RecoveryWarrior

Nou geloof ik er zelf niet in dat waar men "hier" voor komt en de moed voorop brengt om te delen onzinnig is. Het lijk mij weinig constructief om anderen te veroordelen. Nog op herstel gericht is. Jij het jouwe en ik het mijne. Ik respecteer jouw mening. Wanneer wat ik deel of de wijze waarop niet aan jou besteed is, lees het niet. Dat vraagt niemand van elkaar hier. Veroordeel anderen echter ook niet. Mensen verschillen nou eenmaal van elkaar.

Dankjewel voor het verwelkomen en de warme berichten. 18 maanden is natuurlijk ook een prestatie, wat in die 18 maanden als alles behalve een prestatie gevoeld heeft. In een van de lieve reacties lees ik dat Cleo 3 jaar nuchter is en dat door het schrijven en lezen, hier, op dit forum. Een diepe buiging voor jou Cleo! Hetgeen ik voelde was opluchting, verlossing en vrijheid, gedurende 18 maanden nuchter leven. Een leven in gebruik is eerder een hele prestatie. De onderhandelingen met mezelf, de verbroken beloftes aan mezelf. Vandaag niet, beloof ik mezelf s'ochtends. Het is een welgemeende belofte. Alles is mij weet zeker dat ik nuchter wil zijn. Er zijn dagen waarop ik vasthoud aan de belofte die ik met mezelf eerder op die dag of de avond ervoor gemaakt heb. En er ook meteen voor wordt beloond. De avond is energieker en rustiger, slapen zonder onrust in mijn lijf en de ochtend erop fit wakker mogen worden. Deze beloning, de ervaring me levendiger te voelen, weerhoudt mij er echter niet van om opnieuw een reden - excuus - te verzinnen om tijdens het boodschappen doen de dag erop een fles wijn mee naar huis te nemen. Engelhart - Wat een mooie naam - vraagt naar de duur van de terugval. Juist omdat hierover eerlijk zijn ( op de eerste plaats eerlijk tegen mezelf ) enorme onrust, ontkenning en verzet in mij oproept, is daar eerlijk in zijn, en het benoemen door het op papier te zetten vele malen belangrijker dan het benoemen van "Er was eens een tijd waarin ik een 18 maanden nuchter muntje op mocht halen". Het eenmaal benoemd maakt dat het in de openheid is en ik het niet langer als "mijn geheim" bij me mag en hoef te dragen. Kleine stappen zetten richting mijn nederlaag omarmen. Is een grote stap in de juiste richting, om op een later moment tevens de verlossing van de vrijheid waarnaar ik terugverlang te mogen omarmen. Na 18 maanden nuchter geweest te zijn overtuigde ik mezelf ervan dat éen glas geen kwaad kon. Wat de situatie meer gewicht opgelegd heeft is dat mijn vriend, waarmee ik samenwoonden tijden deze 18 maanden meerdere terugvallen gekend en thank God overleefd heeft. Ik bezocht meetings en werkte met volle overgave aan mijn stappen. Samen met mijn sponsor - a very tough and amzing American woman - online. Zij komt uit California. " No push back, or you'e out". Is haar motto. Zij liet mij rustig éen uur par dag aan mijn stappenwerk werken. Waar ik van genoot! And way, de terugvallen van mijn vriend hielden in; nachten wegblijven, een telefoon die uitstond. Het geld dat er was ging rechtstreeks naar de dealer en de gokhal. Geld dat er niet was trouwens net zo. Laptop, nieuwe fietsen ( een aantal dagen daarvoor gekocht ), mijn sieraden, alles werd door hem gestolen en verpatst. Ik bleef echter nuchter. Ik wilde niet drinken, niet samen met hem snuiven of mee naar een donker geestdodend gokhol. Het enige dat ik wilde is dat hij naar Africa mocht. Waar hij ook na een intake, een week later naartoe is gegaan. Twee maanden rust in huis. Eenmaal thuis duurde het niet lang voordat hij teruggevallen is en ik hem na 2,5 samengewoond te hebben gevraagd heb om te gaan. Ondanks me 24/7 zorgen maken, slapeloze nachten, niet veilig voelen, op mijn hoedenzijn, geldzorgen vanwege zijn dure drugs of choice enz. Bleef ik nuchter. Dat was mijn super power. Het is geen excuus, er is geen enkel excuus om zo sterk in herstel te staan en toch terug te vallen. Zijn verslaving mag ik niet aangrijpen als een excuus, voor mijn eigen daden. Lange inleiding kort ;-)) Niet lang na zijn vertrek, wat opluchting voor mij inhield. Hield ook na 2,5 leven met iemand die geleefd werd door zijn verslaving, voor mij in dat ik een soort van ingestort ben. Iets wat eerder niet tot de mogendheden behoorde. Ik was degene die het huishouden, het betalen van de rekeningen en alles dat het leven van ons vraagt op me nam. Naar meeting bleef gaan, waar ik niet over de thuissituatie sprak. Fellows kende mijn vriend ook, van toen hij nog naar meetings ging en nuchter was. AA Staat voor anoniem. Ik kon er niet over praten. Zonder dat fellows wisten over wie ik het had. De enige met wie ik erover in gesprek was was met mijn sponsor. Zodoende ontstond naast mijn AA 12stappen werk ook Alanon 12 stappenwerk. And way, na een tijdje nadat mijn vriend verhuisde, dacht ik dat éen glas wijn geen kwaad kon. Boy' was I wrong! Sindsdien drink ik. De eerste maanden af en toe. Na een paar maanden werd het iets vaker dan af en toe en sinds nu een half jaar drink ik één fles wijn per avond. Op hier en daar een avond na. Maar die zijn niet noemenswaardig. Rond 17:00 bij het koken een eerste glas en voordat ik naar bed gaan ( 23:00 ) is de fles leeg. Nooit meer, nooit minder. Bodemdrang in combinatie met afkeer tegen katers hebben, de dag erop. Heel uitgekiend dus. Een half jaar is alweer een lange tijd. Schaamte, schud, mezelf niet zo ontzettend fantastisch vinden. Er is een weg. Openheid van geest, bereidwilligheid, eerlijk in alles, geen geheimen. It works if I work for it. Wat mij hier gebracht heeft. En wat mij mezelf nu naar meetings stuurt. En de lastigste van allemaal: Wat maakt dat ik in alle nederigheid en door alles op te biechten mijn sponsor onder ogen "moet" komen. Haar vragen te willen overwegen mij als sponsie opnieuw onder haar vleugels te willen nemen. Zij liet mij er hard voor werken. Wat inhoudt dat zij in dienst stond van mij. Geheel vrijwillig. Geen oordelen. Wel veel huiswerk en nakijk werk. Zij was degene die het werk op haar nam. Ik schaam me vreselijk. Opnieuw, dankjewel voor de belangstelling! Good talking to you again :-)) Keep coming back... Dus dat is wat ik ga doen. Met personen zoals Cleo in mijn achterhoofd en motivatie. Als zij het kan, als anderen het kunnen, als ik het eerder ook heb gekund..... Thanks for lating me share!

This first step states that " We admitted we were powerless over alcohol and that our lives had become unmanageable". Taking this first step and admitting you have a drinking problem can be difficult and scary, but it is the foundation of all positive change. Een dikke dankjewel voor dit forum! Voor de mogelijkheid om mijn gedachtes, gevoelens en verslaving met anderen te morgen delen. Het is stap 1, all over again. Toegeven dat ik machteloos sta ten opzichten van middelen. Dat ik mijn leven niet voluit leef, en weinig echte rechtuit het hart' vreugde, passie, inspiratie, innerlijke verlossing en vrijheid beleef. Na een geheel vrijwillige opname - afkickkliniek - bevlogen en geïnspireerd de kliniek verlaten. Met enthousiasme, overtuiging en gezonde spanning gestart met het aangeboden aftercare programma. Zenuwachtig, angstig en dus vooral moedig naar mijn eerste AA meeting gegaan. Tranen in mijn ogen, van herkenning in andermans ervaringen, van het gevoel voor het eerst in mijn leven "thuis te komen". Niet in de kliniek maar tijdens mijn eerste meeting bijwonen was het onmiskenbaar voor mij. Ik ben verslaafd. Ik sta machteloos tegenover middelen. Op jonge leeftijd was het drugs, waaraan ik verslingert raakte en waar ik op eigen kracht mee brak. Het is twintig jaar geleden nu. Ik besefte me dat "het" te ver ging. Ik zag mijn roekeloosheid in en ook zag ik vrienden en bekende verongelukken, verslaafd raken en er gingen mensen dood. Zonder in te zien dat ik drugs voor alcohol inruilde, is dit wat er gebeurd is. Toen ik jong was dronk ik tijdens het uitgaan. vrienden, plezier en het normaal vinden. Iedereen drinkt toch?! Na ingrijpende levenservaringen viel het uitgaansleven weg, maar de wijn bleef in huis. Sindsdien drink ik het liefst alleen. Samen met vrienden "gezellig" een wijntje drinken is voor mij niet gezellig. Drinken is een solo project. 18 maanden was ik zogenoemd: Nuchter en clean. Er ging geen dag voorbij waarop ik niet aan mijn stappen heb gewerkt. Minimaal 4 meetings per week bijwoonde. Ik leefde naar het programma. Niet eerder ben ik oprecht, tevreden, dienstbaar, open, eerlijk, bereidwillig and so damn gelukkig geweest. Creativiteit, inspiratie, het gierde door mijn hart en hoofd. Geen solo projecten meer. Vervuld met zingeving, energie, ideeën, zelfvertrouwen, vertrouwen in anders en vervuld van geloof en overgave. Waarom ik teruggevallen ben is niet perse waar het om gaat. Ik ben verslaafd, dus redenen en excuses ervoor bedenken daar ben ik keizer in. Ik ben teruggevallen omdat ik verslaafd ben. Wat voor mij inhoudt dat ik inderdaad powerless ben en mijn leven onoverzichtelijk wordt, wanneer ik drink. Het gaat ook - in mijn geval - niet om de hoeveelheid. Het gaat om de obsessie. Het de hele dag met mezelf onderhandelen. Waardoor ik mij minder energiek en bevangen door het leven voel. Mag ik in dit forum dingen zeggen, zoals: Kak? :-)) Ik voel dat ik heb gefaald. Ik heb spijt van het eerste glas. Van denken dat het kan en nog het meeste van alles wat ik in 18 maanden geleerd heb, binnen éen ogenblik vergeten bleek te zijn. Terug bij... Waar ik eerder ben geweest. Op de juiste plek in mezelf en op de juiste plek waar mensen begrijpen waarvoor ik deel en zelf gelijksoortige ervaringen opgedaan hebben. Terug bij de eerste stap zetten: Ik ben verslaafd. Ik sta machteloos tegenover middelen en mijn leven is onhanteerbaar geworden. Niet kort van stof ;-)) Mijn hart moest ik na het te lang voor mezelf houden luchten. Morgenvroeg na een te lange tijd niet gegaan te zijn, naar mijn eerste meeting. Opbiechten. De schaamte voorbij. De eerste stap durven zetten, richting herstel. Thanks for letting me share en voor het luisteren.