Blondie37

Hoi Jazz, Jouw verhaal is heel herkenbaar. Ik zit in een soortgelijke situatie als jij qua leeftijd en persoonlijke omstandigheden, en ik worstel ook. Ik ben verslaafd geweest aan roken maar ben inmiddels jaren geleden gestopt. Ik stond voor het ontbijt al buiten te roken, lag s'avonds als een oude kerel te rochelen in bed, stonk een uur in de wind en voelde me volstrekt kansloos. Om maar niet te spreken van de combinatie met een borrel, net als jij stak ik de ene met de andere aan. Vele pogingen om te stoppen zijn mislukt, maar uiteindelijk is het gelukt. Het is een van de beste beslissingen van mijn leven geweest. Wat was ik trots en tot op de dag van vandaag blij dat mijn dag niet meer beheerst wordt door het plannen van mijn volgende rookmomentje. Dat is mijn ervaring, maar eenmaal gestopt ging ik dat toch een beetje vervangen door alcohol. Zo van, ja maar ik mag toch wel iets? Niet goed. Ik wens je heel veel succes.

Hoi Sita, Vandaag voel ik me een stuk beter dan gisteren, maar er is werk aan de winkel. Gisteren en vandaag heb ik niks gedronken, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik dat meestal niet doe op maandag en dinsdag. Meestal gaat het op woensdag fout, als ik sta te koken. Dan denk ik; zie je wel, ik kan het wel, nu mag ik een beloning en vandaag lukt het me WEL om het bij 2 glaasjes te houden. Het lukt een enkele keer, maar meestal moet ik de volgende dag met bonkend hoofd constateren dat ik verdorie weer bijna 2 flessen heb opgedronken. Mijn grootste valkuil is wanneer ik alleen ben. Op feestjes weet ik mij goed te gedragen, maar als ik alleen ben, kinderen op bed en man weg, verlies ik vaak de controle. En dat wil ik niet meer. Wat ik vaak lees, is dat er onderliggend probleem is, maar ik zou niet weten wat dat zou moeten zijn. Natuurlijk, verdriet en verlies horen bij het leven, ook ik heb het nodige meegemaakt, maar over het algemeen ben ik een gelukkig mens. Vandaag en gisteren ben ik dus goed doorgekomen, maar de echte uitdaging komt nog.

Hoi SvDolphin, Misschien heb je wel gelijk, maar het doet wel heel veel pijn dit onder ogen te moeten zien. Mijn kinderen zijn namelijk mijn alles, ik heb heel veel voor ze over. Dat ik ze in gevaar breng, voelt als een heel groot falen. Ik word er ontzettend emotioneel van, omdat het voelt alsof ik als moeder mislukt ben. Terwijl ik het op heel veel andere vlakken wel goed doe, maar dit lukt me niet. Nog niet, maar ik ga ermee aan de slag.

Ik werk niet naast het moeder zijn. Een glaasje bij het koken is zo verleidelijk, zeker na een drukke dag. Ik hou mezelf voor dat het mijn verwenninkje is. Met roken ben ik al lang gestopt en snoepen/snacken doe ik ook niet. Helemaal stoppen met drank voelt alsof alles me 'afgenomen' wordt. Overigens bedoel ik niet dat ik mijn kinderen direct in gevaar breng, maar meer dat ik ze bijvoorbeeld niet naar het ziekenhuis kan brengen als ik weer eens teveel op heb, mocht dat nodig zijn. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet aanpakken, maar denk wel dat het een goed idee is om voorlopig eens langere tijd te stoppen. In ieder geval langer dan de 2 dagen per week die ik nu niet drink. Ook zoiets: 2 dagen per week niet drinken om aan mezelf te bewijzen dat ik toch echt geen alcoholist ben. Maar ik ben het zat om te ontkennen. Ik wil de strijd aangaan. Voor mijn gezin, maar vooral voor mezelf. Ik wil dit niet meer. Ik vind het in ieder geval al fijn om lotgenoten te treffen, het is een steun in de rug.

Hoi Harp, Fijn dat je reageert. Als mijn alcoholgebruik niet normaliseert, zal ik wel moeten stoppen. Ik breng mezelf en mijn (jonge) kinderen in gevaar. Maar het idee nooit meer alcohol te mogen drinken, vind ik doodeng. Het liefst zou ik 'normaal' met drank kunnen omgaan. Maar is er wel een manier om dat te doen? Op eigen kracht lukt dit in ieder geval niet. Zijn er mensen bij wie dit is gelukt of is stoppen echt de enige manier?

Ik schaam me zo. De buitenwereld weet van niets en ik snap er zelf helemaal niets van. Hoe heeft het zo uit de hand kunnen lopen? Ik drink niet elke dag, maar als ik drink kan ik niet meer stoppen. Ik ben de hele week bezig om genoeg flessen wijn in huis te halen, ga bijna elke dag naar de glasbak zodat het voor mijn partner niet opvalt, ik schaam me zo. Ik heb alles: prachtige kinderen, een fijne man, mooi huis, alles wat mijn hartje begeert. Maar de drank is bezig alles kapot te maken. 2 Flessen op een avond is geen uitzondering meer, dit weekend zelfs 3 op een avond. Ik herinner me niet meer wat er gebeurt is. Elke dag denk ik; ik wil dit niet meer, ik doe het niet meer. Maar de drang om te drinken is te groot. Ik neem mijzelf steeds voor om het vandaag toch echt bij 2 of 3 glaasjes te houden, maar ik kan het niet. Ik ben wanhopig en radeloos, ik schaam me zo.