Bas19

Ik zal jullie op de hoogte houden van de ontwikkelingen. Ik wil jullie iig bedanken voor jullie steun van de afgelopen dagen. Het heeft mij zeker geholpen!

Hoi mensen! Nou.. ze is eindelijk opgenomen bij tactus. Het heeft ons gisteren een loodzware dag gekost maar het is gelukt. Ze heeft me gisteren helemaal verrot gescholden, gedreigd met zelfmoord en ze heeft me geslagen. Maar ze is nu gelukkig weg.Het klinkt erg, maar ik ben blij dat ik even van mn moeder af ben. Nog 2 dagen zo doorgaan en ze was dood geweest. Ze had bij opname, 20.00, 4 uur na de laatste druppel alcohol, een promillage van 2,3. Ik ben totaal kapot,nu nog steeds. Ik heb vanaf 9.00, samen met mijn vader, continu naast haar bed gezeten, omdat ze, iedere keer als ze eruit ging viel. Nu komt voor haar de harde weg van afkicken en voor ons de weg van verwerken.. maar voor mij zal dat moeilijk gaan. Lichamelijk en emotioneel ben ik compleet uitgeput. Groeten Bas

Dat is zeker een domper... maar wat kun je eraan doen. Soms denk ik, was ze maar een half jaar weg. Dan hadden mijn vader en ik eindelijk even rust. Het kost mij zoveel energie om constant allert te zijn. EN ik weet dat het niets uitmaakt wat ik doe of zeg, maar toch zegt mijn gevoel dat ik het zo moet doen. Ik denk dat ik mijn hulp ergens anders moet zoeken.. maar die stap is zooo moeilijk. Ik kan het wel, maar dan zal ik keihard moeten zijn, en zo zit ik niet in elkaar... voor mijn gevoel loop ik dan weg voor de problemen, en ik wil juist een rol hebben in het geheel.

Hoi mensen, nou.. daar zit ik dan weer ''radeloos''. Ze zou vandaag op worden genomen bij tactus.. maar wat blijkt.. tactus zit vol. Na een telefoontje met haar psychiater bleek tevens dat ze gelogen had over de medicatie. Ze had verteld dat we op vakantie gingen en dat ze daarom meer medicatie nodig had. Om die reden kreeg ze 4 dagen geleden 150 lorazepam, die nu gewoon OP zijn. Haar psychiater weigerde haar wegens liegen op te nemen en ze werd dus ''gewoon'' weer naar huis gestuurd. Eenmaal thuis begon het liedje van vooraf aan.. krokodillen tranen en de wijn die wij op de meest absurde plekken hadden verstopt was weg! Ik weet gewoon echt niet meer wat ik ermee moet... morgen gaan we proberen via mediant opname af te dwingen.. maar we zitten in t weekend.. dus dat zal wel weer ontzettend lang gaan duren.. Groetjes Bas

Beste mensen, mijn moeder word morgen opgenomen bij de crisisopvang van tactus. Kan iemand mij daar wat over vertellen. Zij heeft namelijk het beeld in haar hoofd dat er alleen maar zwervers etc zitten. En kan iemand mij wat vertellen over het verloop van de opname zodat ze zich hier enigzins op kan voorbereiden. Groeten Bas

Nou, ze word morgen opgenomen bij tactus, crisisopvang. Heeft iemand daar ervaringen mee? want zij heeft het beeld dat er alleen maar asociale mensen zitten die nergens anders terecht kunnen. Kan iemand mij wat informatie geven over het verloop van de opname? Groetjes

Lindi, Zou je me die folder eens willen laten lezen? Groetjes

Ja naja, prima op weg... dat weet ik niet.. ik probeer het.. maar het is heel, heel zwaar. Maar als het moet dan moet het. Ik weet dat ik niets aan de situatie kan veranderen. Druk uitoefenen,confronteren, rustig met haar praten en alle andere 10 miljoen dingen die ik heb geprobeerd werken gewoon niet. Vanavond lag ergens een lege wijnfles die mijn vader vandaag had gehaald... maar nee hoor.. had zij niet gedaan.. want die lag er al veel langer. Ja.. vast! Dat liegen doet zo ontzettend veel pijn... je BLOEDEIGEN moeder die je glashard staat voor te liegen... en dan heb ik soms zoiets.. stik er maar in.. en heb ik de neiging om haar zo een paar flessen drank voor te zetten en te zeggen: HIER! dit wil je toch zo graag, succes ermee en val niet te hard. Maar ik weet zeker dat, dat ook geen effect heeft. En zo blijf ik toch stiekem piekeren over dingen die effect zouden KUNNEN hebben... maar als ik realistisch ben... dan weet ik dat het geen effect heeft. Groeten, Bas

Dank jullie wel voor de reacties. Dit is wat ik wou, mensen met ervaringen die tips voor me hadden. K heb er nu al een paar en die ga ik ook zeker uitzoeken. Maar terrelou, tuurlijk wil ik mn moeder blijven steunen, maar ik moet me ook realiseren dat ik haar hulpverlener niet ben. Dat is iets waar ik in het verleden een fout mee heb gemaakt, IK was het klankbord... en dat heeft zoveel energie uit mij getrokken dat ik op een gegeven moment ook depressief was, want ik wist ook niet meer wat ik er mee aan moest. Ik probeer haar nu wel te steunen, daar niet van, maar ik wil zo graag afstand nemen. Ik wil niet iedere seconde van de dag op haar letten, dat kan ook niet. Ik heb nu een week vakantie.. maar zo zie ik het niet, ik zie het als een week vol stress en spanningen. Ik zal zoveel mogelijk afleiding zoeken, maar er komt een moment dat ik wederom geconfronteerd word met het hier en nu. Met een zwaar bezopen moeder die de realitieit niet meer onder ogen heeft en die reacties geeft die totaal nergens op slaan. Dat vind ik zo moeilijk.. Groeten, Bas

Hey Corinne, bedankt voor je antwoord. Ze is onder behandeling bij tactus, maar voor mijn gevoel te weinig (1x in de 2 weken) en ze verzint steeds wel iets om eronder uit te komen. En als je begint over opname en detox dan wil ze er niets van horen. '' Moet ik zeker bij al die gekken zitten, die 's nachts de broek van hen gat trekken'' Slaat natuurlijk helemaal nergens op maar dat is het beeld wat zij heeft en je kunt er op inpraten wat je wil maar het gaat het ene oor in en t andere net zo hard weer uit. Op dit moment heb ik voor mijzelf de keuze gemaakt om te gaan voor mijn leven en niet continu te letten op wat zij doet, maar dat is erg zwaar. Ze is ook onder behandeling bij een psychiater, maar die word ''de pillendokter'' genoemd. zegt genoeg lijkt me. Lorazepam word verstrekt alsof het snoepjes zijn. Maar goed, wat je zegt klopt. Ze moet eerst zelf inzien dat het een probleem is, maar dat besef mag nu langzaam aan wel eens te komen toch? na een hartstilstand en 2 opnames...? Ik weet echt niet wat ik moet doen, confronteren, medeleven tonen etc etc. Ik heb alles geprobeerd.. maar het helpt allemaal niets. Groetjes, Bas

Hoi mensen, mijn naam is Bas en ik ben 19 jaar. Sinds een jaar heeft mijn moeder ernstige alcoholproblemen (zie topic ''Thema's rondom..) en ik vind het erg moeilijk om hier mee om te gaan. Ik heb veel gezocht op internet naar lotgenoten maar heb deze niet kunnen vinden terwijl ik weet dat er genoeg zijn. Ik hoop er via deze manier een aantal te vinden. Nou ja.. ik merk het vanzelf. Groetjes, Bas

Hoi mensen, ik ben nieuw op dit forum. Ik wil zo graag mijn verhaal kwijt maar in mijn omgeving kan ik nergens echt steun vinden. Daarom even mijn verhaal: Afgelopen zomer is mijn moeder begonnen met drinken. Het begon met kleine beetjes maar dit werd beetje bij beetje opgebouwd tot 1, 2 ,3 flessen per dag... tot er een moment kwam dat ze voor me stond en in elkaar zakte.. een hartstilstand... ik was compleet de weg kwijt en ik kon nog net om hulp schreeuwen.. dat beeld van hoe zij gereanimeerd werd raak ik nooit meer kwijt... ze heeft het gelukkig gered maar de wonden bij mij zijn nog steeds erg, erg diep. Ze is 2 weken na het voorval opgenomen op de psychiatrie. Ze had gezworen het nooit meer aan te raken. De eerste periode na het ontslag uit het ziekenhuis was voor mij ook een enorme opluchting.. tot afgelopen kerst.. toen begon het verhaal van voor af aan. Weer drinken, en niet zon beetje ook en in combinatie met de lorazepam. Ik lig na 1 zo'n tablet 2 dagen bewusteloos op bed, maar zij kan er makkelijk 10 per dag slikken en dan nog is het effect van rustig worden ( ze omschrijft haar probleem als continu onrustig zijn) niehil. Maar goed, kerst voorbij (weer een trauma erbij) en het ging een stukje beter, zolang ze de medicatie maar had. J.l februari, weer het zelfde liedje, alcohol in combinatie met de lorazepam.. dit keer weer een opname in het ziekenhuis.. en weer kreeg ik te horen: ''Ik wil het nooit meer zien, ik kan er wel van kotsen'' het werd voor mij minder geloofwaardig... het was een soort deja vu.. maar haar woorden, ondersteund door een hoop tranen brachten mij toch aan het twijfelen.. misschien meent ze het dit keer echt! Maar helaas, op dit moment is het weer helemaal mis.. lege mini flesjes wijn zijn overal in het huis te vinden.. op de gekste plaatsen.. en ik kan er gewoon niet mee omgaan.. ik kan dagenlang janken maar het haalt allemaal niets uit... zij is de enige die er wat aan kan doen maar volgens mij WIL ze gewoon niet anders en vind ze het wel goed zo. Mijn vader kan er ook moeilijk mee omgaan.. maar die neemt wat meer afstand.. ik kan dat gewoon niet en voor mijn gevoel steekt er iedere 5 minuten iemand mij een dolk in het hart... zo kan ik het, het beste omschrijven. Mijn grootste angst is dat ze er een einde aan maakt, dat ze op een gegeven moment zo radeloos en ''onrustig'' is dat ze het licht aan het eind van de tunnel niet meer ziet. Ze zegt dat ze het nooit van haar leven zal doen..... maar waar heb ik dit eerder gehoord?