Lieve Blacky, ik hoop dat je dit nog leest... Ik vind het nuchtere leven soms erg moeilijk. Heb moeite met het herkennen en accepteren van gevoelens, en heb dan de neiging heel hard weg te rennen. Omdat ik niet weet wat ik ermee moet. Het valt me soms niet mee, na jarenlang alle gevoel weg te hebben gezopen. Dit geldt niet alleen voor mij. In principe voor ons allemaal. Stapje voor stapje zoek ik mijn weg, die er niet blijkt te zijn. Ik bouw er elke dag een stukje verder aan.. Verder ben ik heel erg blij dat ik hier mag komen om mijn spinsels kwijt te kunnen. Het helpt me om verder te kunnen en durven gaan. Om 17;00 gaat het wat beter met me. Heb kunnen werken, praten en huilen. Jou wens ik heel veel kalmte, moed en wijsheid. Het lijkt me vreselijk om je broer zo te zien. Om je eigen gevoelens omtrent hem onder controle te houden, wat moet je ermee? Ik vind het fijn dat je in het land kan zijn waar je zo van houdt. En hoop dat je ooit terug kunt keren onder betere omstandigheden. Je noemt jezelf niet sterk... Dapper ben je. Je bent in mijn ogen een heel dappere vrouw, een vrouw die haar gevoel volgt en er niet voor wegloopt. Dat geeft je de kracht om door te gaan. Zoals Soothe al aangaf, het verleden kunnen we niet meer veranderen. Hoe pijnlijk het ook was. En is. We mogen de mens zijn die we zijn. Zonder ons te schamen, zonder onszelf geweld aan te doen. Blacky, ik zou nog zoveel willen zeggen, maar weet de woorden even niet. Het ga je goed. Je hebt een dappere stap genomen om bij je broer te zijn. Hou je taai meid. Ik denk aan je!