orleando

Het stomme is, dat ik elke dag denk, dat ik erb eter van word. Dan drink ik weer en word uiteraard daarna doodziek. Daarom typte ik hier net al; ik leer het ook nooit...Zo boos op mezelf:wacko:

ik zit net een beetje rond te neuzen over thema's enz. en kom ineens het berichtje tegen van Houtje over Borderline...Yep...ik dus ook en toen ik de diagnose hoorde en wat het inhield, vielen bij mij ook de puzzelstukjes op z'n plek qua mijn eigen gedrag, emoties enz. Welliswaar heb ik ook een lichtere vorm ervan, maar toch. Hopelijk is er wat aan te doen (is het eigenlijk erfelijk?) en kan ik straks beter met mezelf omgaan.

Jongens, jullie hebben lang niks van me gehoord...ook niks meer bijgelzen. Sorry Laatst al 4 weken de opvang ingeweest en vanf de 16e ga ik alweer...Ik leer het ook nooit...Drink van 's morgens vroeg tot bedtijd...Hoezo gremlins?? Die verzuip ik een dag lang...Dit is absoluut niet goed, mis jullie ook allemaal, maar ik zal het toch ooit 1 keer moeten leren. Stoppen is niet zo moeilijk , maar ervanaf blijven dat is de kunst....Houtje, dat berict van het gat in je hart neem ik mee naar de opvang. Misschien leert een ander er wat van.

IK ga er even tussenuit, kids halen, eten, kids brengen en dan krijg ik visite van een vriendin...die weet dat ik dronk...Eng, maar ik ga het niet uit de weg om erover te praten. Is voor de opname anders geweest, maar dat is ook veranderd bij mij. Laat de mensen maar praten, ik weet zelf wat de waarheid is. Maar dit is een goede vriendin, die niet over me oordeelt en me wil helpen. Die zijn er dus ook, gelukkig!

Een paar van die zinnen, die ik op papier heb gezet tijdens onze gesprekken. Vond ze wel treffend voor mezlef dan. Pippi, ik ben bijna 2 weken opgenomen geweest, maar aangezien ik zo'n huismus ben...Ik hou veel van manlief en kids en ik mis ze bij wijze van al, wanneer ze naar school en werk zijn. Daarom ga ik volgend schooljaar ook werken. Dan zit de jongste ook op de basisschool en ben ik alleen thuis. Het geld kunnen we goed gebruiken, ik heb afleiding en geen verleiding en ik doe nuttig werk, dus misschien goed voor m'n ego en ga ik wat positiever over mezelf denken.

- Al is de deur richting de drank nog zo groot, hij kan altijd dicht - Gewoontes die er met de paplepel zijn ingegoten, scheppen we met een theelepeltje weer uit - Drank is mijn niet mijn vriend, maar mijn vijand en vijanden haal ik niet in huis - het wordt tijd bij mezelf stil te staan

Pippi, zoiets zouden mijn kinderen ook doen...De oudste zwaait tijdens de zwemles en gaat dan koppie onder... Ik word een beetje verlegen van al jullie complimenten...voel mezelf helemaal niet dapper. Ik heb daar een soort van les gehad in terugvalpreventie en we moesten allemaal een noodplan maken voor het geval je weer wilde drinken. Het vorige noodplan werkte niet, dus ik heb een paar zinnen voor mezelf op papier gezet, die ik opving uit onze gesprekken. Die ga ik met een dikke stift op een papier schrijven en op de binnenkant van een keukendeur plakken. Daar kom ik toch tig keer per dag, dus elke keer als ik die deur openmaak, zie ik de redenen voor mezelf waarom ik niets in huis moet halen. Ik schrijf ze hier wel op straks. Wellicht helpen ze jullie ook of geef je er een eigen persoonlijke toevoeging aan en houdt het jullie ook tegen (weer) te drinken. De gremlins liggen hier in grote hoeveelheden op de loer en de verleiding is natuurlijk groot. Groter dan in de kliniek, want daar worden de tassen gecontroleerd en je bent in een andere omgeving en de trek was bij mij weg. Helaas nu niet, maar ik hou m'n poot stijf en wil niet weer op m'n gezicht gaan.

Dankje, Tina! Al voel ik me helemaal niet zo, voel me nog steeds een nul, maar dat heeft ook tijd nodig. Och, ALLES heeft tijd nodig en dus ook veel tijd om van die rommel af te blijven. Kan wel een jaarproces worden, werd me daar verteld. Er zat trouwens een kroeg tegenover de kliniek:D. Wel een raar gezicht, dat er op een gegeven moment een stomdronken vent bij z'n vrienden op het terras probeerde te gaan zitten en een biertje te bestellen, vervolgens over de stoelen struikelt van dronkenschap en lallend aankondigd, dat hij toch maar naar huis gaat. Hij haalt de stoel niet eens, hoe denkt hij thuis te komen?? En ik wil m'n ervaring zeker met jullie delen; worden wel lappen tekst, denk ik... Vooral veel geleerd van de medebewoners. Ging met een paar goed om en we hebben vaak lange gesprekken met elkaar gehad. Ook van hun gehoord, meer aan mezelf te moeten denken. Ik cijfer mezelf te vaak wef om het goed te doen voor een ander. Vervolgens word ik nog depressiever en dan ga ik drinken. Ik drink m'n gevoelens weg en dat is niet goed. Weet ik zelf ook wel, maar draai de knop maar om om niet aan drank te hoeven denken. Kan die knop helaas niet resetten, want dan had ik het beslist gedaan.

Har, jij ook al zo'n weigerende pc? hier netzo en Knuffie ook, las ik.

Dat is dit keer wel te hopen, Charlie. Ben al te vaak teruggevallen in die vervelende gewoonte weer te gaan drinken. Slaap lekker en misscien tot later?

Was ik weer, heb ook ruzie met m'n pc. Wilde gisteren over de opname vertellen, werd ik er prompt afgegooid...grrrrr! Maar goed, ik en er wel, nuchter ook nog en met een leerervaring rijker. Die opname was overigens niet gedwongen, maar ik wilde zelf niet omdat ik bang was. M'n hulpverleenster belde me dat het zo niet langer kon (en ze had helemal gelijk), dus pakte ik een tas met kleren en dacht, dat ik direkt weg moest. Werd een dag later, maar ik stond te trillen op mn knieen, zo bang was ik. Huilend afscheid genomen van kinderen en manlief bracht me weg. Is gebleven bij het intakegesprek enz en toen moest hij echt weg...Hij mag de afdeling niet op, uit privacyredenen van de medebewoners, dus daar moest ik met de leiding mee. Dus nog een keer huilen, maar dan omdat manlief wegging...Heb 'm bewust ook niet op visite laten komen en de kids ook niet, want dat wakkert bij mij alleen heimwee aan en dan pak ik m'n tas en ga naar huis. Dus wel gebeld en m'n dagen daar volbracht. Moeilijk, met een lach en een traan (wel meer ), maar het heeft me geholpen. Nog steeds voel ik me lelijk, een nietsnut enz (dus An, je bent niet de enige), maar ook geleerd aan mezelf te denken en niet steeds voor anderen te rennnen en vliegen. Het was een open kliniek, dus ik kon zo weggaan, maar dat heb ik niet gedaan. Ik wilde er echt niet blijven, maar als ik weg zou gaan, wat had die opname dan voor nut gehad? Er zijn er wel een paar wegegaan, om vervolgens gelijk te gaan drinken of aan de drugs te gaan. We hebben ons vaak te barsten gelachen, zo vol humor en zelfspot zaten we, als verslaafden onder elkaar. Maar als we serieus werden, dan kwamen de tranen ook wel. Ik begon me op m'n gemak te voelen in de groep, goede mensen om me heen te bouwen waar mee te praten viel en toen viel er bij mij een last af. De angst was weg en ik heb ze veel over mezelf verteld en zij over hun problemen en aanleiding om versaafd te zijn geraakt. We hadden allemaal dagtaken (corvee bedoel ik) en 's avonds maakten we met de leiding een wandeling in de zon. Op een paar na kon ik het met de leiding ook goed vinden en keek op, dat er ook een paar versaafd waren geweest. Dus die begrepen die gremlins ook! Van dit forum had niemand gehoord, want toen ik het de 1e keer over gremlins had, keek iedereen me verbaasd aan. Ik had een eigen kamer, dus 's avonds trok ik me wel terug in m'n eigen wereld. Veel nagedacht over het heden, verleden en m'n drankgebruik. Ik zag het als een medicijn, maar nu niet meer. Het is m'n vriend niet, maar m'n vijand. En vijanden haal ik niet in huis. Ik wil hier best wel meer over m'n opname vertellen, maar weet niet goed hoe. Wat willen jullie weten? Oh ja, m'n huisarts vindt campral een goed idee voor me. Het neemt de trek weg en maakt me wat rustiger. De onrust in m'n hoofd is er weer en de gedachte aan drank ook. Campral heeft geen nare bijwerkingen, dus het zal me helpen van de drank af te blijven. Ik accepteer nu alle hulp, want stoppen kan ik wel, ervanafblijven is de kunst!

Helaas nu niet veel tijd, Har. Maar wil hwt graag met jullie delen, de ervaring maar wellicht ook wat ik ervan heb geleerd. Misschien kunnen jullie er wat mee. Ga zo weg, de jeugd heeft sportdag en natuulijk niet allemaal op hetzelfde tijdstip. Maar ik heb mezelf voorgenomen het advies van de kliniek en medebewoners ter harte te nemen: vlieg niet steeds om het een ander naar de zin te maken. Sta eens wat vaker stil bij jezelf! Dat was dus 1 van die oneliners

Ga vandaag buiten de deur wat doen met kids. Het weer zit niet echt mee (beetje mistig en frisjes), maar ik kan m'n drai niet vinden. Te lang tussen die muren van ee dagindeling gezeten en eenmaal thuis even de draad kwijt. Trek is er (nog) niet, wel veel angst, maar dan bel ik een goede vriend en samen praten we de angst weg. En kennen jullie het middel Campral? Dat willen ze me voorschrijven. Is dat wat, het schijnt de trek weg te nemen en je rustiger te maken.

We passeerden elkaar net, Har. Jij ook bedankt voor de bloemen!! Gan een vaasje halen, geloof ik. En tja, die schaamte...ik zal er toch mee om moeten kunnen leren gaan. Maar alles op z'n tijd. Doe het nu met piepkleine stapjes en heb een persoonlijk noodplan gemaakt voor mezelf, want het vorige verdween helaas in de prullenbak, toen ik 'm nodig had. Ze hebben daar veel oneliners gezelgd en ik heb veel opgeschreven en voor mezelf veraald in m'n privesituatie. Idd een leerzame periode. Ik kom er wel, dit keer wel!

Dankje voor de bloemen, Visje. En je hebt gelijk, aan het eind hou je nauwelijks een handjevol over. Maar daar kan ik gelukkig wel op terugvallen, mocht het nodig zijn. En op jullie natuurlijk en jullie ook op mij!

Goedemorgen en terug van lang weggeweest... Na mijn allergrootste angst te hebben overwonnen me toch laten opnemen in een kliniek voor verslaafden en het heeft enorme impact op me gehad. Ben nu net weer thuis, maar wilde jullie even laten weten waarom ik hier niet meer kwam. Heb veel geleerd in de periode en vooral ook de soms diepgaande gesprekken met medebewoners hebben me de ogen geopend. Het praat makkelijker met een versaafde dan een nietverslaafde, want de eerste weet wat er door je heen kan gaan (trekmomenten, gremlins enz) en wat het met je kan doen. Ik ben nu dus weer tjuis, maar krijg wel ambulante hulp om van de drank af te blijven en psychische hulp om het verleden te kunnen verwerken en eindelijk dan door te kunnen met de toekomst. Het was eng, maar leerzaam. Jammergenoeg hadden veel vrienden en familieleden minder begrip, maar het handjevol wat ik nu nog over heb is er ook echt voor me en staan achter me. Durf van schaamte zowat de straat niet meer op, maar in de kliniek zeiden ze ook al, dat mensen toch wel over je praten. "Laat maar praten, jij weet de waarheid"en dat is zeker waar. Heb ze ook over dat stuk verteld wat Houtje hier ooit geschreven heeft, van dat gat in je hart. Vonden ze heel mooi en wilden het in de therapei gaan gebruiken. Dus Houtje, als je dit leest, mag ik het ze dan opsturen? Jouw Nickname haal ik wel weg, het gaat alleen om het stuk tekst. Het is zo herkenbaar, voor welke versaving dan ook. Ik lees het wel en desnoods vraag ik het je als je hier ook bent. Verder niks bijgelezen, dus hoe is het met jullie allemaal????

Corinne, kom nog even terug voor jou; je maakt me aan het lachen met lelijkfamilie! En ik ben nu egoistisch door m'n eigen verhaal kwijt te willen, maar ben er ook voor jullie. Nu log ik echt uit!

het voelt alleen allemal zo onwerkelijk. Was zo veel van plan deze vakantie. Als ik nou morgen wakker word...maar nee, dit is echt. Voelt aan als een nachtmerrie, maar helaas maar al te echt. Wij mochten vroeger van huis uit de vuile was niet buitenhangen. Bij ons ging alles geweldig en we hadden nooit problemen. Ga dan maar eens tegen een wildvreemde je huidige problemen opbiechten, die toch veelal met m'n verleden te maken hebben. Maar goed, ik zal nog even de achtertuin in, trane laten drogen voordat ze me zo zien... Nogmaals dankejwel voor jullie lieve woorden en jullie horen zeker van mij! Ik log uit..

Ik ben thuis. Ik ben thuis, zit hier te brullen terwijl manlief met de kids iets lekkers is gaan eten. Niet dat ik ze niet wil/ mag zien, maar ze mogen mij zo niet zien. Ik heb mezelf met een scheermes flink op de armen gesneden en aangezien het buiten prachtig weer is en ik een mooi Spaanskleurig, onverbrandbaar (door de zon dan) huidje heb...en nu dus in vesten en weet ik veel met lange mouwen loop... God, wat heftig vanmiddag...Ik heb alles maar gezegd. Dat ik te veel drink, wilde stoppen, dat dat lukte maar van de week compleet escaleerde. Ik doordraaide (was alleen) en het scheermes heb gepakt en het mislukt is. Dat m'n moeder zich heeft doodgedronken, m'n vader z'n handen niet thuis kon houden. Dat ik vervolgens wel at, maar direct overgaf om die borsten en vrouwelijke rondingen te laten verdwijnen ten einde in de valse hoop, dat hij dan wel van me zou afblijven. Dat m'n zus ook drinkt (tadaaa, dat wist ik allang, maar dat verteld zij mij weer niet), maar ze veel zwaarder is en wel eet, dus het niet zo'n groot effect op haar heeft. Na een paar slokken ga ik ko en zij kan rustig een fles wijn op. Dat woord wat Aura gebruikt automulitaite of zoiets ken ik niet. Ik deed vroeger aan zelfverminking met een aanrdappelmesje. Maar dat heb ik na m'n 20e niet meer gedaan. Ik moet komende week terug voor een vervloggesprek en 1x per week hebben ze een groepsvoorlichting waar ik veilig heenkan, want ik hoef niks te zeggen. En manlief neemt vrij. Alleen voor mij, dat monster wat alles kappot maakt door maar door te z@pen en hij gaat overal met me mee. Ik heb van de huisarts chloordiaproxide gekregen, maar dan een zwaardere dosis. Ik durf niemand meer onder ogen te komen, zeker schoonfamilie niet, want nu heb ik eindelijk die doodenge stap gezet en wat doen ze...ze blijven me veroordelen... Ik vind het eng, maar dit keer moet ik. Als ik nu niet doorzet, met man en huisarts vierkant achter me en 3 knuffelkinderen, dan...ja vul maar in. Ik wil jullie bedanken voor jullie lieve woorden en bezorgdheid over mij. Yep, nu huil ik nog harder...hier zijn geen woorden voor...

Ik hoop, dat ik na het gesprek naar huis mag..dan kan ik jullie laten weten hoe alles gegaan is. En zo niet...daar wil ik niet aan denken..Maar dan horen jullie alles als ik echt weer naar huis mag..okee? Ik hou van jullie en zit hier te janken als een klein kind...

Nou, ik was toch zo'n grote meid en alles ging goed, toch? En nu ga ik keihard op m'n b@k...Jullie me allemaal goede raad en tips, adviezen en weet ik veel geven en dan verklooi ik het nog..

Houtje, dat was ik afgelopen vrijdag aan de telefoon. Maar toen ik jouw stem hoorde, klapte ik dicht..sorry Maar wil je toch hel erg bedanken voor wat je voor me betekend:heart: Jullie verdienen allemaal een dikke :sun:en:heart: van mij. Jullie hebben me het gevoel gegeven familie van mij te zijn!!

Okee, dit word en heel moeilijk bericht voor me... Ben afgelopen week heeeeeel erg de mist ingegaan...Dus beken ik hier, dat ik niet ADB ben... Ik ga niet helemaal uitweiden, want dan vul ik wel een aantal pagina's, maar ik heb veel te veel gedronken, ben te ver gegaan, at nks meer, heb mezelf fysiek veel pijn gedaan ( en dat laatste deed ik als sinds puber niet meer). Kortom, ik ben mezelf helemaal kwijtgeraakt. Ik stel hier veel mensen teleur; het ging net zo goed. Manlief is echt lief en heeft samen met me hulp gezocht. Vanmiddag een intakegesprek met verslavingszorg. Is in m'n woonplaats, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik ben heeeeeeeeeeeeeel erg bang, bang voor wat er met me gebeuren zal. Word ik opgenomen; mag ik nog nar huis, wie zorgt er dan voor m'n kinderen??? Alemaal vragen die ik mezelf had moeten stellen voordat ik flink de mist in ging, ik weet het...Maar voor als ik maar en had ik maar is het nu te laat... Ik weet ook niet wanneer ik hier weer kom, want ik heb geen flauw idee hoe dit allemaal in z'n werk gaat. Maar ik kan het echt niet alleen... Heb m'n hulpverlener bij Tactus ook al gemaild, dat het echt niet aan hun ligt. Heb hier juist veel geleerd. Ik heb een zwaardere dosis chloordiazeproxide gekregen en dat helpt wel. De ergste panniek is er een beetje af. Maar ik ben zo bang wat me te gebeuren staat. Ik ben bang, jongens....echt bang....

Nou, dat was wel genoeg zelfanalyse voor dit moment! Maar het geeft me ook weer inzicht in denk en drankgedrag, dus dit forum is echt ergens goed voor! Deze dame verdwijnt de tuin in. Zoals hierboven geschreven leuke spulletjes gekocht, dus oude plantjes ed eruit, nieuwe bakken erin en morgen met Koninginnedag mooie bloemetjes kopen samen met m'n kinderen. Ijsje eten, altijd gezellig. Tot later!

Van deze kant net zo. Drink ik dagen niks, hoor ik ook niks. Ga ik een avond de mist in, vind ik de volgende dag de lege blikjes opgevist uit een vieze prullenbak demonstratief op het anrecht en als hij vrij is nog een vette preek..Nou, dat geeft steun..not! waren de kinderen flink ziek geweest (alle 3 achter elkaar en ik maar spuug enz opruimen) en werd ik daarna ziek, dan had ik weer zoveel gezopen, dat ik steeds moest overgeven. Volgens menneer dan, he, want na bijna3 weken verpleegster spelen en vervolgens zelf ziek worden terwijl alles wel gewoon door moet gaan had ik geen zin in water, laat staan bier. Gelukkig ziet hij dat nu ook wel in. En in het begin ruimde hij de rommel nog op, die ik veroorzaakt had. Maar later liet hij alles staan en dan kwam ik 's morgens beneden, half afgewassen vaat, zelfs doggy vergeten het huis naar binnente laten na een avondwandeling (gelukkig was het droog weer, arm beestje), blikes op de meest stomme verstopplaatsen (hoe dom dacht ik dat hij was ze daar niet te vinden) en meer van dat soort dingen. En ja, Gem, de ruzies die niet hadden mogen plaatsvinden...Ik weet wat ik ongeveer per week kwijt was aan bier, (hing af van de supermarkt waar ik heen ging want elke week dezelfde valt ook zo op) en daar koop ik nu leuke dingetjes voor. Voor in en om het huis, geurkaarsen, dat soort prullaria. Ik vlieg voor iedereen, wil het iedereen naar de zin maken. Zij blij, ik blij. Maar dat bleek in de praktijk niet op te brengen. Huishouden moest af, alles volgens strak schema van deze controlefreak ( nu nog) en van de buitenkant zal het er wel goedverzorgd hebben uitgezien. Maar ik zag er gejaagd uit en zo voelde ik me ook. Dan maar even een paar slokjes, dan werd ik rustiger en de tijd leek ook langzamer te gaan. Nu ben ik er wel achter, dan de schijn van alcohol enorm bedrieglijk is, maar verander je denk- en doepatroon maar ëven"als je het al ruim 3 jaar dag in dag uit zo gedaan hebt...