Ik beken. Ik ben een looser. Ik hik, ik steiger, ik bok en dreig op te geven. Altijd de makkelijkste weg gegaan. Niets geleerd. Niets bereikt. Niets gezien. Sta ik eindelijk met een stoer uiterlijk vertoon voor mijn nieuwe leven... Ik ben niet praktisch. Fok het gevoel, het hoofd neemt het over. De andere kant op. Paniek jaagt door mijn borst. Ik ben in die meer dan 20 jaar volledig uit ontwikkeling gebleven. Ik leunde achterover en deed niets. De angst keert terug. Het zegt, de eerste dag dat jij alleen bent, koop je een fles wijn. Maar dat doe ik niet? Dat is het niet. Ik ben bang dat ik het niet kan. Op eigen benen staan. Wil het proces overslaan en er meteen zijn. Ik hoor jullie denken, daar is het al. We hadden het verwacht. Grow up Marjo! Dat wil ik, dat ga ik doen. Maar ik weet even niet goed hoe. Een kleine peptalk misschien. Het is tijd voor aktie. Maar het Marjoosche brein trapt weer genadeloos en keihard op de rem. Moet ik het op me af laten komen. Ik wil het doorbreken. Maar kan de uitgang niet vinden. Het schiet niet op. Straks wacht ik weer tot Klaas alles regelt. Dat wil ik niet. Ff kwijt, de vrijheid van mijn denken. Dom klein meisje. Wat vergeten is te groeien. Aaaaargh!! Sorry, moest even dumpen. Het lijkt allemaal op te lossen in het niets.