Het gaat erom dat ik moeite heb om de situatie te nemen zoals die is. Natuurlijk ook genoeg om wel dankbaar om te zijn. Ik woon hier fijn contact met kinderen is goed. Toch voelt het niet altijd even fijn. Ik ben tevreden maar niet gelukkig. Ik ben uit de kast gekomen maar had ik er niet beter in kunnen blijven? Wat heb ik er aan als ik nog niets met mijn gevoelens kan? Ik heb hulp nodig en dat zal alleen maar meer worden op den duur. Ik denk me suf hoe dit toch kan. Waarom weet ik het in mijn hoofd wel maar lukt het lichamelijk niet? Ik ben 60 ik zal hier blijven wonen of ooit ergens anders maar wel in zelfde soort huis. Het is best hard om nu al verzorging nodig te zijn. Dat moet ik dus accepteren en dat is niet altijd makkelijk