albertina

Meiske, ik sluit mij geheel bij Soothe aan. Waakzaamheid blijft geboden, altijd! Erg goed dat je hulp hebt gezocht en gekregen! Zelf merk ik ook dat er veel lastige momenten zijn. Door de onderzoeken waardoor die trekmomenten ontstaan en er anders mee om te gaan leer je steeds beter de trekmomenten te hanteren. Het wordt een andere manier van leven. Ook na 10 jaar kan het zomaar ineens gebeuren dat je na één drankje weer in een terugval komt. Helaas ben ik ervaringsdeskundige. Ik heb dan ook besloten aan de refusal te gaan. De pillen zijn in huis, voor nu het beste voor mij. Lang over nagedacht, met mensen over gesproken, ik zie het niet meer als een zwakte bod. In alle jaren dat ik niet dronk heb ik nog nooit één hulpmiddel gebruikt. Nu sta ik wankel, vooral geestelijk, er bestaat geen "help, stop met voelen" pil. Helaas......... Om nuchter te kunnen en willen leven en vooral te blijven moet ik toch goed bij mezelf naar binnen kijken. Ik weet hoeveel beter het leven zonder drank is. Dat heb ik 10 jaar mogen ervaren. Dus neem ik het zekere voor het onzekere. .

Goedemiddag allen! Alkol, erg mooi omschreven, Verder vind ik het een beetje veel om de hele dagdraad door te lezen. Gewoon omdat ik even gewoon wil binnenvallen. Wat ik lees blijft helaas niet hangen vandaag. . Marjo, fijn om weer even een teken van leven van je te hebben gelezen. Ik heb best een heftige dag achter de rug op de therapie. Alles even laten bezinken. Wel nog steeds blij dat ik de stap genomen heb. Nu even mijn bloemen die ik voor mezef heb gekocht in het water zetten.

Woman, ik hoop dat de stille tocht goed was voor jou!

Hoi, ik heb een fijne middag gehad met mijn familie. Het was goed zo bij elkaar te zijn. Slaap lekker vannacht allemaal, ik ga mijn mandje opzoeken.

Zomaar een gedachtenspinsel, op het werk, in vriendschappen of relaties verloopt ook niet altijd alles naar wens. Het is dan altijd de kunst om je af te vragen wat jouw eigen aandeel hierin is. Wat je er aan kan veranderen en wat je er aan wil veranderen. En vooral, heb je ook de moed om de beslissing te nemen uberhaubt iets te veranderen. Zo ook de verschillende draadjes die worden geopend om positief te blijven of om irritaties te uiten en om de kwaliteit van het forum onder de loupe te nemen. Met alle respect voor de initiatiefnemers M/V. Het meest denk ik ervan te leren om bij één draad te blijven, ruzies, kan gebeuren, irritaties, een menselijk iets. Het hoort bij het leven van alle dag, dus ook hier op de dagdraad. Wat natuurlijk niet wegneemt dat een ieder de vrijheid heeft om te schrijven waar hij of zij wil. Ik blijf hier, op ditjes en datjes. Een spiegel van het leven, het leven zoals het werkelijk is, niet meer en niet minder.

Het verdriet en de hoop. Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was wel al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen, had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een inééngekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden . Ze kon niet veel herkennen. Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. Ze bukte zich en vroeg "Wie ben jij?" Twee bijna levenloze ogen keken moe ophoog. "Ik? Ik ben het Verdriet." Fluisterende een stem stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen. "Och, het Verdriet! ", riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette. "Je kent mij?" vroeg het Verdriet wantrouwend. "Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk weg begeleid". "Ja maar, stotterde het Verdriet, Waarom vlucht je dan niet voor mij?" "Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt. Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?' "Ik... Ik ben verdrietig" antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging naast haar zitten. "Je bent dus verdrietig" zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. "Vertel me eens wat jou zo bedrukt." Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst. "Ach, weet je, begon ze voorzichtig, het is zo. Niemand mag mij. Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom schrikken ze terug. Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest.". Het Verdriet slikte hard. "Ze hebben spreekwoorden uitgevonden met welke ze me willen verbannen. Ze zeggen "Ach, het leven is een groot feest". En hun valse lachen leidt tot maagkrampen en ademnood. Ze zeggen "Geërgerd is datgene wat hard maakt". En dan krijgen ze hartpijnen. Ze zeggen "Je moet je maar bij elkaar houden" En ze voelen het getrek in de schouders en de rug. Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen. En de opgekropte tranen doen hun hoofd bijna uit elkaar springen. Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven voelen." "Och ja, bevestigde de vrouw, zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen.'! Het Verdriet zakte nog verder in elkaar."En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik heel dicht bij ze ben kunnen ze zich zelf ontmoeten. Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen." Wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt weer op als een slecht genezen wond en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toe laat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over hun littekens. Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen." Het Verdriet zweeg. Haar huilen was eerst zwak ,toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld. De kleine, oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. Wat voelt ze warm en zacht aan, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. "Huil maar, verdriet" fluisterde ze liefdevol. "Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn. Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer aan de macht is." Het Verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe met gezellin verbaasd aan. "Maar .. ...maar.. wie ben jij eigenlijk?" "Ik?", vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar daarna lachte ze weer onbezorgd als een jong meisje, "Ik? ,ik ben de Hoop." Ooit geplaatst door Safi. ik blijf het een mooi verhaal vinden.

Goedemorgen, mooi Houtje. Ook hier brandt al een kaarsje, naast de foto van mijn moeder. Zo herdenk ik haar, met een gevoel van acceptaie, ondanks de leegte. 10 jaar is zij er al niet meer, de leegte went nooit. Vanmiddag gaan wij naar mijn vader, zoals ik al schreef eten wij daar gezamelijk. Wellicht zal er ondanks het verstrijken der jaren een traan worden gelaten. Maar er zullen ook erg veel goede en dankbare herinneringen zijn. Het is goed zo.

Dat is fijn om te lezen Wing. Zit je nog in de Friese klei?

Wing, hoe gaat het met je?

Mij streeft het doel van al dit gekat ook compleet voorbij. Wing, tegen wie heb je het???

Herman, Hoi!!!!

Nou om er maar even tussen door te hupsen, Bol, nee ik heb geen kinderen. Ik woon alleen. eigenlijk ben ik al een jaar ziek maar wilde niet opgeven. Toch is op een gegeven moment de koek op. Fijn dat je het begrijpt. Dar, ja ze was zeker nog jong mijn moeder, mijn zus is 5 jaar jonger dan ik ben. Ook ik moet soms goed opletten met zoveel gelijke avaters.

Adam, nu hoop je natuurlijk dat we ze gaan tellen.

Zo, daar ben ik weer even. Boodschappen gehaald, bloemetje erbij en voor morgen het eten bj de Japanner gehaald. Morgen is het alweer 10 jaar geleden dat mijn moeder is overleden, dan komen we bij elkaar. Ik heb het wel een plekje weten te gegeven, mijn zus heeft het er nog steeds zwaar mee. Bol, om op je vraag te antwoorden, ik heb een zware depressie, daarom ben ik ook drie dagen in dagbehandeling. Daarom ben ik extra blij dat ik vandaag toch nog wat kleine dingetjes heb kunnen doen.

Ach Thé, dat klinkt droevig. Houtje, nou dat is echt een héél weekend. Een heel flesje tabasco? Ik heb me eindelijk in de kleren gehesen, nou ja bijna dan en ga zo even wat boodschapjes halen, Eten voor morgen besteld bij de Japanner. En voor vanavond denk ik dat ik het gewoon maar bij een soeppie met een broodje houd. Verder voel ik me verre van vrolijk maar goed er zullen ook wel andere tijden aanbreken.

Thé, fijn dat je nu wat rust hebt en dat je zus er is.

Goedemiddag, Tapas, ik word Kaatje genoemd door mijn familie. Drup, ik begrijp je machteloosheid van vannacht, trouwens iedereen weet Dat sneeuwitje Marion heet. Staat in haar onderschrift. Verder wens ik iedereen een fijne dag en meld ik me later wel weer even.

Jane, ik heb wel e.e.a voor Houtje, maar niet genoeg. Dus ga gerust je gang.

Goedemorgen allemaal, Drup, ik zag je ingelogd, ik hoop niet dat je wegblijft. Mooi dat de tocht zo waardevol is geweest voor je. Suffie, Je zal zelf moeten stoppen, desnoods met refusal. Wat maakt het dat je steeds meer afglijdt? Stel jezelf die vraag, stel jezelf ook de vraag of je ECHT wilt stoppen. Zoek anders hulp.

Goedemorgen, Kaia, van harte gefeliciteerd.

Har,

Ik wil nog even terug komen op de posting van Syl, Syl, Ik zou je van harte gunnen dat je wel hulp accepteert. Blijf in contact met mensen die je kunnen steunen, zeker wat betreft je alcohol gebruik. Je kan jezelf niet veroorloven nu jezelf compleet te verdoven met alle gevolgen van dien. Het is pijnlijk verdriet recht in de ogen te kijken, de drank zal het verdiet niet minder maken. Nogmaals, heel veel sterkte en laat het alsjeblieft niet gebeuren dat je het afscheid van je zus, hoe moeilijk ook, laat benevelen door drank. Daar zul je later zoveel spijt van hebben.

Tas, er zit zeker vooruitgang in, helaas ben ik maandag iets te veel over mijn grenzen gegaan. Lichamelijk dan. Dus vandaag op de blaren zitten.

Ja hoor, op zich gaat het wel goed. Mijn been zit er nog steeds aan.

Ik ga 3 dagen per week Tas.