Fijn dat je me hier volgt. Ja ongelofelijk dat er zo weinig naasten blijkbaar hulp zoeken. Zoals je al eerder schreef, misschien schaamte? Op dit moment voel ik me verdoofd. Heb mijn kinderen wel ingelicht over de situatie. Met 2e Paasdag zouden we de kinderen allemaal op bezoek krijgen maar ik heb alles afgezegd. Mijn kinderen (dus niet de zijne) steunen me ten alle tijden. In het begin vonden ze dat ik hem eruit moest gooien of weg moest gaan bij hem. Maar dat is nu anders. Ze respecteren mijn keuzes. wat dit ook mag zijn. Daarnaast heb ik een geweldige Romeense hond, die mij hondstrouw is. Zijn dochter is enigszins op de hoogte (omdat ik haar heb ingelicht). Aankomende woensdag komt bemoeizorg op gesprek, die ik dan maar weer heb ingeschakeld. Tja hij heeft op dit moment enorme spijt, maar ja wat moet ik nog geloven. Eigenlijk sta ik op dit moment al met een voet buiten de deur. Dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt. Ben ook blij dat ik mijn werk nog heb. Ik werk notabene in de jeugdzorg. Dank je dat je me steun, tenminste ik voel het als een steun.