Joan

Hallo allemaal, Lady Jane, dank voor je woorden. Ik neem ze vaak even door, omdat het klopt dat je de momenten van waar drank bij was, groter maakt en idd verheerlijkt. Ik lijk wel te vergeten hoe erg het soms was. Nu ik een twee weken verder ben, gaan er lichamelijk wel wat rauwe randjes af. Ik slaap heel goed, mijn energie komt terug, en ik heb meer concentratie. Allemaal positieve dingen. Maar eigenlijk wordt het nu pas moeilijk. nu komen de momenten van "uit eten, met vrienden afspreken, zondagmiddagen met film, zonder wijn enzn enz. En elk moment heeft zijn eigen confrontatie. Ik vond het verschrikkelijk moeilijk om in het restaurant iets anders te bestellen dan wijn. Het leek ook wel of iedereen aan de wijn zat die avond. Maar ook het eerste gesprek met mijn moeder. Bij mijn ouders was alchohol ook heel normaal, al heel jong zag ik niet anders. Maar mijn moeder begreep het goed en gaf aan dat ze het heel knap vond dat ik er zo mee om wilde gaan. Toch voelde ik ook schaamte om het te vertellen. ik wil gewoon niet graag fouten maken, stomme dingen doen. Mezelf verschuilen achter een oeroud mechanisme van stoer doen, niet kwetsbaar willen zijn. Mijn alcoholprobleem haalt dit mechanisme weer naar boven. eigenlijk veroordeel ik mezelf, en ben daarin ook heel hard naar mezelf. Gelukkig ben ik er bewust van. zodat ik mezelf niet helemaal naar beneden haal, maar ook kan zien dat er nog steeds heel veel moed nodig is, om dit stuk heel zichtbaar voor iedereen aan te pakken. Ik zou willen dat ik me trots voel, maar dat is (nog??) niet zo. Mijn man drinkt nog wel, niet meer door de week, Maar in het weekend wel. Op zich gaat het wel, maar ik ben jaloers, bozig als ik het zie. Toch wil ik hem niet vragen voor mij om te stoppen. Gelukkig kan ik wel bespreken wat mijn gevoel hierbij is, zonder dat hij zich rot voelt. Het gaat niet om hem, maar om mij. OP naar week 3. ik ga gewoon zo door, en ik wacht op het moment dat ik denk, "he, ik heb al een hele tijd niet meer aan wijn gedacht". Dat lijkt me echt een verademing. fijne zondag allemaal

hahah, heb ik weer, ik kan niet vinden hoe ik dribbel een persoonlijk bericht kan sturen. Ik wil liever geen contactgegevens van iemand anders hier plaatsen. kan iemand mij helpen?

He Dribbeltje, Wat een prachtig epistel heb je weer geschreven. En jemig, wat een parallellen kan ik trekken. De uitval tegen de kids, het onbeheersbare daarvan, het schuldvoel maar vooral ook het diepe verdriet wat daarna komt. OOk ik ben hoger opgeleid, ben ik ook gewend om de kar te trekken, doelen te stellen enz. Maar het was niet alleen dat ik hoog opgeleid was. Het was ook gewoon heel veilig. Door niet mijn ware gevoel te laten zien, kon ook niemand mij kwetsen. Ik had geen ander mechanisme, dan stoer te zijn, rationeel. Dat is nu wel ff anders. Niet dat ik een soft ei ben geworden (althans, dat denk ik en als dat zo is, So What) maar ik vind het heel fijn om nu op een andere manier in het leven te staan. Mijn contacten met mensen zijn veranderd, verbeterd. En de mensen die de verandering niet trokken, zijn weg. Is prima. Ik zal je een klein beetje vertellen hoe het kan gaan, als je bereid bent om naar jezelf te kijken. Daarom heb ik therapie gevolgd en daarom doe ik het nu weer. Een jaar geleden zag mijn leven er heel anders uit. Mijn man woonde niet meer bij me, mijn kids waren een heel eind verwijdert en ik zat vast in een verschrikkelijke baan. Ik kwam op een punt dat ik niet meer verder kon zonder hulp. Iemand die de vragen stelt, die ik mezelf niet durf te stellen. Die samen met mij kijkt wat mijn systemen en patronen zijn, waardoor ik vast zat in een cirkel. Een half jaar heb ik dat gedaan en heb ongeveer alles aangepakt wat ik kon aanpakken. De relatie met mijn man (die nu beter is dan ooit) de relatie met mijn meiden, die nu zacht is, rustig en open. Ik heb geleerd echt te luisteren. IK heb mijn baan opgezegd, maar niet eerder nadat ik echt verteld heb wat ik meemaakte op de werkvloer en wat dat als mens met mij gedaan heeft. Ik ben echt onderdrukt, er was echt sprake van machtsmisbruik. Het heeft zo'n kik gegeven om de moed te vinden om te zeggen "tot hier en niet verder". Ik heb vrienden verloren, maar zoveel nieuwe, leuke mensen erbij gekregen. Ook alchohol kwam toen te sprake, maar dat was nog te vroeg. Ik moest eerst nog andere "troep"opruimen. Daarna ben ik anderhalve maand naar het buitenland gegaan. vrijwilligerswerk doen en alles achter me laten. Een soort Resetmoment. Toen ik terugkwam, heb ik heel goed nagedacht "wat wil ik nou echt"en ook op gevoelsniveau. IK heb daarbij los gelaten wat de buitenwereld van mij denkt. En zo is het, dat ik tegen een heerlijke baan aangelopen ben. Die mij precies datgene geeft waar ik echt behoefte aan heb. Ik ben er echt letterlijk tegenaangelopen. Ik was niet op zoek, het was er gewoon ineens. Het was een pijnlijk en soms heel verdrietig proces, maar als je het echt aan wil pakken, dan komt er ook heel veel voor terug. En na een paar maanden kwam mijn grootste struikelblok. de alcohol. En nu ik terug ben in therapie wordt duidelijk wat de triggers zijn, de moeilijke momenten, maar ook waarom, welke patronen en gewoontes eraan gekoppeld zijn. En ze zijn sterk. oersterk, lastig, vervelend, komen te pas en te onpas grrrrr. Maar ik ben sterker. Ik heb namelijk 1 belangrijk ding en dat is dat ik wil stoppen. Dribbeltje, ik ga je een PB sturen met de contactgegevens. maar weet dat je het heel goed doet. Ik voel ook steun om naar jou te gaan en te lezen. Dank daarvoor. fijn weekend liefs Joan

He Dribbeltje, Ook ik lees en doe gewoon nog steeds mee. Vandaag een therapiesessie gehad, om het alchoholprobleem nu echt tot in mijn poriën aan te pakken. Daarmee gaat het niet weg. Het is er nou eenmaal. Maar het helpt mij o zo goed om patronen en valkuilen te herkennen. Ik had een baan met heel veel stress, misbruik van macht. Ik noem het maar terreur op de werkvloer. En als ik thuis kwam, kon ik gewoon eigenlijk niet normaal functioneren zonder een paar glazen wijn. Ik stond echt te stuiteren van de stress. En zoals iedereen weet, lost het helemaal geen zier op, maar op dat moment kon me dat niks schelen. Als ik dat rotgevoel maar niet had. Er waren zelfs tijden dat mijn meiden (pubers) zelfs zeiden "blijf maar weg, echt leuk ben je niet". Ik ben inmiddels weg daar, en heb nu een heerlijke baan. En nu kwam het moment dat de alchohol "in de weg zat". Maar zomaar stoppen lukte niet. Dus heb ik hulp gezocht. En steun hier, bij mensen die het snappen. Het is wel apart hoe je jezelf beschrijft. Liever rationeel en doelgericht, dan kwetsbaar en zichtbaar. Toch zit daar een groot goed in. Ik was namelijk ook heel rationeel en doelgericht. Maar daarmee heb ik man en kinderen zowat de deur uitgejaagd. Door te leren beter naar mijn gevoel te luisteren (let op, vroeger had ik alleen een hoofd, de rest van mijn lijf deed niet mee......) heb ik beter contact gekregen. Maar dat betekent ook dat ik me soms kwetsbaar moet opstellen. Dat ik het even niet weet, of dat ik me rot voel en dat ook deel met mijn lieven. Ik doe dat echt niet bij iedereen. Alleen met mensen die ik vertrouw en die me lief zijn. Ik heb veel gehad aan het boek van Brene Brown, de kracht van kwetsbaarheid / de moed van imperfectie"". Ze heeft op You Tube een prachtige TED X verhaal. Wie weet, kan het ook voor jou wat beteken. En, het is nog een grappig filmpje ook. Nu ja, kijk maar wat je ermee doet. Ik vind het geweldig hoe je het doet. fijne avond

Hallo dribbeltje Wat is dit toch een goed draadje. Als ik twijfel of ik de enige ben die zich rot, down, eenzaam, enz enz voel, dan hoef ik maar even hier te komen en te lezen dat ik niet de enige ben die het soms gewoon helemaal niet leuk vindt. Wat je schrijft is zo herkenbaar, maar dat weet je inmiddels wel. Ik bewonder je openhartigheid en eerlijkheid. Zojuist las ik het stuk over de omgeving en hoeveel er eigenlijk gedronken wordt. Ik was deel van een club die we gekscherend "de eetclub"noemden. Witte wijn drinken op tijden dat koffie beter zou zijn. Dat was de gewoonte. Om daar mee te breken was moed nodig. Omdat als je laat zien dat je niet meer wil, ook zichtbaar wordt voor anderen hoeveel er gedronken wordt. pffff, daar zit de buitenwereld niet altijd op te wachten. Ik heb nu ruim een week niets meer gedronken na wat vallen en opstaan, en ik worstel gewoon met je mee. met alles wat daarbij hoort. succes dribbeltje

Hallo allemaal, goedemorgen, Het is even geleden dat ik langs ben geweest, maar ondertussen is er veel gebeurd. Na een wat aarzelende start, zal ik wel, zal ik niet, heb ik vanaf zondag 29 december geen druppel meer gedronken. Mijn wens was om nuchter 2013 achter me te laten en heel bewust te kijken naar wat is geweest en dus ook heel nuchter 2014 in te gaan. En zoals verwacht komt het duiveltje meerdere malen per dag op mijn schouder zitten, beginnend rond 17.00 s'middags. En dan nog een keer rond kooktijd en soms ook na de koffie. Maar sinds een dag of 2 wordt het wat minder. Alleen het "thuiskom"ritueel na mijn werk, die is redelijk hardnekkig. Vaak namen we een wijntje en namen de dag even door. Vaak kon ik wel stoppen na dat wijntje, regelmatig ook niet. En tjonge, wat mis ik dat moment. Tuurlijk weet ik feitelijk wel dat dat moment ook anders ingevuld kan worden, maar ik word gewoon af en toe helemaal mee genomen in dat gevoel van "shit, was mis ik het, vind ik het wel leuk zo, zonder wijntje?? Ik ben op maandag 30 december gestart met de therapie. Redelijk confronterend om hardop te praten met iemand over je verslaving. Wat ook heel leerzaam, helpend en hopelijk straks ook wat meer helend. Toch voel ik me niet altijd fijn. Soms boos, gefrustreerd, opstandig. Maar ook wel verdrietig en wat melancholiek. Daar moet ik blijkbaar doorheen. Zou het een soort van "rouw"zijn. Afscheid nemen van. Geen idee, maar soms voelt het zo. Maar aan de andere kant slaap ik goed, heb ik meer energie en voel ik lichamelijk dat ik herstel. Lastig, dat geest en lichaam andere signalen afgeven. In mijn dagboek lees ik terug dat ik vaak op momenten wil drinken als ik moe ben. Dan wil ik gewoon wat rust. Dat is de koppeling die ik heel sterk voel met drank. En het stomme is, dat ik daarna nog veel vermoeider ben. Die vicieuze cirkel probeer ik nu te doorbreken, maar het is wel heel hardnekkig. De komende tijd zullen wel meer lastige dingen langs komen, maar ik voel wel trots dat ik nu de stap gezet heb, dat dag 1,2,3,4 enz. voorbij zijn en dat ik de wens om nuchter te blijven heel scherp op mijn netvlies heb staan. Fijne dag allemaal

Natuurlijk besef ik heel goed dat ik last heb van het feit dat ik bezig ben met wat anderen vinden, denken enz. maar het uitschakelen van deze gedachten vind ik lastig. En dan gaat het alleen maar om gedachten. Het is feitelijk niet eens aan de hand. Zo irritant dat je gedachten aan de haal gaan met jezelf. Maar toch laat ik ze komen. En ook weer gaan. Vandaag had ik het moeilijk. Een middag met mijn schoonfamilie vraagt het uiterste van mij. Het zuigt mij leeg. Ik ben niet echt aanwezig in deze gesprekken. Het voert te ver om uit te leggen, maar wel dat dit een enorme trigger is om te gaan drinken en te verdwijnen in de mist van alcohol. Gelukkig heb ik dat niet gedaan. En ook niet daarna, toen ze weg waren en ik rust zocht. Een heerlijk feel good film en een kop thee hebben mijn door de shit getrokken. Vanavond nog een heerlijk uitje met mijn gezin. Maar het is oke. Ik heb niks nodig. Ik wil juist heel erg genieten van deze rustige avond, met aandacht voor elkaar. Onze meiden zijn relaxed en gezellig. Misschien ook wel niet voor niks. fijne avond allemaal

Goedemorgen allemaal, Na een heerlijke eerste kerstdag die ietwat pijnlijk is afgelopen, omdat ik snoeihard mijn teen stootte en nu wel redelijk wat pijn in die voet heb, ben ik ook trots op het feit dat er genoeg alcohol was, maar niet voor mij. En wat is het dan fijn om je hoofd bij gesprekken te houden, aandacht te hebben. Dank voor jullie antwoorden. Dhen, je vraag is terecht, wat maakt dat ik mezelf wil verdedigen. Of in ieder geval het gevoel heb dat ik dat moet doen. Mijn allereerste gevoel zegt dat hier de erkenning in zit voor mijn alcoholprobleem. Dat het een serieus probleem is. Mezelf aangevallen voelen op mijn eigen keuze voelt ook aan als niet serieus genomen worden. Deze vraag vind ik wel lastig. Eigenlijk is het wat anders. Het is de angst voor de verdediging. Het is nog niet feitelijk zo. Ik ben bang dat mijn mensen mijn keuze raar vinden, niet serieus nemen. De angst dat mensen mijn minder waard vinden, omdat ik een alcoholprobleem heb. Dat ik afgewezen wordt omdat ik een alcoholprobleem heb. Hier zit een hele oude pijn. Die op andere delen in mijn leven ook naar boven komt. En dus ook in mijn alcoholgebruik. Als ik alcohol drink, hoor ik erbij. Dan ben ik 1 van hen. Als ik stop, stap ik daaruit, hoor ik er dan nog wel bij?? Tja, volgens mij is er maar 1 manier om achter te komen en dat is om er door heen te gaan en kijken wat het met mij doet, wat het oplevert. En of mijn angsten daadwerkelijk waar zijn. Ook dit moet nog landen, moet een plek krijgen, verwerken en nogmaals belichten enz enz. Maar erachter komen wat mij tegenhoudt is heel waardevol. Dank voor jullie aandacht en tijd fijne tweede kerstdag

Jullie hebben helemaal gelijk. Goed om terug te lezen wat ik zelf heb geschreven en jullie antwoord hierop. Ik moet het nog wel even op me laten inwerken. zo kom ik een laagje dieper. Heb vanochtend een heel emotioneel gesprek gehad met mijn man. Waarin ik alles heb verteld, wat er in mijn hoofd zit, het continue gevecht, de vermoeidheid. Alles. En omdat ik niet de enige ben geweest die vorig jaar therapie heeft gehad, was dit een liefdevol gesprek. Met ruimte en openheid naar elkaar. Wat ik volgens mij vooral moet beseffen is dat dit mijn eigen, hele persoonlijke keuze is en wat anderen daarmee doen, is hun stuk. Volgens mij is dat ook wat jullie zeggen. Dat ik niet de regie wil hebben over wat anderen doen met mijn keuze, maar dat ik dat bij hen moet laten. Klopt dat?? Als zij solidair willen zijn, is dat goed, zo niet, dan is het ook goed. Wat ik ook lastig vind is het ontkennen door anderen "het valt toch wel mee, eentje kan toch wel". Ik heb steeds het gevoel dat ik in de verdediging moet. Wat is dat toch? Is het confronterend voor mensen?? voor nu, ik ga lekker koken. Mijn grootste hobby. Het is mijn droom om daar ooit mijn werk van te maken. fijne dag allemaal

Zojuist een mail naar mijn therapeut eruit gedaan. het voelt echt als een reuzestap..... Snappen jullie als ik zeg "hiermee wordt het echt"

Dag Dribbeltje, Nou, ik zit er vanochtend net zo bij als jij gisteren Boos op mezelf, slecht geslapen, enz enz. Je kent het wel.... En ook mijn man weet van mijn worsteling, maar weet nog niet hoe groot het probleem echt is. Het is ook lastig uitleggen aan een ander, dan je continu die strijd in je hoofd hebt, wel of niet, en dan, als je er toch een neemt, nu ja, dan maakt de tweede ook niet meer uit. Dat maskertje herken ik wel. Jezelf laten zien wie je echt bent is super eng. Een glas wijn helpt. Maar je bent het niet echt. Voor vandaag houd ik het alcoholvrij. Het eerste glas is gevuld met sap. Dan is de keuze gemaakt en dan is het makkelijker. De keuze om dat eerste glas niet te nemen, is het zwaarst. En als die keuze positief is, is de strijd voor die ene dag gewonnen. Babysteps... zo noem ik het, maar elke stap is er 1. Succes Dribbeltje en geniet van de mooie dagen. Want dat zijn ze.

Goedemorgen allemaal, Lady Jane, heel even was in verwarring en dacht ik naar mijn eigen post te kijken en te lezen. Ik voel me soms zo eenzaam in dingen. Mijn angt dat mijn kids dezelfde verslavingen hebben. Ik wil ze overal voor behoeden. Zeg zelfs tegen ze hoe slecht het allemaal is, maar zelf geef ik een bar slecht voorbeeld. Gisteren heb ik wel gedronken, maar minder als ik anders zou doen. Toch voelde ik me heel slecht s'nachts. Veel hartkloppingen, zweten. En dan kan ik zo boos worden op mezelf, omdat ik weet waar het vandaan komt. Dat ik zelf de keuze heb gemaakt dat volle glas op te pakken. En eigenlijk vind ik mezelf ook hypocriet om dan hier te komen en zeggen dat het weer mislukt is. Dit is een zwarte kant in mezelf die ik graag wil helen. Maar ik durf gewoon niet. Misschien herkennen jullie dit volgende ook. Wat ik merk, is dat ik niet de kracht heb tegen vrienden om te zeggen dat ik niet wil drinken. En waarom niet, omdat ik het ook niet leuk vind voor hun. Wat gebeurt er namelijk. Ze gaan rekening houden met mij. Ze gaan ook niet drinken. En dat wil ik niet. IK wil dat ze doen wat ze zelf willen. Waar ze mij mee kunnen helpen is om het gewoon simpel weg niet aan te bieden, en zelf datgene te doen wat ze zelf willen. Als ze een wijntje willen, doe dat dan, maar houdt geen rekening met mij. Het is namelijk mijn proces, niet dat van een ander. En ik wil het ook niet bespreken met vrienden. Omdat het te pijnlijk is. Ik wil geen vragen, geen gedoe. Ik wil dit proces doormaken, maar wel alleen, met hulp van mijn therapeut en met mensen die snappen hoe het voelt, al ken ik ze niet. vandaag komt mijn familie. Mijn moeder drinkt altijd heel weinig. Ze heeft een echte afkeer van mensen die aangeschoten zijn. Helaas gebeurt dat in mijn familie wel. Ik ben echt de enige niet in mijn familie met een probleem. Ik denk alleen wel dat ik de enige ben die hier heel bewust van is. En ook hier vind ik de confrontatie weer moeilijk. Ik weet gewoon heel zeker dat als ik dat actief naar buiten breng, ik mensen in mijn familie het heel moeilijk maak. Dat heel pijnlijk zichtbaar wordt wat het patroon is. En toch wil ik het doorbreken. Ik denk echt dat dit een familiepatroon is. Al meerdere generaties. Maar als ik dat ga doen, dan ga ik zorgen voor de pijn van een ander en dat moet ik niet gaan doen. Ik moet mijn eigen pijn aanpakken. IK heb jullie gewaarschuwd... Schrijven leidt tot zelfreflectie. Ik heb inmiddels mijn therapeut geschreven en ik hoop zo snel mogelijk langs te kunnen gaan om dit probleem voor eens en voor altijd aan te pakken. Vandaag wil ik nuchter blijven. Ik heb nauwelijks energie om nog wat te doen. Dat is een trigger, dan pak ik snel een wijntje, ga op de bank zitten en dan gebeurt er niks meer. Dan is er rust. Ik wil rust in mezelf, dus vandaag hou ik het droog fijne eerste kerstdag met iedereen die je lief is.

Hallo Dribbeltje, Ik wil je graag laten weten dat juist jouw verhaal mij er toe gezet heeft mezelf aan te melden. Wat je schrijf is zo herkenbaar! dus blijf vooral schrijven over je dagelijkse worsteling, zoek steun op momenten dat het niet gaat. Ik heb eerder op een ander forum gezeten, en het heeft me heel goed geholpen. Echter, ik had nog niet echt de knop omgezet. het was te vroeg. Ik moest eerst nog wat andere rotzooi in mijn leven opruimen. De ochtend (gisteren dus) dat ik besloot, het is nu klaar, was jouw verhaal het eerste wat ik las. Het heeft mij geholpen om de stap naar dit forum te zetten en steun te zoeken. take care Joan

Hallo allemaal, Dank voor jullie lieve woorden en jullie welkom. Lady Jane, Wat jij schrijft is precies waar mijn grote angst zit om te stoppen. Het gaat erom dat ik heel graag verder wil, het pad op, wat nu voor me ligt en volgens mij hoef ik het alleen maar aan te pakken. Maar tot nu toe was daar altijd drank bij. Drank is zo verweven in mijn leven, dat ik soms denk "wie ben ik zonder drank". En dat boesemt mijn angst in. Iedereen in mijn omgeving kent mij met een glas wijn. Bij ons is altijd een feestje en wijn genoeg. Geen etentje zonder wijn. En ik merk aan mezelf dat ik nog niet echt de knop heb omgezet, omdat ik daarmee ook heel zichtbaar wordt dat ik een probleem heb. Zichtbaar voor anderen. En daar schaam ik mij voor. Die schaamte, die kwetsbaarheid, dat voelt als een enorme druk. De afgelopen periode heb ik heel langzaam het minderen kunnen inzetten. steeds een glas minder, zodat nog niet zichtbaar is, wat ik werkelijk wil doen. Nuchter zijn. Energie opbouwen voor een verdere start, een goed voorbeeld zijn voor mijn twee puberdochters, waar ik ook de verslavingsgevoeligheid zie. In mijn jeugd was er altijd alchohol. Het is zo gewoon om het te doen, dan het bijna pijn doet om daar afscheid van te nemen. Op een of andere manier zoek ik naar een punt waar het echt klaar is, waar ik het bijna kan doen met een ritueel, iets symbolisch. Geen idee of dit heel vaag klinkt maar zo voelt het. Maar al schrijvend realiseer ik mij, dat de identiteit die alchohol mij geeft,en daarmee ook een enorme macht, zo groot is, dat ik daar idd hulp bij nodig heb. Ik heb afgelopen jaar een aantal maanden therapie gehad, waar alchohol ook de aandacht heeft gehad. Maar de tijd was nog niet rijp. En nu wel. De rest van het werk is gebeurt, nu dit, enorme stuk nog. Gisteren heb ik het bij twee glazen wijn gehouden. Ik kon goed en heel bewust over stappen naar thee, ondanks de trek die ik bleef voelen. Wat ik nu wil gaan doen, ik bij mezelf onderzoeken wat die trek precies is. Wat voel ik, wat gebeurt er. En stap twee is dat ik hulp zoek. (nog) niet in medicijnen maar zoeken naar de oorzaak. Ik ga terug naar mijn therapeut Dank jullie wel en graag tot gauw en o ja, ik ben een ochtend schrijver. In alle rust, bij de kerstboom, met de hond aan mijn voeten.

Goedemorgen, Ik kom hier, omdat ik klaar ben met een leven met drank. En omdat ik weet uit ervaring hoe eenzaam het kan zijn als je worstelt met een probleem dat anderen niet kennen, of willen erkennen kom ik op een plek waar mensen begrijpen hoe het is en hoe het voelt om een continue strijd te voelen met een glas wijn. Zal ik wel, zal ik niet, eentje kan toch wel, zo erg is het allemaal niet, ik heb twee dagen niet gedronken, ik heb even rust nodig, ik mag mezelf belonen enz enz enz. pfff, wat een gedoe en energie gaat hierin verloren. Ik ben 42 jaar, ik heb twee prachtige dochters en gelukkig getrouwd. Ik heb een super leuke baan, we hebben een goed lopend bedrijf. Gewoon helemaal niks te klagen. Een fijn leven, maar helaas met een zwart randje. Mijn drinkgedrag. En daar wil ik voorgoed afscheid van nemen. Het afgelopen jaar heb ik zo ongeveer mijn hele leven op z'n kop gezet. Voorafgaand aan dit proces was een enorme relatiecrisis. Dat was de trigger om hulp te zoeken en te kijken wat er voor zorgt dat ik vast loop op een aantal gebieden. Mijn relaties is goed gekomen en beter dan ooit, mijn baan heb ik opgezegd en ben een ander pad op gegaan. Vriendschappen zijn verbroken en nieuwe vrienden zijn erbij gekomen. Ook alcohol heb ik geprobeerd uit te bannen, maar blijkbaar kun je niet alle problemen tegelijk oplossen. En dan nadert het einde van dit meest roerig jaar in mijn leven en besef ik dat er nog 1 groot probleem ligt dat ik nog niet echt heb aangepakt. En dat is mijn strijd om nuchter door het leven te gaan. IK weet van mezelf dat ik met schrijven soms een laagje dieper kom en eerlijker tegen mezelf durf te zijn. Dus ik hoop dat ik met jullie hulp, steun en vragen dit proces kan ingaan. fijne dag allemaal