Zit de 5 al in de klok…?
Zoekend naar de oorsprong van deze uitdrukking, kwam ik enige tijd geleden via een merkwaardige, digitale, niet bedoelde omleiding, terecht op dit forum. En bleef daar nogal een tijdje hangen. Las wat draadjes hier en daar. Wat ik las was heel soms hilarisch, vaak verbijsterend, en nog vaker hartverscheurend maar bovenal meer of minder herkenbaar en vooral confronterend.
De dagen dat ik de laatste 30 jaar niet heb gedronken zijn op 1 hand, nou ja, nou overdrijf ik toch, vooruit 5 á 6 handen, te tellen. Het werd door de jaren heen wel heel langzaam steeds meer. En veel verder dan 4 á 5 dagen droog kwam ik nooit.
De kwalijke excessen van de grootse en meeslepende jonge jaren zijn wel verdwenen weliswaar maar daarvoor in de plaats kwam het iedere dag (net iets) teveel drinken.
Vrijdag 1 november bedacht ik me welgemoed dat een maand zonder alcohol na zo’n anderhalf jaar gemiddeld een liter wijn per dag, vaak wat meer, zelden minder, wel eens een goed idee zou zijn. Optimistisch vertelde ik de Geliefde van mijn zgn. “Sto(p)vember” en daar ging ik.
Rond een uur of 5 in de middag vond ik het niet zo’n best plan meer. Sterker nog, waarom had ik dit in godsnaam bedacht? Sukkel. Zuchtend en steunend werkte ik me door een alcoholvrij biertje.
Na het eten ging het wel weer maar ik verveelde me te pletter, had nergens zin in en ging vroeg naar bed alwaar ik natuurlijk, kets-nuchter, de slaap niet kon vatten. Een halve Valium maakte aan dat probleem een eind. Morgen weer een dag.
De volgende dag bleek de 13-jarige hond ziek, kwam de dierenarts langs en werd schoorvoetend besloten het lieve dier te laten inslapen. Toen de 5 die dag in de klok zat, zat de inhoud van de eerste fles wijn in mij. Nood breekt wet (onzin natuurlijk). Wederom vroeg naar bed na alle emoties met een tweede fles achter de kiezen. De bijzonder brakke en verdrietige dag die volgde zette me aan het denken. Ik had geen hond meer maar wel een kater. Had het me nou geholpen, dat geslurp?
Natuurlijk niet. Ik had de pijn en het verdriet even uitgesteld, ondergedompeld. En die kwamen nu, dubbel zo sterk inclusief kater, om aandacht vragen. Totdat ik een fles opentrok en het rauwe verdriet langzaam veranderde in een te hanteren vorm van foezelige weemoed. En wederom volgde een tweede fles en een tweede brakke dag. En ik dacht aan die draadjes die ik had gelezen op dit forum.
Zo langzaamaan kan ik mezelf niet meer wijsmaken dat ik iemand ben die gewoon lekker drinkt. Kan ik mezelf ook niet meer zien als iemand die weleens te veel drinkt. Of als een “functionerend alcoholist”. Als ik heel eerlijk naar mijn leven kijk, zie ik de laatste jaren Koning Alcohol langzaam terrein winnen op alle vlakken daarvan, met alle gevolgen van dien. Mijn weidse Koningkrijk is zo langzaamaan verworden tot een klein eilandje. Waar ik als Koning steeds minder heb in te brengen. Ik wil mijn Koningklijke Domeinen terug, met alles derop en deraan.
Nooit meer drinken lijkt erg lang. Blijven doordrinken zoals ik doe begint beangstigend te voelen. Dus heb ik mezelf maar weer eens op rantsoen gezet. Drank in de kast. Kast op slot. De geliefde beheert de sleutels.
Zelluf doen maar niet alleen. Die bleef wel hangen… Vandaar dit bericht.
Bovenstaande schreef ik 6 dagen geleden. Vond dat ik, alvorens deze lap tekst (sorry bout that) te plaatsen, eerst maar eens die rantsoenering in de praktijk moest brengen. Ik ken mezelf… Maar verdomd, het is gelukt. Zes dagen lang 4 gewone blikjes bier per dag in plaats van anderhalve liter wijn. Niet 0 maar wat een verschil. En ik merkte dat het hielp om zo nu en dan wat te lezen hier. Dat mijn perceptie ten aanzien van drank en mijn eigen drankgebruik daardoor behoorlijk begint te veranderen. Ik heb nog niet echt een plan. Dat hoop ik hier uit te vogelen.
