anton

.

.

.

.

.

.

Houten, je geeft een buitengewoon krachtige samenvatting van mijn opvatting. Laatst dacht ik nog, en ik schreef het ook ergens maar dan in een pv-bericht, dat het probleem ontstaat als je ergens bij stilstaat. Dan valt eigenlijk alles weg, elk beeld van jezelf valt dan weg, of wordt onzinnig. Als je dat dan gaat verklaren dan worden die verklaringen ook onzinnige verklaringen. Dus als je dan zegt "god wat ben ik toch (in tegenstelling tot anderen) een eenzaam mens", dan zegt dat allemaal niet veel. En dan kom je weer op gang, krijgt de boel weer snelheid, en dan is er weer het normaal leven met de gebruikelelijk waanzin van de dag. Maar dan speelt die onzinnige verklaring plots mee (dat je zo eenzaam bent). Het speelt dan mee in de achtergrond. Die maakt dan in de achtergrond deel uit van je nieuwe complexiteit. Want dat ben je dan tenslotte: een nieuwe complexiteit die zichzelf kennelijk eenzaam vind. Maar of je het echt bent? En wat is echt? Of niet echt? En het is nog onmogelijker om nu de vraag te beantwoorden: wat is eenzaamheid (in jouw geval)? en waarom? Het is hollen of stilstaan. Het is helaas het een of het ander, een tussenweg is uitgesloten. Een lastige zaak.

WFH zei het al: De mens is als een eenzame drenkeling op een vlot, op een wijde uitgestrekte zee temidden van andere eenzame drenkelingen op vloten. Volstrekt onmogelijk om elkaar te bereiken. Hier zijn het eenzame woorden op vloten. Die kunnen ook alleen maar wat roepen, meer niet. Geen pretje!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Je stroomt wel mooi over, Emma, heel mooi. Overigens heb jij je benen gelukkig nog (ik dacht ook niet anders hoor) en ben ik nog een gweldige kok!

Dan gaan ze weer de berichten, links en rechts, fraai is dat!

Emma, Mijn moeder deed de zaken altijd kort maar buitengewoon positief af, als iemand een been moest missen, dan zei ze dat hij geluk had gehad want het hadden er ook twee kunnen zijn. Van iemand die blind was, kon ze vinden dat die iemand er goed vanaf was gekomen omdat naast blind ook tevens doof tot de mogelijkheid had kunnen behoren en dat het dus allemaal heel veel erger had kunnen zijn. Ik moest met je bericht over de maakbaarheid ook erg veel denken aan de Franse mevrouw, Isabelle Dinoire. Zij bedankte gisteren in een persconferentie met een volstrekt verwrongen maar zeer nieuwe mond, in onverstaanbaar Frans haar doctors en de vorige eigenaar van het gezicht voor alle nieuwe mogelijkheden die haar gezichtstransplantatie al als gevolg had gehad. Mensen keken weer eens zonder afschuw naar haar. Kennelijk kun je aan alles iets positiefs ontlenen. Ik hoorde dat ze zelfs weer is gaan roken. Of het van tevredenheid is, dat weet je natuurlijk niet zeker, maar als iemand gaat roken dan geeft dat wel te denken. Een Nederlandse specialist vroeg zich nog af hoe lang het goed zou gaan en of er geen afstotingsverschijnselen zouden zijn, misschien snel maar misschien pas over vijf jaar. Stel je voor, je bent net aan nieuwe gezicht gewend en dan stoot het ontevreden je oude lijf af. Wie wie is het hele verhaal weet je dan eigenlijk ook niet meer. Laten we met Isabelle maar hopen dat het gezicht er voor altijd op blijft zitten, want het is haar zeer gegund. Ook bijzonder ingewikkeld is het voor mensen met amputaties, daar ben ik het wel eens. Er is een psychisch pijnlijk onthechtingsproces waar onrealistisch positivisme zeer zeker niet op zijn plaats is. Het ergst en zeer moeilijk te begrijpen, lijken mij de fantoompijnen: kiespijn aan een reeds getrokken kies, jeuk aan een niet aanwezige voet. Maar vaak zijn het geweldige en vrijwel ondraaglijke pijnen. Het is een soort van serendipiteit, je bent er niet naar op zoek - dat is bij amputaties natuurlijk een wat macaber understatement - maar je vind wel iets. Alleen is het bij fantoompijn niet echt vinden. Want pijn kun je niet vinden, die kun je alleen maar hebben, denk ik zo. Erg vrolijk wordt je er allemaal niet van. De specialist voorspelt een Isabelle een verschrikkelijk ingewikkeld psychisch acceptatieproces van het nieuwe gezicht. Met de acceptatie van je geamputeerde benen zal het niet veel beter zijn. Ik zat me ook af te vragen hoe jouw psycholoog dat zou hebben gedaan, zou hij naar de (vreemde) genen hebben gewezen of juist naar een gebrek aan (eigen) genen? Mijn moeder zei dat vroeger vaak tegen me, hoewel ze er op het laatst van haar leven wat onzeker over werd: "ze kunnen veel hè, Anton, die doctors, ze kunnen bijna alles". Mijn moeder geloofde kennelijk ook in de maakbaarheid. Mijn moeder kennende, deed ze dat tegen beter weten in.

Ik heb het gevoel dat een stilte hier een soort wissen van berichten is. Net zoals het niet schrijven van berichten een soort van wissen van niet-geschreven berichten is. Misschien zijn er wel lezers in de anonimiteit. Maar die zijn van zichzelf al gewist en door er niet te zijn geven ze onze eenzame berichten ook verder niet veel kans. Een stilte in de werkelijkheid is, hoewel vaak oneindig veel pijnlijker, beter te begrijpen. In het forum is stilte als vergeten worden, in de werkelijkheid is stilte een uitrdukkelijk aanwezig zijn. Er is overigens nog een alternatief, zo bedenk ik mij, dat is omgekeerd wissen, zoals Piggelmee dat doet, namelijk het zeggen dat je iets gewist hebt. Daarmee tover je het als het ware weer tevoorschijn. Het gewiste krijgt dan toch lading, soms - zoals hier bij piggelmee - een bijzondere lading. De methode munchhausen dus. Er is dan ook nog eentje waar ik wel eens mee kom, het wissen van oude berichten. Dan dreig je met een stilte in het verleden. Dat kan niet echt. Het is een dom soort wissen omdat je er alleen degene mee treft die het nog niet hebben gelezen.

.

.

.

.