Durven loslaten, daar gaat het meer om. Nu is dat even blijven liggen. Ik schoot meteen in de paniekstand toen ik wakker werd. Hoofd en hart op hol en het lichaam verkrampt. Ik dacht, dat is geen goed begin. Zó lekker geslapen eindelijk weer eens. Gewoon puur natuur, zonder pillen, zonder drank. Diep en tevreden. Geen chaotische dromen. Overgave. Ik kan het best wel eens overgeven. Nu ja, het blijft een gevoel. Dus moeilijk uit te leggen in woorden. Het is meer, als het goed voelt, mag het ook goed zijn. Denken kan ik dat nu. Maar diep voelen nog niet helemaal. Het gaat erom nu eindelijk eens vanuit de rust te handelen. Zonder blinde paniek. Want dat blokkeert alles. Een klein voorbeeld: Als ik wakker word, rek ik me nooit eens behaaglijk uit, neem niet de tijd om te wennen aan de dag. Er is gelijk paniek. Ik spring eruit met hoofdpijn, en begin aan de dingen die moeten. Of niet, en dan is er alleen een diep en akelig schuldgevoel. Het zit in de basis niet goed. Dat wil ik graag leren. En ik denk dat ik dat kan bereiken door me over te geven aan mezelf. Dat was het weer even voor nu. Ik ga weer even verder....