Sika

Ik kijk echt uit naar die omslag Mariann. Dankjewel voor je lieve berichtje!

Hi James, daar heb je een heel goed punt. En absoluut waar, ik realiseer me goed dat er uiteraard iets achter zit. Ik weet alleen niet zo goed waar ik moet beginnen. Het gewoon maar laten gebeuren en de gevoelens aangaan? Moet ik in therapie? Ik ga het zeker een kans geven, sterker nog, het is pas 5 maanden maar nog steeds heel zeker van mijn zaak. De voor en nadelen op papier, daar grijp ik regelmatig naar terug. En als ik me somber voel ga ik podcasts luisteren. En hier schrijven. Heel erg bedankt voor je liefdevolle bericht

Hoi Francoise, dankjewel voor je steunende woorden. Dat geeft me hoop

Ja, dat is een rake opmerking Bumperjim... inderdaad een hop storytelling en nostalgie. En absoluut waar dat de shit erom heen nog veel zwaarder weegt dan de struggles die waar ik nu mee deal. Ik ben nog steeds vastberaden geen druppel te drinken want ik weer dat ik dan meteen weer om ben. Dankjewel voor je steunende woorden

Lady Jane, dankjewel voor je liefdevolle bericht. Het raakt me en steunt me. Ik geef het nog wat tijd. Dankjewel ❤️

Hoi allemaal, Ik ben Sika, 51 jaar, en vandaag 140 dagen geleden gestopt met het drinken van alcohol. Ik was een weekend-wijn-binge-drinker. Doordeweeks weinig tot niet, maar in het weekend des te meer. Ik ben heel vastberaden gestopt en sta nog steeds vierkant achter mijn beslissing, maar ik vind het leven in toenemende mate minder leuk. Na de aanvankelijke euforie van de eerste maanden, battle ik nu met sombere gevoelens hoe ik dit nieuwe leven moet inrichten. Ik eet gezond, sport elke dag en heb een zeer actieve leefstijl (ook al voordat ik stopte met drinken), maar ik mis de gekkigheid en gezelligheid, de feestjes, de borrels, de lange avonden in park of tuin, de openheid, nieuwe mensen ontmoeten. En dat kan ik dus echt niet vinden als ik nuchter tussen aangeschoten mensen sta. Waar ik in eerste instantie nog nuchter naar borrels ging, vermijd ik die nu liever. Het zegt natuurlijk genoeg dat ik alcohol nodig had om de borrels leuk te maken, maar toch mis ik het. Ik snap dat dit iets is waarvan ik afscheid moet nemen en dat wil ik ook, want ik wil niet moeten drinken om iets leuk te vinden, maar ik heb het daar moeilijk mee. Het voelt als rouw, afscheid. Heel dubbel. Is dit een fase? Ik begreep dat "the wall" normaliter tussen de 6 en 12 weken valt. Heb ik misschien een verlate variant? En ik snap echt wel dat het leven ook niet altijd leuk is en dat je alles extra intens gaat voelen zodra de grijze sluier verdwijnt, maar ik battle nu echt met gevoelens dat het leven leuker was toen het nog vol mensen, borrels en gezellgheid was. Dat er iets was om naar uit te kijken. Ik heb nu eigenlijk nergens zin in. Mijn agenda is gevuld met gezin, werk, sport en studie, maar het voelt leeg. Ik ben in mijn omgeving zo ongeveer de enige die geen alcohol drinkt. Mijn beslissing wordt gelukkig door de meeste mensen geaccepteerd en gesteund, maar toch blijf ik me hier eenzaam en zoekende in voelen. Is er iemand die dit herkent? Dankjewel alvast voor je reactie, ik stel dat zeer op prijs.

Dankje voor je bericht Lika. Heel fijn om te horen

I know. Nu nog "even" die knop vinden. Dankje voor je bericht Cleo

Ja, daar heb ik niets aan toe te voegen, ik weet het. Je hebt helemaal gelijk. Ik ga Maartje en Pelle eens opzoeken, dankje voor de tip. En dankjewel voor je bericht Lonster

Hoi Pipi, dankjewel voor je uitgebreide en begripvolle bericht. Dat doet me veel. Je noemt een verslavingsgroepje, maar ik heb niet 1 vriendengroep, maar vele, waaronder verschillende collega-groepen, hobby-groepen, schoolgroepen, burengroepen, festival-groepen, vrienden-van-vriendengroep, ga maar door. Ze staan los van elkaar, maar vrijwel iedereen drinkt (al zijn er natuurlijk verschillen in hoeveelheden en frequentie). Het mijden van deze groepen betekent het einde van mijn sociaal leven. En voor een sociaal dier als ik, is dat geen leven. Ik ben altijd al een sociaal dier geweest, ook als kind en dat ging prima zonder alcohol. Het is dus niet de alcohol die mij een sociaal dier maakt. Waar ik dus het liefst naar toe wil is dat ik in deze groepen kan blijven, maar dan met een theetje of cola. Ik heb namelijk niet (meer) de illusie dat ik het gewoon bij twee drankjes houden. Ik zal me verdiepen in de verslavingszorg, maar het zal anoniem moeten want een aantekening in mijn patiëntendossier betekent het einde van mijn carrière. En dat is zeker het begin van het einde. Lieve dappere Pip, ik wens je heel veel moed en kracht in jouw proces!

Verschrikkelijk. Dat is ook mijn angst. Zulke verhalen helpen wel.. ik weet dat levercirrose lange tijd ongemerkt blijft.. dankjewel voor je bericht Bob.

Dankjewel voor je berichtje Adri. Allereerst goed punt... social drinken in tijden van corona. Ik zal het uitleggen. De borrels gaan gewoon door, maar dan via Teams, Zoom of Skype, of op minimaal anderhalve meter (bijvoorbeeld met de buren vanaf de andere kant van de schutting, met vrienden vanaf bootjes, vrienden vanaf de andere kant van het water dat aan onze tuin grenst, etc). Juist omdat er geen morgenochtend is dat we weer vroeg op moeten, is het nu (al 9 weken) elke dag vrijdag. Vandaar. Goed punt ook dat ik geen plan van aanpak heb. Je hebt gelijk. Dat duidt misschien ook wel mijn wanhoop aan. Ik weet het echt niet meer. Volgens mij moet ik eerst half dood neervallen met levercirrose voordat er iets gebeurt. Zo voelt het althans. Ik weet dat ik keuzes moet gaan maken. Dit voortzetten is gewoon struisvogelpolitiek. Ik zal er over gaan nadenken. Dankjewel voor je goede punten!

Dankjewel Anne. Het is de eerste keer dat ik het zo opschrijf. Een alcoholist heeft de neiging om alles te vergoelijken, maar het is wat het is. En dat is niet fraai. Alles op papier zetten en eerlijk over zijn is misschien wel de eerste stap naar de honder-en-eenste keer stoppen die wel een succes wordt ;-) We gaan er voor, fijn om je hier te volgen en elkaar te kunnen steunen <3

Dat is een goed idee Anne. Ik ga me even douchen (zit nog in badjas... normaal gesproken had ik er een wijntje naast gehad) en dan ga ik naar bvuiten.. even zuurstof tanken en zon op mijn gezicht. Dankjewel voor je steun!

Hoi Anne, wat goed van je! En wat geweldig dat je rook dat dat pak naar ouwe ranzige glasbak stonk.. inhoud dat. Ik ga vanaf vandaag met je meedoen. Fijn als ik op je mag leunen, want vooral in deze tijden van de corona (in mijn geval geen werk, dus lange dagen waarin ik niet scherp hoef te zijn en zonnige tuin die om 12.00 al lonkt om een roseetje) vind ik het extra lastig. Ik heb mezelf voorgesteld op de voorstelpagina. Dankjewel voor je berichtje! Liefs, Sika

Hoi lieve Anne, je verhaal is zo herkenbaar. Had mijn verhaal kunnen zijn. Laten we elkaar hier vasthouden en steunen. Vandaag is mijn eerste dag. Het is nog geen half drie dus misschien heb je dat wijntje nog niet in geschonken. Doe je dan met me mee? En anders vanaf morgen? Liefs, Sika

Hoi, ik ben Sika, 47, volgens de criteria een alcoholist, en ik ben al honderd keer gestopt met alcohol. Ik drink ongeveer een liter wijn per dag, maakt me niet uit welke, met uitschieters naar 4 liter. Ik kan me minstens twee keer per week niet meer herinneren wat er de avond ervoor gebeurd is en word meerdere keren per week 's nachts wakker met hartkloppingen, een pijnlijke lever en spijt. Paracetamol voor de katers is niet aan te slepen. Ik heb artrose en maagzweren; beiden doen het niet goed op alcohol. Mijn gezicht is rood en opgeblazen, terwijl ik best een leuk -nog redelijk jong- koppie heb, maar die holt inmiddels van me af. Mijn gezinsleden staan altijd op scherp als ik veel alcohol achter de kiezen heb, want dan krijg ik een scherpe tong en ga ik soms op oorlogspad. Ik heb wel eens een wijnglas naar mijn man gegooid, die vervolgens gehecht moest worden. Ik kan er nog steeds om janken. Het aantal gênante pijnlijke voorvallen is nietn te tellen, om over spijt, schaamte en schuldgevoel nog maar niet te spreken. Ik schaam me dood en durf er met niemand over praten. Vooral niet omdat ik dan misschien wel "geadviseerd" word om te stoppen met drinken, mensen die me extra in de gaten gaan houden en me er op gaan wijzen, en ik heb nul vertrouwen in mezelf of ik wel kán stoppen of ik eigenlijk wel wíl stoppen (intrinsiek), zeker gezien alle keren dat ik gefaald heb. Ik heb een baan met veel fysiek werk, waarvoor ik ook regelmatig op fitheid getest word door middel van sporttesten. Daardoor hield ik mijn alcoholconsumptie vóór het coronatijdperk nog redelijk in de hand. Doordeweeks lukt het om het bij niet tot max 4 wijntjes te houden, maar in het weekend volgden dan wel twee binge-partijen zonder herinnering achteraf. Gemiddeld zat ik toen op 25 tot 35 wijntjes per week (en mijn wijntje bestaat uit ongeveer 2 units.. nogal grote glazen), toen al een zware alcoholist, maar sinds het coronatijdperk zit ik inmiddels op ongeveer 50 a 60 eenheden. Ik sport veel, eet heel gezond en wil geen troep in of aan mijn lijf en toch vergiftig ik mijn lichaam en geest dagelijks. Vreemd genoeg heb ik wel een extreem goede conditie en kan ik me makkelijk meten met mensen die 20 jaar jonger zijn. Ook cognitief blijf ik sterk, ook als ik een zware kater heb. Mijn credo is "bij nacht een man, bij dag een man". Ik functioneer goed op mijn werk: kan scherpe dialogen aangaan, empathische slechtnieuwsgesprekken voeren, gestructureerde vergaderingen voorzitten. Mijn werk is dus niet echt een stok achter de deur. Wel maak ik me veel zorgen over de lange termijn gevolgen, als kanker en geheugenproblemen, maar dat duw ik weg. Ik ben een paar keer gestopt met refusal, met een slap excuus naar mijn huisarts (zogenaamd omdat ik wilde meedoen aan een stopactie), maar refusal heeft een wisselwerking op andere medicatie. Toen ik een spoedoperatie had, had de hele medische staf een grote uitdaging aan mij, omdat refusal bijna niet samen gaat met narcose-middelen en pijnstillers. Los van de andere bijwerkingen als misselijkheid genoeg reden om daar niet meer aan te beginnen. Daarnaast ben ik een legio keren gestopt met diverse zelfhulpboeken, ikpas en I am Sober. Periodes variërend van een dag, tot 5 maanden. Ik voelde me, met name in de langere perioden, fysiek fantastisch. Ik sportte veel, was veel buiten, en had opeens mega veel tijd over. Ook het feit dat ik mezelf had beloofd om nooit meer een druppel te drinken, hielp erg. Ik hoefde er gewoon niet meer over na te denken en de gedachte aan alcohol kon ik dan ook makkelijk wegduwen, want drinken was immers geen optie meer. Het ging vooral steeds weer fout bij gezelligheidsborrels. Lekker een bbq of een borrel met vrienden in de tuin, bootje varen met een picknickmand met wijn, naar het strand zonsondergang kijken met een paar roseetjes. Ik ben nogal een gezelligheidsdier en ben minstens een paar keer per week in zo'n setting, met vrienden die allemaal (veel) drinken. In de langere perioden dat ik was gestopt met alcohol, zag ik ook bijna geen mensen meer, omdat ik de borrels liever uit de weg ging. Om de kat niet op het spek te binden, maar ook omdat mijn vrienden allemaal drinken en ik het gewauwel dat later op de avond ontstaat vermoeiend vond. Maar man, wat miste ik het! Alle gekkigheid, de mooie gesprekken doordat remmingen wegvallen en iedereen kwetsbaar en open durft te zien, de gekke vraagspelletjes later op de avond, met elkaar dansen rond een vuurtje. Voor mij betekent stoppen met alcohol afscheid nemen van zulke momenten. En dat is dus ook gebleken in de keren dat ik meerdere maanden gestopt ben. Ik vind het sociaal gezien echt een aderlating. Psychologen zullen daar ongetwijfeld wat van vinden. Dat je je geluk en gezelligheid en uit jezelf moet halen enzo. Maar ik weet gewoon niet hoe. Wie herkent dit? Vandaag is weer mijn "eerste dag". One day at the time. Ik hoop hier steun en support te vinden. Herkenning. En misschien dat ik zelf ook af en toe iemand een hart onder de riem kan steken.