Georgio12

Hi Allen, Ik ben in november in een burnout geraakt. Door de hevige spierspanning in mijn lichaam heb ik oxazepam voorgeschreven gekregen. Met als doel tijdelijke verlichting. Ik heb dit middel meestal niet dagelijks gebruikt en nooit meer dan 10 mg per dag in één keer. Ik ging merken dat het medicijn me ziek hield. Met arts overlegd en was allemaal onzin want ik gebruikte niet veel en niet elke dag. Ik had uiteindelijk zo'n 35 pillen in 3,5e maand tijd genomen. Omdat ik op forums alles al gelezen had wist ik wel beter en ben toen meteen gestopt. (2 maanden geleden) in het begin een hellll met nachtmerries, hoofdpijnen, verkrampingen, ademhalingsproblemen, verstopte holtes, slapeloosheid, overgevoelig voor geluid, alsof je lichaam omhoog wordt getrokken en weer naar beneden wordt gegooid. etc, etc. Nu merk ik dat het lichamijk wat beter gaat maar dat vooral de angst overheerst. Een voorbeeld, ik las 2 weken terug een stukje over zelfmoord op AD dat het was gestegen afgelopen jaar. Ineens kwam daar gigantische angst overheen. Ik ging de link leggen met messen en dacht dadelijk doe ik mezelf of anderen wat aan, of wat als ik ineens aan het stuur ga trekken van mijn auto. Omdat ik het niet erger wilde maken dan het was heb ik juist die activiteiten wel gedaan. Dat voelde wel lekker. Zo van zie je wel. Geen angst. Maar de angst blijft. En ik zie de hele dag voor me dat een mes een hand open kan snijden. Wat ik ook probeer het laat me niet los en het maakt me uiteraard bang. Ik pieker dus ook de hele dag door omdat de gedachtes met me aan de haal gaan terwijl ik dondersgoed weet dat het nep is. De dokter en anderen om me heen willen me nu aan de AD hebben omdat het voor meer rust gaat zorgen en waardoor ik minder zal gaan piekeren maar ik ben als de dood natuurlijk. Heeft iemand hier ervaring mee? Of een soortgelijk iets? Zijn er andere goede tips en trics? Volgende week heb ik een screening bij een psycholoog waardoor behandeling snel kan beginnen. Dat heb ik inmiddels wel nodig na alles wat er is gebeurd. Maar vooral de angst triggert volgens mij ook steeds de gedachten en gaan er mee aan de haal. Veel voorkomende vragen in mijn hoofd: wat als ik het niet meer trek? Ben ik gek aan het worden? Ben ik de enige benzostopper met deze gedachte? Wel of geen AD gebruiken? Sorry voor het lange verhaal maar hoe completer hoe beter. Ik hoop op wat reacties. Klopt het dat er ook een dagelijks moment is dat jullie samenkomen? Hoe gaat dat in z'n werk? Ik hoop op wat fijne en vooral hoopvolle reacties.