Sorry, mensen. 'k probeer mee te lezen, maar de woorden en zinnen gaan allemaal langs me heen. M'n ogen gaan over de tekst maar de boodschap ontgaat me gewoon. Vandaar dat 'k moeite heb met inhaken. Wat is dat toch?! Wat is er toch in Godsnaam aan de hand met me?!
'k begrijp de terugval ineens héél goed. Je bent gestopt, maar de beloning blijft uit. Sterker nog, je wordt afgestraft. Physiek en mentaal lijdt je. En dan lijken uren dagen maanden een eeuwigheid te duren. Een niet-aflatend bombardement van precisie verschrikkingen. Damnation without relief.
Of ben 'k op een leeftijd beland dat 't leven meer gaat nemen dan geven? Vijfendertig. Dat is op de helft, niet? 'k zal binnenkort (dat kan goed nog 2, 3, 5(?) jaar duren) m'n oma wegbrengen. M'n moeder en haar man; nog 10 jaar? vijftien? Twintig? Wie zegt dat ik die tijd nog heb?! Jakkes!
Excuseer, mensen. 'k ben weer in m'n Modus Mismoedigus. Nog maar even een sterke bak kamillethee. Met wat lekkers...