. wie ben jij eigenlijk?" "Ik?", vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar daarna lachte ze weer onbezorgd als een jong meisje, "Ik ,ik ben de Hoop.

Ik ben gelukkig de Hoop tegengekomen oa. op dit forum waarin zoveel mensen de goede weg zijn ingeslagen.

Liefs,
Mara

[pepita55]

Hoi allemaal,
Francesca,
Wat een verhaal, sommige dingen zijn voor mij heel herkenbaar, andere weer niet.

Dat je al zo lang alleen woont en verlangd naar armen om je heen kan ik heel goed snappen.

Het maakt je misschien te kwetsbaar voor de boze buitenwereld.

Maar toch, als je hier op het forum leest, zijn het net zo goed de mensen met partners als de singles, die het moeilijk hebben.
Alleen is ook maar alleen zeggen ze, maar ik vind het soms heerlijk om alleen te zijn.

Kom maar weer lekker op het forum, meedoen en meelachen en meehuilen.
Ik wil je verdriet niet bagatelliseren hoor en je moet je proces doormaken, maar voel je gesteund door ons allemaal, joh sterkte hoor.

Ik ga even een dutje doen, want ik ben een beetje moe, en ook chagrijnig, Ik weet niet zo goed waarom, maar oke, dat hoeft misschien ook niet.

Groet van Pepita

[meedoen]

Hallo allemaal,

Ik heb mijn gebruikersnaam "Medoc" door de Moderator laten vervangen door Meedoen.
Vond ik toch wat meer passend.

Dus: vaarwel Medoc en welkom meedoen.

[Francesca]

Bedankt voor dit verhaal, Mara!

Ik stond gisteren aan het bed van mijn stervende tante nonneke. Ze ligt in een soort coma en reageert niet meer. Maar ze is wel heel rustig. En toch kan ik niet echt huilen. Ik kan al een paar jaar niet meer huilen. De tranen zitten klaar maar komen niet. Ik voel het verdriet wel, maar het blijft zitten, en inderdaad in mijn schouders en nek!

Ik belde gisteren nog naar mijn huisarts met dezelfde vraag: 'Ik kan niet meer huilen! Ligt dat nu aan mijn antidepressiva?' Ze lachte me zo ongeveer weg. 'Wil je dan zo graag huilen?' Ik: 'Ja, want dat lucht op!' Nu ja, het kan niet aan mijn antidepressiva liggen, zei ze, want ik neem slechts een minidosis (wat ook zo is).

Daarna belde ik naar mijn zus. Zij zei dat zij ook niet meer kan huilen, en zij slikt niks. Mijn zus had twee kinderen. Het meisje is doodgereden toen ze 16 was, binnenkort 10 jaar geleden. En toen stierf mijn vader. En nog later pleegde haar zoon, mijn neefje, van 19 zelfmoord. Toen heb ik vijf weken lang elke dag en avond zitten huilen en roepen en tieren en boos zijn. Daarna was het ineens gedaan. Tranen op en niks meer. Zelfs niet toen mijn moeder 2 jaar geleden stierf.

En dus blijft het verdriet zitten. Ik drink net zo goed om het wel als om het niet te voelen. Ik wil zo graag een keer echt, echt huilen, maar dat lukt niet. Ik dacht dat het van de alcohol kwam, maar mijn zus drinkt niet. En zij kan ook niet huilen.

Misschien komt het nog wel.

Liefs,
Fran

[Vittel]

Mijn naam is veranderd van Pin... naar Vittel , nu beter
Ik heb een mail naar moderator gestuurd zodat hij mijn vorige mag verwijderen. Hopelijk ben ik nu voorgoed op weg!
Groetjes

[Francesca]

Ach, het klinkt dramatisch allemaal, dat weet ik. Maar het is ook mijn levensverhaal, en ik wil het niet langer verstoppen of doen alsof het allemaal niet zo heel erg is of zo. Ik gebruik het ook niet als excuus om te gaan zuipen, want ik was daarvoor al begonnen. Ik moest het gewoon een keer kwijt. En ik snap ook niet waarom ik me nu zo'n beetje zit te verontschuldigen, maar zo ben ik dan maar.

[Trees]

Hé Pippi,
la het lukt, maar moeizaam. De gremlins komen uit de kieren en naden!
Beetje ijsberen maar, geen water, dus geen kiffie, geen w.c. Liefst zou ik weggaan, maar ik wil ook een beetje een oogje in 't zeil houden!
En ik kan moeilijk een computerspelletje gaan spelen; de heren lopen konstant achter me heen en weer met vol zicht op mijn beeldscherm!

Hoi Francesca,
wat rot voor je, zeg! Heb je het met de alcohol nog wel een beetje in de hand kunnen houden, of is dat ook niet goed gegaan? In dat geval, probeer snel weer te minderen, of stoppen! Ik hoop dat wij je daarbij kunnen helpen?
Heel veel moed!
Liefs, Tolie

[Trees]

Haha Marion,
ik zie je al in je blootje met al die andere blote wandelaarsmet trekkende honden, en maar ballen gooien brr...

[Trees]

Meedoen, welkom!!!!
Je begint toch niet met je nieuwe naam opnieuw te beginnen tellen bij dag nul, hè?
opnieuw succes

[Trees]

Hallo Vittel! Wederom welkom!
Ik hoop dat het je met je nieuwe naam net zo goed gaat lukken!
Succes, Tolie

[Trees]

Ja, Pippi, was het maar zo'n feest! Ze zijn hier waarschijnlijk nog tot vrijdag! Dat heb je met 'redelijk geprijsde' klujesmannen, hè, ik merk het nu weer: goedkoop is duurkoop!
Ik heb in de gouden gids één klusjesvrouw gevinden, maar de afstand was te groot!
Wat lijkt ne dát een verademing:
geen klusjesman die zegt :ach mevrouwtje
: hard en veel vloekt
: verwachten dat je ieder uur wel drie keer koffie schenkt
: geen bouwvakkersdecolletee heeft
: de altijd de bril omhoog laat staan en meestal niet kan richten
of zouden dit allemaal cliché's zij?
Kom, ik ijsbeer nog maar een rondje!

[Trees]

Hoi Ziza,
ik zie dat je online bent!
Er staat me iets bij dat iemand naar jou vroeg op het forum, omdat ze een aantal antwoorden voor jou had, en je niet reageerde op haar PMtjes.
Ik meen dat het Cpas was, Corinne, maar ik weet het niet helemaal zeker!
Het zal zo'n dag of vijf geleden zijn?...
Misschien weet jij wel wie ik bedoel, anders loop de draadjes "even" door?
Het las/klonk nogal belangrijk!
groetjes, Tolie

[sneeuwwitje]

Nogmaals welkom Meedoen en Vittel:D
Jullie hebben dus inderdaad de drank achterwege gelaten, nu de echte drank nog. Maar het begin is er.

Ik zal het even uitleggen. Het is een grote recreatieplas, waar een klein gedeelte van is afgesloten als naakstrand. In deze tijd van het jaar mag je er weer met de honden lopen en het is dicht bij mijn vader en moeder, dus ben na de tijd daar even een bakkie koffie wezen halen.

Franneke, je zus heeft ook heel wat meegemaakt. Vreselijk.
Ik heb ook heel lang niet kunnen huilen en laatst toen ik mijn oude hond kwijt was begon ik zo in een keer te huilen, op straat nog wel, dat was op een moment dat ik het helemaal niet verwachtte.
Ik hoop dat je hier een beetje steun kunt krijgen.

[sneeuwwitje]

Tolie, hou de moed er in, ook deze week gaat voorbij.

Marieke, Kohtje is nog niet hier geweest. Ik hoop ook dat hij even wat van zich laat horen.

[tapas]

Volgens mij was het Safi die kontakt zocht met Ziza ,maar als ze pbtjes verstuurt heeft zullen die wel aangekomen zijn.

Jeetje Fran, wat een herkenbaar verhaal, de zucht naar liefde, het toch weer de valkuil in stappen en in een verkeerde situatie proberen het anders te doen, en dan toch ver weg je intuitie die allang wist wat jij niet wilde weten. Ik heb echt moeten leren dat die ver weg intuitie eigenlijk gewoon je gevoel is en net juist dat stukje waar je wel naar moet luisteren ipv het te negeren.

Hoe rot deze situatie ook geweest is je zal toch merken dat je er weer sterker uit gaat komen op den duur. Soms moet je helaas vaak je neus stoten om te ontdekken dat dingen anders werken dan je dacht... voor nu wil ik je veel sterkte wensen om bij te komen van deze nare situatie en de boel te verwerken.

Fijn dat je weer terugbent!

Ik voel me vandaag ziekjes, overvallen door de maandelijkse narigheid terwijl ik dacht dat dat nog even zou duren, dus nu buikpijn en moe en hoofdpijn en moe en zo maar even op de bank met de oogjes dicht. Verder had ik een gesprek op mijn werk maar dat schoot niet op, mede door dezelfde reden denk ik... was meer gezwam dan dat het iets opleverde.. tja, het is even niet anders