Pagal

Hoi teunie, Jouw begrip stoelt op ervaringen begrijp ik uit je verhaal. De winst voor jou is volgens mij dat jij je zelf bent gaan begrijpen. De gezelligheid zit binnen in jou en niet erbuiten. Met je gesprekken bepaal jij zelf in welke mate en hoe jij je wilt verbinden met anderen. Jij hebt door dat je daar geen drank voor nodig hebt. En als je dan in je leven een mede begrijper krijgt is dat alleen maar mooi meegenomen. Zonder mede begrijpers word je heus niet eenzaam. Bovendien is er altijd wel iemand, die na enig luisteren naar jou zal denken of zeggen: Hm, die meid heeft toch wel gelijk.

Misschien moet je die gele vuist eens opendoen.

In het vorige bricht moest natuurlijk staan: @ bumperjim

Op 18 oktober stelde ik jou een vraag: "Ben jij op dit moment clean? En hoe heb jij dat gefikst?" Was dit bv. een vraag die ergernis bij je heeft opgeroepen? Je hebt deze vraag in ieder geval niet beantwoord en ook niet aangegeven dat je deze liever niet beantwoordt. Die vraag is daarom blijven liggen. Ook ik heb het verder zo gelaten. Maar nu jij geërgerd bent geraakt, komt dit weer terug bij mij. Natuurlijk wil ik weten waar ik jou verkeerd benaderd heb. Volgens mij is het niet goed om alleen maar je boosheid te uiten en verder niet te vertellen waar die volgens jou mee te maken heeft. Je alcoholprobleem oplossen op eigen kracht lijkt me iets om juist trots op te zijn. Het lijkt me daarom juist mooi als je daar iets over mag vertellen in een forum. Daarom vond ik het zelf een terechte vraag, die ik best mocht stellen. Daarom vind ik dat ik over de vragen mag gaan en jij over de antwoorden. Dat is dan ook de reden waarom ik er verder geen aandacht aan besteed heb. Sommige mensen vinden het arrogant als ik zeg dat ik over de vragen ga en de ander over de antwoorden. Zo werkt het wel in een forum. Maar misschien heeft de vraag: " En hoe heb jij dat gefikst." wat achterdocht gewekt bij jou. Misschien heb je er veroordeling in gevoeld. Dat is in geen geval mijn bedoeling geweest. Ik kan je zeggen dat er bij mij op geen enkel moment een veroordeling van verslavenden aan de orde is. Integendeel, ik heb zelf verslavingservaring, maar dan op een ander terrein. Ik herinner bij mezelf het moeilijke proces van kunnen dealen met mijzelf. Ik weet ook hoe gevoelig het ligt wanneer niet verslaafden zich met mij gingen bemoeien. Ook nadat mijn vrouw het voor het eerst ontdekte. Ik weet inmiddels ook hoe het kwam dat ik niet gediend was van die bemoeienis. Ik was hypergevoelig voor afwijzing en veroordeling van anderen. Ik ontkende dat ik gevoelig was voor wat anderen van mij dachten. Nee, hoor dat liet me Siberisch koud, dacht ik toen. Pas veel later kwam ik erachter dat niet de anderen, maar ikzelf degene was die mij afwees en veroordeelde. Hiermee wil ik niet zeggen dat dit bij jou ook zo werkt, maar misschien wel een reden om zorgvuldig te kijken naar waar je boosheid vandaan komt. Die zegt mogelijk meer iets over jou dan over mij. Ik hoop dat je niet opnieuw boos op me wordt. Ik zou het jammer vinden als de communicatie tussen jou en mij daarop strandt. We waren in dit topic goed begonnen en in het begin best wel goed in gesprek met elkaar. Ik accepteer dat je boos op me bent en had even een paar dagen nodig om dit bij mezelf in te laten dalen. Na twee nachten erover geslapen te hebben voelde ik me beter in staat om hier op een zinvolle wijze naar jou op te reageren. Daarom toch weer een nieuwe vraag: Kun jij hier wat mee?

@Etty, Heel herkenbaar wat je daar schrijft. Vaak komt hij me over als het onbegrepen slachtoffer. Ik maak hem duidelijk dat alles wat er gedaan moet worden, hij zelf moet doen. Hooguit kan ik hem naar de kliniek brengen nadat hij daar zelf de procedure heeft doorlopen. De term codependency ken ik wel. Ben met je eens dat het goed is dat we niet veel invloed op anderen hebben. Een ander veranderen, daar geloof ik niet in en is in de regel ook niet nodig. Hij heeft zich zelf aangemeld bij Tactus en heeft een afspraak voor een intake over 14 dagen. Nu moet hij zelf maar bekijken hoe hij die 14 dagen gaat overbruggen. Bedankt voor je bijdrage.

Sorry Kuidenthee67, dat ik je niet heb beantwoord. Over het hoofd gezien. Het is niet mijn bedoeling hem te redden. Hij belde mij afgelopen donderdag met een hulpvraag. Daar ben ik op ingegaan. Hij zal de stappen zelf moeten zetten. Ik heb hem vanavond aan de telefoon gehad. Inmiddels heeft hij zich aangemeld bij Tactus. De intake kan dan over twee weken plaatshebben. Hij moet deze tijd zelf zien te overbruggen. Ik heb hem gevraagd hoe hij dat wil gaan doen. Antwoord: 'Dat weet ik niet.' Mijn vraag aan hem: 'Kun je intussen langzaam afbouwen? Antwoord: 'Nee, dat mag ik niet van Tactus. Dat is te gevaarlijk.' Vraag: 'Wat heeft Tactus jouw aangeraden om in die tussentijd te doen?' Antwoord: 'Niets.' Vraag: 'Hebben ze jou geadviseerd om veertien dagen door te blijven drinken? Antwoord: 'Nee, maar het is te gevaarlijk.' Vraag: 'Wat kan er dan gebeuren?' Antwoord: 'Dan krijg ik hartproblemen.' Reactie: 'Dat is dan helder. Je hoeft tot aan de intake dus niets te doen.' Antwoord: 'Maar dat kan niet, dat houd ik niet vol.' Vraag: 'Heb jij een ander idee? Antwoord: 'Ik weet het niet meer.' Vraag: 'Kun je in die tussentijd elke dag iets minder drinken en tegelijk veel water drinken?' Antwoord: 'Dat is gevaarlijk.' Hierna vraagt hij me om hem met rust te laten. Dat heb ik gedaan. Zo zie je dat mijn rol zeer beperkt is en beperkt hoort te zijn. Immers, het is zijn leven, waar ik niet verantwoordelijk voor ben. De grenzen waar jij het over hebt ontstaan vanzelf. Elke professionele hulpverlener in de verslavingszorg werkt met wachttijden van minstens twee weken. Dat is de werkelijkheid en niet anders dan zo.

Dat respecteer ik lady jane, Ik ga over de vragen en jij in dit geval over de antwoorden. Is niet zo erg als ik je reactie niet helemaal begrijp. Dat komt misschien later nog wel. Ik heb geen haast. Ik zie dat jij ook op het naasten forum zit. Misschien verstandig als ik daar heen verhuis met mijn vragen. Je weet inmiddels wel waarom ik hier ben. Wil jij me misschien vertellen wat jou hier heeft gebracht? Of wat jij met dit forum wil?

Dag Etty, Heb ik gezegd dat ik het voor hem overneem? Natuurlijk moet hij het zelf doen.

Dag Quinn, Ben jij een moderator van deze website?

@lady jane, Voorwaarden was dan het verkeerde woord. Het zijn eerder voorstellen. Twee mogelijkheden heb ik onderzocht: online-hulp via Tactus (is wat anoniemer en laagdrempeliger)en intensieve deeltijdbehandeling bij Solutions in Bussum, wat mogelijk kan overgaan in een klinische opname in Voorthuizen. Het eerste voorstel heb ik gedaan en wacht nu af of hij daar iets mee wil. Zo ja, dan wil ik kijken hoe dit praktisch te realiseren is. De laatste dagen is hij het telkens geweest die mij belde met een hulpvraag. Dat maakte voor mij het verschil. Ik bel hem soms om te vragen hoe het met hem gaat en dan laat ik hem vertellen en luister ik alleen maar. Helpen is geen doel voor mij. Ik ben er telkens mee bezig gegaan vanuit diverse hulpvragen. Eerst in april 2019 de hulpvraag van mijn dochter, waar ik een paar dagen over heb moeten denken of ik dat wel wil doen. Daarna nog vele malen een hulpvraag van de schoonzoon zelf. Ik weet dat hij zelf de stappen moet zetten. Kennelijk heb ik redelijk veel geduld om nog te hopen dat hij de stap naar externe hulp gaat zetten. Zijn hulpvraag van afgelopen donderdag luidde: Wil je me helpen een hulpverlener te zoeken? Daar heb ik me sindsdien mee beziggehouden. Macht is zeker iets waar ik alert op moet zijn, zeker omdat de situatie op dit moment ongelijkwaardig is. Ik moet alert zijn hem niet afhankelijk te maken van mij. Je schrijft: "Ga niet nader in op de omstandigheden, want helaas ook ervaring met wat sommige lezers daar van dachten te kunnen maken. zo fout, en toch zo pijnlijk." Ik begrijp niet zo goed wat je hier bedoelt. Welke omstandigheden, welke lezers, en waar dachten ze iets van? Zou je dit concreter willen maken? Vind jij leren leuk? Het lastige van iemand helpen vind ik, dat ik me er ook in wil verdiepen, wat ik kan doen. Dat betekent dat ik er dingen over ga lezen om het beter te kunnen. Professioneel ben ik niet, een hobbyist dus. En voor dat ik het weet, wordt het een project. Want ik leer van die hulpverlening. Er zitten ook waanzinnig interessante kanten aan. Dat kan ik dan zien als een bijproduct. Langs die weg heb ik wel meer dingen geleerd in mijn leven. Kun je bij het helpen van iemand wel voorkomen dat het een 'project' gaat worden? Is het daarom erg dat het ook een project aan het worden is? Mijn ervaring met mensen die kiezen voor zelfdoding is, dat afraden geen zin heeft. Het minste wat ik in zo'n geval kan doen is samen zoeken naar alternatieve oplossingen. Ik heb ooit een stagiair in mijn bedrijf gehad, die op het moment dat hij bij mij kwam werken 7 pogingen had ondernomen. Hij was daar heel open in. Had er behoefte aan dit in geuren en kleuren te vertellen. Het bracht me niet van mijn stuk, maar tegelijk hoopte ik dat er geen achtste keer kwam. Die was er helaas wel gekomen, en opnieuw mislukt. Hij had zichzelf zwaar beschadigd. Ik heb nog steeds contact met hem. Hij is uit eigen beweging hulp gaan zoeken. Een negende keer is er niet meer gekomen. Het gaat nu goed met hem gelukkig. Je schrijft: "Wat als hij idd voor de trein springt. Het is soms goed om mensen te konfronteren, maar zie je eigen verantwoordelijkheid hierin ook, en neem deze." Wat bedoel je hier precies met: neem je verantwoordelijkheid? Moet ik hier bv. de politie inlichten of iets anders?

Helder Quinn, Bedankt voor je waardevolle bijdrage.

Verslaving kent wel meer van dit soort kip-of-ei-situaties. Zo kwam ik ook deze tegen:

Bedankt lady Jane voor je uitgebreide antwoord. Over mijn eigen belang heb ik ook al langer nagedacht. Helpen is geven en geven biedt mij een goed gevoel. Bijna een bestaansmotief. Ieder mens, ook ik, zoekt in zijn leven naar een reden om hier te zijn. En helaas kan een mens zich daar suf over denken. Mijn eigen vrouw moedigt mij aan om onze schoonzoon te helpen. Mijn dochter heeft begrijpelijk nu helemaal afgehaakt. Dat vind ik ook beter voor haar gezin. Ze heeft nu een heel goede betrouwbare vriend en kan eindelijk van haar leven genieten. Ik weet dat dit best wel zwakke argumenten zijn. Ik heb besloten nog twee pogingen te ondernemen in het doen van voorstellen naar hem om te ondernemen. Wanneer hij daar binnen nu een maand niets mee gaat doen, zal ik hem los moeten (en willen) laten, omdat ik dan te lang aan een dood paard aan het trekken ben. Dat heb ik inmiddels met mijn vrouw afgesproken. Het mag geen open end hebben, waardoor het eindeloos gaat duren. Ik heb zelfs gedacht dat ik hem met al mijn betrokkenheid nog verder in de ellende help. Ik gun hem ook zijn eigen evolutie in zijn leven. Dat kan mogelijk een zware en moeizame weg voor hem worden, maar die moet hij zelf gaan. Ik wil nog twee keer voorwaarden scheppen, die hij kan grijpen en als hij dat niet gaat doen, dan vind ik het verstandiger om alles in zijn geheel aan hem zelf over te laten. De weg naar AA is met hem in het verleden al geprobeerd. Dat is bij hem vlak in de buurt. Hij begint er even aan en blijft vervolgens weg en zegt dat het voor hem niet werkt. Hij is slim en intelligent en ik acht hem goed in staat om zijn naasten om zijn vingers te winden. Dus ook mij. Heel herkenbaar wat je daar zegt. Over het feit dat hij iedereen om zijn vingers windt, hebben mijn vrouw en ik het al vaker gehad. Ook is hij slim en intelligent genoeg om zichzelf sluw te saboteren. Wijze woorden van jou als je zegt. "Eigenlijk kun je altijd alleen je eigen rol/gedrag onder de loep nemen." Dat kan ik alleen maar onderschrijven. Elke ervaring, hoe ellendig ook, kan een mens wijsheid brengen. Volgens Boeddha bestaan er geen gunstige en ongunstige omstandigheden. Over 'slachtoffer spelen' heb ik al aardig wat gesprekken met hem gehad. Ook, dat ik daar beslist niet intrap. Zodra ik hem een lastige vraag stel, moet hij ineens naar buiten om een sigaretje te roken. Als hij een vraag van mij niet wil beantwoorden, is dat oké. Dat recht heeft hij. Ik wil beslist geen zachte heelmeester zijn. Ook bestaat er bij mij een ingebakken idee, dat het leven kostbaar is. Zo ervaar ik dat voor mezelf en vandaaruit leef ik. Dat betekent voor mij: de beste zorg leveren voor mijn eigen lichaam en geest. Dat wil niet zeggen dat een ander er ook zo over moet denken. Stiekem zal ik wel willen dat anderen ook zo leven. Al is het maar om mijn eigen overtuiging overeind te houden. Je schrijft: "En helaas moeten sommige mensen rockbottom gaan. Kun jij dat aanzien/verdragen als dat zo gaat?" Ik denk dat ik dat wel kan verdragen. Eergisteren vertelde hij me, dat hij langs het spoor was gelopen om zich voor de trein te gooien. Voor dat soort drukmiddelen ben ik niet gevoelig. Dat voel ik direct wanneer hij zoiets zegt. Ik zei hem dat het wel typisch is dat hij toevallig een dag had uitgekozen, waarop er van en naar Deventer geen treinen konden rijden. Hij vond zich zelf te laf om het te doen. 'Ja, en je bent ook te laf om te stoppen met drinken, zei ik. Wanneer je het zo wilt doen, is dat jou eigen keuze. Daar ga ik niet over.' Uit jouw woorden proef ik dat jij spreekt uit een eigen persoonlijke ervaring met dit proces. Zou je daar nog iets meer over willen vertellen?

Mijn schoonzoon walgt nu inderdaad nog van zichzelf. Tegelijk neemt hij het zijn naasten kwalijk dat ze hem niet begrijpen of aanvoelen. Hij zegt letterlijk tegen mij: ' Niemand houdt van mij.' Dan kan ik alleen maar reageren door te zeggen: 'Begin eerst eens van jezelf te houden'. In zijn hoofd spookt het van allerlei angsten, waar hij me over verteld heeft. Die houden hem 's nachts uit zijn slaap. De alcohol zorgt ook dat hij geen hap eten door zijn keel kan krijgen. Ik heb hem gevraagd veel water te gaan drinken. Wat vinden jullie van dat laatste advies?

Daar zeg je wat Bumperjim, Niet best om jezelf als slachtoffer te zien. Ik kan alleen maar hopen dat hij zich in de relatie tot mij niet zo ziet. Maar die kans bestaat. Ben jij op dit moment clean? En hoe heb jij dat gefikst?