Zeker PP, je slaat de spijker precies op zijn kop. Bij niemand hoorde ik echt. Ging ik naar mijn biol. moeder op bezoek, kraakte ze alles af wat ik deed, wat ik zei, hoe ik eruit zag enz enz. Kwam ik weer thuis kraakte mijn pleegmoeder mij weer af enz enz enz. Niemand hield van mij, ja mijn pleegvader, die wel, godzijdank. En erkenning zoek ik mijn hele leven al. Maar ik wil het afsluiten. Denken: nu is het genoeg, het is gebeurd en nu verder. Maar ik weet niet hoe dat moet. Leer ik wel. Het ergste vind ik de emoties. Negeert iemand mij, dan denk ik weer aan vroeger, zegt iemand, jij bent niks, dan ontplof ik. Daar wil ik zo graag vanaf. Hoe heb jij dat gedaan PP?