partners

[linde]

Hopelijk kan ik met julie delen wat ik als een weliswaar niet heel groot maar toch wel erg vervelend vindt. mijn partner is geen drinker, drinkt zelden en als hij drinkt is het 1 hooguit 2 glazen. maar nu komt het! als we samen zijn en op het terras zitten wil hij solidair met mij zijn en niet drinken, maar dat wil ik helemaal niet!! ik vind dat reuze vervelend, ik bedoel de rest van de wereld drinkt ook gewoon door en waarom niet? het feit dat ik niet kan drinken betekent toch niet dat hij zich het plezier van een biertje moet ontzeggen? ik voel me daar schuldig over! herkennen jullie dit?

[Cato]

Ja! Ik voel me ook altijd schuldig als zij solidair met mij is en dan ook niet drinkt.
Ik vind dat zij gewoon lekker een wijntje moet kunnen drinken als ze daar zin in heeft. Belachelijk dat zij door mijn probleem ook niet drinkt, denk ik dan.

[Lianne]

ja maar zou je een sigartet opsteken bij iemand die net gestopt is?
ik niet in elk geval..
ik zeg ook niets tegen mijn partner etc,maar leuk vind ik het niet die fles wijn op tafel bij het eten..

ik vind het hele avond eten niet meer leuk sinds ik niet meer drink, raffel het ook echt af.
komt wel weer..

[CPAS]

Linde,
Mijn man heeft dat ook voorgesteld. Ik heb gezegd dat ik geen bezwaar heb tegen zijn biertje bij het avondeten of zijn glaasje wijn als we uit eten. Daarop heeft hij aangegeven dat van het moment dat ik er een probleem mee zou hebben, hij het gelijk niet meer neemt voor zolang hij mij daarmee kan helpen. Dat vond ik een heel mooi voorstel. Zijn glas bier of wijn zet hij altijd zoveel mogelijk uit mijn zicht.
Wel heb ik heb gevraagd om de borrelfles uit het zicht te houden en geen open wijnflessen te laten slingeren. Die zie ik dus ook niet meer. Er wordt trouwens alleen maar wijn in huis gehaald voor visite. Als die weg is, wordt de resterende wijn weggekiept. Bier boeit me niet of nauwelijks en dat is dus gewoon in huis. Wijn en sterke drank worden geweerd.
Het is zijn keuze om dat zo te doen voor mij en ik ben daar heel blij om dat hij daartoe bereid is.
Zie je alcoholisme als een allergie, dan zijn deze maatregelen ineens niet meer zo beladen.

[emoke]

Hallo CPAS,


Ik antwoord hier maar op je mailtje , weet niet hoe ik je persoonlijk kan aanspreken , bedankt voor het mailtje over de vermoeide benen , zal het eens aan mijn huisarts vragen ,
Ben ondertussen al vijf weken AV en hoop dat dat bij jou ook nog het geval is ,
Met mijn benen is het nog steeds niet zo goed , maar ik heb al wel heel veel meer energie en voel me veel beter in mijn vel , ben trouwens terug begonnen met fietsen op de home trainer ,
Hopelijk kan ik zo mijn spieren wat meer trainen zodat ze minder pijn doen

Heel veel lieve groetjes van JP

[oleander01]

Hi Linde,

Ik vind niet dat jij je schuldig moet voelen.
Het is/was de keuze van jou partner. als hij er moeite mee had, zou hij het wel gezegd hebben.
In tegendeel. Je moet juist bewondering voor zo iemand hebben, omdat hij het meent en jou respecteert.
Zulke mensen zijn zeldzaam.
En ik ben ervan overtuigd dat hij ook niet wilt dat jij je schuldig voelt, want juist dan gaat HIJ zich schuldig voelen.
Per slot van rekening ben jij het die weet wat goed is voor je.

[fgfg]

lees mijn eerste bijdrage op wie is wie ...mijn vrouw wil scheiden ....

[BartOnLine]

Linde,

Je vind het vervelend en je hebt een schuldgevoel als je partner uit solidaritet niet drinkt wanneer jullie op een terrasje zitten. Vanuit mijn ervaring weet ik dat achter je vraag veel meer speelt dan jouw voorbeeld op een terrasje.

In je verhaal valt me op dat jij iets vervelend vind,
en dat de ander (in dit geval je partner) daar iets aan zou moeten doen.

Je voelt je zelfs schuldig door het 'hulpvaardige' gedrag van die ander.
En die ander zou jou schuldgevoeld weg moeten nemen door te handelen zoals jij het wenst?

Om je te ondersteunen, mijn verhaal:
Toen ik nog dronk had ik altijd het standpunt dat mijn partner (mijn vrouw) iets moest doen aan mijn
gevoelens. Ik was een kei geworden in het bedenken van redeneringen om een schuldvraag altijd bij de
ander te leggen.
Door mijn verwrongen gedachtes en gedrag ging mijn partner haar hulp en liefde uiteindelijk ook omzeten in exact hetzelfde gedrag. Haar (in mijn ogen) valse hulpvaardigheid accepteerde ik zolang ik maar kon blijven drinken.

Toen ik besloot te stoppen met drinken, begon langzaam mijn gedrag en gedachtes te veranderen,
ook ten opzichte van mijn partner. Dit laatste heeft wel meer dan een jaar geduurd.
En ik vond dat moeilijker om mee om te gaan dan het feitelijke stoppen met drinken.

Maar veranderde mijn partner ook mee en in hetzelfde tempo?
En zou ik dat moeten afdwingen zoals ik voorheen deed in mijn benevelde jaren?
Dat waren de vragen die mij na een jaar droogstaan bezighielden.

Na een jaar had ik namelijk nog steeds twijfels over de eerlijkheid van haar hulpvaardigheid.
Zo dronk zij uit solidariteit ook niet op een terrasje.
Maar daarentegen zette zij nog steeds streepjes op de flessen in huis (zij dronk immers wel normaal).
Toen ik na 15 maanden een kleine (maar toch) terugval had, verviel zij ook direct in een 'partner-terugval'.
En terug waren de wederzijdse hatelijkheden en verwijten van vroeger.
Zij wilde weer impulsief onmiddellijk scheiden, ondanks mijn maandenlange inspanning om droog te blijven.
Onze inspanningen om te veranderen bleken nog niet gebaseerd te zijn op vertrouwen en acceptatie.

Zo leerden we allebei dat je de eerlijkheid en vertrouwen van een ander niet kan afdwingen, ook al is het je (liefdes)partner.

Voor dit onderwerp had ik toen net als jij behoefte aan antwoorden en ervaringen van anderen.
Die kon ik toen niet zo goed vinden bij de AA groepen die ik bezocht.
De partner-problematiek was voor de meesten nog niet goed bespreekbaar (te gevoelig, te intiem?).

Daarop ben ik gaan struinen bij ervaringen van de zelfhulpgroep voor partners van verslaafden.
(er zijn bijvoorbeeld gezamenlijke meetings van AA en Ala-non, of ga eens naar het forum van cokevanjouw).
Op forums van deze groepen werd veel openlijker gesproken over specifiek de partner-problematiek.
Ik ging me langzamerhand steeds meer verdiepen in de ervaringen van 'de ander'.
Daar heb ik niet alleen veel geleerd over mijn partner, maar eigenlijk ook over mezelf ten opzichte van mijn partner.
Zo leerde ik bovendien beter de herstel-betekenis van 'loslaten' en het in de praktijk brengen van 'aan mezelf werken'.
Ook het accepteren of aanvaarden van hulp (door je partner) is iets dat geleerd moet worden. En dat geldt dus ook andersom.

Wees gerust. Het komt goed met jouw en je partner zolang je maar aan jezelf blijft werken.
(hier staat niet dat het goed komt met jullie samen, dat is aan jullie gezamenlijke inspanning ten opzichte van elkaar).

Linde, Ik hoop dat je er iets aan hebt. Je hoeft je niet druk te maken om je partners hulpvaardigheid, dat is zijn keuze. En het is jouw keuze om die hulp te aanvaarden. Geloof me, het helpt jezelf als je elkaars keuzes accepteerd (ook al ben je het er niet mee eens).

Sterkte

[Julius]

Tip: Stof tot Nadenken

Forum met berichten van kinderen over ouders met problemen, waaronder alcohol.
Schrok er van, zette me aan het denken: http://net2client.hscg.net/ZZZ...htm?3OUEv02MHPc1%C3%BE