Dag allemaal,
Even voorstellen, ik ben Anna, 44 jaar, twee leuke kinderen en een lieve man. Een leuke baan, mooi huis etc.
Waarom zoop ik me dan te pletter??????
Mijn eerste alcohol kreeg ik van mijn moeder toen ik 13 jaar oud was: Bessen jus met oud en nieuw, mijn vriendin mocht ook een glaasje maar vond 't niet lekker.
Ik wel en daarom dronk ik die van haar er maar bij, hoe heerlijk was het gevoel dat ik kreeg!!!!
Zondag 29 november 2015 om 22.00 uur dronk ik mijn laatste alcohol: whiskey Cola en hoe slecht (veranderd door moderator), verknipt, moedeloos, gegeneerd voelde ik mij.
Deze momenten heb ik net als vele van jullie vaker gehad, twee online behandelingen gedaan zonder gewenst resultaat.
Hield niet alleen de hulpverlener voor de gek maar vooral uiteraard mezelf.
Zoals ik al zei vanaf mijn 13e al aan de alcohol, gelukkig niet altijd zoveel als de laatste periode (twee liter jenever, whiskey indien voorhanden, Port, wijn, het maakte niet uit) dan was ik uiteraard dood geweest.
6 jaar geleden kwam ik thuis te zitten met en depressie/ burn out. Anti depresiva, EMDR, Supervisie.
En daar was ik weer, trauma verwerkt, socialisatie onder de loep, valkuilen duidelijk. Voila een sterkere betere vrouw!!!
Terug kijkende ben ik daar steeds verder gaan glijden, meer en meer drinken, stiekem, ontkennende etc.
Afgelopen zondag gooide mijn man alle drank voor mijn neus door de gootsteen terwijl ik telefonisch een pizza bestelde. Dit na afloop van een gezamenlijke drinkpartij met vrienden.
Zijn boodschap was duidelijk maar het enige dat ik dacht was: "Ha, als of ik morgen niet gewoon nieuwe kan halen!!!"
Nadat de kids op bed lagen escaleerde het en knapte er iets in mij toen hij alle flessen op een rij zette en een rol touw op tafel gooide.
Wetende dat er nog een zak flesje whiskey in de kofferbak van de auto lag, greep ik cola en reed weg (dit had ik nog nooit gedaan, rijden onder invloed!!!)
Waar ik ben geweest weet ik niet meer, de drank ging op uiteraard, ik kon alleen maar huilen en bedenken wat voor een (woord verwijderd door moderator) ik was. Mijn vader was alcoholist en heeft zichzelf opgehangen, blijkbaar was dat de wens van mijn man en omdat ik het echt niet meer zag zitten liep ik langs het spoor..... Het was zo donker en ik voelde mij zo hol.
Gelukkig kreeg ik een helder moment in mijn overdenking over mijn leven: mijn broer is alcoholist maar drinkt al jaren niet meer. Wat hij kon, kon ik toch ook?!
Leeg, kapot maar met inzicht en wil ging ik naar huis.
De volgende dag "gewoon" weer aan het werk als altijd (heb nog nooit verzaakt door drank) maar dat ging niet, ter plekke ben ik ingestort en heb me naar huis laten brengen.
Mijn man gebeld en een afspraak gemaakt met de huisarts, nu zou ik eerlijk zijn voor het eerst.
Dit schrijf ik makkelijk maar was verschrikkelijk moeilijk!!!
Sinds zondagavond 22.00 uur, 85 uur geen drank meer en trots!!!
Mijn plan is jullie steun te zoeken en te vragen, ik ben beter gebaat bij "lotgenoten" dan bij hulpverleners daarom overweeg ik de AA bijeenkomsten te gaan bezoeken, iemand daar ervaring mee?
En waarom stap 4?
1) erkennen dat ik alcohol verslaafd ben
2) Eerlijk zijn tegen man en naar de huisarts
3) Niet meer drinken
4) Deelnemen aan dit forum in de hoop op hulp en steun (en hopelijk komt er een moment dat ik van nut kan zijn voor een van jullie)
Dank jullie wel voor het "luisteren"
Liefs, Anna
