Het was Karinneke die vorige week over haar hondje van 13 jaar. Heb nog niet gelezen hoe het bezoek aan de dierenarts is afgelopen. Voor mij was 5 jaar geleden de derde keer dat ik een hond moest laten inslapen. Mijn eerste hond, mijn grote liefde, net zoals jouw Max door epilepsie en dementie waardoor deze grote hond onbetrouwbaar werd. Elke keer denk ik geen hond meer voor mij maar zoals je gedicht eindigt: Al die tijd met zijn tweetjes, Elke dag samen was een feest, En in al die tijd, Is zij zelf niet een keer, Egoïstisch geweest !... Dus er ligt achter mij in haar mand weer zo'n vriend te slapen. Zelf kan ik niet meer wandelen maar nu doen mijn huisgenoten dat gelukkig. Volgend jaar krijg ik een scootmobiel en kan ik er zelf weer op uit. Geen Mara zonder hond.