rianne

Hoi Judith, Ook ik ben nog maar net lid van dit forum. Het beseffen en daarna toegeven dat er een probleem is, is de eerste stap in de goede richting. Ik ben nu twee dagen nuchter en het gaat, maar ik merk dat ik af en toe toch heel erg graag even een borrel wil pakken. Ik weet niet of en wanneer dat gevoel over gaat, maar het besef dat het helemaal mis ging heeft mij toch met beide benen op de grond gezet en geeft me een motivatie om vol te houden (ik ben wel zo realistisch dat ik terug kan vallen --> maar dan is nog niet alles verloren! Iedereen valt wel eens! Heel veel sterkte Rianne

Hoi Kaia en Geer, Bedankt voor jullie reacties. Zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben (inmiddels al heel wat herkenning gevonden hier) en ook dat er niet meteen een oordeel geveld wordt (woorden als 'slet', 'sloerie' etc)... Ik schaam mij voor hetgeen gebeurd is en het zo opschrijven als het is, was voor mij best een moeilijke stap. Enerzijds wil ik graag weten wat er gebeurd is, anderzijds vraag ik me af of het juist zal zijn als ik het weet... Belangrijkste is dat ik wakker geschud ben en ik besef nu ook dat ik steeds heb ontkend (hoe herkenbaar). Ik merk helaas ook dat alcohol ook zo belangrijk is sociaal gezien... Vandaag een spontane actie van wat studiegenoten om na avondcollege wat te gaan drinken. Deze keer heb ik afgehaakt. Met een spa'tje rood aan de bar zitten kan ik nog niet. Zeker niet daar men weet dat ik altijd een grote voorstander was van borrels. Als je vier maanden terug had gezegd dat ik nu al drie maanden niet meer rook had ik je vierkant uitgelachen. Iedereen wist dat er een reden in mijn leven was om (tijdelijk) te stoppen (zwangerschap) en eentje om definitief te stoppen: als ik in mijn graf zou liggen. Dat ik van de ene op de andere dag zou stoppen kon ik toen zeker niet bevroeden. Eerlijkheidshalve dien ik te bekennen dat ik af en toe nog een sigaretje rook, maar de volgende dag taal ik er niet meer naar... Nu ' lijkt' het alsof ik spontaan ben gestopt met drinken... maar deze wake up call is denk ik de laatste die ik krijg. Ik hoor mijzelf nog zeggen tegen mijn man (toen hij epileptische toevallen kreeg als hij een dag niet of minder dronk) "Dit is je wake up call, doe nu wat! Nu kan het nog, de volgende kan fataal zijn!" Hij heeft het geprobeerd, maar nooit met overtuiging. Dat is, denk ik, het verschil tussen hem en mij: ik wil nog verder (ook al heb ik niets meer), hij wilde niet verder (ook al had hij nog alles)... De wil is (naar mijn bescheiden mening) het toverwoord...

Door recentelijke gebeurtenissen ben ik mij gaan zorgen maken over mijn alcoholgebruik. Gisteren was ik geschokt toen ik wederom wakker werd en mij niet kon herinneren wat de avond ervoor was gebeurd. Deze keer sloeg het extra in omdat er zoveel mensen bij zijn geweest en ik wakker werd bij een vreemde... Slechts flarden herinner ik mij, maar getuige de blauwe plekken die ik heb zal ik in ieder geval wel gevallen zijn. In de afgelopen twee maanden is het mij drie keer voorgekomen dat ik na het drinken van alcohol wakker werd met een enorm gat in mijn geheugen. Alsof opeens het licht is uitgegaan, maar toch schijn ik (in ieder geval de eerste twee keer) normaal gefunctioneerd te hebben. Bij een keer weet ik zeker dat ik niet te veel had gedronken ('slechts' 4 tot 5 glazen wijn: daar heb ik nooit moeite mee gehad). Ik zou beter moeten weten wat betreft omgaan met alcohol: mijn man was alcoholist (en ik heb toen de vele facetten meegemaakt) en heeft tijdens een dronkenschap een fatale dosis medicatie genomen. Enkele dagen daarna vond ik hem pas toen ik terugkwam van mijn werk (cursus) elders. Die aanblik achtervolgt mij nog. Over het algemeen heb ik mijn alcoholgebruik goed in de hand, maar op feestjes of iets dergelijks gaat het helemaal mis: ik drink door... Dit gaat ten koste van alles. Mijn lichaam, mijn geest, mijn werk en studie... en dat terwijl ik een goede toekomst heb. Ik heb het gevoel een wake up call te hebben gehad en wil me inspannen om nu echt alles in de hand te krijgen. Ik word 30, heb nog heel wat jaartjes voor me en die wil ik niet slijten zoals mijn man dat deed. Ik hoop hier steun te kunnen vinden en woorden van steun te kunnen lezen. Ik zal misschien niet vaak reageren, maar wel vaak lezen. Soms ben ik gewoon te langdradig (zoals nu) en daarmee wil ik mensen niet lastig vallen. Rian