De titel van het draadje sluit perfect aan bij mijn gevoel vanochtend.. Het begon met dochter. Die fietst al van kast naar stoel en vice versa. Dan gaat het over schreeuwen en huilen. Ik dacht aan Vie. Twijfel. Hardlopen of wandelen (ivm strakke kuiten van gister nog) Toen had ik mijn pak al aan. Rennen dus. Hond mocht mee. Joepie! Onderweg na een km of 3, kwam de flow. Gedachten. Ik ben totaal iemand anders dan die ik altijd dacht te zijn. Goed gevoel. Waarom wil ik alleen in die polder rennend, schreeuwen en "rare" bewegingen maken? De angst om het niet goed te doen heeft mij altijd in zijn tang gehad. Na een jaar niet drinken, en te gaan rennen, beslissing omtrent de relatie. Kom ik tot de conclusie, dat ik dat doe om mijn stem te laten wennen aan wat ik voel. Vaak kom ik niet uit mijn woorden. Ze schieten letterlijk te kort. Ze weten niet hoe het gevoel te omschrijven. Van vrijheid. Moeite met telefoneren bijv. Behalve in een callcenter. Is een rol. Toneelspel. Maar in het echie nog heel eng. Ik oefen mijn stem om mijn ware ik naar buiten te laten komen. Deel van het proces. Is het duidelijk? Ik genoot intens van de vrieskou, de roze lucht en de maan. De werkmannen op de brug kregen een warm "mogguh"! Terug. Oh my god! Tranen, onbedwingbaar. Ik zag een vuurbol uit de aarde komen. Mijn adem stokte. Ik heb echt staan huilen bij zonsopgang. van begin tot eind beleefd. Ben stil gaan staan. En heb me laten gaan. Armen gespreid! Welkom nieuwe dag in tranen van GELUK! Het is goed. Dan weet ik dat ik in deze wereld nog een stukje rationaliteitszin nodig heb. Die gaf vriendin mij gister weer. Voor de rest ben ik blij met mezelf. Nu nog een koffie en een peuk. Eigenlijk jammer. But hee! Even bijkomen. Ik weet nu waarom werkmannen altijd fluiten en zingen. Zou ik ook doen als ik elke ochtend zo vroeg het leven voelde. Op de terugweg kreeg ik weer een lieve groet. Mogguh!