Rike80

Welkom Jeroen Stoeptegel (ik vind hem wel leuk zo, die combi ) Ik ben zelf ook nog brand shiny new hier, maar weet dat je hier veel steun kan hebben aan de verhalen van anderen! Dus lekker lezen zou ik zeggen... Hopelijk vind jij ook de herkenning (en wellicht steun) die anderen hier gevonden hebben!

Nu ik eens rustig heb nagedacht over de reactie van mijn psycholoog snap ik het ook wel beter. Ze zag natuurlijk dat ik het doodeng vond om te vertellen, en dat ik juist begrip nodig had. Als zij geroepen had ''oke goed dat je het verteld, maar dan gaan we nu werken aan hoe jij (direct) kan stoppen met drinken'' had ze bij mij alleen maar een zeer defensieve reactie uitgelokt... Eind van de week moet ik weer terug, ik ben ook wel benieuwd naar het vervolg van het gesprek. Met die medicijnen ben ik wel blij. Ik denk dat dat een juiste stap is. Zoals ik al had geschreven bestaan mijn psychische problemen al heel lang, pas jaren later ben ik die gaan 'verdrinken' omdat ik er niet meer mee om kon gaan. Ik besef echter wel dat, zolang ik blijf 'verdoven' met alcohol, ik die problemen ook niet op kan lossen. Zelfmedicatie met alcohol is in ieder geval niet de manier... maar omdat ik nu absoluut niet stabiel ben denk ik dat ik wel ondersteuning nodig heb. Zijn hier mensen die medicijnen hebben gebruikt om het stoppen met drinken makkelijker te maken? 'Leef per dag' lijkt me inderdaad de juiste manier om het aan te pakken. Ongelooflijk hoe beangstigend het idee van 'nooit' is. Dat is gelijk zo'n definitieve stap die ik dan zet! Alleen dat moment... het is altijd maar morgen. Morgen ga ik minder drinken. Morgen ga ik geen alcohol drinken. Morgen morgen morgen.... maar morgen wordt altijd vandaag, en 'vandaag' is nooit de juiste dag (tenminste, ik weet daar altijd wel een mooie excuus voor te verzinnen) Die cirkel... die kronkels in mijn hoofd bijna... het is een ijzeren greep waar ik echt uit zou willen komen! En juist daar moet de motivatie uiteindelijk vandaan komen!

Hallo iedereen, Inmiddels een paar weken verder en kan ik gelukkig zeggen dat ik weer een stap vooruit gezet heb. Ik heb het aan mijn psycholoog verteld! Erg moeilijk vond ik dat, doodsbang voor de reactie! Gelukkig reageerde ze heel positief, dat wil zeggen, geen veroordeling, geen stempel, enkel begrip. Ze wil me ermee helpen, om te beginnen met medicijnen die het gepieker en de spanning onderdrukken. Omdat er sprake is van (veel) onderliggende problematiek wil ze daar de prioriteit leggen. Het is wel een bevrijding dat zij het nu weet. Het voelde toch een beetje als zinloos, die hele therapie, omdat ik zo'n groot en belangrijk iets van mezelf verborgen hield. Wat nu... weet ik nog niet. Ik besef heel goed dat ik vroeg of laat een keer de sprong in het diepe moet nemen en zal moeten besluiten de alcohol te laten staan. Dat beangstigd me alleen enorm.... Vooral het idee van 'nooit meer alcohol' Het liefste zou ik een sociale drinker worden. Maar is dat niet een beetje mezelf voor de gek houden? Is dat uberhaupt nog wel een mogelijkheid als afhankelijkheid een deel van je leven is (geweest)? Ik moet wel zeggen dat het standpunt van de psycholoog -eerst medicatie om 'stabieler' te worden voordat ik kon gaan nadenken over het stoppen met alcohol- me wel verbaasde. Ik had verwacht dat ze me ter plekke zou verbieden nog te drinken... Maar voor nu ben ik blij met de (volgende) stap voorwaarts. Dat was even een kleine update... het is toch wel fijn om hier mijn eigen 'draadje' te hebben

Ik kan dat zelf ook niet goed onder woorden brengen @LadyJane. Ik denk dat het allemaal met angst te maken heeft, angst voor de stempel 'alcoholist', angst voor veroordeling, angst dat mensen er achter komen (het staat dan toch zwart op wit in mijn dossier...). Terug kijkend op de laatste jaren heb ik zoveel energie gestoken in het verborgen houden van deze 'zwakte'!

Dankjewel voor jullie reacties. Wat een warm welkom! Wat ik hiermee wil weet ik zelf ook (nog) niet. Wat Skip zegt, dit is stap 1... Gek hoe het al als soort bevrijding kan voelen dat ik nu eindelijk besef -en vooral ook toe durf te geven - dat ik een probleem heb. Ook al is het 'veilig en anoniem' op een forum. Schaamte is inderdaad iets wat heel hardnekkig aanwezig is bij mij. Zo erg, dat ik zelfs in mijn therapie glashard heb zitten ontkennen dat ik teveel alcohol drink.... Het is fijn hier mensen te treffen die weten wat het is, die hetzelfde of iets gelijkwaardigs doormaken. Dat voelt zo veilig!

Hallo iedereen, Ik heb me hier aangemeld omdat ik ook worstel met alcohol. De laatste jaren is het echt een gewoonte geworden, een hardnekkige gewoonte.... Heel lang heb ik mezelf nog voor de gek gehouden... 'ik heb het prima in de hand', 'ik drink nooit door totdat ik dronken ben', 'ik drink nooit overdag' Voor velen denk ik herkenbare excuses om het (overmatige) alcoholgebruik goed te praten. Ik drink omdat ik niet lekker in mijn vel zit, me niet (meer) kan ontspannen. Overigens is er wel sprake van onderliggende problematiek; emotionele verwaarlozing in mijn jeugd met als gevolg een (zware) depressie waar ik ook heel lang medicijnen voor geslikt heb. Het alcoholgebruik is pas later begonnen, in die alcohol vond ik de ontspanning die ik niet kon vinden in de medicijnen. Ik begon te vluchten in alcohol.... Met het drinken van alcohol om de 'verkeerde redenen', zoals ik het noem, ben ik begonnen toen ik 23 of 24 was. Inmiddels ben ik 33 en dus 10 jaar verder... Die drankjes 's avonds (ik mag van mezelf absoluut niet voor half 10 's avonds drinken als ik alleen ben) kijk ik echt naar uit en helaas merk ik de laatste jaren dat een dag overslaan (of langer) me steeds meer moeite kost. Die paar uurtjes 's avonds... dat is echt 'mijn' moment, dan heb ik het gevoel dat ik weer kan genieten en kan ontspannen. Begin dit jaar heb ik een maand niet gedronken, maar daarna toch weer begonnen.... 1 wijntje werden er 2 enz., en voor ik het wist zat ik weer in mijn oude ritme... Ik drink nu gemiddeld (weer) 1 fles wijn per dag. Heel lang heb ik dat ook als 'normaal' gezien. Mijn beide ouders dronken, zolang ik me kan herinneren, minstens een fles wijn per persoon per dag. Dat werd bij mij thuis als heel normaal gezien, heel lang heb ik ook gedacht dat 'iedereen dat deed'. Mijn moeder is inmiddels overleden maar mijn vader, die nog steeds stevig drinkt, houdt nog steeds vol dat het heel normaal is om 'een paar wijntjes' te drinken 's avonds. Ik weet inmiddels wel beter... Door mijn onzekerheid heb ik dit probleem sociaal gezien prima onder controle. Gek genoeg heb ik er een ontzettende hekel aan om in gezelschap te drinken, ik hou er niet van de controle over mezelf kwijt te raken (dan heb ik altijd het idee dat ik mezelf belachelijk maak) maar ben tegelijkertijd ook doodsbang dat mensen mij zien als alcoholist. Daardoor drink ik in sociale situaties, op een etentje of op feestjes, bijna niet. Als ik al drink is het hooguit 1 of 2 glaasjes en zelfs dat liever niet. Het gevolg is dus dat mijn omgeving geen flauw idee heeft dat ik in mijn prive situatie zo worstel met de afhankelijkheid.... Het verhaal is toch iets langer geworden... maar bij deze mezelf dus even voorgesteld. Ik heb nog veel te lezen hier, herken mezelf in zoveel verhalen! Ik heb misschien nog een lange weg te gaan maar me aanmelden op deze site is in ieder geval een stap vooruit...